[FICTION GOT7] HEIRESS RING [MARKBAM-BNIOR-JACKJAE-YUGJIN]

ลำดับตอนที่ #2 : HEIRESS RING EP1

O W E N TM 


Heiress ring Ep1
บ้านใหม่กับผู้ปกครองคนใหม่..

 

2015-03-21

 

 

 

 

'แบมรู้ใช่มั้ยว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย' เสียงผู้เป็นพ่อคนที่สองที่ร่างเล็กนับถือเอ่ยขึ้นเสียงเคร่งเครียด ใช่ครับ ท่านภูมิปรมภัทร 

 

 

'พ่อจะส่งแบมไปอยู่กับคนอื่นเพื่อความปลอดภัย..' 

 

 

'ไม่ได้นะพ่อ!!' ไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อพูดจบ ร่างเล็กรีบสวนปฎิเสธ ไม่เอา ต่อให้ตกในอันตรายขนาดไหน เขาก็ไม่อยากไปอยู่กับคนแปลกหน้า ไม่อยากปรับตัวใช่ชีวิตใหม่

 

 

'ทำไมละ ลูกตกอยู่ในอันตรายนะเชื่อพ่อสิ'

 

 

'แต่คนในงานไม่เห็นหน้าแบมนะ เขาไม่รู้หรอกว่าแบมเป็นทายาท'

 

 

'แบม เชื่อพ่อ' ผู้เป็นพ่อเริ่มกดเสียงต่ำลงจนน่ากลัว จนแบมแบมต้องก้มหน้าลงด้วยความกลัว ใจนึงก็ไม่อยากไป ใจนึงก็กังวลเรื่องตอบแทนพระคุณ

 

 

 

'แบมไปก็ได้แต่พี่จินยองต้องไปด้วย พี่จินยองก็ตกอยู่ในอันตราย'  

 

 

'จินยองพ่อเตรียมที่อยู่อีกที่ให้แล้วหล่ะ ไม่ต้องห่วง' 

 

 

 

____________________________________________________________

 

 

 

ร่างเล็กของแบมแบมเดินลงมาจากรถยนต์สีขาวโดยมีชายคนขับรถเปิดประตูให้ แม่บ้านต่างพากันออกมารับของเสื้อผ้าสิ่งของต่างๆที่อยู่ภายใต้กระเป๋าเดินทางของแบมแบม รอยยิ้มกระตุกขึ้นมุมปาก 

 

'เนี้ยหรอบ้านที่พ่อให้มาอยู่ ไม่เลวเลยนี้' 

 

นึกชมตัวบ้านที่ตั้งอยู่ออกห่างไกลจากตัวเมืองแต่กลับดูสวย บ้านหรูหลังใหญ่มีแม่บ้าน มีสระว่ายน้ำ มีสนามเด็กเล่น 

 

 

 

"คุณหนูแบม หากขาดเหลืออะไรให้โทรบอกนะครับ" ชายคนขับรถเอ่ยบอกคุณชายคนเล็ก ใบหน้าหวานพยักหน้าเชิงบอกว่าเข้าใจกลับไปได้แล้ว ถ้าขาดเหลือเดี๋ยวฉันซื้อใหม่เองได้ ก่อนคนขับรถจะขับรถออกจากบ้านหลังใหญ่นี้ไป 

 

 

ขายาวเดินตามแม่บ้านที่เชิญเขาขึ้นไปดูห้องของตน มีของจัดเตรียมของที่นี้ไว้ให้หมดเรียบร้อย แชมพู สบู่ หวี น้ำหอมกลิ่นโปรด ผ้าปูที่นอน เสื้อผ้าบางสวน เห็นแล้วทำให้อดยิ้มไม่ได้ ท่านภูมิปรมภัทรคงเอาของบางส่วนมาย้ายมาไว้ให้แล้ว

 

 

"นี้ห้องแบมหรอครับ" 

 

 

"ค่ะ ห้องคุณหนูแบม แต่.." 

 

 

 

"แต่อะไรครับ" เสียงใสเอ่ยถามกลับเมื่อหญิงสาววัยกลางทำสีหน้าลำบากใจใส่ตน 

 

 

"แต่คุณมาร์คบอกว่าให้คุณหนูแบมย้ายไปนอนห้องคุณมาร์คค่ะ ห้องนี้ไว้ใช้ตอนที่มีเรื่องฉุกเฉินจริงๆ" เธอก้มหน้าก้มตาตอบ ก่อนจะใช้มือชี้ไปที่ห้องอีกห้องที่อยู่ข้างๆกัน 

 

 

 

"ห้องคุณมาร์คอยู่นี้ค่ะ นับแต่วันนี้ไปก็นอนที่นี้เอานะค่ะ" ว่าจบก็จะรีบเดินออกไป ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนงงอยู่คนเดียว ทำไมน่ะต้องทำหน้าไม่รับแขกขนาดนั้นด้วย หรือว่ากลัวคุณมาร์คกัน ? 

 

 

แบมแบมค่อยๆรากกระเป๋าเดินทางขอตนมายืนอยู่อีกห้องนึงที่อยู่ห้องข้างๆกับห้องตน ก่อนจะเคาะประตู 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก . . .

 

 

"โจอี้หรอ เข้ามาสิ" เสียงทุ้มปริศนาที่แบมแบมเดาว่าน่าจะเป็นคุณมาร์คดังขึ้น เขาได้แต่คิดในใจ คุณพ่อจ่างคนแบบนี้มาดูตนได้ไง เขาอุตสามาถึงบ้านยังไม่มีมาต้อนรับ มาถึงหน้าประตูห้องนอนแต่ไม่ยอมเปิดประตูให้ ไร้มารยาทจริงๆ 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก . . .

 

 

"อึนจีหรอ ห้องฉันยังไม่สกปรก ยังไม่ต้องเข้ามาทำความสะอาดหรอก" เสียงตอบกลับจากเจ้าของห้องทำให้เขาโกรธไม่น้อย นี้พ่อให้เขามาอยู่กับคนแบบนี้จริงๆหรอกินนอนห้องเดียวกันเนี้ยนะ ขนาดยังไม่เห็นหน้ายังกวนประสาทขนาดนี้เลย เจอหน้ากันจะกัดกันขนาดไหน พ่อให้เขามาช่วยรักษาความปล่อยภัยตนไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ให้มาเป็นคนรับใช้สักหน่อยพูดว่าได้ว่าไม่ต้องเข้ามาทำความสะอาด 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ๆๆๆๆๆๆ

 

 

ด้วยความโกรธเคลืองเล็กน้อยที่เจ้าของห้องหาว่าตนเป็นคนรับใช้ชื่ออึนจี แบมแบมไม่รอช้ารัวเคาะประตู จนร่างที่เป็นเจ้าของเกินคว ามสงสัยว่าเป็นใครจึงเปิดประตูห้องออกไปดูในขณะที่แบมเคาะประตู 

 

 

โป๊กกก!! 

 

 

"โอ้ยย!!" ชายที่อยู่ตรงร้องเสียงหลง ใบหน้าคิ้วขมวดเป็นปม มือหนากุมหน้าผากของต้น เมื่อกำปั้นเล็กๆเคาะโดนหัวเขา ยัยเด็กไม่มีมรายาท 

 

 

"ลำคาน!! เคาะอยู่นั้นแหละ จะเข้ามาก็เข้ามา"พูดน้ำเสียงเบื่อหน่ายก็จะเดินไปทำงานที่โต๊ะทำงานเหมือนเดินแบมแบมเดินรากกระเป๋าเดินทางมาติดๆ อุตสาเพิ่งเจอกันครั้งแรก เขาทั้งสองต่างมองกัดด้วยสายตาจิกกัด มันจะนอนด้วยกันมั้ยเนี้ย นี้สินะที่แม่บ้านคนนั้นก้มหน้าก้มตาทำเหมือนกลัวคุณมาร์ค เจ้านายดุอย่างกับหมาบ้า 

 

 

 

"นี้!! ไหนเตียงผมละ"ดวงตากลมโตกวาดมองสิ่งของรอบๆห้อง แต่หาสิ่งที่ตนต้องการไม่เจอ เตียงมันมีแค่เตียงเดียวเองนี้ 

 

 

"นั้นไง หัดแหกตาดูสะบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างลำคานใจ ทำไมท่านภูมิปรมภัทรต้องให้เขาเป็นบอดิการ์ดให้เด็กเรื่องมากคนนี้ด้วย นึกอิจฉาอิมแจบอมเพื่อนร่วมงาน ที่ได้รับหน้าที่เด็กหนุ่มที่ชื่อจินยอง รายนั้นดูมีมารยาทกว่าเยอะ 

 

 

"และเตียงนายละ" เสียงใสถามพลางกระโดดนำตัวไปกริ่งเล่นบนเตียง ถึงเตียงจะไม่นุ่มเหมือนที่บ้านก็เถอะ  

 

 

 

"ก็นั้นแหละ นอนเตียงเดียวกันอย่าถามมาก" 

 

 

"แล้วห้องน้ำอยู่ทางไหน" ด้วยความหมั่นไส้ จึงแกล้งยิ่งคำถามใส่รัวๆ ตั้งแต่เคาะประตูแล้วมาเปิดให้ช้า แล้วยังหาว่าเขาน่าลำคานอีก คราวนี้แหละจะทำให้ลำคานจนไม่มีสมาธิทำงานเลยคอยดู

 

 

"นู้น" พูดก่อนจะใช้นิ้วชี้ ชี้ไปทางห้องน้ำที่อยู่ทางซ้ายมือแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ 

 

 

"แล้วตู้เสื้อผ้าใส่ด้วยกันหรอ" 

 

 

"อื้ม" 

 

 

 

"นี้ชื่อมาร์คใช่มั้ย อายุเท่าไหร่" ไอ้เด็กนี้มันถามอะไรนักหนา

 

 

 

"19" 

 

 

 

"หว่าา~~ แก่จังฉันเพิ่ง15 เองนะ" 

 

 

 

"..." 

 

 

 

"มีพี่น้องมั้ย" มันไม่เคยพูดรึไงว่ะ ถามไม่หยุดเลย คนจะทำงาน พ่อจ่างให้มาเป็นบอริการ์ดนะไม่ใช่ให้มาตอบคำถาม 

 

 

"มี" 

 

 

"กี่คน" 

 

 

"สี่คน" 

 

 

"ผู้ชายผู้หญิง" ทำไมไอ้เด็กคนนี้มันพูดมากไม่เหมือนอยู่งานเลยว่ะ สร้างภาพทำเป็นอายชัดๆ

 

 

"ทั้งสอง" 

 

 

"หู้ววววจริงอ่ะ ผู้ชายชื่อไร หล่อป่ะๆ" มาร์คเริ่มทนไม่ไหวกับคำถามมากมายที่แบมแบมสร้างขึ้นมาเพื่อกวนประสาร มือหนาทุบโต๊ะดังปั้ง ก่อนจะยืนเต็มความสูงแล้วก้าวมาหาร่างเล็กที่นอนเล่นดุ๊กดิ๊กอยู่บนเตียง แบมแบมเมื่อรู้สึกว่ามาร์คหมดความอดทนกับตนก็ได้แต่หัวเราะในใจ ดูดิโมโหจนหน้าแดง สมน้ำหน้า

 

 

 

ร่างสูงของมาร์คค่อยๆโน้มตัวนอนคร่อมร่างของแบมแบม ใบหน้าค่อยเลื่อนเข้าไปใกล้ๆ ทำให้เห็นใบหน้าหวานที่แดงก่ำ

 

 

"จ.. จะทำอะไรอะ" ถามด้วยน้ำเสียงสั่นด้วยความกลัว 

 

 

"อ้าว อยากถามอะไรก็ถามมาสิ อุตสาทิ้งงานมาให้ถามเลยนะ" ท่าทางหน้าตาเจ้าเหล์ของมาร์คทำให้แบมกลัวไม่น้อย ยิ่งมาร์คเคลือนหน้าเข้ามาใกล้ๆแบมยิ่งเหยิบถอยจนตอนนี้ติดขอบเตียง มือบางพยายามผลักร่างของมาร์คออก 

 

 

"อ..ออกไปได้แล้ว ไม่ถามแล้ว" ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้กำลังถูกแกล้ง เขาคงไม่มาจูบเราหรอก แค่แกล้ง แต่ก็กลัวเหลือเกินถ้าเผลอไปกวนอารมณ์เขาอีกนิดนึงอาจจะต้องเสียเฟริสคิสให้ชายที่เพิ่งเจอก็ได้ ถ้าต้องเสียให้มาร์คขอเสียให้ยูคยอมดีกว่า 

 

 

"ทำไมละ ฉันอยากตอบนะ" ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ทำให้มาร์คเห็นใบหน้าของแบมได้ถนัดตา 

 

น่ารักดีเหมือนกันหนิ

 

 

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นทำให้มาร์ครีบลุกขึ้นกลัวมีคนมาเห็นฉากนี้แล้วเข้าใจผิด ดวงตาคมเสตามองคนที่เปิดประตูโดยไม่รับอณุญาติได้ก็มีอยู่คนเดียว ถ้าไม่ใช่โจอี้น้องชายเขาจะเป็นใคร

 

 

"พี่มาร์คฮะ เห็นแม่บ้านบอกว่ามีเด็กมานอนค้างด้วย คนนี้หรอน่ารักจัง". โจอี้เดินเข้ามาหาแบมแบม ก่อนจะนั่งลงบนเตียง มือสากจับแก้มนุ่มๆของอีกคนเอาไว้  ผู้ชายอะไรร่างบางหน้าหวานเสียงหวานน่าปกป้องยิ่งกว่าผู้หญิง เห็นและอดยิ้มไม่ได้

 

 

 

"นายใช่มั้ย แบมแบม เราโจอี้น่ะอายุเท่าเราเลย" โจอี้พูดพร้อมส่งยิ้มจริงใจให้แบมแบม ทำให้เจ้าตัวเล็กที่ตอนแรกที่สั่นกลัวเริ่มคลี้ยิ้มบ้างแล้ว 

 

ทำไมนายแตกต่างจากพี่ชายของนายจังละ 

 

 

 

"อื้ม เราแบมแบมนะ กันต์พิมุกต์ ภวูกุล"น้ำเสียงใสเอ่ยตอบก่อนจะยิ้มให้โจอี้ คุยกับคนตรงหน้าแล้วทำให้เขาสบายใจขึ้น 

 

 

"พี่มาร์คครับ ผมเอาแบมไปนอนด้วยได้มั้ยอ่ะ" พูดจบประโยคก่อนจะดึงแบมแบมที่นอนอยู่ฉุดขึ้นมาจากบนเตียงและสวมกอด การกระทำนั้นทำให้แบมแบมตกใจไม่น้อย แต่ทำไมรู้สึกไม่โกรธละ 

 

 

 

"ไม่ได้หรอก ฉันต้องดูแลเขา"มาร์คเดินเข้ามาใกล้ๆโจอี้ก่อนจะเอื้อมมือไปฉุดแบมแบมออกมาจากอ้อมกอดของน้องชายเขาเอง ด้วยแรงฉุดที่แรงทำให้ตอนนี้ใบหน้าหวานของแบมแบมซุกลงบนอกแกร่งของตน

 

อีกแล้วความรู้สึกนี้อีกแล้ว ก้อนเนื้อตรงหน้าอกข้างซ้ายทำไมมันเต้นเร็วละ 

 

 

"ก็ได้ๆ งั้นอี้ไปก่อนนะมีนัดกับ.... เอ่อไปแหละนะ" โจอี้พูดบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะบัยบายแบมแบมแล้วเดินออกนอกห้องไปในที่สุด 

 

 

ห้องอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยบทสนทนาใดๆ ใบหน้าของแบมแบมยังคงซุกอยู่บนอกมาร์คอยู่  แต่ไม่นานหลังจากที่โจอี้ออกไป มือหยาบของมาร์คที่สัมผัสแขนเรียวของแบมก็ปล่อยออกแล้วผลักแบมแบมลงเตียง ก่อนจะเดินหงุดหงิดออกไปนอกห้อง ทิ้งความสงสัยให้เจ้าตัวเล็กอยู่คนเดียวภายในห้อง

 

เป็นอะไรของเขา 

 

 

 

ปั้งงง!!

 

 

"ชิ" มาร์คสถบหลังออกมาจากประตูห้อง ก่อนจะเดินไปสั่งแม่บ้านให้เตรียมข้าวแค่ของแบม เพราะเขากับโจอี้มีนัดกับเพื่อนของตนแล้ว ก่อนจะสั่งห้ามแบมออกจากบ้านไม่ว่ากรณีใด หากแบมโวยวายให้โทรมาหา 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

 

เสียงเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ในห้องดังขึ้น แบมแบมยื่นขึ้นเต็มความสูงก่อนจะ เดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน 

 

"ครับ" 

 

 

"เอ่อออ คุณมาร์คสั่งให้ลงไปทานข้าวค่ะ"หลังจากพูดจนหญิงสาวคนนั้นก็เดินลงบันไดไป ทำให้แบมนึกแปลกใจไม่น้อย คนรับใช้บ้านนี้เป็นอะไรหมด เจอนายอย่างกับเจอผี เวลาพูดก็ไม่กล้าสบตา แปลกคน 

 

 

"เอ่อออ แบมทานคนเดียวหรอครับ คนอื่นละ" เมื่อลงมาเห็นโตะอาหารมีเพียงอาหารหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะแต่กลับไม่มีคนอยู่ 

 

 

"คุณมาร์ค กับคุณหนูโจอี้มีนัดไปทานอาหารกับเพื่อนค่ะ" เธอว่าพลางตักข้าวสวยลงบนจานข้าวที่อยู่ตรงหน้าร่างบาง ก่อนจะเดินออกไป หยิบเหยือกแก้วแล้วรินน้ำให้ 

 

 

"ไม่มาทานด้วยกันหรอครับทานคนเดียวมันเหงานะ" 

 

 

 

"ไม่ดีกว่าค่ะ เกรงว่าจะไม่เหมาะสม" สาวรับใช้รีบปฎิเสธคำเชิญของคุณหนูคนใหม่ คิ้วเรียวขมวดเป็นปม

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก พี่มาร์คเขาไม่รู้หรอก" 

 

 

 

"ไม่ดีกว่าค่ะ คุณหนูแบมท่านเถอะค่ะเดี๋ยวป้าอยู่เป็นเพื่อนนะ" ว่าจบก่อนจะส่งยิ้มไปให้ร่างบาง แบมแบมพยักหน้ายอมแพ้ นายที่นี้เขาใช้คนรับใช้ภาษาอะไร ทำไมดูไม่มีความสุขเลย กว่าจะเผยรอยยิ้มให้เห็น 

 

 

 

"อิ่มแล้วครับ" หลังจากที่แบมแบมทานข้าวคนเดียวเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเสร็จ มือเรียวจับจานข้าวตรงหน้าก็จะยืนขึ้นแล้วลุก จะเอาจานไปเก็บ แต่แม่บ้านคนเดิมเธอกลับมาแย่งจานจากมือบางไปหน้าแต่เฉย 

 

 

 

"แบมล้างเองก็ได้ครับ อยู่ที่บ้านก็ทำเองนะ" 

 

 

 

"ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวคุณมาร์คว่าป้า" เธอเอ่ยบอกก่อนจะถือจานไปล้างตรงอ่างล้างจาน ทำไมแม่บ้านที่นี้เป็นเหมือนกันหมดเลย ทำตัวเหมือนกลัวมาร์ค แถมใบหน้ายังดูเศร้าตลอดเวลา 

 

 

หึ ตามใจกันขนาดนี้ มาร์คถึงไม่มีมรายาท ไม่ยอมปล่อยให้คุณหนูทำอะไรเลย เลี้ยงเป็นคุณชาย 

 

 

คิดด่าเจ้าของบ้านอยู่ในใจก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวนอน 

 

 

เนี้ยนะบอดิการ์ดที่คุณพ่อจ้างมา หึไร้ความรับผิดชอบ จ่างมาให้ดูแล แต่กลับหนีไปเที่ยว ชีวิตดี๊ดี 

 

Talk 

 

 เย้~~ อัพตอนแรกแล้ว >///< งื้อออ เมื่อยมือพิมพ์เยอะ ตอนนี้ เราอยากจะบอกว่า(ทำเสียงตามแบม) ทุกคนจะเห็นว่าแบมเดี๋ยวคิดดีเดี๋ยวคิดร้าย ไรท์เบลอป่ะเนี้ย ป่าวๆๆ ไม่เบลอ คาแร็กเตอร์แบมเป็นแบบนี้จ้ะ เข้าใจนะเบเบ้ 555555 เจอกันครั้งแรกเขาสองคนก็กัดกันแล้วอ่า >< โจอี้แบมนี้ยังไงหว่า มีเฉลยตอนหน้าน่ะจุ้บๆ