[FICTION GOT7] HEIRESS RING [MARKBAM-BNIOR-JACKJAE-YUGJIN]

ลำดับตอนที่ #6 : HEIRESS RING EP5 50%

HEIRESS RING EP5 
2015-03-28
 

ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อพบกับคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุด เด็กหนุ่มหน้าหวานผมสีดำสนิทจมูกโด่งเป็นสันปากอวบอิ่มสีแดงยืนช็อคกับภาพที่เขาเห็นตรงหน้า เขามองไปที่ชายใส่ชุดสีดำขาสั้นๆ ใบหน้านี้เขาจำมันได้ดีคนที่เขาเจ็บปวดมากที่สุด 

 

 

 

"ยองแจต่อไปนี้หนูไปอยู่กับพี่แจ็คสันน่ะลูก พี่เขาจะเป็นบอดิการ์ดส่วนตัวให้หนู" ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยสีหน้าท่าทางยิ้มแย่มแจ่มใส่ไม่สนใจว่าลูกชายคนกลางของตนนั้นยืนช็อคกับภาพที่เห็น แจ็คสันมองยองแจที่มองเขาอยู่ก่อนหน้านี้ก่อนจะเป็นฝ่ายละสายตาออกมาแทน 

 

 

 

"ป๊า แจไม่ไปกับคนนี้ไม่ได้หรอ"น้ำเสียงใสเอ่ยอ้อนผู้เป็นพ่อ มือบางเกาะแขนพ่อของตนก่อนใบหน้าหวานจะซุกลงกับไหล่ มือหยาบลูบหัวทุยของลูกชายก่อนจะค่อยๆผละออกอย่างเบาแรง

 

 

 

"ทำไมละหื้มมเจ้าตัวดี" 

 

 

 

"ก็แจขอคนอื่นแทนได้มั้ยละ แลกกับใครก็ได้อ่ะน่ะป๊าน้ะ น้ะๆๆๆ" เจ้าตัวกลมยังไม่เลิกออดอ้อนพ่อ แขนเรียวโอบกอดผู้เป็นพ่อเพื่อหวังให้พ่อเข้าใจเขา แต่ป่าวเลยคำตอบที่ได้เหมือนเข็มปักทิ้มลงมาโดนหัวใจดวงเล็กๆที่กำลังเต้นอยู่ภายใต้หน้าอกขาว 

 

 

 

"ทำไมตี๋ของป๊าดื้อแบบนี้ โตแล้วน่ะอย่าดื้อเหมือนน้องแบมสิ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเด็ดขาดก่อนมือหยาบจะจับแขนเรียวของลูกตัวเองและพยายามแกะให้พ้นออกจากตัวเขาอย่างเบามือ

 

 

 

"เอ่ออให้ผมไปดูแลคนอื่นแทนก็ได้ครับท่าน"แจ็คสันมองสองพ่อลูกทะเลาะกันอยู่นานสองนานเห็นเรื่องเริ่มไม่ดีจึงยื้นของเสนอให้ จริงๆแล้วเขาก็จะลีกเลี่ยงการพบเจอกับยองแจเหมือนกันเลยพยายามที่จะเปลี่ยนคุณหนูที่เขาต้องรับผิดชอบ 

 

 

"ไม่เอาอ่ะฉันเลือกแล้ว ยองแจเคยไปอยู่ที่ฮ่องกงนายก็เป็นคนฮ่องกงน่าจะคุมยองแจได้ ห้ามขัดคำสั่ง ฝากด้วยล่ะ" ท่านพูดก่อนจะเดินออกจากตรงนี้ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ตามลำพัง ยองแจมองไปที่แจ็คสันด้วยแววตาเจ็บปวดก่อนน้ำตาสีใสจะหยดออกมาเปรอะเปลื้อนใบหน้าสวย แจ็คสันมองภาพนั้นก่อนจะหันนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงเดินเข้าไปซับน้ำตาและกอดยองแจอย่างไม่ลังเล 

 

 

 

"เดินตามาสิ มัวแต่ยืนร้องไห้"เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะเดินไปยังรถยนต์ของตนที่จอดหราอยู่หน้าบ้านหลังโต ดวงตาคมถูกบดบังไปด้วยน้ำสีใส มือหนายกมือปาดมันออกอย่างลวกๆก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นนั่งบนเบาะคนขับ 

 

 

 

 

ยองแจก้าวเท้าเดินตามแจ็คสันมือบางเปิดประตูก่อนจะพาตัวเองเข้าไปข้างในรถ หากแต่คราวนี้ทำให้แจ็คสันนึกเจ็บใจไม่น้อย วันเวลาที่ผ่านมาเมื่อสองปีก่อนมันคงไม่มีแล้วคงไม่มีอะไรกลัวเป็นเหมือนเดิมแล้ว ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนยองแจคงมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เขา ไม่ใช่นั่งข้างหลังเหมือนคุณหนูในตอนนี้ โอเคตอนนี้แจ็คสันรู้แล้วว่ายองแจเห็นเขาเป็นแค่บอดิการ์ด 

 

 

รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ ไม่มีใครกล้าเอ่ยบทสนทนาใดใดทั้งสิ้น ดวงตาคมจ้องมองสองข้างทางที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้าเต็มไปหมด ยองแจมองไปนอกหน้าต่างก่อนดวงตากลมโตจะหลับลงไปในที่สุดพร้อมกับน้ำตาหยดสุดท้าย แจ็คสันมองคนตัวเล็กผ่านกระจกก่อนจะร้องไห้ออกมาเช่นกัน มือหนาปาดน้ำตาของตน ก่อนจะหยุดรถ เขาย้ายตัวเองออกมายังเบาะหลังที่ยองแจนอนอยู่จัดการท่านอนให้เรียบร้อย มือหนาบรรจงเช็ดน้ำตาให้คนที่นอนอยู่พลางพูดออกมาเบาๆไม่ให้คนที่นอนอยู่ได้ยินประโยคที่ตนพูด

 

 

“เฮียรักแจเหมือนเดิมน่ะ ค..คิดถึงมากด้วย ฮึก ขอโทษ..”น้ำตาของลูกผู้ชายชื่อแจ็คสันหวังไหลออกมารอบที่สามของวัน ใบหน้าหล่อมองอดีตแฟนเก่าของตนก่อนจะย้ายตัวเองมานั่งขับรถต่อไป ตลอดการเดินทางเขาแถบไม่มีสมาธิในการขับรถ สมองมัวแต่คิดว่าถ้ายองแจตื่นขึ้นมาแล้วจะทำยังไง จะทักทายยังไง เขาจะดูแลยองแจเหมือนบอดิการ์ดคนหนึ่งมั้ย หรือมันมากกว่านั้น ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นออกไป ยองแจเค้าขอโทษ 

 

 

รถหรูเคลื่อนมาจอดในโรงจอดรถของบ้านหลังหนึ่ง แจ็คสันนั่งอยู่บนรถอยู่สักพักก่อนจะเปิดประตู ดวงตาคมจ้องไปยังคนที่นอนอยู่บนรถอีกรอบก่อนจะชั้งใจเดินไปบอกให้แม่บ้านพายองแจขึ้นแทนเขา เขามันขี้ขาด มันเจ็บมันจุกเมื่อนึกถึงภาพระหว่างเราสองคนในวันนั้น

 

 

มือหนาล้วงหาสมาท์โฟนเครื่องสีดำของตนที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนต์สีดำสนิท ก่อนจะเลื้อนหารายชื่อเพื่อนร่วมงานของตน

 

ตู๊ดดด ตู๊ดดด

 

[ฮัลโหลค่ะคุณสามี]คบกับเพื่อนผู้ชายก็เหมือนคบกับเพื่อนสาว เขาหนักใจจริงๆ

 

“เห้อออ เลิกทำตัวแบบนี้เถอะ มึงกับจินยองมาบ้านกูหน่อยสิ”เสียงขอร้องอ้อนวอนของแจ็คสันทำให้อิมแจบอมแปลกใจไม่น้อย ปกติแจ็คสันเปรียบเสมือนคนบ้า แต่ตอนนี้เหมือนมันมีเรื่องให้คิดเยอะ

 

 

[ใครทำให้เพื่อนกูเศร้าขนาดนี้ว่ะ เออเดี๋ยวกูบอกจินยองเตรียมตัวแปป]

 

 

“แค่นี้น่ะ”เสียงทุ้มเอ่ยบอกปลายสายก่อนนิ้วเรียวจะตัดสายไปในที่สุด ใบหน้าหล่อเงยหน้าขึ้นมองฟ้าก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าตัวบ้าน แจ็คสันนั่งลงบนโซฟาสีดำเนื้อผ้ากำมะหยี่ที่เตรียมไว้สำหรับผู้มาเยือนในห้องรับแขกรอแจบอมและจินยองมาในบ้าน ที่ชวนนะหรอ เพราะเขาไม่สามารถจะสบตากับยองแจได้ เลยคิดว่าถ้าวันนี้ให้จินยองมาอยู่เล่นเป็นเพื่อนคนที่นอนหลับอยู่ห้องได้ เขาเพียงแค่ต้องการยื้อเวลาและขอคำปรึกษากับแจบอมเพียงเท่านั้น 

 

 

รอไม่นานรถของอิมแจบอมก็มาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ อิมแจบอมเดินเข้าไปในตัวบ้านโดยมีจินยองเดินตามหลังมาด้วย แจ็คสันทักทายแจบอมและจินยองอย่างเป็นกันเองก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตของเขากับยองแจให้ทั้งคู่ฟัง จินยองเมื่อฟังคำสารภาพของเจ้าของบ้านก็อยากจะเอามือคู่งามของตนไปตบประทับใบหน้าหล่อๆของแจ็คสันให้มันเป็นรอยแดงๆหลายๆวัน แต่เขาก็ยังสงสารแจ็คสันเช่นกัน ส่วนแจบอมที่ฟังอยู่นิ่งๆก็เห็นใจเพื่อนของตนเอง เขาก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้ วัยรุ่นก็น่ะ 

 

 

“แล้วไงแกชวนฉันมาบ้านเพื่อเล่าเรื่องแค่นี้หรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถามเพื่อนตัวเตี้ย(?)ของตนเองพลางมองแจ็คสันและจินยองสลับกันไปมา หากเรียกมาเพราะเรื่องนี้ทำไมต้องพาจินยองมาด้วยละ คุยกับเขาในโทรศัพท์ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมานั่งเล่าให้จินยองสงสารขนาดเช็ดน้ำตาให้เลย หงุดหงิดโว้ยยย

 

 

“ไม่ จินยองช่วยไปเล่นกับยองแจหน่อยได้มั้ย ฉันขอเวลาทำใจก่อนแปปเดียวแค่วันนี้วันเดียว”จินยองฟังแจ็คสันเอ่ยบอกก่อนใบหน้าหวานจะพยักขึ้นลง เขานึกสงสารแจ็คสัน ถึงจะทำเรื่องราวในอดีตที่ปวดร้าวแต่แจ็คสันยังดีที่สำนึกถึงเรื่องนี้ 

 

 

“คุณแจ็คสันเรียกเราว่าจูเนียร์ก็ได้น่ะ เรียกชื่อจริงมันดูห่างเหินเพราะเดียวต่อไปนี้เราก็จะมาบ้านคุณแจ็คสันบ่อยแล้วละ เราจะมาเล่นกับยองแจคุณแจ็คสันจะได้ไม่อึดอัดเวลาอยู่กับยองแจไง”เสียงหวานเอ่ยบอกพลางส่งรอยยิ้มหวานๆให้ทำให้แจ็คสันยิ้มตาม อิมแจบอมลุกขึ้นก่อนจะเดินไปปิดปากของจินยองและมองขวางใส   แจ็คสันมองเพื่อนของตนก่อนจะยกยิ้มขึ้น 

 

‘อะไรกัน เพิ่งรู้จักกันเองมึงตกหลุมรักเขาแล้วหรอว่ะ’คิดแซวเพื่อนตัวเองในใจ

 

 

“งั้นเรียกจูเนียร์แล้วกัน งั้นจูเนียร์ก็เรียกผมว่าแจ็คสันก็พอเรียกคุณแจ็คมันทางการเกินไปเน้อะ ฮ่าๆๆ ”ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนานที่ได้แกล้งอิมแจบอม แจบอมตอนนี้ก็เหมือนเด็กงอแงลงไปดิ้นลงบนพื้นแล้วร้องครวนครางเหมือนกำลังจะเสียตุ๊กตาที่ตนรักให้คนอื่น ทั้งที่ตนเองก็ยังไม่มีสิทธิ์ได้ครองตุ๊กตาหน้าสวยนามว่าปาร์คจินยองเหมือนกัน  แต่ดูเหมือนมันจะดังเกินไปจนทำให้คนที่นอนอยู่ภายในห้องนอนตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตมองซ้ายมองขวาไปทั่วๆบริเวณห้องที่ถูกทาด้วยสีขาวก่อนสายตาจะสะดุดกับภาพที่แขวนนอยู่บนผนัง ภาพแจ็คสันอดีตคนรักเก่าเขากับเขาในห้องนอนเก่าของแจ็คสัน ยองแจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงขายาวตรงไปที่ภาพนั้นก่อนจะไล้นิ้วไปตามภาพที่อยู่ภายใต้กระจก 

 

 

'ถ้าวันนั้นเราสองคนไม่ทะเลาะกันปานนี้เราจะยังรักกันอยู่มั้ย แล้วถ้าเราทะเลาะกันใครจะเป็นฝ่ายขอเลิก ตอนนั้นเฮียรักเค้ามั้ย แล้วตอนนี้เฮียยังรักเค้าอยู่มั้ย หรือว่ามีคนอื่นแล้ว หรือสนใจอย่างอื่นมากกว่าเหมือนแต่ก่อน'

 

 

คำถามมากมายที่ยองแจสร้างขึ้นตีกันวนไปวนมาวุ่นวายไปหมด ยองแจเดินออกจากห้องนอนก่อนสายตาจะสะดุดกับพี่ชายหน้าหวานของตน ไม่รอช้าขาเรียวรีบวิ่งลงไปข้างล้างก่อนจะพุ้งเข้ากอดพี่ชายของตน จินยองเอื้มมือจับหัวทุยของน้องชายขี้อ้อนก่อนจะหยิกแก้มนิ่มๆแล้วส่งยิ้มหวานให้  

 

 

"พี่จูเนียร์มาที่นี้ได้ไงอ่ะ"จินยองที่ตอนแรกนั่งข้างๆกับแจ็คสันเขยิบตัวเองเพื่อให้ยองแจได้นั่งแทรกกลาง มือเรียวของจินยองดึงแขนเล็กของน้องชายของตนให้นั่งลงบนโซฟาตามแรงดึง 

 

 

 

"ก็นั่งรถมาสิ ถามแปลกๆน่ะเราอ่ะ" เสียงใสเอ่ยตอบก่อนจะเขยิบตัวเบียดยองแจเพื่อหวังจะให้ยองแจได้นั่งใกล้แจ็คสันมากขึ้น ยองแจนั่งตัวแข็งทื้อเมื่อรู้ว่าถูกหลอก ขายาวพยายามลุกออกจากที่นั่งหากแต่งโดนมือบางของคนเป็นพี่รั้งเอาไว้ 

 

 

 

"เอ่ออ..พี่เนียร์ แจว่าเราไปนั่งคุยกันตรงอื่นเถอะ"มือบางดึงแขนเรียวของพี่ชายตัวเองให้ลุกขึ้นตามแรง จูเนียร์มองใบหน้าหวานของน้องชายก่อนจะลุกขึ้นตามแรง 

 

 

 

"เอาสิไปเล่นบนห้องนอนก็ได้น่ะ ป่ะคุณแจ็คสันเดินนำเลย ลุกขึ้นสิแจบอมจะนั่งให้ง้อยรับประทานหรอ" ตอนนี้ไม่ใช้เจ้าของบ้านที่มีอำนาจมากที่สุด หากแต่เป็นปาร์คจินยองทายาทแหวนศักดิ์สิทธิ์คนแรกที่เพิ่งมาเหยียบบ้านหลังนี้ไม่ถึงชั่วโมงแต่กลับสั่งอะไรทุกคนก็ไม่กล้าขัด 

 

 

แจ็คสันยันตัวเองขึ้นจากโซฟาก่อนจะทำตามคำสั่งของจินยอง ยองแจมองหน้าพี่ชายตัวเองอย่าง งงๆก่อนจะเดินตามแรงฉุด อิมแจบอมแอบลอบกลื้นน้ำลายในคออย่างนึกผวาเหมือนคนกลัวเมีย

 

 

 

'นี้กูจีบคนถูกรึป่าวเนี้ย ดุชิบหาย' อำนาจของออมม่ายังไม่น่ากลัวเท่าปาร์คจินยอง 

 

 

 

เมื่อทั้งสี่ชีวิตเดินมาถึงห้องนอนของเจ้าของบ้าน จินยองปล่อยแขนน้องของตนก่อนจะวิ่งไปล้มตัวลงบนเตียงนุ้ม คนตัวบางนอนกลิ่งอยู่บนเตียงเหมือนเด็กๆ แจบอมมองภาพนั้นก่อนจะเผยยิ้มที่มุมปากเขาว่าเขาเลือกจีบคนถูกแล้วล่ะ ปาร์คจินยองเนี้ยแหละนางฟ้า 

 

 

ยองแจก้าวเท้าไปหาพี่ชายก่อนจะล้มตัวนอนตามหากแต่ไม่ได้นอนกลิ้งเป็นเด็กๆเหมือนจินยอง แจ็คสันและแจบอมเดินเข้าห้องมาติดๆก่อนจะนั่งลงบนปลายเตียง 

 

 

"จูเนียร์ลุกขึ้นมาเถอะ นอนเล่นเป็นเด็กๆไปได้ ถ้าไม่อายเจ้าของบ้านก็อายยองแจเถอะ" เสียงทุ้มเอ่ยเตือนคุณหนูของตนอย่างหวังดี จินยองยันตัวนั่งบนเตียงก่อนจะหันมองตาขวางใสอิมแจบอม 

 

 

 

"ย๊าห์! ใครให้เรียกฉันว่าจูเนียร์ฉันยังไม่อนุญาตน่ะ" 

 

 

 

"ใจร้ายจังเลยน่ะ ทีไอ่แจ็คเพิ่งเจอมันแปปเดียวอนุญาต ฉันอยู่กันนายตลอกเวลาไม่สงสารฉันหรอ" 

 

 

 

"ไม่สงสาร!!"

 

 

 

"นังมารร้าย!!"

 

 

 

ยองแจมองพี่ชายของตนทะเลาะกับบอดิการ์ด ก่อนมุมปากจะยกยิ้มขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะเจอพี่เขยที่อยากได้แล้วสิ แต่ถ้าเป็นพี่เขยเขาต้องอดทนน่ะเพราะดูจากพระชายตัวเองนี้เล่นตัวน่าดู หากรู้ไม่ว่ารอยยิ้มที่ตนยิ้มอยู่มีอีกคนแอบยิ้มตาม ยองแจคงไม่รู้ว่าแจ็คสันแอบมองตัวเองอยู่ อยากจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มนิ่มๆนั้น อยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวทุยๆ อยากสัมผัสกับริมฝีปากนั้นเมื่อแต่ก่อน อยากมอบกอดให้...แต่มันคงไม่มีอีกแล้วมันเวลานั้น 

 

 

 

"อ้าวๆๆๆคุณแจ็คสันมองน้องแจตาไม่กระพริบเลยน่ะ เราเห็นน่ะ ฮิ้ววววว"

50%

talk 

ตอบแรกบอกจะอัพวันเกิดแจ็คสัน แต่เราทำการบ้านไม่ทันแต่งไม่ได้สมองไม่ไป เค้าขอโทษㅠ.ㅠ แต่ทันน่ะ50% 😂😂😂 แจ็คแจมาแล้วตอนนี้ทุกคนออกมาครบกันแล้วน่ะต่อไปจะมาเล่นคณะตลกให้อ่าน /// ไม่ใช่ล่ะ-*- --HAPPY BIRTHDAY JACKSON น้ะขอให้สูงๆหล่อๆ มีแฟนคลับเยอะๆ คนรู้จักเยอะ มีความสุขมากๆ ยอดค้นหาชื่อขึ้นอันดับ1เลยน่ะ ขอให้ลุงผักเพิ่มทอง่อนแร็ปให้เยอะๆ คัมแบ็คครั้งหน้าขอให้ออกเอ็มวีแบบเป็นพระเอกเลยน่ะเฮีย สู้ๆน้ะ