คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : HEIRESS RING EP3 100%
Heiress ring Ep3
รถหรูสีดำเคลือนตัวออกจากบ้านเพื่อมาส่ง 'เด็กไร้มารยาท' มาโรงเรียน โดย 'ผู้ใหญ่ปากหมา' เป็นคนขับรถให้ ตลอดทางขับรถ มีแต่เสียงเงียบกริบไม่มีใครกล้าทำร้ายความเงียบสงบนี้ อาจเป็นเพราะยังไม่ชินที่นั่งรถที่แล่นด้วยกันสองต่อสอง ในรถมีเสียงเพลงสากลเปิดเบาๆทำให้สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดูตึงเครียดมากนัก และทำให้แบมแบมเอนตัวลงเบาะนั่งก่อนจะหลับลงในที่สุด สาเหตุก็คงเป็นเพราะเจ้าตัวตื่นเช้าเพราะต้องตื่นเดินทางที่อยู่ห่างไกลจากบ้านของมาร์คพอสมควรบวกกับเพลงเบาๆที่เพราะชวนน่านอน เลยทำให้นั่งหลับบนรถอย่างที่เห็น
"แบมแบม ตื่นได้แล้ว" มือหนาจะเขย่าไหลบางเบาๆ
"แม่ครับ ขออีก5นาที" น้ำเสียงหวานปมงัวเงียตอบอย่างละเมอ คิดว่าผู้เป็นแม่สุดที่รักของตนเองมาปลุกเอ่ยขึ้น
"นี้ จะให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ใช่แม่ ตื่นถึงโรงเรียนแล้ว"มาร์คเริ่มหงุดหงิด ดวงตาจ้องไปที่ร่างที่กำลังนอนอยู่ มือหนาเขย่าแขนเรียวหวังให้ร่างนี้ตื่นสักที เขาไม่มีเวลามานั่งเฝ้าเด็กน้อยนี้ทั้งวันหรอกน่ะ งานอ่ะงาน เป็นบอดิการ์ดก็จริง แต่ท่านภูมิปรมภัทรก็มอบหน้าที่อื่นให้เขาทำเช่นกัน
"..." ไร้เสียงในการตอบ ร่างสูงจึงตัดสินใจ เดินลงจากรถ ก่อนจะใช้มือหนาเปิดประตู สะพายกระเป๋านักเรียนที่ภายในมีแต่หนังสือก่อนมือหนาจะฉุดร่างบางให้อยู่ในอ้อมกอดและเปลี่ยนมาเป็นอุ้มท่าเจ้าสาว ขายาวรีบก้าวขึ้นไปบนอาคารเพื่อพาเจ้าเด็กแสบไปนอนต่อบนห้องเรียน ปีหนึ่งห้องเอ เดินมาได้ไม่นาน ก็พบก็ร่างสูงโย้งที่คุ้นตาไร้ผมสีชมพูแปลกตาดูได้ไม่ยากว่าจะเป็นใคร เขาเคยไปเล่นกับเจ้าเด็กนี้บ่อยๆตอนไปหาแจบอมเพื่อนของเขา
"เฮ้!! ยูคยอม" เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงไร้เรียวแรงเพราะเอาแรงมาอุ้มร่างบางที่หนักไม่น้อยบวกกับกระเป๋าใส่หนังสือที่หนักเหมือนใส่ปูน
"อ้าวพี่มาร์-- เฮ้ยแบมแบม" ยูคยอมรีบร้องเสียงหลงเมื่อพบแบมแบมอยู่ในอ้อมกอดมาร์ค ขายาวรีบวิ่งเพื่อมาช่วยเพื่อนสนิทพี่ชายของตนที่อุ้มแบมแบม เขารู้ว่าแบมตัวหนักแค่ไหน ขนาดเขาที่ตัวใหญ่ๆยังอุ้มแบมแบมนี้ไปร้องบ่นไป แล้วพี่มาร์คที่ตัวใหญ่กว่าแบมไม่มากนักจะไม่หนักรึไง
"รู้จักกันก็ดี ช่วยพาไอ้เด็กขี้เซานี้ขึ้นเรียนหน่อยฉันมีธุระต้องทำต่อ" เมื่อยัดเยียดกระเป๋าอันแสนหนักและการอุ้มร่างบางให้ยูคยอมได้แล้ว มือหนาโบกมือบัยบายเชิงบอกลาก่อนขายาวจะรีบก้าวเท้าเดินหนีไป ทิ้งภาระให้ยูคยอมที่ปรากฏตัวใหม่อย่าง งงๆ 'ไปรู้จักกันตอนไหน'
________________________________________________
รถหรูคันสีดำเคลือนมาจากบ้านหลังใหญ่ระหว่างทางมีการพูดคุยกันเล็กหน่อยเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าตัวแสบที่หายไปเมื่อวานจนมาร์คต้วนต้องโทรเรียกอิมแจบอมให้ไปช่วยหา พอจินยองรู้เรื่องก็ตกใจ แต่อิมแจบอมก็อธิบายไปหมดแล้วว่าหาเจอแบมแบมปลอดภัยเลยทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนเบาะตรงข้ามคนขับสบายใจขึ้นระดับหนึ่ง
"ตั้งใจเรียนน่ะ" เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนมือหนาจะโบกมือบัยบายเป็นการบอกลา
"รู้แล้วหน่าา"เสียงหวานของจินยองตอบกลับก่อนมือบางจะปิดประตูอย่างรู้งาน และก้าวเท้าเล็กเข้าไปยังโรงเรียนวันนี้เขามาโรงเรียนกับแจบอมแค่สองคนเพราะยูคยอมบอกจะแวะไปที่อื่นก่อนเลยไม่ได้มาด้วยกัน สายตาคมเมื่อเห็นว่าร่างบางที่เขาเฝ้ามองดูอยู่บนรถเดินเข้าตึกโดยปลอดภัยแล้ว มุมปากกระตุกยิ้ม ก่อนจะขับรถออกไปจากโรงเรียนนี้เพื่อไปหาคนที่เขานัดไว้ ซึ่งห่างจากโรงเรียนเพียงแค่300เมตร เมื่อถึงที่หมายเขาก่อนจอดรถลงในที่สุด มือหนาเปิดประตูเพื่อลงจากรถก่อนขายาวจะก้าวเพื่อเข้าร้านขายกาแฟ
"เฮ้ ไอ้เงิง" ทันทีก้าวเข้าร้านขายกาแฟขนาดไม่ใหญ่มากภายในร้านถูกตกแต่งสไตร์วิลเทจบวกกลับกลิ่นกาแฟที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้ผู้คนที่เขามาสบายใจ แต่ไม่ใช่กับอิมแจบอมคนนี้ ขนาดเขาพึ่งเขาร้านไอ้เพื่อนตัวดีที่ขอร้องอ้อนวอนให้เขาช่วยหาเจ้าเด็กแสบ มันก็ทักทายเขาแบบนี้ ใบหน้าหล่อแต่น้อยกว่ามาร์คทำหน้าไม่พอใจ ริมปากขยับด่าว่าเบาเบาแบบไม่มีเสียงว่า 'เดี๋ยวเถอะมึง' ก็จะเปลี่ยนเป็นยิ้มทักทายคนที่นั่งอยู่ข้างมาร์คและโค้งตัวให้ตามมารยาท
"สวัสดีครับ ท่าน" คำทักทายเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย่มแจ่มใส ทำให้อีกคนตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับบุคคลที่เขาเพิ่งทักทายด้วยเมื่อครู่
"ท่านดูผอมลงไปนะครับ"
"ก็เครียดนิดหน่อยนะ"ตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เพราะว่าแหวนวงสำคัญดันมาหายทำให้กินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวัน กลัวเหล่าทายาทของเขาจะตกอยู่ในอันตราย
"วันนี้ฉันนัดพวกนายมาเพราะว่า ฉันมีของสำคัญในการช่วยตามหาแหวนมาให้"ว่าก่อนมือหยาบจะล้วงเข้ากระเป๋าเสื้อและหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ออกมา
"ของสิ่งนี้คือตัวที่จะช่วยหาแหวนได้ เพราะตัวนี้สามารถจับได้ว่าแหวนอยู่ที่ไหน ฉันคิดว่ามันต้องมีเหตุการณ์นี้เลยติด GPS ไว้ใต้เพชรของแหวน ช่วยฉันหน่อยนะ" เสียงแหบพูดอธิบายประโยคของสิ่งของที่อยู่ภายใต้ของกำมะหยี่สีแดง ก่อนประโยคขอร้องจะถูกส่งมาให้สองหนุ่มที่ถูกนัด มือหนาของมาร์คเอื้อมมือไปหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่นั้นอย่างถือวิสาสะก่อนจะเปิดมันด้วยความเบามือ ภายในมีGPS ที่อยู่ในคล้ายรูปแบบเข็มบอกทิศ มันสามารถบอกได้ว่าพิกัดของแหวนกับตนเองที่ห่างกันมากหรือน้อยเพียงใด แต่เมื่อดูจากจุดสีเขียวที่บอกตำแหน่งเรากับจุดสีแดงที่เป็นตำแหน่งของแหวนก็ต้องขมวดคิ้วเป็นไปปม เพราะจุดสีสองสีนี้อยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น สายตาคมจ้องมองบริเวณทั่วร้านแต่ก็ไม่มีบุคคลใดน่าสงสัย
กริ๊งงงง~~ เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมสองบุคคลที่มาใหม่ทำให้ทั้งสามที่นั่งอยู่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะบุคคลที่เข้าร้านมาคือแบมแบมกับยูคยอม
"นั้นไงอยู่นี้จริงๆด้วย" เสียงทุ้มของยูคยอมดังขึ้นก่อนมือหนาจะจับแขนบางให้เดินไปตามแรงของเขา
"มาที่นี้ทำไม" แจบอมผู้เป็นพี่ชายของยูคยอมเอ่ยถามน้องชายของตน นี้มันเวลาเรียนแล้วทำไมถึงมาเดินเล่นแถวนี้
"ก็วันนี้ผมรีบจนลืมกระเป๋าตังค์เลยไปซื้อของไม่ได้ ส่วนแบมแบมทำกระเป๋าตกไว้บนรถพี่มาร์คเลยไม่มีเงินนะสิ"ยูคยอมฟ้องพี่ชายของตนก่อน
จะเข้ากอดพี่ชายสุดที่รัก เพื่ออ้อนของยืมเงิน ส่วนแบมแบมก็เช่นกัน เกาะแขนมาร์คแล้วเขย่าๆเหมือนเด็กจนท่านภูมิปรมภัทรที่นั่งดูอยู่หัวเราะกับการกระทำของเด็กพวกนี้
"นี้ผู้ใหญ่ปากสุนัข เปิดรถหน่อยนะ ผมจะเข้าไปเอากระเป๋าตังค์" น้ำเสียงอ้อนนั้นทำให้มาร์คหัวเราะในลำคอ ก็เขาเจอกระเป๋าตังค์ของแบมไว้ตั้งแต่ลงรถแล้วเก็บมาไว้กับตัวเองแล้วว่าจะเอาไปคืนหลังคุยธุระเสร็จแต่คงไมต้องแล้วมั้งเจ้าตัวมาทวงเอง
"นี้แบมไปเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ไงลูก พ่อบอกให้เรียกว่าอะไร"เสียเอ็ดดุลูกชายเอาแต่ใจดังขึ้น เพราะแบมดื้อแบบนี้เขากลัวคุมไม่ไหวเลยให้ไปอยู่กับมาร์คที่ดุและกวนตีนใช้ได้
"โห่พ่ออะดุผมทำไมเนี้ย ปกติพี่มาร์คของผมอะปากหมาจะตาย " น้ำเสียงไม่พอใจที่ผู้เป็นพ่อคนที่สองว่าตนดังขึ้น 'พ่ออะไรก็พี่มาร์คดีอย่างนู้นใจดีอย่างงี้แบมดื้อเองพี่มาร์คเลยดุ ตกลงใครลูกพ่อ' ก่อนความคิดบ้าๆของของจะก่อตัวขึ้น แบบนี้เขาเรียกว่าน้อยใจรึป่าวนะ
"ก็ลูกทำไมไปเรียกพี่มาร์คเขาแบบนั้นละดื้อละสิพี่มาร์คถึงไม่ใจดีด้วย" ผู้เป็นพ่อว่าจบประโยคใบหน้าหวานก็ก้มหน้าก้มตามองฝ่าตัวเองที่กำแน่น คำก็ดื้อสองคำก็ดื้ออะไรก็พี่มาร์ค
"อะไรก็พี่มาร์คทำไมไม่เอาพี่มาร์คมาเป็นทายาทมาเป็นลูกแทนแบมเลยละ!!" น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้นก่อนจะส่งสายตาขวางเริ่มมีน้ำตาคลอมองไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ กำปั้นเล็กยกขึ้นทุบอกแกร่งอย่างไม่พอใจก่อนจะวิ่งออกนอกร้านไป
"อ้าวเฮ้ยแบ--"
"ไม่ต้องเดี๋ยวพี่ไปตามเอง" ไม่ทันที่ยูคยอมจะเอ่ยจบเสียงมาร์คก็เอ่ยตัดหน้าเสียก่อน ขายาวรีบวิ่งตามร่างเล็กที่วิ่งออกนอกร้านไปเมื่อกี้เพื่อหวังที่จะให้แบมแบมอารมณ์เย็นลงบ้าง เขาแค่อยากให้แบมเข้าใจว่าที่ท่านภูมิปรมภัทรพูดนั้นหวังดีไม่อยากให้แบมเป็นเด็กก้าวร้าว ไม่ใช่จะว่าแบมแบบที่คิด เด็กก็น่ะคงไม่เข้าใจคำว่าเตือนกับด่าว่าหรอก
"แบม" เมื่อเห็นร่างบางที่กำลังตามหาวิ่งอยู่ข้างทาง ริมฝีปากหยักพูดชื่อแบมเบาๆก่อนจะรีบวิ่งตามร่างเล็กนั้น
"หยุดก่อนแบม" เมื่อวิ่งตามร่างเล็กที่วิ่งหนีทันมือหนารีบคว้าแขนเรียวมาไว้ในกำมือเพื่อไม่ให้ร่างบางนั้นหนีไปได้ แขนเรียวพยายามแกะมือหนาออกทั้งสบัดทั้งปัดแต่ก็ไม่เป็นผล
"ปล่อยผม!!"
"ไม่ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
"จะคุยไรอีก ผมไม่มีเรื่องจะคุยกับคุณ" คำสรรพนามถูกเปลี่ยนจากที่เรียกว่าพี่มาร์คกลับเป็นคำว่าคุณ
"มีเหตุผลหน่อย" ดวงตาคมจ้องมองร่างบางตรงหน้าด้วยสายตาดุปนเป็นห่วง แบมแบมเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา มือหนากระชากแขนบางจนใบหน้าสวยซุกลงอกแกร่ง มือบางทุบอกแกร่งรัวๆอีกรอบดวงตากลมโตมีน้ำตาไหล่คลอออกมาไม่ขาดสาย
"ไอ่คนบ้า ฮึก คิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไง ฮึ.. เออ คุณมันหล่อนิสัยดี เก่งไปทุกอย่าง ฮื้อออ"น้ำเสียงสะอึกสะอื้นเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ มือบางหยุดทุบอกแกร่งหยดน้ำตายังคงไหลไม่หยุด มือหนายกขึ้นมาลูบหัวทุยเบาๆ สัมผัสกับกลุ่มผมสีดำนุ่ม กลิ่นแชมพูนิดๆอดไม่ได้ที่จะเข้าไปหอม มาร์คต้องการมอบสัมผัสอันอ่อนโยนให้แบมแบม เขาไม่อยากให้แบมคิดมากกับคำพูดของท่านภูมิปรมภัทร เขากอดกันอยู่นานจนเวลาล่วงเลยไป10นาที จนดวงตากลมโตไม่มีน้ำสีใสไหลออกมามือหนาผลักร่างบางที่ก้มหน้าร้องไห้ซุกอกแกร่งก่อนจะใช้ฝ่ามือเช็ดน้ำตาที่แห้งไปแล้ว
"เลิกร้องไห้ได้แล้วเด็กขี้แง ไปโรงเรียนไปหรือจะกลับบ้าน" น้ำเสียงอ่อนโยนของมาร์คเอ่ยถาขึ้น ดวงตาคมยังคงมองร่างบางด้วยความอ่อนโยน
"ไปหายูคยอม"
"งั้นก็ไปโรงเรียนเถอะ" มือหนาของมาร์คฉุดแขนเรียวให้เดินตามทางเพื่อไปที่รถ ก่อนจะขับรถมุ้งหน้าไปทางโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกล และไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าตังค์ให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ
"อะกระเป๋าตังค์ลงไปเรียนได้แล้ว ห้ามโดดเรียนด้วย" มาร์คยืนกระเป๋าตังค์สีดำเรียบให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนรถ แต่ร่างบางก็ยังคงเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบีตา สมองสับสนไปด้วยความวุ่นวาย เขาควรทำไงดี เปิดเผยความอ่อนแอให้เห็นไปแล้วควรทำไงดี แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องหรือจะอ่อนแให้คนตรงหน้าปลอบต่อไป เพราะคิดๆไปแล้ว . . . . . .'พี่มาร์คก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร เป็นคนดีมากเลยด้วยซ้ำ หรือการกระทำเป็นการสร้างภาพ?'
"แบมได้ยินมั้ย" ร่างบางเงยหน้าตาเสียงเรียกก่อนรอยยิ้มจะปรากฎมุมปาก
"พี่มาร์คครับไปส่งแบมที่ห้องนะ"คำสรรพนามถูกเปลี่ยนอีกครั้ง จากที่เรียกแทนตัวเองว่าผมกลับกลายเป็นแบม จากที่ตอนแรกเรียกร่างสูงว่านายกลับกลายเป็นพี่มาร์ค มาร์คได้แต่มองร่างบางตรงหน้าด้วยความงงคิ้วเรียวขมวดเป็นปม . . . . 'แบมแบมเปลี่ยนตัวเองเป็นเด็กดีแล้วหรือต้องการสร้างภาพให้เขาเห็นใจ'
"อ..อื้มมไปสิ" หลังจากเดินพาร่างบางไปส่งเข้าคราสเรียนแล้ว เจ้าตัวกลับไม่ยอมเข้าคราสเรียนยืนเกาะแขนเขาอยู่หน้าห้องจนอาจาร์ยตรงออกจากห้องมาถามว่า 'ทำไมไม่เข้าห้อง' แต่คำตอบของร่างบางทำให้มาร์คหนักใจไม่น้อย เลือกคำตอบให้ไม่เหมือนเด็กปัญญาอ่อนกว่านี้ไม่ได้รึไง คำตอบที่ร่าบางพูดคือ 'ให้พี่มาร์คอยู่ด้วยไม่งั้นไม่เข้าคราสเรียน พร้อมเอาพวงแก้มนุ้มๆมาถูแขนของมาร์คทำให้เขางงไม่น้อย เมื่อเช้าเขาก็ว่าไม่ได้เอาอะไรให้แบมแบมกินผิดสำแดงไปนะแต่ทำไมไอ่เด็กปากเสียถึงกลายเป็นเด็กขี้อ้อนได้ก็ไม่รู้ มาร์คพยายามพูดบอกปฎิเสธแบมหลายครั้งบอกว่ามีงานต้องทำแต่ก็แพ้ให้ไอ่เด็กเอาแต่ใจขี้อ้อนตรงหน้า จนตอนนี้เขาเลยได้แต่นั่งหล่ออยู่หน้าห้องเรียนเฝ้าไอ่ตัวแสบเรียนให้เสร็จเพื่อกลับบ้าน เฮ้อออ จะพักเที่ยงหรือยังนี้มันก็เที่ยงกว่าแล้วนะหรือครูปล่อยช้า ห้องอื่นเขาก็ปล่อยกันหมดแล้ว
"เฮ้ยยย!! ระวัง หล่นๆๆๆ" ปั้ง!! เสียหวานของเด็กหนุ่มผู้ชายดังขึ้นก่อนจะกลายเป็นเสียงกองหนังสือหลายเล่มหล่นกระจายเต็มพื้น เด็กหนุ่มผู้ชายหน้าขาวปากแดงตาตี๋ก้มเก็บหนังสือที่เขาทำหล่น กลุ่มผมสีดำปกปิดหน้าทำให้ร่างสูงเห็นหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ชัดแต่น้ำเสียงที่เคยฟังกลับคุ้นเคย มาร์คเห็นดังนั้นจึงก้มลงไปช่วยเด็กหนุ่มคนนั้นเก็บหนังสือด้วยอีกแรงเพื่อพอเป็นมารยาท
"ไม่ต้องลำบากหรอครับ แต่ก็ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันช่วย" มาร์คตอบออกมาในขณะที่ยังก้มหน้าช่วยเด็กคนนั้นอยู่ แต่เด็กหนุ่มกับชะงักกับน้ำเสียงคุ้นเคยที่เขาเคยได้ยินมันทุกเช้าเมื่อสามปีก่อน เขาจำมันได้ดี น้ำเสียงนี้ พี่มาร์ค..
"พี่มาร์ค...."
Talk
พี่มาร์คกับน้องแบม แอร้ยเรียกกันมุ้งมิ้งเหลือเกิน >< น้องแบมโกรธไรพี่มาร์คเขา โกรธทีพี่มาร์คหล่อกว่า ' ว่าแต่ใครเป็น เด็กหนุ่มผู้ชายหน้าขาวปากแดงตาตี๋ที่พี่มาร์คช่วยเก็บของ ใบ้ให้ว่าไม่ใช่ยองแจ 555555
อีก50%เดี๋ยวเค้ามาอัพให้น้ะ
TALK
ไม่แล้วๆ >< 50% ที่เหลือ เดี๋ยวๆนี้ฟิคมาร์คแบมจริงๆน่ะไม่ใช่ยูคจินแต่ครึ่งหลังคู่นี้มาเหนือมาก ยูคยอมนังตัวร้าย 5555.เดี๋ยวตอนหน้ามาร์คแบมจัดเต็มให้เลย ><
ลีดคนนี้เดาถูกว่าเป็นใครอ่ะ แงงลีดรู้ทัน
ส่วนลีดคนนี้เกือบเดาความหลังมาร์คจินถูก
นั่งถามตัวเอง เราแต่งง่ายไปรึป่าวเขาเดาทางเรา(เกือบ)ถูก ㅠㅠㅠ
ยังไงไรท์ก็ขอบคุณน่ะที่อ่านแล้วเม้นท์ให้ คือแบบได้อ่านคิมเม้นท์แล้วมันยิ้มได้อ่ะ เหมือนมีคนคุยด้วย คอมเม้นท์เนี้ยแหละเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดขอบคุณที่ติดตามฟิคเราน่ะ ♡♡♡
ความคิดเห็น