คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ดั่งหิมะโปรยปรายราย
บทที่ 1
ั่หิมะโปรยปราย
หิมะลมาาท้อฟ้าในยาม่ำืน ท้อฟ้าสีำที่เ็มไป้วย้อนเมาวสะท้อนแสไฟาเมือที่ำลัเิ้า แม้เป็น่วฤูหนาวที่หนาวเหน็บ แ่บรรยาาศอเมือ็เ็มไป้วยวามึั ผู้นเินทาไปมาบนถนน ทุนูมีวามสุับารเรียมัวเ้าสู่เทศาลสิ้นปี หิมะที่โปรยปรายลมาทับถมันนลายเป็นั้นหนานุ่มปลุมถนนและหลัาออาารในเมืออย่าสวยาม
เสียหัวเราะ เสียพูุยัผ่านหูอนในเมือไปเรื่อย ๆ แ่ห่าออไปในรอแบท้ายเมือที่มืสนิท ไม่มีแสไฟหรือสิ่มีีวิใๆ ที่แสถึวามมีีวิีวา รอแห่นีู้เหมือนถูลืมเลือนาผู้นไปนานแล้ว บนพื้นเ็มไป้วยยะและเศษระาษที่ปลิวไปามลม ในมุมมืที่ถูปลุม้วยเาออาารสู มีเาร่าเล็ ๆ อเ็หินหนึ่ที่นั่ัวอยู่้าถัยะ วาอเธอูเหนื่อยล้าแ่ลับแฝวามหวัไว้อย่าน้อยนิ ร่าายผอมโอเธอสั่นสะท้านาวามหนาว เสื้อผ้าที่เธอสวมเป็นผ้าาวิ่นไม่สามารถ้านทานวามเย็นไ้เลย
“ไม่มี…ไม่มีอะไรเลย…หิว…หิวั” วาอเ็สาวสั่นไหว เธอพยายามุ้ยถัยะเพื่อหาสิ่ที่สามารถินไ้ มืออเธอสั่นเพราะวามหนาวและวามหิวโหย น้ำเสียที่แผ่วเบาอเธอปนไปับเสียลมหนาว เธอ้นหาในถัยะมานานหลายั่วโม แ่็ไม่พบสิ่ใที่สามารถับวามหิวโหยไ้เลย วามเ็บปวาวามหนาวเริ่มลามไปทั่วทั้ร่าาย เท้าและมืออเธอที่เปลือยเปล่า็เริ่มะาไปาารสัมผัสับหิมะที่โปรยปรายไม่หยุ
“เ้าหมอนั่น็ะมาใ่ไหม…”
“มันบอว่าั้นนะ ่อยว่าัน เี๋ยวันเอายะไปทิ้่อน” ายหนุ่มเินออมาาประูพร้อมับถุยะใบให่ในมือ เ็สาวที่ำลัุ้ยยะ อนนี้ไ้หายไปแล้ว
“โอ๊ย หนาวิบหาย..” ายหนุ่มพูึ้นแล้วรีบโยนถุลไปในถัยะและวิ่ลับเ้าไป้าในอย่ารวเร็ว
ร่าเล็่อยๆโผล่ออมาาเามื้วยวาที่เป็นประายเธอรีบเินไปที่ถัยะนั้นอย่าื่นเ้น เธอรู้ไ้าลิ่นที่ลอยมาาัวอาารและเสื้อผ้าที่ายนนั้นสวม นี่เป็นยะาร้านอาหาร ถ้าพวเาทิ้ยะอย่าน้อย็้อมีอที่เธอสามารถินไ้
ริมฝีปาอเ็สาวปรารอยยิ้มนิๆ เธอปีนเ้าไปในถัยะอย่าระื้อรือร้นและเปิถุนั่น ้าในมีเศษอาหารบาส่วนที่ยัอุ่นๆ เธอหยิบเบอร์เอร์ที่ถูัไปรึ่หนึ่ึ้นมาและัเ้าไปอย่าเอร็อร่อย วามรู้สึอุ่นๆในปาทำให้่อมรับรสที่าย้านอเธอรีร้อ นี่มันนานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ไ้ลิ้มรสาิออาหารที่เพิ่ปรุใหม่
เป้!
“ยัยเ็เวร! แล้ามาโมยอาหารในเอัน!!?” ายราทุบไม้เท้าไปที่ถัยะอย่าโรธั
เสียัวานอโลหะ ทำให้เ็สาวหูอื้อ เธอเยหน้าึ้นมามอ้วยวามหวาลัว ายรานนั้นสวมเสื้อผ้าที่ารุ่ริ่ที่้อนันหลายั้น หมวไหมพรมและถุมือเ่าไว้ เา้อมาที่เธออย่าุร้าย
“อโทษ…หนูินแ่นิเียว…หนูอโทษ” เธอรีบพูออไป้วยเสียที่สั่นเรือ
“มานี่เลย ยัยเ็เวร!” ายรายื่นมือเ้ามาิที่หัวอเธอแล้วระาเธอึ้นมาาถัยะ
“อย่า… ฮึ…อย่าึผม…โอ๊ย!” น้ำาอเ็สาวไหลอาบแ้ม เธอพยายามะับมืออเาเพื่อร้ออวามเมา
“อย่ามาแะ้อออันอี ำไว้!” ายราโยนเธอออไปอย่าแร เ็สาวัวเป็นลูบอล ุมหัวที่ถูระาและระูี่โรที่เ็บาแรระแทเมื่อรู่ เธอหวัว่าเรื่อนี้ะบลโยเร็ว
ายราหยิบถุออมาาถัยะแล้วใส่ในรถเ็น ระหว่าที่ำลัเ็นออไปเา็มาหยุรหน้าเ็สาวแล้วเะเธออย่าแร “ออไปาที่อันะ! ะไปายที่ไหน็ไป ยัยเ็ี้โย!”
เสียล้ออรถเ็นและเสียฝีเท้าอายรา่อยๆเียบล เ็สาวเยหน้าึ้นเล็น้อยเพื่อูว่าเายัอยู่ใล้ๆหรือเปล่า
เมื่อเธอแน่ใว่าเาาไปแล้วริๆ เธอ็ถอนหายใ้วยวามโล่อ เธอมอลไป็พบว่ามีแผลนาให่รบริเวที่เธอถูเะ เ็สาวถอนหายใออมาอีรั้ เธอไม่มีพลัานเหลือพอที่ะทำอะไรแล้ว
เ็สาวนอนหายมอึ้นไปบนท้อฟ้า หิมะที่ลมา็ยิ่หนัึ้น เธอแหนมอท้อฟ้าที่มืรึ้ม้วยวาสีำสนิทที่หม่นหมออเธอ เล็หิมะเม็หนึ่ลบนมูอเธอ ริมฝีปาสีม่วอเธอ่อยๆ แยออ้าๆ
ในใอเธอเ็มไป้วยวามเศร้าและวามเ็บปวที่เธอ้อเผิลอเวลา เธอมอึ้นไปที่ท้อฟ้า้วยวาที่เศร้าหมอ
เล็หิมะที่ลมา่าูามเหลือเิน แ่เธอรู้ีว่าวามามนี้ลับนำพาวามหนาวเหน็บมาสู่ร่าายอเธอ
“เหนื่อยั…” เสียอเธอแผ่วลเรื่อยๆ แทบไม่ไ้ยิน วาอเ็สาวเริ่มหลับลอย่า้า ๆ วามหนาวเย็นที่เยรู้สึ่อนหน้านี้หายไป เหลือเพียวามเียบสบที่เ้ามาแทนที่
แม้ว่าเธอะ้อาโลนี้ไป แ่เธอรู้สึถึวามสบายใอย่าไม่เยมีมา่อน เธอไม่้อทนหิวโหยและเผิวามเ็บปวอี่อไป เ็สาวอายุ 9 วบ ผู้ไม่มีใรำ ไม่มีนรัและไม่มีนเฝ้ารอ ไ้ปลปล่อยัวเอาโลที่โหร้ายนี้ไปพร้อมับหิมะที่โปรยปรายลมาอย่าไม่มีที่สิ้นสุ
——————
สวัสี่ะ ฝาเอ็นูยัยหนูเรน่า้วยนะะ
ความคิดเห็น