คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HEIRESS RING EP4
Heiress ring Ep4
2015-03-27
ร่างเล็กของจินยองก้าวเดินออกจากห้องเมื่อถึงเวลา เขาบอกลาๆเพื่อนๆก่อนใบหน้าหวานจะหันซ้ายขวาเพื่อตามหารถคันสีดำที่มาส่งเขาเมื่อเช้า
"คันนี้หรือป่าวน่ะ หรือว่าคันนี้ คันนู้นคันนั้น" นิ้วเรียวชี้ไปรอบๆบริเวณลานจอดรถทุกที่ที่มีรถคันสีดำก่อนขาเรียวจะเดินไปรถที่จอดข้างซ้ายมือเขา กำปั่นเล็กๆทุบลงกระจกฝั่งคนขับ กระจกรถลดลงเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองร่างจินยองที่ยืนเคาะกระจกรถอยู่
"มีอะไร" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามออกมา คิ้วเรียวขมวดถามด้วยความสงสัย จินยองใช้ดวงตากลมโตส่องมองไปทั่วๆบริเวณรถก่อนจะสะดุดกับคนที่นั่งข้างคนขับ
"เฮ้ยแบมแบม!?! มาอยู่ในนี้ได้ไง" น้ำเสียหวานเอ่ยอย่างตกใจ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสงสัย จินยองมองมาร์คกับแบมสลับกันไปมาด้วยความสงสัย
. . . . . .'สองคนนี้มีsomething.กันรึป่าวเนี้ย!?'..
"อ้าววว พี่จินยองสวัสดีครับ มานั่งด้วยกันสิ กลับบ้านด้วยกานนน" แบมแบมรีบเปิดประตูรถก่อนจะเด้งตัวออกไปหาจินยองที่ยืนงงอยู่ มือบางจับแขนเรียวก่อนจะเขย่าแขนเรียวไปมาเพื่ออ้อน โดยเหตุการณ์ทั้งหมดถูกดวงตาคมคู่หนึ่งแอบมองอยู่ ดวงตาคมของมาร์คมองสองคนนี้สลับกันไปมาสมองที่จดจำได้ว่าชายที่มาใหม่คือจินยองบุคคลที่เพื่อนเขาเป็นคนรับผิดชอบให้ปกป้องก่อนมือหนาจะยกสมาท์โฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา นิ้วสัมผัสน่าจอก่อนจะกดโทรออกหาแจบอมเพื่อนของเขา
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
เสียงรอสายสมัครบ้างก็ไม่มีใครว่าหรอกน่ะอิมแจบอม
[ฮัลโหล]
"มึงอยู่ไหน"
[กำลังขับรถไปรับจินยองงิ]
"ไม่ต้องและเดี๋ยวกูไปส่ง" หลังจากที่เขาคุยกับแจบอมเสร็จมือหนาเก็บสมาทโฟนของตนลงใส่กระเป๋ากางเกง ใบหน้าหล่อเงยขึ้นดวงตาคมมองไปที่ที่สองคนนั้นยืนอยู่กลับไม่มีใครปรากฎอยู่ มองไปเบาะข้างๆคนขับก็ไม่มีใครอยู่ สายตามองไปยังกระจกหน้ารถ ก็เห็นร่างบางสองคนนั่งเล่นกันอยู่ที่เบาะทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อส่ายหน้าเล็กน้อย
"แบมแบมทำไมไม่มานั่งหน้า" น้ำเสียงนิ่งเอ่ยถามออกไปมาร์คยังคงมองสองร่างนั้นจากทางกระจกหน้า
"ก็ผมอยากนั่งกับพี่จินยองอ่ะ"ใบหน้าหวานเลื่อนเข้ามาใกล้ๆใบหน้ามาร์คมาขึ้นจนมาร์คต้องเป็นฝ่ายหลบสัมผัสนั้นเองก่อนมือหนาจะรีบจับพวงมาลัยแล้วขับรถออกจากตรงนี้ด้วยความเร็วจนร่างบางของแบมแบมที่อยู่ในท่ากึ่งยืนกึ่งนั่งเสียการทรงตัวหล่นไปนั่งทับจินยองที่นั่งอยู่ตอนแรก
. . . . .'เด็กบ้าใครเขาใช่ให้เล่นอะไรแบบนี้กัน'...
"ง้ะพี่จินยองแบมขอโทษหนักมั้ย"แขนเรียวเกาะลำคอของจินยองเช่นเดียวกับจินยองที่ใช้แขนเรียวเกาะเอวบางของแบมแบม สำหรับเขาทั้งสองเป็นการเล่นกันแบบพี่น้องธรรมดาไม่ได้คิดอะไรแต่สำหรับมาร์คท่านั่งนั้นเป็นภาพที่ล่อแหลมมาก
"ชิ! พี่จินยองได้อยู่บ้านกับมนุษย์รวยฟันขี้แกล้งหรอ ระวังวันนึงทำอะไรให้เขาไม่พอใจโดนฟันเฉาะหัวน่ะ" หลังจากน้ำเสียงหวานพูดประโยคนี้จบทั้งสามคนที่นั่งอยู่ในรถแต่พากันหัวเราะกับคำเปรียบของแบมแบม 'มนุษย์รวยฟัน' ถ้าแจบอมมันมาได้ยินคงอารมณ์เสียแน่นอน "ทำไมว่าพี่แจบอมเขาแบบนั้นล่ะพี่แจบอมออกจะใจดีแค่บ่นนิดๆเอง" จินยองเอ่ยถามน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักมือบางลูบหัวทุยไปมา
"ก็จริงนี้เวลาเจอแบมทีไรหยิกแก้มแบมแรงๆทุกที" คนตัวเล็กฟ้องก่อนจะทำท่าทางประกอบ มือบางของแบมแบมหยิกแก้มตัวเองก่อนจะฉีกเห็นฟังครบ32ซี่ "แอออี้เอยอ่ะ" (แบบนี้เลยอ่ะ)
"ฮ่าๆแล้วอยู่กับพี่มาร์คสบายมั้ย"
"ไม่เลย ใจร้ายชอบดุชอบบ่นไม่สนใจคนอื่น อิจฉาพี่ยองแจยังไม่รู้เลยว่าจะได้อยู่กับใคร เชอะ" หลังจากร่างเล็กพูดประโยคนี้จบ สายตาคมของมาร์คก็มองด้วยความอาฆาตแบมแบมเองก็ไม่ยอมมองกลับจนจินยองที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกอึดอัดห้ามศึกนี้โดยปิดตาคนตัวเล็กที่อยู่บนตักแทนก่อนจะหันไปยิ้มแหย่ๆให้มาร์ค
"พี่มาร์คใจดีจะตาย แบมดื้อละสิ" "ไม่เลย!! แบมเด็กดีมีแต่คนว่าแบมดื้อ”
"จินยองมาอยู่กับพี่มั้ยให้ไอ่เด็กแสบมันไปอยู่กับมนุษย์รวยฟันแทน"
"ชิ!! พอเลย" รถคันสีดำวิ่งไปตามถนนตลอดทางมีเสียงคุยกันของมาร์คและจินยอง ส่วนแบมแบมก็มัวแต่นั่งจิ้มสมาท์โฟนของตัวเองเพราะงอนไอ่ผู้ใหญ่สองคนนี้ พอรู้จักกันก็คุยกันอยู่สองคนไม่สนใจแบมกันเลย
. . . . .'ฮึ้ยยยย หมั่นไส้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย'
หลังจากที่รถจอดลงหน้าบ้านแจบอม จินยองโบกมือบัยบายมาร์คและแบมแบมก่อนจะเดินเข้าบ้านไปในที่สุด สถานะการณ์ตอนนี้เงียบเหมือนป่าช้าไม่มีใครกล้าเอ่ยพูดอะไรแบมแบมยังคงนั่งจ้องสมาท์โฟนของตัวเองต่อด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก คิ้วบางขมวดเป็นปม ปกติแบมแบมเป็นคนพูดมากขี้บ่นแต่คราวนี้เอาแต่เงียบทำให้อีกคนเผลอคิดว่าเขาทำไรผิดรึป่าวทำไมถึงนั่งเงียบจ้องแต่โทรศัพท์ตัวเอง มาร์คที่ขับรถกลับบ้านก็มองเพียงทางถนนคู่ขนาดเขาไม่กล้าเอ่ยถามเช่นกัน คงต้องปล่อยให้อยู่คนเดียวไปก่อนถึงจะอารมณ์ดีขึ้น
เมื่อรถจอดในบ้านร่างบางรีบเด้งตัวออกจากรถไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ มาร์คเดิมตามไปติดๆแต่ก็ถูกคนตัวเล็กปิดประตูหนี มาร์คจึงเดินเข้าห้องตัวเองและทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เขาต้องหาแหวนวงที่สามให้เจอจะได้ไม่ต้องมารับหน้าที่เลี้ยงดูเด็กเอาแต่ใจนี้ให้เสียสุขภาพจิต เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงที่มาร์คทำงานอยู่ภายในห้องเงียบๆแต่อาการท้องเจ้ากรรมดันมาร้องสะได้เขาจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องของตนเพื่อลงไปรับประทานอาหารมื้อสุดท้ายของวัน ขายาวก้าวลงเพื่อมายังโต๊ะอาหารที่มีอาหารต่างๆวางไว้เต็มโต๊ะ
"แบมแบมลงมากินข้าวรึยัง"เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาววัยกลางที่ยืนตักข้าวข้างๆตน
"ดิฉันเพิ่งทำอาหารเสร็จค่ะกำลังขึ้นไปตามแต่คุณมาร์คลงมาก่อนส่วนคุณหนูโจอี้บอกว่ารับประทานอาหารกับเพื่อนมาแล้ว ห้ามมาตามคุณหนูจะอยู่ในห้องเงียบๆค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปตามคุณหนูแบมแบมให้น่ะค่ะ" เธอตอบตามที่เธอเข้าใจก่อนจะสาวเท้าขึ้นไปตามคุณหนูตัวเล็กที่เพิ่งย้ายมาใหม่
มาร์คนั่งรอไม่นานก็เห็นคนตัวเล็กเดินหน้ามุ้ยลงจากบันไดพร้อมกับหญิงสาววัยกลางที่เดินตามหลัง แบมแบมนั่งลงบนเก้าอี้ไม่สีน้ำตาก่อนมือบางจะจับช้อนซ้อมรับประทานอาหารของตนโดยไม่สนใจคนรอบข้าง มาร์คชั้งใจมองคนตัวเล็กอยู่สักครู่ก่อนจะตัดสินใจกินข้าวในจานของตน ระหว่างรับประทานอาหารไม่มีการสนทนาใดๆทั้งสิ้น มือบางวางช้อนซ้อมลงบนจานก่อนจะหยิบจานเพื่อเอาไปเก็บแต่ก็ต้องชงักเพราะแขนของเขาโดนมือหนาของคนข้างๆรั้งไว้ ดวงตากลมโตมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างหาคำตอบ
"มีอะไร" น้ำเสียงใสเพิ่งพูดออกมาเป็นประโยคแรกหลังจากกลับบ้าน
"นายแหละเป็นอะไรเอาแต่เงียบปกติต้องดื้อซนและก็พูดมากสิ"
"ผมไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระหรอกหน่ะ ขอตัว" เอ่ยตัดทอนก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บแล้วรีบขึ้นห้องไปอีกครั้ง นั้นทำให้มาร์คนึกแปลกใจไม่น้อย เด็กนั้นเป็นอะไรทำไมดูเงียบผิดปกติ แต่ชั้งสิทำไมเขาต้องแคร์ มาร์คเดินขึ้นห้องของตนไปติดๆ เมื่อเข้ามาถึงห้องแล้ว เขานั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะเอนตัวเพื่อผ่อนคลาย มือหนาจับเมาส์ลากไปที่โปรแกรมหนึ่งก่อนจะหาสัญญาที่เชือมกับแหวนตามที่ท่านภูมิปรมภัทรที่ท่านให้มาในวันนี้แต่ก็ไม่เป็นผล ไม่มีเส้นหรือจุดอะไรระบุพิกัดที่แน่ชัดเลย เมื่อหาคำตอบไม่ได้ก็พาลอารมณ์เสียง
มาร์คจัดการปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เก็บของที่อยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อย ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนเตียวนุ่ม ตาคมจ้องมองนาฬิกาเข้มสั้นชี้ไปที่เลขหกเข้มยาวชี้ไปที่เลขแปด หลังจากกลับบ้านเวลาล่วงเลยมาก็เกือบจะสามชั่วโมงแล้วเป็นไปไม่ได้ที่เด็กพูดมากอย่างแบมแบมจะเอาแต่เงียบ ตอนเช้าเขายังเห็นแบมดีๆอยู่เลยแถมเรียกเขาว่าพี่มาร์คและแทนตัวเองว่าแบมอีก แต่พอตกเย็นกลัวดื้อเอาสะง่ายๆเหมือนเดิม ขาเรียวเดินออกจากห้องของตรงก่อนจะหยุดอยู่หน้าห้องของเด็กตัวแสบ มือหนากำก่อนจะเคาะไปที่ประตูไม้สองสามที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่นานแบมแบมก็เดินออกมาเปิดประตู มาร์คมองใบหน้าหวานที่บัดนี้กลับบึ้งตึง เขาถือวิสาสะเดินเข้าห้องของคนตัวเล็กก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงนุ่มอีกรอบแบมแบมปิดประตูห้องของตัวเองเดินตามมาร์คติดๆ
"นี้ใครอนุญาตให้มานอนบนเตียงผม" เสียงใส่เอ่ยอย่างหงุดหงิดพลางมองตาขวางที่บนอยู่บนเตียงของตน
"นายลืมไปแล้วหรอว่านี้มันบ้านฉัน แล้วนี้อะไรนอนอ่านหนังสือหรอ ตัวหนังสือมันจะไปเข้าสมองนายมั้ย แล้วนี้เลคเชอร์อะไรเนี้ยอ่านไม่เห็นเข้าใจเลย" เจ้าของบ้านหลังโตว่าพลางหยิบหนังสือที่กองอยู่บนเตียง ปากก็บ่นเจ้าตัวเล็ก แบมแบมไม่เลิกมองมาร์คตาขวาง ขาเรียวเดินไปบนหัวเตียงก่อนจะยื้นมือไปดึงหนังสือออกจากมาร์ค
"ย๊าห์!!! แล้วจะยุ่งทำไม ผมเข้าใจของผมแล้วกัน ออกไปได้แล้วผมไม่มีเวลามาทะเลาะกับพี่หรอกน่ะ" แบมแบมตะวาดใส่เจ้าของบ้าน มือบางวางหนังสือที่แย่งมาจากมาร์คลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะดึงลากคนตรงหน้าออกจากห้องแต่ใช่แรงเยอะเท่าไหร่มาร์คก็ยังนั่งอยู่บนเตียงท่าเดิม คนตัวเล็กเลยเปลี่ยนใจย้ายตัวเองขึ้นไปเหยียบบนเตียงนุ้มก่อนจะผลักมาร์คลงจากเตียง มาร์คหลบทันแต่เหมือนแบมจะตกเตียง มือหนาจับข้อมือเล็กก่อนจะฉุดเข้าหาตนเองเพื่อไม่ให้เจ้าตัวเล็กตกเตียงแต่ด้วยแรงที่มากเกินไปจึงเป็นเหตุให้ตอนนี้มาร์คนอนอยู่บนเตียงโดยมีเจ้าเด็กแสบนอนเอาหัวซบอยู่บนหน้าอก ใบหน้าหวานแดงก่ำเพราะความเขินอาย เจ้าตัวพยามใช้มือนุ่มผลักอกแกว่งให้ใบหน้าของตนออกจากออกแกว่ง แต่ทว่าเหมือนพระเจ้าไม่เข้าข้างเขา มาร์คแกล้งแหยะแบมโดยการใช้แขนโอบกอดเอวบางไม่ให้เจ้าตัวเล็กนี้หลุดออกจากอ้อมกอดของตน มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
"น้องแบมอย่าทำแบบนี้อีกน่ะครับถ้าพี่มาร์ครับไม่ทันริมฝีปากของน้องแบมคงประทับจูบกับพื้นพรมสวยๆของพี่แล้ว"มาร์คพูดพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้น คนตัวเล็กพยายามดิ้นออกจากพันธนาอ้อมกอดของคนใต้ร่าง มือบางทุบลอกแกว่งรัวๆจนมาร์คต้องใช้มืออีกข้างจับมือคู่น้อยทั้งสองให้หยุด
"ปล่อยเดี๋ววนี้น่ะเว้ย!! ปล่อยๆๆๆ ให้ผมจูบกับพรมยังดีกว่ามาอยู่กับพี่ในท่านี้"คนตัวเล็กร้องโวยวายไม่เลิก เจ้าตัวยังคงดิ้นอยู่ในอ้อมกอด มาร์คอดแกล้งเด็กคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ เขาผลิกตัวแบมแบมลงมานอนบนเตียงนุ่มแทน ก่อนจะขรึงแขนเรียวเข้ากับเตียง ใบหน้าหล่อเคลื่อนหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็กเลื่อยๆจนเห็นว่าตอนนี้ใบหน้าหวานแดงก่ำเสมือนมะเขื่อเทศ ตากลมโตปิดตาหยี มาร์คหัวเราะให้คนท่าทางคนใต้ร่างของตนก่อนจะโน้มหน้าจูบบนหน้าผากมนแล้วผละตัวออกจากคนตรงหน้า
"คิดอะไรไอ่เด็กลามก หลับตาหยีเลยฉันไม่คิดจะพิศวาสนายหรอกน่ะ อี๋คิดแล้วขนลุก ฮ่าๆๆ" เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะทำท่าล้อเลียนเจ้าตัวเล็ก ดวงตาคมหลับตาหยีพลางหัวเราะ
"ย๊าห์!! พี่จะมาแกล้งผมตอนนี้ไม่ได้น่ะ ผมจะอ่านหนังสือสอบเครียดน่ะเว้ย! รอผมสอบเสร็จก่อนเถอะเดี๋ยวเราเจอกันแน่ ถ้าผมสอบไม่ผ่านผมจะฟ้องท่านพ่อด้วยว่าพี่แกล้งผมทำให้ผมไม่ได้อ่านหนังสือ" เสียงใสตะโกนว่าเจ้าของบ้านและขู่ไม่ให้มาร์คมากวนโดนการบอกจะฟ้องท่านพ่อ ท่านพ่อที่แบมหมายถึงนี้ท่านภูมิปรมภัทรนั้นแหละ คนที่จ้างมาร์คมาดูแลเขาแถมยังทำให้เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็น มาร์คมองแบมแบมที่มองขวางใส่มาร์คก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั้นห้อง
"ฮ่าๆๆนายฟ้องท่านพ่อของนายแล้วจะทำอะไรฉันได้ ฉันจะโดนลงโทษโดยการอดอาหารหนึ่งมื้อหรอ ฮ่าๆๆ" มือนากุมท้องตัวเองที่แต่ซิกแพคภายใต้เสื้อจตัวบางก่อนจะหัวเราะออกมาอย่ากลั้นไม่ได้ โอ๊ยเกิดมามีไม่กี่อย่างหรอกน่ะที่ทำให้คนหล่ออย่างมาร์คหัวเราะได้ ไอ่เด็กนี้กล้าขู่เขาด้วย น่ากลัวจังเหมือนลูกแมวขู่
"ทำได้สิมากกว่าการอดข้าวหนึ่งมื่ออีก ผมจะสั่งให้ท่านพ่อไล่พี่แล้วหาคนมาดูแลผมใหม่ แบร่ๆๆๆ สมน้ำหน้าตกงานแน่ไอ่ผู้ใหญ่ปากหมา" ลิ้นเรียวแล่บออกมาเยาะเย้ยคนตรงหน้า แบมแบมแล่นลิ้นปิ่นตาใส่มาร์คไม่วายยังหัวเราะใส่อีก หากู้ไม่ว่าตัวเองถือไพ่ใบต่ำกว่า
"หรอท่านพ่อจะไล่ฉันออกหรอ น่ากลัวจังท่านพ่อจะเชื่อฉันหรือนายกันแน่ กันต์พิมุก ต้วนอี๋เอินกลัวจัง ทำไงดี" ใบหน้าหล่อทำหน้าถือไพ่เหนือกว่า แบมแบมจากที่ตอนแรกยิ้มเยาะเย้ยบึ้งตึงอีกรอบ เขาลืมไปเลยว่าท่านพ่อไว้ใจคนตรงหน้ามาก
"ย๊าห์!! ท่านพ่อต้องเชื่อผมสิ ออกไปเลยน่ะผมจะไม่ได้อ่านหนังสือเพราะพี่น่ะพี่มาร์ค" คนตัวเล็กตวาดใส่เจ้าของบ้าน มือบางหยิบมือนุ่มมาทุบๆคนตรงหน้า มาร์คใช้มือกันหมอนที่คนตัวเล็กจู่โจมมาก่อนจะลุกออกจากเตียงแต่แบมแบมยังคงไม่หยุดสงคราม เขามองเด็กคนตรงหน้าก่อนจะยกยิ้มขึ้น แกล้งแบมแบมก็สนุกดีเหมือนกันแต่วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวน้องมันไม่ได้อ่านหนังสือสอบ
ขายาวของมาร์คตรงไปหน้าประตูก่อนจะเปิดมันออก เข้าย้ายตัวเองออกมาจากห้องเจ้าตัวแสบที่แกล้งเมื่อกี้เพื่อมาอยู่ในห้องของตัวเอง มาร์คนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนมือหนาจะหยิบปากกาและสมุดเล่มหนาสีเนื้อครีม เขาบรรจงเขียนตัวอักษรแต่ละตัวพลางยิ้มไปด้วย พรุ่งนี้เขาจะทำยังไงกับไอ่เด็กแสบนี้ดี วันนี้แกล้งไปเยอะ
TALK เย้ๆๆอัพแล้วน่ะลีดเดอร์ที่รัก ต้องขออภัยที่อัพช้า T^T พรุ้งนี้วันเกิดแจ็คกี้เดี๋ยวพรุ้งนี้จะลงแจ็คแจหฃห้ายน้ะ >< ตอนที่แล้วโดนคู่ยูคจินบดบังความเป็นมาร์คแบมเสมือนเป็นพระนางแทน ตอนนี้ไรท์เลยจัดมาร์คแบมให้เลย 55555 อพม.แกแกล้งตะหนูทำไม แต่งเองเขินเองจนตัวบิดนั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า >< ตอนนี้ที่น้องแบมเงียบเพราะเครียดเรื่องสอบน่ะคะ ส่วนแจ็คแจบีเนียร์อย่าเพิ่งน้อยใจเขาน่ะเบเบ้ มีแน่นอนที่รัก 55555 ลีดเดอร์ : ใครที่รักแกไรท์ ไรท์ : พี่มัคไงคะ #โดนเมนมาร์คลุมตบ -0- ไปแล้วน่ะตอนหน้าคู่ใครมาดูกันเยย บัยบายฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยน่ะคะ จุ้บๆ
ความคิดเห็น