คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มะลิน้อยของธาร
“ินทร์ ….. .. แอยู่ไหน.. อึ?”
เสียใสิสะอื้นัมาามสาย
ในะที่ร่าสูำลัับรถลับอนโ เาเพิ่ะออามหาวิทยาลัย เพราะเล่มวิทยานิพนธ์อเามีปัหา
อาารย์ที่ปรึษาเลยโทรามเาไปแ้ อันที่ริโปรเ์เาใล้ะ 100% แล้ว เสียุ้นหูที่ไ้ยินทำให้เาใเล็น้อย เพราะมันเือเสียสะอื้นเหมือนนร้อไห้
ออย่าให้เิเรื่อแบบที่เาินะ ธารา
“ันำลัะลับอนโ..
เิอะไรึ้น ธาร?” เสียทุ้มอบลับ
“แ.... ันไม่ไหวแล้ว
พาไปรับมะลินะ พาไปรับมะลิหน่อย...”
านั้นนปลายสาย็ระเบิเสียร้อไห้ออมาเ็มที่ นฟัไม่ไ้ศัพท์
ับใวามอะไรไม่ไ้เลย ายหนุ่มรีบเลี้ยวรถลับไปทาเิม
แล้วมุ่หน้าไปหานปลายสายแทบะทันที
.........
มะลิ ือสุนัพันธ์ ปอมเมอเรเนียน ที่ธารารับเอามาเลี้ยไว้ไ้ไม่นานโยเธอรับมาาเพัในอินเอร์เน็ เารู้ีว่าเธอเป็นนรัสัว์ และเป็นนอ่อนไหวมา เมื่อ 2 วัน่อน ที่หิสาวพามะลิไปพบสัว์แพทย์เพราะมะลิมีอาารถ่ายหนั อาเียนเป็นฟอน้ำลาย สุท้ายไ้ทราบผลรวว่า สุนััวน้อยที่น่าสสาร ิเื้อลำไส้อัเสบ หิสาวทำอะไรไม่ถู มือไม้สั่น ัวเย็น พูไม่ออ นายหนุ่ม้อัารทุอย่าแทนเธอ สัว์แพทย์อธิบายอาารอไวรัสัวนี้ให้เาฟั สรุปือไวรัสลำไส้อัเสบในสุนั เป็นโรที่ร้ายแรโรหนึ่ ที่รัษาไ้แ่พยุอาารไปวันๆ แล้วแ่ภูมิ้านทานอสุนั ว่าะสู้ับโรร้ายไหวไหม อืมมมมมมมม... หนัเอาาร
สุนััวน้อย้อนอนให้น้ำเลืออยู่ที่ลีนิ และให้ยาบำรุเท่านั้น เราทำอะไรไม่ไ้อี เาและเธอเลยัสินใฝาีวิมะลิไว้ทีุ่หมอนถึอนนี้…ร
ธารา เินวนไปวนมา พลาเ็น้ำาไป้วย เธอไม่ไหวแล้ว เธออยู่แบบนี้ไม่ไ้ 2 วันที่ผ่านมา เธอไม่สามารถเอาสมอไปทำอะไรไ้เลย นอานั่อ่าน นอนอ่าน ศึษาอาารป่วยอสุนัเธอ ้วยนาัวเล็ เ้าหมาน้อยไม่มีทาสร้าภูมิ้านทานโรร้ายนี้ไ้แน่นอน ามำบอเล่าอสัว์แพทย์ อาารอมะลิทรุลทุวันๆ เธอแทบทำอะไรไม่ถู นเธอไปอ่านเอบทวามหนึ่เี่ยวับารรัษาแบบโบรา ที่ไม่ไ้รับารยอมรับาทาารแพทย์ในปัุบัน แ่สามารถรัษาอาารโรร้ายนี้ไ้ มีเสทลอมาแล้วหลายเส โยารีเรุ่มที่ไ้มาาเลือสุนัที่เยป่วยเป็นโรนี้และรัษาหายแล้ว มันเป็นวามหวัเียว และเป็นแสสว่าริบหรี่ที่ส่อมาทามืมิที่เธอำลัเินอยู่ เธอัสินใทันที ว่าะไปรับมะลิมาูแลเอ เาบอให้เธอหาโยเิร์มาป้อนให้หมาน้อยทุ 1-2 ม. และเธอะทำมัน ีว่าไม่พยายามทำอะไร เธอรู้ีว่าัวเอไม่ใ่หมอ แ่ในอารม์นี้ เธอไม่ไว้ใแม้แ่หมอ เธอรู้ว่ามะลิ้อารำลัใอนนี้ อย่าน้อยารเห็นหน้าเธอมะลิะไ้ไม่ิว่าัวเอถูทิ้ไว้ับวามเ็บปวเพียลำพั เธอะ้อทำให้ีที่สุ เพราะเธอเอ เธอเป็นนพาเามาทรมา หิสาวเ็บปวทุรั้ที่เห็นสุนัอเธออาเียนนหมแร เธออยาเ็บแทน พี่อโทษนะ มะลิน้อย พี่อโทษ
30 นาที่อมา บินทร์เา หรือ ินทร์ เพื่อนสนิทอเธอ ็พาเธอมาถึลีนิที่มะลิรัษาอยู่ บินทร์ัารทุอย่าแทนเธอ เพราะเธอเอาแ่น้ำาไหล และอสุนัไว้แนบอ ายหนุ่มมอูแล้ว็ไ้แ่ถอนใ สีหน้านและสุนั ่าไม่แ่าันเลย ูโรยราทัู้่ และเา็ไม่แน่ใว่าใรูแย่ว่าัน
“พี่อโทษ พี่อโทษนะมะลิ พี่ะทำทุอย่าให้หนูหายเ็บปวนะ” หิสาวระิบับสุนัลอเวลา เธอ้อเ็มแ็เธอรู้ แ่น้ำามันไหลไม่หยุเลย เธอะายไหมนะ ทำไมวามรู้สึมันถึไ้ทรมานานี้ เธอเ็บท้อระเพาะยัทรมาแทบาย มะลิน้อยะเ็บแ่ไหนนั้น.. เธอไม่อยาิ
“ินทร์ เร็วว่านี้ไ้ไหม ” หิสาวหันไปบอเพื่อนสนิท
ใ่.. เาและเธอำลัพามะลิไปหาหมออีท่าน ามำแนะนำอนในโเียวมีเีย และนั่น็ือวามหวัเียวอเธอับสุนัในอ้อมแน และเา้วย ายหนุ่มิในใ
“ันรู้ธาร
แรู้สึยั และแ็รู้ว่าันรีบว่านี้เราอาะไ้ายทั้หม” ายหนุ่มอบลับมา้วยใบหน้าเร่เรียพอัน
“ินทร์!! อย่าพูำว่าาย” เธอเลีย เธอไม่อยาไ้ยินำนี้ เาไม่รู้หรืออย่าไร
“อ๊ะ .... อโทษธาร อโทษ”
ายหนุ่มว่าพลายมืออี้าึ้นมาบปาัวเอ
“แ่แ็รู้ว่าันรีบมาแล้ว
ัน็ห่วมะลิไม่่าาแนี่หว๋า”
เาพูึ้น หิสาวเียบ
เา็เลยเียบาม ทั้รถมีแ่วามเียบัน ไ้ยินแ่เสียสะอื้นเล็ๆที่ยัหลเหลืออยู่าหิสาว้าาย
บินทร์มอเพื่อนสนิท้วยวามเป็นห่ว
“เฮ้อออออออออออออออ” เสียถอนหายใยาวัึ้นาหิสาว เธอพามะลิลับเ้ามาในห้อนอน พร้อมับ โยเิร์และยาแผนโบรา่าๆามำแนะนำอุหมอ มะลิอาารีึ้นมาทีเียว หลัาีเรุ่มเ้าไปในร่าาย เธอไม่รู้เลยว่าอนนี้หัวใเธอำลัรู้สึยัไอยู่ มีวามหวั เ็บปว ีใ หรือวระโล่อ เธอมอมะลิที่นอนอยู่บนเียอเธอ มีเ็มียาิอยู่ที่า้าหนึ่ เพื่อสะวในารให้เรุ่ม เพราะ่อานี้ มะลิะ้อียาทุๆ 8-12 ม. และุหมอบอว่า ถ้าเาผ่าน 3 วันนี้ไปไ้ือ “รอ” หิสาวัารป้อนยา ป้อนอบำรุให้สุนัทันที และสุนัอเธอ็อาเียนอออีรั้ ธารามอสุนัอเธอ้วยวามเ็บปว และเริ่มหมแร.. น้ำาเ้ารรม็ไหลมาอีระลอให่ ร่าบาเอนัวลนอน สายาอ่อนล้าเหลียวมอวามเลื่อนไหวอสุนั้วยน้ำา มะลิหันมามอหน้าเธอ แล้วเ้าหมาน้อย็่อยๆเินมานอนบลรแนอเธอ ล้ายะบอว่า “ไม่้อร้อไห้นะ เราะสู้ไป้วยัน” ให้ายเถอะ สวรร์ ะ่าันใ่ไหม !! เธอเ็บปวหัวใมา มา นพูไม่ออ
มะลิ อย่าไปาพี่นะนี
บบท
ความคิดเห็น