คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : สาวชุดดำ
อนที่ 8
สาวุำ
เสร็แล้ว.......อ่านแล้วเม้นหน่อยน้า.....
...............................................................................
“ีวันูน่อๆๆ...มีนับัวฮยอนึนูน่อไปแล้ว”
…………..
…………………………….
…………………………………………….
ร่าสูอุนฮยอยืนอ่านพิัอยู่บนหน้าผาสู โยมีอุนและผู้เี่ยวาในารสำรวสายแร่ยืนอยู่้าๆ ในะที่ยืนุยอยู่ับทีมสำรวเสียโทรศัพท์็ัึ้น วามเ้มมอเบอร์ไมุ่้นเยที่โว์อยู่่อนะัสินใรับสาย แ่ยัไม่ทันเอ่ยอะไรเสีย้นทา็ัึ้นอย่าร้อนรน
“ุุนฮยอฮะ..ีวัเอนะฮะ ุุนฮยอ ฮยอนึโนับัวไปแล้วฮะ ุุนฮยอ่วยฮยอนึ้วยนะฮะ....”
“พวมันเป็นใร!!!”
“นอแทยอนฮะ....ีวัำมันไ้”เสียร้อไห้อัวับาลึเ้าไปในหัวใแร่ที่เหมือนะหยุเ้นไปั่วะ ใร้อนรุ่ม้วยวามเป็นห่วเมียรั มือหนาำโทรศัพท์แน่น ใบหน้ามเร่เรียแววาุัน
“ัารแทน้วย...ผม้อลับโลเี๋ยวนี้”
“เิอะไรึ้นรับบอส...”
“เมียันถูับัวไป....เอามันให้แหลอย่าให้เหลือ!!!”ำสั่เหี้ยมโหอเ้านายทำให้อุนและาร์ถึับนและปนโรธแ้นนที่บัอามาลัพาัวเมียเ้านายไป ุนฮยอโทรศัพท์หาบิาเพื่ออวาม่วยเหลือทันที
“พ่อรับ...สะใภ้ระูลยถูับัวไปรับ!!!”
“อืม...พ่อให้นออ์รไปามเอาวใอลูและสะใภ้ระูลยแล้ว และ.....พวมันะไ้รับบทเรียนอย่าสาสม!!!”
..........................................................................
บนเียในโรแรมแถบานเมือ ร่าบาอฮยอนึนอนไม่ไ้สิอยู่บนเีย ปาและ้อมือบาถูมั้วยเืออย่าแน่นหนา ร่าหนาอแทยอนเินเ้ามาในห้อ สายามอใบหน้าเนียนใสอย่าระหายหิว มือแร่ลูบไล้แ้มนวลแล้วบีบแรๆ พร้อมับหัวเราะลั่นห้ออย่าสะใ
“ฮ่าๆๆๆๆ....ในที่สุมึ็ไม่รอ....”แทยอนเหยียยิ้ม บลบนใบหน้าเนียนใสเบาๆร่าบาับัว้าๆและลืมาึ้นเ็มา พอเห็นใบหน้ามเ้าอแทยอนลอยอยู่รหน้าเท้าที่ถูพันธนาารอยู่็ยถีบยอออแทยอนเ็มแรนร่าอแทยอนหายหลัไปออยู่บนพื้น
ร่าบายับลุึ้นอย่ายาลำบา เพราะทั้มือทั้เท้าถูมัไว้ ใบหน้าีไปหม ลัวไปถึั้วหัวใ ในใร่ำหาร่าสูที่อยปป้อัวเอไว้ลอ
“ุนฮยอ่วยึ้วย....ุนฮยอ!!!”เสียพึมพำอฮยอนึสั่นเทาอย่าหวาหวั่น แทยอนถลันัวลุึ้น เื้อมือฟาลบนใบหน้าเนียนเ็มแร
“ำไว้อย่าำแหำู เพราะราวนี้มึไม่รอแน่ ยิ่เนื้อาวๆสวยๆอย่านี้.....ูอบบบบ”
“ปล่อยนะ...ปล่อย!!!....ไอ้ั่ว ปล่อย”ฮยอนึิ้นหนี พยายามบิ้อมือเพื่อให้เือหลุออ น้อมือบามีเลือไหลึมออมา แทยอนพลัร่าบาลบนที่นอน่อนะ้าวึ้นไปนั่ร่อมร่าบาอฮยอนึไว้ ระุมเสื้อเิ้ัวสวยหลุออ วาหิวระหาย้อมออาวและไล้มืออย่าสุใ
“อ๊ะ!!!....ปล่อยนะปล่อย....ปล่อย!!!!”ฮยอนึรีร้อิ้นหนีสุแร น้ำาไหลออมาอาบแ้ม วามลัววิ่เ้าไปเาะุมในหัวใ ใบหน้ามเ้มอุนฮยอลอยเ้ามาในห้วำนึถ้ารอไปแล้วมีราีิัว ฮยอนึอามีว่า และนั่วพวนี้อย่าหวัว่าะไ้สมหวั ิไ้เท่านั้นร่าบา็ฮึสู้ยเท้าึ้นถีบแทยอนอีรั้ นแทยอนหายหลัล้มไป้าหลั
“มึ!!!”แทยอนสบถออมาอย่าโรธแ้น แ่พอถลันะไปเอาืน ประู็ถูยินระเ็นหลุ แทยอนถึับผะเมื่อสัมผัสถึลิ่นอายแห่วามายลอยนำหน้าลุ่มนุำที่ห่อหุ้มาย้วยสีำทั้ัว
“อ๊า!!!”เสียร้อและลิ่นาวเลือฟุ้ระายไปทั่วห้อแทยอนทรลไปอับพื้นเมื่อระสุนสอนัเาะทะลวาทั้สอ้า ฮยอนึเบิาว้ายับไปิอบเียอย่าใ
“อ๊า!!! พวแเป็นใร!!!”แทยอนัฟันถาม ่มวามเ็บไว้เยหน้าึ้นมอลุ่มายลึลับอย่าโรธแ้น
“ปล่อยูๆ!!!”แทยอนร้อลั่นเมื่อถูระาให้ลุึ้นแล้วลาออไปอย่าไร้วามปรานี ฮยอนึยับหนีนุำนหนึ่ที่เินเ้ามาใล้แล้ว้มศีรษะให้แ่เสียหวานที่ัออมาทำให้ฮยอนึนิ่ัน
“ปลอภัยแล้วนะฮะุนายย”ฮยอนึพยายามเพ่มอใบหน้าภายใ้หมวลุมสีำ แ่มือเรียวาวที่ยื่นไปแะเือ ทำให้ฮยอนึ้อมอามอย่าหวั่นๆ มือเรียวาวัับุสีำสนิทที่ใส่ประอร่าอฮยอนึเินออาห้อ เมื่อภาริเสร็สิ้นลุ่มนุำบาส่วน็่อยๆแทรัวหายไปในวามมือย่าไร้ร่อรอยสมับที่เป็บอ์รลับ
................................................................................................
นุำพาฮยอนึมาส่ที่ฤหาสน์ระูลย ุยและุนายยไ้ยินเสียรถวิ่เ้ามาึเินออไปอย่ารีบร้อน ทั้สอเห็นลูสะใภ้ลารถ็มีสีหน้าผ่อนลายล
“หนูึ...”ฮยอนึโผเ้าไปในอ้อมออแม่สามีที่ารับ ุนายยโอบอร่าบาที่สั่นเทาไว้แน่น
“วัมานะ๊ะ”ฮยอนึร้อไห้ออมาัวโยนอย่าลั้นไม่อยู่
“ึ้นไปพั้าบน่อนนะ๊ะ...สัพัาุนมาถึ...”ื่ออนที่อยู่ในใ ทำให้หัวใวน้อยระุและอุ่น่านึ้นมาทันที
พอฮยอนึหลับ ุนายย็เอนรไปยัห้อทำานอสามีทันที เมื่อประูเปิออ าม้วยร่าอลูายนเล็ทีู่ยัไ็ไม่เหมือนลูายสัที็โผเ้าอมาราทันที
“แม่ฮะ!!!....ิถึที่สุเลยฮะ”ว่าแล้วย โยอบ็อมาราแน่นโยมีร่าส่าอุยยืนมออยู่ไม่ไล
“ทำวามผิ็อ้อนพ่อับแม่อีามเยสิลูสาวั้น...”
“แม่็...โยเป็นผู้ายนะฮะ....แล้วอีอย่าโย็้อลอใ้วิาที่อาารย์สอนบ้าสิฮะ...”เสียหวานปนอออ้อนอบมารา ุนายยันร่าบอบบาที่ออไปทาผู้ผิมาว่าผู้ายออเบาๆ
“พ่อิถูหรือิผิันแน่ที่ส่ลูสาวอพ่อไปอัฤษ...”ุนายยยิ้มให้ับำพูอสามี
“ไม่ทันแล้วฮะุพ่อ...แล้วโยอร้อไ้ไม๊ฮะ...โยเป็นลูายอพ่อับแม่นะฮะไม่ใ่ลูสาว”
“ยัไลูายอแม่นนีู้ยัไ็ลูสาวัๆ....เถอะน่า็แม่อยาไ้ลูสาวนี่...ถึเิออมาเป็นผู้ายยัไ็ูเป็นผู้หิอยู่ีแหละใ่ไม๊ะุ”ุนายยเอ่ยบอับลูายนเล็่อนะหันไปถามวามิเห็นอสามี ็ไ้รับรอยยิ้มลับมาเป็นำยืนยันำพูอัวเอไ้เป็นอย่าี
“ไม่รู้ื้อเหมือนใรสิน่า...”ุยเปรยออมาอย่าไม่้อารำอบ แ่สายาับ้อไปที่ภรรยาึใ้รับ้อนามๆลับมาหนึ่ที ทั้สามหัวเราะออมาอย่ามีวามสุที่เรื่อทุอย่าบล้วยี
.......................................................................
ออมาแล้ว ย โยอบ เหนื่อยริๆว่าะบอนนี้
ยัไไรเอร์็อำลัใสัหน่อยนะ๊
ความคิดเห็น