[FIC BTOB] ไฮยาซินธ์ Hyacinth (Sungjae,Minhyuk ft.Peniel,Ilhoon)

ลำดับตอนที่ #2 : ไฮยาซินธ์ Hyacinth II

ผมเดินตามอิลฮุนมาเรื่อยๆ จน
"ถึงแล้วเหรอ"
"ครับ"
"ไหนหล่ะโรงเรียน นี่มันร้านดอกไม้ไม่ใช่เหรอ"

ตอนนี้ผมกับอิลฮุนกำลังยืนอยู่หน้าร้านดอก จากป้ายที่หน้าร้านทำให้รู้ว่าร้านนี้ชื่อ Secret Flower ตัวร้านด้านนอกทาด้วยสีขาวตัดกับไม้เลื้อยสีเขียวขจีที่เกาะเกี่ยวกันสวยความ  กระจกใสสามารถมองทะลุเข้าไปเห็นดอกไม้มากมายหลากหลายสี หลาหลายชนิด ที่อยู่ด้านในร้าน จากการสังเกตุจากตรงนี้ เห็นได้ว่าด้านในก็ตกแต่งด้วยสีขาวเช่นกัน ดูแล้วสบายตา

"เข้าไปข้างในกัน ฮยอง" ผมหันไปมองหน้าคนชวน 
"ไหนนายว่าไปโรงเรียนเกี่ยวกับดอกไม้ไง"
"ที่นี่แหละ โรงเรียนของพี่ เร็วดิ อาจารย์เค้ารอนานแล้ว" ที่นี่เหรอ อิลฮุน อึนกวัง นายกำลังแกล้งชั้นเปล่าเนี่ย

~~~กริ๊ง~~~ที่ประตูมีระฆังเล็กด้วย
อ่าแค่เปิดประตูกลิ่นหอมอ่อนก็ลอยมาเตะจมูก สดชื่นจัง พอเข้าด้าน ทุกอย่างตกแต่งด้วยสีขาว แต่กลับดูสวยและลงตัวมาก

"มาแล้วเหรอ ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนนะ ขอจัดดอกไม้แป๊บเดียว" 

ผมมองไปยังโต๊ะสีขาวทีติดกับกระจกมุมในสุดของร้าน ดูแล้วน่าจะเป็นมุนส่วนตัวของเจ้าของร้าน หรือมุมพิเศษเพื่อทำอะไรสักอย่าง

"ไปฮยอง" ตอนนี้ผมกับอิลฮุนมานั่งรอเค้า ซึ่งผมคิดว่าเค้าน่าจะเป็นเจ้าของร้าน 
"โทษที พอดีลูกเค้าขอด่วน แล้วนี่" พูดกับอิลฮุนจบเค้าก็มองมาทางผม 
"นี่มินฮยอกฮยอง ฮยองนี่พีเนียล" 
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมพูดทักทายแต่เค้ากลับยืนมือมาเช็คแฮนด์ ผมก็ตามน้ำครับ
"แล้วคุณอาจารย์หล่ะ" หืม อ้าวไม่ใช่คนนี้เหรอ อุตส่าดีใจ ผมรู้สึกถูกชะตากับคนนี้นี้
"อ๋อ ออกไปส่งดอกไม้ เดี๋ยวก็กลับ"

ระหว่างฟังสองคนนี้คุยกันผมก็กำลังจิตนาการหน้าตาของคนที่จะมาเป็นอาจารย์ไปเรื่อยเปื่อย 

"ฮยอง"ผมหันไปมองคนเรียก
"ฮยองยังไม่ได้กินข้างเที่ยงเลยใช่ป่ะ"

ผมพยักหน้าให้เค้าไปทีนึง ยังมีหน้ามาถามอีก พักกลางวันเก็บของยังไม่ ก็ลากมานี่แล้ว ผมเตียมที่จะลุก

"ไม่ต้อง ผมไปกับพีเนียล ส่วนฮยองรออยู่นี้แหละ เดี๋ยวอาจารย์มาอยู่ฮยองไม่อยู่ เสียเวลารอกันไปรอกันมาพอดี" เป็นข้อเสนอที่ข้ามปฏิเสธใช่มั้ยอิลฮุน

สองคนนั้เดินออกไปแล้ว แล้วผมจะทำอะไรดีหล่ะรอบตัวผมมีแต่ดอกไม้เต็มไปหมด ซ้ายก็ดอกไม้ ขวาก็ดอกไม้ ที่สำคัญผมหิวแล้วด้วย
"ย๊ากกก"

~~~กริ๊ง~~~

"หืม หึหึหึ"
"ไม่ตลกนะอิลฮุน"
"ขอโทษ ผมไม่ใช่อิลฮุน" เห ทำเอาผมต้องรีบหันกลับไปมอง แล้วก็ต้อง งง ใครวะ?
"ยุกซองแจครับ" สงสัยผมจะแสดงออกเยอะไปหน่อย
"ลีมินฮยอกครับ" หรือว่าคนนี้เหรอ อาจารย์ทำไมดูเด็กจัง จากที่ดูเหมือนจะเด็กกว่าผมนะ
"ผมต้องเรียกคุณว่าฮยองเหมือนอิลฮุนหรือเปล่า" ตกใจหมดกำลังคิดเพลินๆ พูดจาไม่ให้ซุ่มให้เสียง 
"ใจลอยนะครับ" นั่นทำรู้ดีอีก 
"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ"
"ผมถามว่าผมต้องเรียกคุณว่าฮยองเหมือนอิลฮุนหรือเปล่า"
"ไม่ต้องก็ได้ ก็ผมมาเป็นลูกศิษย์คุณนี่ ถ้าอาจารย์เรียกลูกศิษย์ว่าพี่ มันคงแปลกๆ"
เค้าไม่ปฏิเสธ แสดงว่าเค้าเป็นอาจารย์จริงเหรอเนี่ย 

ผมกำลังนั่งมองอาจารย์ใช่ฟังไม่ผิดนั่งมองไม่ใช่ผมพิศวาสอะไรเค้านักหนา เพราะตั้งแต่ทักทายเมื่อกี้นี้ก็ไม่มีคำพูดใดๆอีกเลย มันก็ดีนะทำให้ผมได้สังเกตุคนตรงหน้า ซองแจคนนี้ต่างกับพีเนียลมากเลยอ่ะ ไม่เห็นเหมาะกับร้านดอกไม้ตรงไหนเลย สู้พีเนียลก็ไม่ได้ดูสดใสเหมาะกับร้านดอกไม้ 

"จัดการกับความคิดเสร็จแล้วก็ตามผมมา" ปากเหรอนั้น ผมรีบเดินไปทางที่คนนั้นยืนอยู่ 
"ชอบดอกไม้อะไร" 
"จะทำไมสงสัยทำไม ผมถามคุณก็ตอบ"
"เออ ไม่มีครับ ดอกอะไรมันก็สวยเหมือนกันหมดนี่"
พอผมพูดจบเค้าก็เอาแต่จ้องหน้าผม จะจ้องทำไมเนี่ย ย๊า อึดอัด อิลฮุนนายอยู่ไหน

~~~~~กริ๊ง~~~~~

"ว้าว เล่นเกมส์จ้องตากันอยู่เหรอ" ผมรีบหันไปทางต้นเสียงอิลฮุนฮยองคิดถึงนาย
"หันมาซะพร้อมกันเลย ฮาาา" มันขำอะไรของมันเนี่ย ขำกันอยู่ได้บ้ากันทั้งคู่
"ท่านอาจารย์ ผมขออนุญาตให้ลูกศิษย์กินข้าวก่อนได้มั้ยฮะ"

ผมหันกลับไปมองคนตรงหน้า เค้าทำเพียงพยักหน้าเบา แล้วเดิตไปยังตู้ดอกไม้ นี่ผมจะต้องเรียนเรื่องดอกไม้กับคนคนนี้จริงๆเหรอเนี่ย อารมณ์ ณ จุดนี้เหมือนนักโทษที่กำลังกินอาหารมื้อสุดท้ายก่อนที่จะประหารชีวิตเลย ผมไม่ได้เว่อร์นะ ก็สายตาท่าทางหมอนั้นให้ความรู้สึกแบบนั้นกับผมจริงๆ 

"ฮยองไม่อร่อยเหรอ" 
"เปล่านี่" 
"อ้าวแล้วทำไมไม่กินอ่ะ"

ไม่ใช่ไม่อร่อยนะ แต่ผมกำลังเครียด ทั้งเรื่องที่ตัวเองไม่ถนัด แล้วก็คนที่จะมาสอนอีก ดอกไม้ไม่เท่าไหร่แต่คนนี้ดิ 
เอาวะกินซะจะได้มีแรง

"พร้อมหรือยัง" มาแล้วเสียงนรกสำหรับผม
"ไม่เข้มขนาดนั้นก็ก็ได้ซองแจ เดี๋ยวลูกศิษย์ก็กลัวกันพอดี" พีเนียลพูดถูกจะหน้านิ่งเสียงเข้มไปทำไม
"ชั้นถามลูกศิษย์ ว่าไงครับ" ทำไมต้องกดดันกันด้วยเนี่ย
"ครับ"
ไม่อะไรจะเสีย 3อาทิตย์เองมินฮยอกสู้ๆ ขณะผมกำลังจะลุกขึ้น อิลฮุนยื่นมือมาเตะที่บ่าผม แล้วบอกว่า
"มันไม่กัดพี่หรอก" แถมยักคิ้วให้ด้วย มันช่วยอะไรมั้ยเนี่ย (゜▽゜;)

"แล้วนะ งั้นเริ่มบทเรียนแรก" หา เฮ้ยผมยังไม่ได้ตอบอะไรเลยนะ 
"ครับ"
ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแหละ แล้วก็มองไปรอบๆร้าน แต่สิ่งที่น่ากลัวคือรอยยิ้มที่มุมปากเมื่อกี้ ถ้าผมไม่ได้คิดมากจนเกินไป มันเป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์มาก
"ลองหาดอกไม้ให้ผมสักดอกซิ ดอกไม้ที่คุณคิดว่าเหมาะกับผม" 
"ดอกไม้ให้คุณ" มันจะมีเหรอ ผมกำลังหันดูดอกไม้ต่างๆที่อยู่รอบๆ สลดใจ
"ใช่ ไปหามาซิ ยืนรออะไร" ทำไมต้องทำเสียงแข็งด้วยเหล่า มินฮยอกจะโกรธแล้วนะ

การอยู่ท่ามกลางดอกไม้มันควรจะมีความสุขไม่เหรอ แต่ทำไมผมเครียดและกดดันจังหล่ะเนี่ย ดอกไม้สวยเต็มไปหมด แล้วดอกไหนหล่ะที่เหมาะกับ คุณอาจา่รย์ซองแจนะ  ทำไมมันยากจัง  กุหลาบสื่อความหมายดีนะว่าแต่สีอะไรดีหล่ะ แดง ไม่อ่ะ ขาว ขาวเนี่ยนะ เออเปลี่ยนเป็นดอกไม้อื่นดีกว่า ลิลลี่ คาเนชั่น  มะลิจะรักแม่ไป ไม่ไหว เบญจมาศ กล้วยไม้ บัว ทิวลิป  โอ๊ยเอาอะไรดีเนี่ย 
เอ๊ะ ดอกอะไรเนี่ย เอาอันนี้แล้วกันแปลกดีเหมาะกับ....... ^_____ ^ ดูแปลกเหมือนกัน  แต่เจ้านี่ดีกว่าเยอะ

"มาแล้วครับอาจารย์"
"ไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้"
" ^.^!! ครับ"
"แล้วไหนหล่ะ" 
"นี่ครับ"

ดอกไม้หนึ่งช่อที่มีดอกเล็กจับตัวอยู่ในก้านเดียวกัน ดอกตูมดูคล้ายระฆังเล็กๆ แต่ดอกบานกับกรายเป็นดาวดวงเล็กๆ 

"ไฮยาซินธ์"

~~~~~~~~~~








 

เจ้าตัวการมาแล้ว
ว่าแต่ชอบเน่แนวนี้มั้ยจ๊ะ พ่อค้าดอกไม้มาดขรึม
ขอเม้นเค้าหน่อยซิเม้นเดียวสามารถต่อชีวิตไรเตอร์ได้นะ