[FIC BTOB] ไฮยาซินธ์ Hyacinth (Sungjae,Minhyuk ft.Peniel,Ilhoon)

ลำดับตอนที่ #4 : ไฮยาซินธ์ Hyacinth IV (100%)

"ไงครับเจ้านายตื่นแต่เช้าเชี่ยว" หน้าตาล้อเลียนชวนหมั่นไส้ของอีกคนเลยแม้แต่น้อย
"แล้วยังไงฉันก็ตื่นเช้าเป็นปกติ"
"เหรอครับ ไอผมก็คิดว่ามารอคุณลูกศิษย์ซะอีก" ท่ากวนของเพื่อนไม่ได้ทำให้คนฟังแสดงอาการใด
"ว่างงาน?"
"โหแรงว่ะ"

............................มาต่อกัน................................

กริ๊ง~~~



"หวัดดีครับ"
"ว้าว พูดปุ๊บมาปั๊บทันใจเนอะ  ใช่มั้ยครับคุณมินฮยอก"

ประโยคแรกพูดพอให้ได้ยินกันแค่ตัวเองกันเพื่อนที่ยืนคุยกันอยู่ก่อน แต่ประโยคหลังกลับเผื่อแผ่ไปยังผู้มาใหม่

"เรื่องอะไรเหรอครับ" งงครับงงอะไรของพวกเค้าเนี่ย
"ซองแจหน้าโหดใช่มั้ยครับ" 

ถึงกับต้องรีบหันไปมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ในทันที  เออถ้าผมตอบผมจะรอดมั้ย

" ^.^!! "
"ไรสาระ ไปเริ่มเรียนแล้ว"
"ไรวะ จะไล่ฉันทางอ้อม แล้วสร้างโลกส่วนตัวอ่ะดิ"  เสียงดังแค่พอได้ยินสำหรับสองคน

วันนี้สองคนนี้เค้าเป็นอะไรกันนะ แล้วตานี่เป็นอะไรหล่ะทำหน้ายักษ์เชี่ยว 

"พร้อมยัง"  น้ำเสียงนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ ไม่ชินซักทีให้ตายเหอะ
"ครับ" จะดุอะไรแต่เช้าวะ 
"นี่พรุ่งว่างมั้ย"
"หา" ผมไม่ตกใจเวอร์นะ มันไม่น่าตกใจเหรออยู่ดีก็มาถามว่าว่างมั้ย
"มันน่าตกใจตรงไหนไม่ทราบ"  เสียงแข็งเข้มจากร่างสูง ที่เหมือนจะทำเป็นปกติ แต่คนฟังนี่ซิ
"แล้วทำไมต้องดุด้วยเนี่ย" มินฮยอกถึงกับหน้างอ เล่นเอาคนมองถึงกับใจไม่ดี
"ไม่ได้ดุ ก็นาย เฮ้อ ตกลง ว่างมั้ย" เสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
"ถ้าไม่มีเรียนกับคุณผมก็ว่าง ทำไม"

แม้ซองแจจะเสียงอ่อนลงแต่มินฮยอกกลับเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง ใช่ผมกำลังเคือง เคืองมากด้วย ผมไม่ใช่เด็กนะ ถึงเขาจะเป็นอาจารย์ แต่ผมก็อายุเยอะกว่าเข้านะให้เกียรติกันบ้างก็ได้มั้ง

"ฉันถามดีทำไมต้องกวน"
"ผมกวนคุณตรงไหนถ้าไม่มีเรียนผมก็ว่าง บริษัทก็ไม่ต้องไป เนี่ยเห็นมั้ยมันว่าง"
"โอเค ตกลงว่างใช่มั้ย"
"อ้าวแล้วมันมีเรียนมั้ย"

กริ๊ง~~~~



"หวัดดีทุกคน อ้าวเงียบ" 

เกิดอะไรกันขึ้นครับทำไมบรรยากาศมันแปลก แล้วสองคนนั้นทำไม อิลฮุน งง

"มานี่เลยนาย" 
"อะไร เฮ้ยช้าๆดิ" 

พีเนียลลากผมออกมานอกร้าน การทำแบบนี้ ไม่ส่งสัยเลย มินฮยอกฮยอกกับซองแจแน่ๆว่าแต่เรื่องอะไรหว่าเถียงกันเสียงลั่นร้านเลย

"จะลากไปถึงไหนเนี่ย ปล่อยเลย" นั่นมันยังเนียนจับมือผมอยู่
"ไม่อยากรู้เหรอ" มันจี้จุดตายผม ยอมมันไปก่อน
"เออๆ ตกลง มันเกิดอะไรขึ้น" 
"ก็แค่สองคนนั้นเค้าทะเลาะกัน จะเรียกว่าทะเลาะดีป่ะ อยู่ๆเขาก็เหมือนกับเถียงกันอ่ะ"

ไอคนตรงหน้าผมมันตื่นดีหรือยังวะ ตอนแรกเกือบจะไม่งงแล้ว มางงกับมันอธิบายนี่แหละ

"แล้วเค้าเถียงกันเรื่องอะไร"

ใช่ผมควรจะถามนะถ้าปล่อยให้พีเนียลอธิบายนายก็ มี ง งูวิ่งอยู่รอบหัวแน่

"ก็ซองแจถามว่ามินฮยอกว่างมั้ย แล้วเค้าก็เถียงกัน งง มั้ยฉันยังงงเลยว่าเถียงกันได้ยัง" 
"เรื่อง แค่นี้อ่ะนะ เถียงกันได้ยังไงวะ"
"ใช่มั้ย นายคิดเหมือนกันใช่มั้ย"

พีเนียลนายไปจัดการความคิดนายก่อนดีมั้ย ผมมองเข้าไปในร้าน เหมือนข้างในกำลังจะทำศึกกันแล้วนะ แต่ผมว่ามันดูยังไงๆอยู่นะ

"ผมถามดีๆนะ" ซองแจเริ่มแสดงอาการไม่พอใจขึ้นมาบ้าง
"แล้วผมตอบไม่ดีตรงไหนหล่ะครับ อาจารย์"  ใครฟังดูก็รู้ว่ามินฮยอกกำลังประชดประชัน
"อย่าดื้อ"
"ว่าอะไรนะ คุณเป็นอาจารย์ผมก็แต่จริง แต่ผม อายุมากกว่าคุณนะ พุดแบบนี้กับคนโตกว่าได้ไง"
"แล้วแบบนี้หล่ะ"

อยู่ซองแจก็กระชากมินฮยอกเข้าสู่อ้อมกอด แรงปะทะมันไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บอะไรมากมาย แต่ก็ทำให้คนถูกกระทำ อึ้งไปพอสมควร ตอนนี้มินฮยอกทำได้แค่ดิ้นลนอยู่ภายใต้อ้อมกอดของซองแจ ยิ่งดิ้นอีกคนก็ยิ่งรัด

"ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ยปล่อยดิ"

แต่เหมือนคำสั่งจะไม่ได้สร้างความรู้สึกใดให้กับอีกคนเลยแม้แต่น้อย เพราะจากเดิมแค่กอดตอนนี้กลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าของมินฮยอกเข้าเรื่อยๆ เรื่อยๆ จน

เป้ง~~~~~


"ระฆังหมดยก"

เสียงสัญญาณจากผู้มาใหม่ทำให้มินฮยอกอาศัยทีเผลอผละออกจากซองแจทันที และไม่ทันที่ซองแจจะได้เอ่ยปากพูดอะไร 
มินฮยอกเดินออกไปจากร้านแล้ว

"ไง คุณเพื่อน ผีเข้าเหรอ? " ไม่มีเสียงตอบกลับนอกจากความเงียบ
"อะไรกันนะที่ทำให้ ซองแจ เป็นได้ขนาดนี้" 

อย่าว่าแต่อิลฮุนเลย ผมเองยังแปลกใจเลยทำไมผมต้องโมโหด้วย มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นเรื่องเลยนะ แล้วเค้าหล่ะจะโกรธอะไรผมนักหนา เมื่อผมก็เป็นอย่างมาตั้งนานแล้ว อยู่ก็มาประชดกัน โอ๊ยเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย

"โถเว้ย" 
"อ้าว เฮ้ยจะไปไหน อะไรของเค้าเนี่ย พีเนียลนาย"
"ไม่รู้" มันเคยช่วยอะไรผมได้บ้างมั้ยเนี่ย แบบนี้ต้องมีการติดตามพฤติกรรมกันซะหน่อยแล้ว

ผมกำลังเดินไปที่ไหนซักที ใช่ไปให้ไกลที่สุด เพราะถ้าอยู่แถวนี้ผมต้องสติแตกแน่ มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันนะ หมอนั่นก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากมายทำไมต้องไปน้อยใจด้วยเนี่ย บ้าที่สุด แล้วถ้าเมือ่กี้อิลฮุนไม่เข้ามาซะก่อน มันจะ......โอ๊ยบ้าๆ ๆ ๆ 
ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าส่วนสาธารณตรงมุนถนน ในเมื่อไม่มีที่ไปก็เข้าไปข้างในนี้หน่อยแล้วกัน แต่มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดมากเท่าที่เคยทำมา ก็คนที่ผมกำลังหนีให้พ้น ดันอยู่ในสวนนี้ด้วย โลกมันกลมหรือพระเจ้าแกล้งผมกันแน่เนี่ย ไม่พร้อมเลยจริง

"เดี่ยวซิ "

ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกเลยจริง รู้แค่ว่ายังไม่อยากเจอหน้าคนคนนี้จริงๆ

"เดี๋ยว มินฮยอก"    แรงดึงที่ข้อมือ ทำให้คนโดดดึงรู้ว่า หนีไม่พ้น
"เออ เอาไงดี คือ ช่วยหันมาคุยกันก่อนได้มั้ย"

แต่เหมือนคำขอจะไม่เป็นผลเมื่ออีกคนทำเหมือนไม่ได้ยิน และไม่มีทีท่าจะหันกลับมา

"ฮยอง ฮยองครับ จะไม่หันมาคุยกันจริงเหรอ ถ้าไม่มองหน้ากัน แล้วฮยองจะรู้ได้ไง ว่าผมตั้งใจที่จะพูดกับฮยองจริงๆหรือเปล่า" 

ฮยอง? ฮยองงั้นเหรอ จะมาไม้ไหนของเข้าเนี่ย เอาไงดีหล่ะ หัน ไม่หัน หัน ไม่หา ไม่ทันแล้ว  

"ผมเดินมายืนตรงหน้าคุณเองก็ได้"

คุณ? ตกลงจะเรียกยังไงแน่เนี่ย แค่นี้ยังไม่อยู่กับร่องกับรอยเลยแล้วนะเชื่อใจได้มั้ยเนี่ย

"อย่าเงียบดิคุณ"

ผีเข้าป่ะเนี่ยซองแจดหมดนี้หลอนไปนะผมว่า เอาว่ะอยู่แบบนี้นานอายชาวบ้านชาวช่องแย่

"ปล่อยแขนผมก่อน ทั้งสองข้าง"

ก็ใช่น่ะซิยืนประจันหน้ากันไม่พอหมอนี่ยังจับแขนผมไว้ซะมั่น

"ปล่อยก็ได้ แต่ห้ามหนีนะ" คิดว่าผมอายุเท่าไหร่เนี่ยจะหนีหาพระแสงอะไรเหล่า
"มีอะไรก็ว่ามา เร็วดิ " 
"พรุ่งนี้ผมจะไปดูสวนดอกไม้ เลยอยากชวนคุณไปด้วย"
"อืม เข้าใจแล้ว"  
"งั้นพรุ่งนี้เจอกัน"
"อืม" อ้าวเอ้ยไปเฉยเลย 

ให้ตายเหอะไม่คิดจะขอโทษกันบ้างเลยหรือไงเนี่ย แย่ที่สุด  โอ๊ยหงุดหงิด แต่ทำอะไรไม่ได้ ขอโทษสักคำจะตายหรือเหล่า บอกดิขอโทษผิดไปแล้วเนี่ย

มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่ซองแจเมื่อกี้นายทำอะไรง้อคนงั้นเหรอ ง้อคน? แต่ตอนที่เห็นเค้าหน้างอผมก็ใจแป้วแล้วนะ แล้วที่หนักไปกว่านั้นเมื่อกี้ผมเกือบจะ  อ่าถ้ามันเกิดขึ้น  ให้ตายเหอะทำไมผมควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้เลยเวลาอยู่ใกล้เค้า   คุณมันตัวอันตรายจริงๆ มินฮยอก       

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~











เกือบไปแล้ว อีไรเตอร์เกือบไปแล้ว
ว่าแต่เค้าเถียงเลือกโคตะระมีสาระเลยเนอะ
ชอบไม่ชอบบอกด้วยนะค่ะ

เรามาตามสัญญาแล้วนะช้าไปนิดแต่ก็มาแล้ว
ปล.เหมือนพระเอกมันจะผิดคอนเซปต์ไปนิดป่ะหว่าถึงเนื้อถึงตัวตลอด