ปากมันร้ายแต่ใจมันรัก

เนื้อเรื่อง

“เฮ้อ!  เสร็จซะที เยส !!!  บอสสัญญากับยาแล้วนะคะว่าจะให้ยาลาพักร้อนได้  1  เดือน”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงใส  ใบหน้ายิ้มแย้มแววตาเปล่งประกายฉายแสงให้เห็นถึงความสุขอย่างเปี่ยมล้น                 เธอคือ ดารยา มัณฑนากรสาวแสนสวย  ดารยาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งซึ่งเป็นบริษัทเล็กๆมีพนักงานพียงไม่กี่คนทำให้ทั้งพนักงานและเจ้านายมีความสนิทสนมกันมาก

“เออน่า  ฉันไม่ลืมหรอกนะสัญญาน่ะ ก็เธอทำงานหนักมากเพื่อบริษัท  เธอจะไปพักร้อนก็ได้นะแต่โบนัสปลายปีงด  ฮ้าๆๆ”  อารัญพูดเหย้าด้วยความที่งกเป็นชีวิตจิตใจ

“โห!  ทะเลยังเรียกพี่เลยนะเนี่ย”

“นี่ฉันก็แค่พูดเล่นๆ  แค่นั้นแหละ  ใครจะไปใจร้ายกับพนักงานดีเด่นอย่างเธอได้ล่ะยัยยา”

“งั้นยาไปล่ะนะ” 

“อ้าวจะรีบไปไหนล่ะ”  อารัญรีบถามก่อนที่ดารยาจะก้าวเท้าออกจากห้องทำงาน

“ อ้าวก็จะรีบเตรียมตัวไปพักร้อนไงล่ะ  อีกอย่างงานยาก็เสร็จเรียบร้อยแล้วนะ”

“เธอนี่ไวไฟจังเลยนะยัยยา” 

“เที่ยวเผื่อพวกเราบ้างนะยา”  เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูดขึ้น

“จ้า พวกเธอไม่ต้องห่วงนะรับรองระดับดารยาแล้ว  เที่ยวนิดๆหน่อยๆนะไม่เป็นหรอก  อ้อแล้วก็จะซื้อของมาฝากนะจ๊ะเพื่อนๆ”  พอพูดเสร็จดารยาก็รีบสาวเท้าก้าวออกจากห้องทันทีด้วยกลัวว่าเจ้านายจะส่งงานให้ทำอีกคราวนี้คงไม่ได้ไปไหนเป็นแน่แท้

        ดารยาพักอยู่ที่คอนโดแห่งหนึ่งที่ใจกลางกรุงเทพฯ  เพียงลำพังเพราะครอบครัวของเธออยู่ที่ต่างจังหวัด  ดารยาจะแวะเวียนไปเยี่ยมเป็นประจำทุกวันหยุดสุดสัปดาห์   คงจะมีแต่อาทิตย์นี้ที่เธอจะไปเทียวเพื่อผ่อนคลายบ้างหลังจากทำงานหนักมาหลายสัปดาห์   เมื่อดารยามาถึงคอนโดเธอรีบเก็บข้าวของและเสื้อผ้าที่จำเป็นโดยจุดหมายที่เธอจะไปนั้นเป็นเกาะเกาะหนึ่งซึ่งเงียบสงบไม่มีผู้คนพลุกพล่านและเกาะนั้นมีชื่อเรียกว่า  เกาะเพลงดาว

 “เย้   ในที่สุดเราก็มาถึงจนได้ที่นี่แหละเงียบสงบแถมสวยมากเหมาะที่จะพักผ่อนอย่างยิ่ง”

ดารยามาถึงเกาะเพลงดาวในเวลาบ่ายแก่ๆ   เธอเดินเล่นไปรอบๆเกาะหลังจากเช็คอินเรียบร้อยแล้ว  พอถึงตอนเย็นเธอก็รับประทานอาหารที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้   และด้วยความเหน็ดเหนื่อยทำให้เธอรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ

        เช้าวันใหม่ดวงอาทิตย์สาดแสงส่องประกายสะท้อนพื้นน้ำระยิบระยับ   ดารยาออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์แต่เช้าพร้อมกับลูกบอลอีกลูก   เธอเล่นลูกบอลบนพื้นชายหาดดูแล้วช่างเหมือนเด็กที่แสนซนแต่ด้วยความที่เธอมือหนักไปหน่อยทำให้ลูกบอลลอยไปโดนศีรษะชายหนุ่มบางคน

“โอ๊ย!  ใครแกล้งฉันเนี่ย”   ชายหนุ่มพูดด้วยความโมโห

“เอ่อ  ฉันขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”   ดารยาพูดด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ชายหนุ่มต้องเจ็บตัว

        ชายหนุ่มจ้องหน้าดารยาแทบจะกลืนกินเข้าไปแต่ไม่ใช่เพราะความโกรธแต่เป็นเพราะใบหน้างามๆใบนั้นที่ทำให้ชายหนุ่มไม่อยากละสายตาไป   แต่ในที่สุดต้องตัดใจเพราะดวงตาของดารยาเริ่มส่งคำถามด้วยความสงสัย

“นี่ของคุณใช่มั๊ย  ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง”  ราเชนทร์แสร้งทำพูดไปงั้นแต่หารู้ไม่ว่าทำให้หญิงสาวเริ่มโมโหบ้างแล้ว

“นี่คุณคะฉันก็ขอโทษคุณไปแล้วไง   ฉันไม่ได้ตั้งใจแกล้งคุณซะหน่อย”  ดารยาเริ่มยัวะบ้าง

“แล้วคำขอโทษของคุณมันทำให้ผมหายเจ็บมั๊ยล่ะ”

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงมิทราบ”  ดารยาพูดด้วยความเบื่อหน่ายเพราะไม่เคยเห็นใครเรื่องมากเท่าตานี่มาก่อน

“ก็ไปหายามาทาให้ผมสิคุณ”  ชายหนุ่มพูดเพราะอยากใกล้ชิดกับดารยาให้มาก

“ก็ได้”  ดารยาพูดอย่างเหลืออดกับชายคนนี้จริงๆ   แต่เธอต้องทำเพราะเรื่องนี้เป็นความผิดของเธอเอง   ดารยาหายไปซักพักแล้วก็กลับมาพร้อมกับยาทา

“ไหน  เจ็บตรงไหนละค้า”  เธอพูดด้วยน้ำเสียงสูง

“ก็ตรงนี้นี่ไง”  ราเชนทร์พูดไปงั้นเพราะความจริงเค้าไม่เจ็บตรงไหนเลย

“ตรงนี้ใช่มั๊ยคะ”

“ใช่  ทายาเสร็จแล้วก็นวดไหล่ให้ผมด้วยนะ”  ราเชนทร์พูดกวนแกมสั่งหญิงสาว

“นี่คุณ  เจ็บหัวไม่ใช่เหรอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับหัวไหล่มิทราบ”

“ก็มันกระทบกระเทือนน่ะคุณ  น่าช่วยผมหน่อยสิ”  ชายหนุ่มอ้อนวอน

“ได้”  หญิงสาวรีบตอบอย่างมีแผน   ดารยาเริ่มนวดไหล่ให้กับราเชนทร์แล้วซักพักดารยาก็ขยิบตาให้กับสาวเทียมนางหนึ่ง   สาวเทียมคนนั้นได้มาสวมรอยบีบนวดไหล่ของราเชนทร์แทนดารยา   หญิงสาวกะหยิ่มยิ้มในใจที่ชายหนุ่มทำท่าเคลิ้มไปกับการบีบนวดของสาวเทียม

“เอ นี่คุณทำไมนวดแรงแบบนี้ล่ะ”

“อ๋อ  ค่ะงั้นฉันจะทำเบาๆ  นะคะ”  เสียงแตกซ่านของสาวเทียมทำให้ชายหนุ่มขนลุกซู่

“เฮ้ย!  นี่นายมาได้ไงน่ะ”  ราเชนทร์พุดด้วยความตกใจสุดขีด

“ฮ้าๆๆๆ  น่าขำจริงๆเลยเมื่อกี้ยังเคลิ้มอยู่เลยไม่เหรอคะ” ดารยาหัวเราะโพล่งออกมาเพราะกลั้นไม่อยู่

“นี่คุณแกล้งผมเหรอ  เดี๋ยวฝากไว้ก่อนเถอะ”   พอพูดจบราเชนทร์ก็รีบวิ่งหนีไปเพราะสาวเทียมยังเกาะติดเค้าเป็นตังเมชนิดแกะยังไงก็ไม่ออก

        พอถึงตอนเย็นๆ  ขณะที่ดารยากำลังรับประทานอาหารอยู่ราเชนทร์ก็เข้ามานั่งข้างๆเธอ

“เมื่อกลางวันคุณแกล้งผมใช่มั๊ย”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมมิทราบ”   หญิงสาวพูดลอยหน้าลอยตาท้าทายชายหนุ่มยิ่งนัก

“ก็ไม่ทำไมหรอกนะ  พอดีว่าพรุ่งนี้ทางรีสอร์ทเราจะจัดปาร์ตี้ริมหาดขึ้นน่ะสนใจมั๊ยครับ”

“ไม่”  ดารยาตอบอย่างรวดเร็ว

“ไม่กล้าล่ะซี”  ราเชนทร์พูดท้าทายดารยา

“ก็ได้ฉันไปก็ได้”  เค้าช่างไม่รู้เลยว่าผู้หญิงอย่างดารยาน่ะห้ามหยามเด็ดขาด

“งั้นภายในเวลา  3  ทุ่มผมคงจะเจอคุณนะแต่ถ้าเลย  3  ทุ่มไปแล้วคุณยังไม่มาคุณจะต้องจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดในงาน  ตกลงมั๊ย”

“นี่คุณ”  ดารยาอึ้งจนพูดไม่ออก

“คุณรับปากผมแล้วนะ  แล้วเจอกันครับผม”    ราเชนทร์พูดจบก็เดินไปทันทีปล่อยให้ดารยาอึ้งอยู่คนเดียว

“เชอะแค่ไปงานปาร์ตี้ทำไมฉันจะไปไม่ได้”

        ใกล้ถึงเวลาจะเริ่มงานดารยารีบออกไปที่ริมหาดเธอแต่งตัวตามสบายด้วยเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงเลย์ลีขาวเช่นกัน  ส่วน ผมนั้นเธอได้เกล้าไว้หลวมๆดูไปก็เซ็กซี่เล็กๆเหมือนกัน   ดารยาเดินไปจนสุดหาดแต่เธอก็ไม่เห็นมีงานเลี้ยงเลย  อย่าว่าแต่งานเลี้ยงแม้แต่ผู้คนก็ยังไม่เห็นสักคน   หญิงสาวเริ่มหน้าเสียเพราะนี่ก็ใกล้เวลา 3 ทุ่มเต็มที

เธอจึงตัดสินใจไปถามพนักงานของรีสอร์ท

“ขอโทษนะคะ  เค้าจัดงานปาร์ตี้กันที่ไหนเหรอคะ”

“อ๋อที่ห้องจัดเลี้ยงของรีสอร์ทน่ะค่ะ” พนักงานตอบ

“ขอบคุณนะคะ”                                                                                                                                                                                              ดารยารีบไปที่ห้องจัดเลี้ยงทันทีแต่เธอก็ต้องหน้าเสียอีกครั้งเพราะแขกที่มาร่วมงานล้วนแต่แต่งกายสุดหรู  แล้วเธอจะไปหาชุดที่ไหนล่ะก็เธอมาเที่ยวนี่นาไม่ได้มาเดินแฟชั่นโชว์  เหลืออีก 10 นาทีก็จะถึงเวลาแล้วถ้าเธอไม่ไปเธอจะต้องจ่ายค่าอาหารมหาโหดจนหมดตัวแน่ๆเลยและถ้าเข้าไปทั้งชุดนี้คนในงานต้องหัวเราะจนท้องแข็งแน่    แต่ในที่สุดเธอก็คิดออก   ดารยานำผ้าคลุมไหล่สีขาวมาพันรอบหน้าอกค้อยกับเสื้อเกาะอก  แล้วนำผ้าม่านสีขาวที่อยู่ในห้องนอนมาพันรอบเอวกลายเป็นกระโปรงยาวคลุมเท้าแล้วแหวกหน้า  แล้วแต่งเติมใบหน้าอีกเล็กน้อยแต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้ดารยากลายเป็นเจ้าหญิงได้แล้ว    เธอรีบกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงอย่างรวดเร็วเพราะเหลือเวลาเพียง2  นาทีเท่านั้น

        พนักงานได้เปิดประตูให้กับดารยา   ดารยาเดินเข้าไปในงานท่ามกลางสายตาของแขกที่มาร่วมงานไม่เว้นแม้แต่สายตาของราเชนทร์  ดารยาได้รับคำชมจากแขกมากมายโดยเฉพาะจากชายหนุ่มทั้งหลาย

“มาจนได้นะคุณ”  ราเชนทร์จงใจจะพูดใกล้ๆกับหูของดารยา   ทำให้ดารยาตกใจมากจนต้องถอยหลังออกไป

“แน่นอนเรื่องอะไรฉันต้องยอมจ่ายค่าอาหารที่ฉันไม่ได้กินล่ะ”

“คุณสวยมากเลย”  ราเชนทร์พูดพร้อมกับก้าวเข้าหาดารยา

“นี่คุณทำไมต้องใกล้ฉันขนาดนี้เล่า”

“กลัวเหรอ”  ราเชนทร์ก้าวเข้าไปอีก

“ไปห่างๆฉันเลยนะ”   ดารยาพูดพร้อมกับผลักหน้าอกราเชนทร์

“เอ่อ  คุณครับเต้นรำกับผมซักเพลงนะครับ”  มีชายหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาขอดารยาเต้นรำเมื่อเพลงเริ่มขึ้น

“ค่ะ”  ดารยารีบตอบเพราะอยากจะไปให้พ้นจากราเชนทร์    หารู้ไม่ว่าสายตาของราเชนทร์แทบจะถลนออกมาเพราะความหึงหวงเสียแล้ว

        หลังจากงานปาร์ตี้จบลงราเชนทร์อาสาไปส่งดารยาที่ห้องพักและถือวิสาสะจับมือดารยา

“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”   ดารยาพูดอย่างโมโห

“ทีคุณยังยอมให้นายนั่นกอดเต้นรำตั้งเป็นชั่วโมงเลย”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ”

“ก็   ก็ผมหึงคุณนี่”   ราเชนทร์พูดเขินๆ

“อะ อะไรนะ”

“คุณนี่เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ”  พอพูดจบดารยาก็รีบเดินเข้าห้องพักเพราะตอนนี้หน้าเธอร้อนผ่าวแถมแก้มยังแดงเป็นลูกตำลึงด้วย

        แดดยาบ่ายส่องแล้วแต่ดารยายังอยู่บนที่นอนเพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับเข้าห้องก็เกือบเที่ยงคืนแล้วยังต้องนอนไม่หลับกับคำพูดของราเชนทร์ที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเหมือนเคย

“นี่คุณไม่สบายรึเปล่า”  ราเชนทร์ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่นี่”   ดารยาตอบอย่างงัวเงียแล้วก็ต้องตกใจอย่างมากเมื่อพบว่าตอนนี้ราเชนทร์เข้ามาอยู่ในห้องของเธอ

“คุณเข้ามาได้ไง”  ดารยาถามทั้งๆที่อยู่ในสภาพเพิ่งตื่นนอน

“ลืมแล้วเหรอว่าผมเป็นเจ้าของรีสอร์ทนี้”

“อ๋อคิดจะเข้าห้องใครก็ได้ใช่ไหม”

“ผมคิดที่จะเข้าห้องคุณคนเดียว”

 คำพูดที่ราบเรียบนั้นทำให้หัวใจของหญิงสาวแทบจะหลุดออกมา

 “จะไปไหน”  ราเชนทร์คว้าแขนดารยาไว้ก่อนที่เธอจะลุกออกไปจากเตียง

“ก็จะไปอาบน้ำไงเหม็นจะแย่อยู่แล้ว”

“ไหนไม่เห็นเหม็นเลย”  ราเชนทร์พูดพร้อมโน้มหน้าเข้าใกล้ดารยาแล้วสูดกลิ่นหอมเข้าเต็มปอด

“นี่คุณ”  ดารยาก้มหน้าอายเล็กน้อย

“ก็มันจริงนี่นา”  ราเชนทร์เริ่มเอียงตัวนอนหนุนตักดารยาอย่างมีความสุข

“คนฉวยโอกาส”   ดารยาพูดพร้อมยกมือตีหน้าอกชายหนุ่มอย่างแรง

“โอ๊ย”   ราเชนทร์เอามือกุมหน้าอกแต่ไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นเลย

         ดารยาทั้งหยิกทั้งข่วนแถมด่าแต่ชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะสนใจกลับนอนนิ่งอยู่บนตักนุ่มๆของหญิงสาวอย่างนั้นทำให้ดารยายิ่งหน้าแดงไปใหญ่   ชายหนุ่มแอบดูท่าทีของหญิงสาวอย่างขำๆ

“นี่คุณได้โปรดลุกขึ้นเถอะนะ   นะฉันขอร้อง”

“ก็ได้  แต่คุณต้องสัญญาก่อนว่าคุณจะต้องไปเดินเล่นกับผมหลังจากอาบน้ำเสร็จ”

“เอ่อ   ก็ได้”

“งั้นผมให้เวลาคุณอาบน้ำ 10  นาทีไม่งั้นผมจะอาบให้คุณเอง”   ราเชนทร์พูดอย่างเป็นต่อ

“นี่คุณมันจะมากเกินไปแล้วนะ”

“อีก 9 นาที กับอีก30  วินาที”  ราเชนทร์เริ่มนับอย่างรวดเร็ว   ทำให้ดารยารีบแจ้นเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน

เวลาผ่านไปดารยาอาบน้ำเสร็จทันเวลาแล้วทั้งคู่ก็ออกไปเดินเล่นที่ชายหาด

“นี่คุณทำไมต้องจับมือฉันด้วยล่ะ”   ดารยาพูดขึ้นเพราะแกะมือชายหนุ่มที่เหนียวเป็นตุ๊กแกไม่ออก

“ก็กลัวคุณหลงไง”

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ  ไอ้เรื่องหลงทางเนี่ยไม่มีทางหรอก”

“ก็ผมกลัวคุณน่ะหลงรักผมไง”

“น้ำเน่าที่สุด”

“คุณรู้ไหมทำไมที่นี่ชื่อเกาะเพลงดาว”

“รู้สิ  ก็มีตำนานเล่ากันว่าเมื่อก่อนที่เกาะนี้มีดาวที่สวยงามที่สุดและเวลาที่มีคู่รักมาฮันนีมูนกันที่นี่ก็จะได้ยินเสียงเพลงที่ไพเราะลอยมากับสายลม   และถ้าคู่ไหนได้ยินเสียงเพลงนั้นก็หมายความว่าชีวิตรักของทั้งคู่จะมีแต่ความสุขอยู่กินกันจนแก่เถ้า”

“อ๋อมิน่าล่ะที่เกาะนี้เลยไม่ค่อยเห็นคนโสด  สงสัยมีแต่ฉันคนเดียว”

“ใครบอกล่ะผมก็ยังโสดนะ”

“นี่คุณ  นี่ก็เย็นแล้วนะเรากลับกันเถอะ”

“อย่าเพิ่งสิ”  ราเชนทร์พูดพร้อมกับจับมือดารยาเดินไปที่ที่หนึ่ง

“จะไปไหนคะ”

“น่า  ผมไม่พาไปขายหรอก”

        แสงแดดเริ่มสลัวท้องฟ้าอีกด้านมืดสนิทมีดาวระยิบระยับบางส่วน  สายลมพัดเฉื่อยราเชนทร์ยังคงจับมือดารยาแน่นและในใจเค้าเฝ้าอธิษฐานขอให้ได้ยินเสียงเพลงจากดาวเกาะแห่งนี้ช่างมีมนต์ขลังนัก  ดารยาเหม่อมองภาพที่สวยงามอยู่เบื้องหน้าจนลืมนึกไปว่ามีมือใหญ่กุมมือเธออยู่  เธอรู้แต่ว่ามือนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน

        ไม่นานก็มีเสียงเพลงที่ไพเราะดังขึ้นเป็นเพียงเสียงที่แผ่วเบาแต่มีความไพเราะและมีมนต์ขลังทำให้ทั้งคู่เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลงนั้นในที่สุดราเชนทร์ก็พูดคำๆหนึ่งซึ่งมีความหมายมากกับดารยา

“ดารยา  ผมรักคุณนะ”  ราเชนทร์เอ่ยพร้อมกับโน้มตัวลงจูบหน้าผากของดารยาอย่างแผ่วเบาท่ามกลางเสียงขับกล่อมของเพลงดาว

“ฉันก็... รักคุณค่ะ”   ดารยาตอบอย่างเขินๆ

“ขอให้เพลงดาวช่วยให้ความรักของเรามีอยู่ตลอดไปเหมือนตำนานแห่งเกาะเพลงดาวด้วยเถอะ”  ทั้งคู่ร่วมกันอธิษฐานเพื่อความรักจะมีอยู่ตลอดไป