[FICTION GOT7] HEIRESS RING [MARKBAM-BNIOR-JACKJAE-YUGJIN]

ลำดับตอนที่ #3 : HEIRESS RING EP2

O W E N TM.

Heiress ring Ep2 
2015-03-22

 

ตื้อดึง ตื้อดึง ~~

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูสีขาวที่อยู่ภายใต้กระเป๋ากางเกงยีนต์ตัวโปรดสีดำของแบมสั่นขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาก่อนจะใช้นิ้วชี้สไลด์เพื่อให้เครื่องเปิด ก่อนจะใส่รหัสสี่ตัว ทันทีที่เห็นว่าเป็นแชตของยูคยอม แบมแบมก็ยิ้มให้กับตัวเอง


ยูคยอมยังไม่ลืมเราสินะ

Yu_gyeom
'แบมคิดถึงอะ'
อ่าน.13:04

Bambam1a
'เราก็คิดถึงยูคเหมือนกานน~ '
อ่าน.13:04

Yu_gyeom
'ทำไมวันนี้ไม่มาโรงเรียนอ่ะ ยูคไม่มีเพื่อนเหงาเลย'
อ่าน.13:04

Bambam1a
'ง่าาา เป็นแค่เพื่อนหรอ อย่างอลนะตาหมี แบมจำเป็น '
อ่าน.13:05


Yu_gyeom
'ก็ได้ แต่ยูคไปเรียนก่อนนะ ถึงคาบบ่ายแล้วอ่ะ เดี๋ยวจดโน๊ตไว้ให้ บาย'
อ่าน.13:05

Bambam1a
'สู้ๆ ตั้งใจเรียนนะ'
อ่าน.13:05

นั่งอ่านแชตเก่าๆเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา กลับทำให้ร่างบางยิ้มได้ เพียงแค่ตัวหนังสือไม่กี่ประโยคจากเพื่อนรัก แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่ายูคยอมยังเป็นห่วงเขาอยู่เหมือนกัน เขาคิดถึงเพื่อนตัวโต



"นี้พี่มาร์ค พรุ่งนี้ผมไปโรงเรียนพร้อมโจอี้น่ะ" ร่างเล็กของแบมตอนแรกนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง ยื่นขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกระโดดเล่นบนเตียง ดึงดึง เหมือนเด็กงอแงอยากได้ของเล่นใหม่



"ไม่ได้ ถ้าอยากไปเดี๋ยวฉันไปส่ง" มาร์คว่าพลางจ้องหน้าคอมพิวเตอร์ที่ตั้งวางอยู่บนโตะ ไม่สนใจร่างเล็กที่กระโดดเล่นอยู่บนเตียง


เชอะ!! นี้พ่อจ้างมาดูแลนะไม่ได้จ้างมาเมินใส่ เมินได้เมินดี


"งั้นให้โจอี้ไปด้วยนะ อยู่โรงเรียนเดียวกันอะ" ร่างเล็กเลิกกระโดดเลยบนเตียงก่อนจะเปลี่ยนความสนใจใหม่ไปเกาะแขนข้างซ้ายของมาร์คแล้วเขย่าๆ


อะไรก็โจอี้ โจอี้ ไปนอนห้องมันเลยไป


"โจอี้ออกบ้านแต่เช้า มันไปรับเพื่อนด้วย เราออกทีหลังมันนะ"มาร์คเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด สบัดแขนเรียวของแบมออก ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือบนชั้นหนังสือสีขาว แต่กระนั้นแบมแบมก็เดินตามมาด้วย เขาต้องการอ้อนจนกว่ามาร์คจะให้เขาไปโรงเรียนกับโจอี้


"พี่มาร์คครับ ให้ผมไปโรงเรียนกับโจอ..."

ปั้ง!!
เสียงโยนหนังสือกระทบกับโต๊ะทำงาน

"พอสักทีเถอะแบม เลิกพูดมากได้แล้ว ฉันจะทำงาน" ไม่ทันที่แบมจะพูดจบเสียงของมาร์คก็ดังขึ้นขัดแบม เขากดเสียงต่ำลงให้ดูน่ากลัวเพื่อจะให้ไอ้ตัวแสบที่มันอ้อนวอนขอไปอ่อยน้องชายเขาเลิกพล่ำสักที ทำให้แบมแบมที่ตอนแรกเดินตามหลังมาร์คมาติดๆหยุดชะงัก ก่อนจะเปิดประตูวิ่งออกจากห้องไปอยู่อีกห้องหนึ่งที่เป็นห้องของเขาเองหากแต่ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงออกมาด้วย


ปั้งง!!


'หึ ไอ่เด็กเอาแต่ใจ ไม่ได้อย่างใจก็ประชด คิดว่าง้อหรอ งอลเลยอยากงอลเลย ทีกับโจอี้อย่างนู้นอย่างนี้'หลังจากที่แบมแบมประชดด้วยการปิดประตูเสียงดัง ความคิดของมาร์คก็โผล่ขึ้นมา เขายังคงนั่งทำงานต่อไม่สนใจร่างเล็กที่หมกตัวอยู่ในห้องข้างๆ ถ้าไม่ออกจากบ้านนี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว







หลังจากที่ยินประโยคคำสั่งของมาร์คก็ถึงกับชะงัก อะไรกัน เกิดมายังไม่มีใครพูดอย่างนี้กับเขาเลยน่ะ ด้วยความไม่พอใจที่มาร์คพูดแบบนั้นใส่จึงประชดด้วยการปิดประตูดังปั้ง กะจะทำให้บ้านทั้งหลังพังหรือสั่นเหมือนแผ่นดินไหว แต่มันก็ทำได้เพียงเสียงดังปั้ง

'คนนิสัยเสีย'


ตื้อดึง ~

เสียงการแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นอีกครั้งร่างเล็กจึงทำการสไลด์หน้าจอเพื่อดูว่าใครส่งข้อความมาให้


-joey_tuan เพิ่มคุณเป็นเพื่อนในไลน์-


หากแต่หน้าจอที่ปรากฏทำให้เขายิ้มแป้นอีกครั้ง นิ้วเรียวทำการแคปหน้าจอนั้นไว้ ก่อนจะค่อยๆเดินไปยังเตียงและกระโดดลงนอนอีกรอบ


นิ้วสัมผัสไปที่แอปพิเคชั่นเด่นหราสีฟ้าตัวFที่ชื่อว่า facebook ก่อนจะกดไปที่สถานะเพื่อโพตข้อความบางอย่าง


Bambam kunpimook
'เกลียดพี่...รักน้อง'


Yu_gyeom
: แหนะๆ รักใครๆ: 16วินาทีผ่านมา

เมื่อเห็นว่ายูคยอมมาคอมเม้นท์ แบมแบมถึงกับหาประโยคแก้ตัวไม่ถูก เพราะยูคยอมเป็นน้องเล็กสุดของบ้าน แถมยังมีพี่คนนึงซึ่งเป็นพี่แท้ๆของยูคยอม เขาชอบมาแกล้งร่างบางบ่อยๆ จึงทำให้สองคนนี้ไม่ถูกกันมากนัก จริงๆแล้วพี่ชายยูคยอมก็แค่อยากแกล้งแบมเท่านั้นเอง เพราะแก้มนั้น เวลาเห็นก็เผลอเอื้อมมือไปหยิกไม่ได้


Bambam kunpimook
:ไม่ใช่นายหรอกหน่าาา~~: 12วินาทีที่ผ่านมา


Yu_gyeom
:เชอะ!~~ น้อยใจนะเนี้ย ไปเรียนและ: 5วินาทีที่ผ่านมา

ทันทีที่แบมอ่านคอมเม้นท์ล่าสุดของยูคยอมเพื่อนตัวสูงของตัวเองก็ยิ้มแป้นอีกรอบ

'คนขี้น้อยใจ'

Bambam kunpimook
:ตั้งใจเรียนนะ ยูคยอมม~~ <3:
2วินาทีที่ผ่านมา

ตื้อดึง ตื้อดึง ~~

เสียงการแจ้งเตือนไลน์เข้าอีกครั้ง นิ้วเรียวจึงกดเข้าไปในแอปพิเคชั้นไลน์ก่อนจะดูข้อความล่าสุดที่ขึ้นเด่นหรา


Joey_tuan
'แบมแบม~~ '
อ่าน 14:32

Bambam1a
'โจอี้เอาไลน์เรามาจากไหนอ่ะ '
อ่าน 14:32

ด้วยความสงสัยตั้งแต่แรกแต่ความดีใจมันเยอะกว่า จึงทำให้ลืมคิดเรื่องนี้ไป โจอี้เอาไลน์เขามาได้ยังไง ในเมื่อมีไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรู้ id line เขาในโรงเรียน

Joey_tuan
' โจอี้เก่งก็งี้แหละ lol '

'แล้วแบมได้อยู่กับพี่มาร์คมั้ยอ่ะ '


จะไปอยู่ทำไมกับคนใจร้ายนั้น เชอะ

Bambam1a
' อยู่สิ อยู่ๆ'

'นี้เวลาเรียนไม่ใช่หรอ โจอี้แชทได้ไงอะ'

เพราะอะไรไม่รู้ถึงทำให้เขาเลือกที่จะโกหกโจอี้ไป

Joey_tuan
'อย่าบอกพี่มาร์คน่ะ อี้แอบครูเล่น '

Bambam1a
'ไปเรียนเดี๋ยวนี้เลย!! ไม่งั้นไม่คุยด้วยแน่'

หลังจากที่โจอี้อ่านข้อความล่าสุดจากแบมแบม หัวใจของเขาก็เริ่มพองโต เขามีสิทธิ์คิดได้มั้ยว่าแบมแบมเป็นห่วงเขา อันที่จริงชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงว่าง ครูไม่อยู่ก็เลยเล่นกันตามปกติ

Joey_tuan
'ค้าบบบ ไปเรียนแล้วครับที่รัก<3'

ที่รัก

ที่รัก..

ที่รัก.....

หน้าของแบมแบมแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ที่รัก ถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายพูดเล่นก็ยิ้มๆๆ คนเดียว นี้เขายิ้มให้กับโทรศัพท์เครื่องนี้กี่รอบแล้วเนี้ยย ><


17:02 นาฬิกา


So i want you be my only one วอนอันนาเยแรพโซดี~~

เสียงโทรศัพท์เครื่องกระทัดรัดสีขาวดังขึ้น ทำให้เจ้าตัวเล็กที่นอนกริ่งอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นมา ใครกันชั่งมากวนเวลานอนอันแสนมีค่าของเขา


- kyeommi -

ทันทีที่เห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ7ตัวเรียงกันเป็นชื่อของยูคยอมมี่ แบมแบมไม่รอช้า ใช้นิ้วเรียวของตนสไลด์น่าจอเพื่อกดรับสายก่อนจะกองเสียงเพื่อสนทนากับคนที่เขาเพิ่งจะนอนฝันไป ยูคยอม~~

"ฮัลโหล~~"

 [อยู่ไหนเดี๋ยวออกไปหา] นั้นสิเขาอยู่ไหนละ บ้านพี่มาร์ค? แล้วบ้านพี่มาร์คมันตั้งอยู่ส่วนใดของโลกวะเนี้ย!?!

 "อยู่ไหนก็ไม่รู้ TT"

 [เอ้า ไหงเป็นงั้น งั้นเปิด GPS สิเดี๋ยวยูคไปหา]

"ไม่ต้อง!! บอกมาว่าอยู่ที่ไหนเดี๋ยวออกไปหา"

 [นัดเจอกันที่โรงเรียนน่ะ]

 "บาย ~" จบบทสนทนาครั้งนี้ขาเรียวรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อจะหนีออกไปหายูคยอม แต่เมื่อมาถึงน่าประตู ก็ต้องชะงัก แม่บ้าน..

 "จะไปไหนค่ะ คุณหนูแบมแบม" เธอถามแบมแบมขณะที่ตนกำลังปัดแจกันอยู่

"อ่อ ออกไปเดินเล่นครับ เดี๋ยวน้องแบมมานะครับ" พูดก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป สองข้างทาง มีเพียงบ้านของมาร์คเพียงหลังเดียว ที่เหลือก็เป็น ป่าเป็นหญ้าเต็มไปหมด ทำไมดูห่างการเจริญจัง เมื่อยืนรออยู่นานสองนาน ก็ไม่มีรถแท็กซี่คันไหนผ่านมา จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ แล้วเลื่อนหารายชื่อหาคนที่สามารถช่วยเขาได้ 'คนขับรถ' ไม่รอคิดอะไร รีบกดโทรหาคนขับรถของตนทันที ตอนนี้คนขับรถเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้

 [ขออภัยค่ะตอนนี้ยอดค่าโทรคุณเหลือ0บาท0สตางค์ กรุณาเติมเงินก่อนทำรายการต่อไปค่ะ ตื้ด] มือเรียวได้แต่กุมศีรษะของตน เขาควรทำไงดี เดินไปจนกว่าจะเจอรถวิ่งผ่านหรอ? แล้วเดินไปทางไหน ซ้าย? ขวา? แบตโทรศัพท์ก็เหลือน้อย ควรแชทไปบอกยูคยอมมั้ยว่าเจอกันพรุ่งนี้ แต่เขาก็อยากเจอยูคยอมวันนี้ด้วยนี้หน่า หลังจากเถียงกับตัวเองอยู่นานสองนาน ขาเรียวตัดสินใจก้าวไปทางขวามือของต้น หวังว่าเดินไปสักพักคงมีรถผ่านมา แต่ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ยิ่งเริ่มมืดเท่านั้น เดินไปยิ่งลึก เจอแต่ป่ามืดมิด ยูคยอม รอก่อนนะ

อีกทางด้านนึงของมาร์ค

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่หยุดเขียนงาน ก่อนจะใช้สายตามองไปหน้าประตู ใครกัน โจอี้กลับมาแล้วหรอ นี้ก็ห้าโมงครึ่งแล้ว แต่ถ้าเป็นโจอี้ก็ต้องเปิดประตูตามนิสัยไร้มารยาทมาก่อนสิ

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณมาร์คค่ะ ทานข้าวเย็นค่ะ" เสียงเคาะประตูอีกครั้งทำให้ร่างสูงออกจากภวังความคิด และเสียงหญิงสาวใช้ในบ้านเอ่ยทำให้เขาหายสงสัย ร่างสูงของมาร์คเก็บของที่ทำงานอยู่ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อลงไปทานอาหารข้างล้าง อาหารมากหน้าหลายตาที่จัดวางไว้บนจานสวย เขาลงไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ก่อนที่จะเอ่ยถามหาน้องชายของตนเอง

"โจอี้หละ"

 "อ่อ ยังไม่กลับมาค่ะ เห็นว่าจะไปพักบ้านเพื่อน" หญิงสาวตอบก่อนจะตักข้าวให้มาร์ค

 "แล้วแบมแบมหล่ะ ยังไม่ลงมาหรอ"

 "เห็นว่าจะไปเดินเล่นค่ะ เดี๋ยวไปตามให้นะค่ะ" มาร์คไม่ตอบสาวใช้ แต่พยักหน้าหงึกๆ เพื่อเป็นการบอกว่า ไปสิ มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นฆ่าเวลา 5นาทีผ่านไป... มันไปเดินเล่นถึงขั่วโลกเหนือหรือไง 10นาทีผ่านไป.... ร่างสูงที่นั่งรอคนตัวเล็กเริ่มหัวเสีย มือหนาขยี้ผมของตนเองด้วยความหัวเสีย เด็กอะไร ให้ผู้ใหญ่รอแบบนี้ ใช้ไม่ได้ ขายาวกำลังลุกออกจากที่นั่งเพื่อออกตามหาแม่บ้านที่ไปตามตัวร่างเล็ก แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างของหญิงสาวของเดิน ก็วิ่งมาหาเขาก่อนจะหยุดตรงหน้าหายใจหอบ ก่อนจะเอ่ยประโยคด่วยเสียเหนือยเพราะวิ่งการวิ่งจากการตามหาร่างเล็กแบมแบม

 "มะ ไม่อยู่ค่ะ หาทั่วบ้านแล้วค่ะ"จบคำพูดของหญิงสาว มาร์คหัวเสียมากขึ้น ไม่รอช้ารีบวิ่งขึ้นไปหยิบกุญแจรถของตนก่อนจะขับรถตามหาร่างเล็ก

"โถ้เว้ยยย!! ไปอยู่ที่ไหนว่ะเนี้ย" สถบบนรถตัวเองก่อนจะเยียบมีดเกียร์เพื่อตามหาตัวเจ้าปัญหา ขับรถด้วยความเร็ว สองข้างทางมีแต่ป่าทืบเต็มไปหมด ไม่เห็นวี่แววของร่างที่ตนตามหายิ่งหัวเสียเข้าไปอีก เขาเริ่มฉลอความเร็วก่อนจะหยุดรถลงในสุดสุด มือหนาหยิบสมาท์โฟนเครื่องกระทัดรัดสีขาวของตนขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะกดโทรออกหาเพื่อนอย่างแจบอม

[ว่างายย เพื่อนรัก] 

"มึง!! แบมหายไป มาช่วยกูหาหน่อย"

 [ห้ะ!! มึงไปทำยังไงให้น้องเขาหายไปห้ะ!!] เสียงอีกฝ่ายที่ตอนแรกดูอารมณ์ดีเครียดไปตามกัน

"ก็..ทะเลาะกันนิดหน่อยว่ะ แล้วมึงจะถามทำไมวะเนี้ย มาช่วยกูหาก่อน!!"

 [อือๆๆ แล้วน้องเขาออกบ้านไปทางไหนอ่ะ]

 "ถ้ากูรู้ป่านนี้กูหาเจอนานแหละ กูออกมาหาทางฝั่งซ้าย มึงหาฝั่งขวาให้กูหน่อยนะ"

[อือๆ โอเค ถ้ากูช่วยมึงได้ เลี้ยงเหล้ากูน้ะ] ฟังเสียงของอีกฝ่ายพูดจบก่อนจะตัดสายไป มือหนาเก็บสมาท์โฟนของตนก่อนที่จะขับรถตามหาร่างบางอีกครั้ง 1ชั่วโมงผ่านไป... เมื่อขับรถมาตามทางจนสุดทาง ก็ยังไม่พบร่างเล็กที่ตนตามหา มือหนากุมศีรษะของตนอีกรอบ ทรงผมที่ตอนแรกจัดให้เขาที่ยุ้งเหยิงไม่เป็นท่า ถ้าเขาหาตัวปัญหานั้นไม่เจอต้องโดนท่านภูมิปรมภัทรว่าแน่เลย

อามูโด นอล โบจี มชทาเก ฮัลแร

เสียงจากสมาท์โฟนดังขึ้นอีกครั้งทำให้มาร์คควานหาโทรศัพท์ที่อยู่บนเบาะคนขับ ดวงตาที่เริ่มอ่อนล้ามองที่น่าจอโทรศัพท์ ก่อนจะกดรับสาย

[กูเจอแบมแล้ว ให้รออยู่ที่บ้านหร-- ] ไม่ทันให้อิมแจบอมพูดจบประโยค มาร์ครีบขับรถไปยังบ้านของตนเพื่อไปหาตัวที่ก่อปัญหาทำให้เขาไม่ได้กินข้าวเย็น แถมยังเหนือยต้องตามหาย ลำบากเพื่อนของเขาอีก ต้องจับลงโทษให้เข็ด รถหรูสีดำวิ่งมาตามท้องถนนด้วยความเร็วก่อนจะเลี้ยวเพื่อเข้าบ้านของตน มาร์คจอดรถไว้หน้าบ้านก่อนจะวิ่งออกจากรถโดยไม่ลืมถอดกุญแจรถของตนออกมา ขายาวรีบวิ่งเข้าบ้านหลังใหญ่ของตนเพื่อเตรียมตัวลงโทษเจ้าเด็กแสบ เมื่อพบร่างที่ตนกำลังตามหานั่งคุยกับเพื่อนรักของตัวเองอย่างสนิทสนม ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้มาร์คโมโหมากขึ้น ขายาวรีบเดิมเขาไปใกล้ร่างเล็กก่อนจะฉุดแขนเรียวแน่น เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนีไปได้

"โอ้ยย!! เจ็บนะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาสั่นๆ ใบหน้าที่ดูทรมานคิ้วขมวดเป็นปม แขนเรียวเริ่มมีลอยแดงเกิดขึ้น ทำให้อิมแจบอมรู้ว่าร่างเล็กนั้นไม่ได้เอ่ยเล่น เขาเจ็บจริงๆ แต่จะทำยังไงได้ เพื่อนตัวดีของเขา เวลาโกรธแถบไม่อยากยุ่ง เขาเองก็กลัวเหมือนกัน

 "อย่ามาสำออย ไปไหนมา!" มาร์คบีบแขนเรียวแน่นขึ้น ยิ่งแบมพยายามใช้มืออีกข้างแกะมือหนาของมาร์คออก ยิ่งทำให้ร่างสูงเพิ่มแรงบีบมากเข้าไปอีก แววตากลมโตของแบมแบมถูกส่งขอร้องให้แจบอมพูดให้ แต่สิ่งที่ได้กลับคือแจบอมคอตกหลบสายตาของร่างเล็ก นี้จะไม่มีใครช่วยเขาเลยหรอ ความเจ็บเริ่มทวีคูณขึ้น จากรอยแดงเริ่มเขียว

 "ฉันถามว่าไปไหนมา!! ทำไมไม่ตอบห้ะ!!"

 "ก.. ก็ปล่อยก่อนสิ มันเจ็บ" ดวงตาเริ่มมีน้ำใสคลองอยู่ที่เบ้าตาคู่สวย แต่ก็พยายามกลั้นไว้

"มาร์ค มึงเบาเบาสิ น้องมันเจ็บนะ" เสียงเพื่อนรักอย่างอิมแจบอมเอ่ยห้าม ไม่ได้ทำให้ร่างสูงใจเย็นขึ้นเลย กลับยิ่งโมโหมากขึ้น

"มึงกลับไปได้แล้วแจบอม"

"แต่..."

"ไม่มีแต่ กลับ!!" ไม่ทันที่แจบอมจะพูดจบประโยค มาร์คก็ตัดขึ้นก่อน แสดงให้เห็นว่าตอนนี้มาร์คโกธรจริง มาร์คไม่พูดเล่น ทำให้อิมแจบอมถึงกับส่ายหัวให้กับเพื่อนใจร้อนของตน

 "เออ ก็ได้แต่อย่าทำน้องรุนแรงนะเว้ย น้องมันยิ่งตัวบางๆอยู่" พูดก่อนจะมองดวงตากลมโตที่มีแต่ความเจ็บปวด อยากเข้าไปช่วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  'ขอโทษน่ะ แบมแบม'  พูดโดยไม่มีเสียงก่อนจะหันหลังให้ร่างเล็กที่ทรมานอยู่ และเดินออกจากบ้านนี้ไปในที่สุด

"โอ้ยย!! มันเจ็บปล่อยแขนผมได้แล้ว" น้ำเสียงสั่นทรมาน ใบหน้าเริ่มเปลอน้ำสีใส เจ็บ..

"หึ ไปอ่อยเพื่อนฉันตอนไหนล่ะ มันถึงอยากช่วย" ดวงตากลมโตที่ตอนแรกมีแต่ความเจ็บปวดบัดนี้กลับเปลี่ยนเป็นงง.งวยสมองมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด อ่อย? เขาไปอ่อยใคร

"พูดเรื่องอะไร ไม่รู้เรื่อง โอ้ย!!" แขนเรียวถูกมือหนากระชากก่อนที่จะโดนลากขึ้นไปอยู่ข้างบน ร่างบางเดินตามแรงของมาร์ค เกือบสะดุดบันไดล้มไปหลายขั้น แต่ก็พยายามทรงตัวได้ ปั้ง!! กึก เสียงกระแทกประตูอย่างแรง ก่อนจะกดล็อคประตูเพื่อ

เสียงกระแทกประตูอย่างแรง ก่อนจะกดล็อคประตูเพื่อไม่ให้คนภายนอกเข้ามา มือหนาปล่อยแขนเรียว ใบหน้าแดงกอ่ำเช่นเดิม โกธร โกธรมาก โกธรเรื่องอะไร เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องที่ร่างเล็กนี้แอบหนีเขาไปหรือป่าว



"ตกลงไปไหนมา" น้ำเสียงเริ่มเย็นลงของมาร์คเอ่ยถามขึ้น แต่ร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าหนีการสบนาจากดวงตาคมของคมของมาร์ค ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของร่างสูงจะเริ่มเย็นลง แต่ร่างบางก็ยังยืนสั่นต่อ


"ป..ไปเดินเล่น" น้ำเสียงสั่นระริกระรี่ทำให้มาร์คเริ่มมองร่างบางด้วยดวงตาที่อ่อนโยน ก่อนขายาวจะเดินเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเคลื้อนเขาไปเลื่อยๆจนชิดใบหู มือหนาจับแขนเรียว ก่อนจะพูดประโยคที่ร่างเล็กนึกไม่ถึง


"บอกตั้งแต่แรกก็จบ จะได้พาไป ทีหลังอย่าไปเองนะ มันอันตราย" ใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงงึกๆเชิงบอกว่าเข้าใจแล้ว ก่อนจะใช้มืออีกข้างผลักร่างสูงออกไป ใบหน้าแดงก่ำ เสียงจากก้อนเนื้อใต้อกบางดังขึ้นเลื่อยๆ ทำให้เขานึกแปลกใจไม่น้อย ทำไมมันเต้นหล่ะ หัวใจดวงนี้  ไอ่หัวใจทรยศ


มาร์คเมื่อคิดได้ว่าตัวเองพูดอะไรไป อยากจะตีปากตัวเองแรงๆ เขาไม่ควรพูดแบบนั้นกับแบมแบม เด็กดื้อนั้นควรได้รับการลงโทษสิ แต่ทำไมปากกับใจเขาสั่งการกันคนละอย่าง สายตาคมจ้องมองไปทั่วๆร่างเล็ก ก่อนจะสะดุดตรงแขนเรียวที่มีลอยแดงมีลอยแผลเลือดออกเล็กน้อย คิ้วเริ่มขมวดเป็นปม ไอ้เด็กนี้ไปเล่นซนอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้ 

"แขนไปโดนอะไรมา"


"ก็ผมโดนเศษกิ่งไม้ข่วนมาเป็นแผลแล้วพี่มาร์คไปบีบมันเลยเลือดออก" อธิบายตามความจริงออกไป ก่อนจะจ้องมองแผลของตัวเอง ที่ยังมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แค่คิดสภาพตอนตนอาบน้ำยิ่งขนลุก คงแสบน่าดู


"แล้วทำไมแก้มแดง"เสียงทุ้มเอ่ยถามรอยแดงจางๆบนใบหน้าหวาน 


"ก็พี่แจบอมแกล้งหยิกแก้มอ่ะ"แบมแบมเอ่ยฟ้องก่อนมือบางจะจับหน้าตัวเองบริเวณที่โดนหยิก 


เมื่อแบมแบมอธิบายจบมาร์คก็วิ่งออกจากห้องไปปล่อยให้แบมแบมอยู่ในห้องเพียงลำพังอีกครั้ง

'ฮัลโหลครับพ่อ'

[เป็นไง พี่มาร์คใจดีมั้ยลูก]
 

'เหอะ นายไม่มีมารยาทนั้นนะหรอปากหมาจะตาย'

[แบม! ไปเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ไงลูก ลูกดื้อกับเขาใช่มั้ยละพี่มาร์คถึงไม่ใจดีด้วย]

'แบมป่าวสักหน่อย'

[เรียกพี่เขาว่า 'พี่มาร์ค']

'...'

 นึกถึงบทสนทนาที่คุยกันล่าสุดกับผู้เป็นพ่อคนที่สองของตน ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากเรียกคนคนนั้นว่าพี่มาร์คด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่ท่านพ่อบังคับคงไม่เรียกหรอก คนอะไรใจร้าย 

แอ๊ดด~~

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวใหม่ของมาร์คพร้อมกล่องพยาบาลทำให้ร่างเล็กออกจากภวังความคิดของตัวเองและสนใจร่างของมาร์คที่เข้ามาใหม่


"ไหน เอาแผลมาดูสิ" แบมแบมยื่นแขนอันไร้เรี่ยวแรงให้มาร์คดู มือหนาจับแขนบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะดึงร่างบางมานั่งบนเตียง บรรจงล้างแผลด้วยแอลกอฮอล ก่อนจะใช้ยาแดงชุบสำลีทารอบๆแผลและแปะพาสเตอร์ในที่สุด ดวงตากลมโตมองใบหน้าของผู้ชายใจร้ายอย่างสงสัย

'คนปากหมาอย่างพี่มาร์คมือเบาเป็นด้วยหรอ'

"มองทำไมหน้าฉัน หล่อละสิ" พูดพลางเก็บอุปกรณ์เข้ากล่องเหมือนเดิมก่อนจะหยักคิ้วให้ร่างบางตรงหน้า

"ชิ! หลงตัวเอง"

"ขอบคุณก็ไม่มี เด็กไร้มารยาท" ร่างสูงพูดทวงบุญคุณพร้อมทำปากเบ้ใส่

"เออ!!ขอบคุณ ผู้ใหญ่ปากหมา" เสียงหวานพูดประชดก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียงใหญ่ วันนี้เขาเจออะไรมามากมายแล้ว ข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน แต่กลับไม่หิวเพราะอะไรกันน่ะ

'ยูคยอม.. ฉันขอโทษน่ะพรุ่งนี้เราจะได้เจอกัน '

TALK

เย้ๆๆๆ มาต่อตอนที่2แล้วว >< คือแบบตอนนี้ตอนแรกพี่มาร์คนางน้อยใจน้องแบมที่อะไรแบมก็โจอี้ๆมาร์คเลยโมโหใส่ ไม่รู้เรียกว่าน้อยใจหรือหึง >///< แล้วทีนี้แบมเลยจะหนีไปหายูคยอม พอแบมหลงทางนางก็ได้บีช่วย บีหาแบมเจอก็เล่นอยู่คุยกัน อพม.มาเห็นก็หงุดหงิดทำรุนแรงกับน้องอีก T^T น้องเป็นแผลอยู่นะเว้ยไอบ้า -*- เกลียด 555 แต่พี่มาร์คไม่โหดหรอกในเรื่องเป็นคนมุ้งมิ้ง 55555555 ตอนนี้ไม่มีเนื้อมีแต่น้ำ >< ตอนหน้ามีบทยูคยอมน้ะกับ… ใครรออ่านเอาเอง ขอโทษนะค่ะที่ฟิคเรื่องนี้อาจมีคำหยาบ แต่ว่าเพื่อฟิลลิ่งค่ะ T^T 
ปล.เดี๋ยวดึกๆมารีไรท์