คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TIME sunggyu part
Time
Sungkyu Part
คำพูดที่ว่า “คนรักกันไม่ว่าจะห่างกันแค่ไหนยังไงก็คือคนรักกัน” คุณว่ามันเชื่อได้แค่ไหน
“ไปเถอะสองปีเอง มันอนาคตของนายนะ”
“คิดแบบนั้นเหรอ” ร่างสูงยิ้มรับ สายตาอ่อนโยนรอยยิ้มอบอุ่น ถูกส่งมาให้คนที่กำลังออกอาการงอแง
“ซองกยู นายรู้ใช่มั้ยทำไมถึงเรียกนายมา”
“ครับท่าน”
“ความรักของนาย ยังไงมันก็ไม่ทางยั้งยืนหรอก แต่อนาคตของลูกชายฉันนี่สิ มันคือสิ่งที่รอเขาอยู่”
“ผมเข้าใจครับ”
“เข้าใจก็ดีแล้ว งั้นก็ช่วยทำตามด้วยนะ”
ผมคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายอมรับ และทำตามในสิ่งรับมา ความสัมพันธ์แบบชายรักชายมันคงไม่แปลกที่จะไม่มีคนเห็นด้วย ดีแค่ไหนแล้วที่ผ่านมาไม่ถูกกีดกัน ผมกับเขาเราคบกันแต่ตอนเรียนมหาลัยตั้งแต่ปีหนึ่งทุกบางมันดูบังเอิญไปหมดแม้กระทั้งการคบกันของเรา พอเรียนจบเขาก็ขอให้ผมมาทำงานที่บริษัทของครอบครัวเขา ความจริงมันไม่งานในแบบที่ผมชอบแต่เพราะเขา และบางทีนี่คงถึงเวลาที่ผมจะต้องทำเพื่อเขาอีกครั้ง
“ไปเถอะมยองซู อีกอย่างอเมริกาแค่นี้เอง” ตากลมจ้องมองดวงตาเรียวเพื่อขอความมั่นใจ
“แต่เราจะไม่ได้เจอกัน สองปีเลยนะ”
“สองปีแป๊บเดียว”
“ทำไมนายพูดเหมือนไม่แคร์กันเลย ไม่รักกันแล้วเหรอ” เริ่มออกอาการงอแงอีกรอบเมื่อเป็นว่าร่างสูงเอาแต่บอกให้เขาไปอยู่ได้
“รักสิ ถึงได้อย่างให้นาไปไง ฉันทำเพื่อนายนะ” ทั้งพูดปลอบกอดปลอบ ใครจะอยากให้แฟนตัวเองไปกัน แต่เขาจะมีเหตุผลอะไร ที่จะมาถ่วงอนาคตของคนตัวเล็กตรงหน้า
150428
“ทำไมต้องไปวันนี้ด้วยนะ”
“ไม่เอาหน่า อย่างอแงสิ”
“แต่ฉันอยากอยู่ฉลองวันเกิดกับนายหนิ”
“พอนายกลับมา เราค่อยมาฉลองกันให้เบื่อไปเลยดี” ยิ้มกว้างจนและลักยิ้ม ดวงตากลมส่งสายตาออดอ้อนอยู่แทบจะตลอด ผมขอเก็บภาพตรงหน้าให้นานอีกหน่อยจะได้มั้ย ก่อนที่จะไม่ได้เห็นมันอีก
“ไปได้แล้ว แม่นายรอนานแล้ว โชคดีนะ”
“อืม รอฉันนะซองกยู ห้ามนอกใจเด็ดขาด ไม่งั้นนายตายแน่”
“ครับ ไปได้แล้ว” กอดครั้งสุดท้าย มันเป็นการกอดลาสำหรับผมเพื่อมอบชีวิตใหม่ให้เขา
“โชคดีนะ ความรักของฉัน”
“นี่นายจะลาออกจริงๆนะเหรอ” ไม่มีคำตอบจากร่างสูงมีเพียงมือที่ยังทำหน้าที่ของมัน
“ฉันไปก่อนนะ อูฮยอน” บอกลาเพื่อนร่วมงานคนเก่ง เขากับอูฮยอนเริ่มงานที่นี่ในเวลาใกล้เคียงกัน เลยค่อนข้างจะสนิทกันพอสมควร
“แน่ใจแล้วเหรอ แล้วคุณมยองซูละ เขาเพิ่งไปไม่ถึงอาทิตย์เองนะ”
“เขามีอนาคตของเขา ฉันก็มีความฝันของฉัน “
“จะโกรธมั้ยซองกยู ถ้าฉันจะบอกว่านายอย่ายิ้มเลย เพราะมันยิ่งทำให้ฉันเศร้า”
“เหรอ งั้นฉันไปดีกว่า ไม่อยากทำให้นายเศร้า”
160428
หนึ่งปีผ่านไป เวลามันช่างผ่านไปไวจริง ตอนนี้ผมกลับมาทำธุรกิจที่บ้านเกิด และกำลังไปได้ดี ระยะแรกของการเริ่มธุรกิจผมแทบไม่มีเวลาหาใจด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมาผมไม่ได้ติดต่อกับคนที่อยู่ที่อเมริกาเลย แม้แต่ข่าวคราวต่างๆก็ไม่มีโอกาสได้รับรู้ แต่จะแปลกอะไรในเมื่อผมเป็นฝ่ายที่เลือกเดินออกมาเอง
-ไม่ใช่ไม่รัก แต่เพราะฉันรักนามากต่างหาก-
170428
สองปีผ่านไป ธุรกิจรีสอร์ทกำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ มีนักธุรกิจหลายรายเริ่มจะสนใจและมาขอร่วมทุน แต่ผมก็ปฏิเสธ ผมเพราะสำหรับผมแค่นี้ก็เกินพอแล้ว วันนี้วันครบวันเกิดของผม และเป็นวันที่ใครคนนั้นจะกลับมา หวังว่าคุณคงจะมีความสุขและสบายดีนะ
-ความรักของผม-
“พี่ซองกยูคะ มีบริษัทติดต่อจองห้องพักและห้องสัมมนาค่ะ”
“แล้วทำไมต้องมาบอกพี่”
“ก็พอดีว่าช่วงที่เขาจะจองห้องพักของเราไม่พอค่ะ”
“ขาดกี่ห้อง”
“ห้องเดียวค่ะ”
“จัดห้องตรงเรือนริมน้ำแล้วกัน “
“แต่ว่า”
“ไม่เป็นไร ตามนี้นะ”
งานยุ่งผมใช่คำนี้ได้เต็มปากเต็มเมื่อมาเป็นเจ้าของธุรกิจเต็มตัว ถ้ามีใครมาบอกคุณว่าทำงานส่วนตัวสบายล่ะก็ จำไว้เลยว่าเขาโกหก กว่าจะได้พักเรือนไม้ตรงเชิงเขา ที่นี่จะเป็นที่พักชั่วคราวแทนเรือนริมน้ำที่อยู่นำไปรับลองแขก แต่ก็ไม่รู้อะไรดลใจจากตอนแรกที่คิดว่าจะนอนพัก กลับมานั่งเล่นเปียโนซะอย่างงั้นแหละ
แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบหันไปมอง
“เพราะมาเลยพี่ซองกยู”
“มาได้ไง เนี่ยฮยอนอา”
“มิยองบอก ก็ไปหาที่เรือนริมน้ำแล้วเจอ เจอแต่แขกที่มาพัก”
“ไม่ได้ไปกวนเข้าใช่มั้ย แขกน่ะ”
“ค่ะ ไม่ได้ทำอะไรเลย”
ไม่รู้ว่าแบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกกันว่าโลกกลม ขณะที่ผมกับฮยอนอากำลังเดินออกมาจากเรือนไม้ มันก็ทำให้ต้องชะงักค้าง ใครบางคนที่ผมไม่ได้เจอมาตลอดสองและคิดว่าคงจะไม่เจอกันอีก แต่ตอนเขากลับมายืนอยู่ตรงหน้าเรือนพัก ตากลมจ้องมาที่เราทั้งคู่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงรีบวิ่งเข้าไปอธิบาย แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันยังจำเป็นสำหรับเขาอยู่หรือเปล่า
“มยองซู มาทำอะไรตรงนี้” ชายร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่เรียกสติผมได้ดี มือหนาที่เอื้อมมาจับข้อมือเล็ก ทุกการกระทำมันอยู่ในสายตาของผม และมันก็เหมือนเครื่องยืนยันว่า ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น
“คุณคงเป็นแขกของรีสอร์ทซินะ”
“ผมอีซองยอล ส่วนนี่คิมมยองซู คุณ”
“นี่คุณคิมซองกยูเจ้าของรีสอร์ทค่ะ”
“เงียบเถอะฮยอนอา”
“ฮยอนอาพูดผิดตรงไหน”
“คุณมยองซูมาเดินชมเรือนไม้ฝีมือพี่ซองกยูตามที่ฮยอนอาแนะนำใช่มั้ยคะ”
คนถูกถามก็ได้แต่พยัคหน้า ผมไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปรู้จักกันยังไง แต่ไม่แปลกฮยอนอาเป็นพวกอัธยาศัยดีจะตาย
“งั้นเหรอ คุณชอบหรือเปล่า”
“กลับกันเถอะ ฉันให้ซองจงรอนานแล้ว”
นี่สินะความถูกต้อง
“มิยองที่สั่งให้เอาป้ายไปแขวนเพื่อปิดบาร์น้ำคราวทำหรือยัง”
“ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษนี่หมายถึง”
“ยังค่ะ”
“มิยอง”
“หนูขอโทษค่ะ”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวพี่เอาไปแขวนไหนก็ต้องไปดูคนงานจัดสถานที่อยู่แล้ว” ไม่รู้เพราะผมใจดีเกินไปหรือเปล่าลูกน้องถึงได้ไม่กลัวเอาเสียเลย แต่ก็นั้นแหละสิ่งที่ผมได้คือใจ เพราะทุกคนที่นี้ทำงานด้วยใจและก็มีความสุขที่ได้ทำ มันดีใช่มั้ยล่ะ
“อุ๊ย พี่ซองกยู”
“ตกใจอะไร มินจี”
“คือมีแขก เข้ามาที่บาร์น้ำน่ะค่ะ” ซองกยูได้แต่ถอนหายใจ ให้ตาเหอะจะให้ทำไงล่ะ ไม่ใช่ความผิดของลูกค้าที่มาที่นี่แต่เพราะความเลินเล่อของลูกน้องเขาเอง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการ ให้คนตกแต่งต่างนอกไปก่อน”
“ค่ะพี่”
พอเข้ามาในบาร์น้ำผมก็แทบจะตบปากตัวเอง พี่จัดการเองงั้นเหรอ แค่เห็นด้านหลังของคนที่หลงเข้ามานั่งในบาร์น้ำ ผมก็รู้แล้วว่า เป็นคนเดียวกับที่ผมเจอที่เรือนเชิงเขา จะว่าผมขี้ขลาดก็ไม่โกรธนะ ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าถ้าได้เจอกันอีก มันก็คงไม่แปลกอะไร นั้นเพราะผมคิดว่าจะไม่เจอเขาอีก แต่พอได้เจอกันจริงๆ ผมรู้แล้วว่า ผมมันก็ไม่ต่างจากคนขี้ขลาด ผมกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเขา ผมกลัวสายตาตัดพ้อแบบเมื่อวาน สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามนั้น ผมกลัว
“พี่ซองกยู” เสียงที่เรียกจากบุคคลที่นอกจากเจ้าของชื่อจะหันมองแล้วคนที่นั่งเงียบอยู่ก็หันมองเช่นกัน
“อ้าวคุณมยองซู” คนถูกทักเพียงยิ้มรับ
“มาทำไมเนี่ย”
“ยังจะมาถาม ไปเลือกชุดที่จะใส่ในงานหรือยัง”
“อย่าบอกนะว่าลืม” ซองกยูก็ได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน ก็มันลืมจริงนี่
“นี่มันงานแต่งงานนะคิมซองกยู ช่วยตั้งใจหน่อยได้มั้ย”
“โอเคพี่ขอโทษ เอาอย่างนี้เธอเลือกมาให้เลยแล้วกัน”
“อะไรเนี่ย พี่จะให้เจ้าสาวมาเลือกชุดให้เนี่ยนะ จริงจังหน่อยได้มั้ย ฉันแต่งงานหนเดียวนะ”
“เธอเลือกหรือพี่เลือกมันก็เหมือนกันแหละ ไปๆพี่จะทำงาน”
“เชอะ เอ่อคุณมยองซูไม่ทราบว่าพรุ่งนี้ว่างหรือเปล่าค่ะ”
“ทำไมเหรอครับ”
“พรุ่งนี้ ฮยอนอาจะแต่งงาน ถ้าสะดวกก็เชิญนะคะ”
“พรุ่งนี้ผมต้องกลับแล้วน่ะครับ แต่ก็ยินดีด้วยนะครับ”
“เสียดายจัง ว่าจะชวนมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวซะหน่อย” คนที่ยืนมองอยู่ก็ได้แต่แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้จะให้ทำอะไรล่ะนอกจากฟังแล้วก็มอง พรุ่งนี้ทุกอย่างก็จบลงแล้วซองกยูเขาจะไปแล้ว
“ขอตัวก่อนนะครับ”
End
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ความคิดเห็น