Death Note 2 ภาคพิเศษ (สุดยอดดดดดดดดของสุดยอด)

ข้อมูลเบื้องต้น

ยินดีต้อนรับเข้าสู้นิยาย Death Note ภาค 2 หลังจากที่คิระได้ส่งม้วนเทปเสียงส่งจดหมายมาให้เเอลแล้ว จู่ๆคิระก็ขอยื่นข้อเสนอจะเปิดเผยตัวเองกับแอลอย่างโต้งๆซะงั้น งานนนี้แอลจะทำยังไงต่อไป คิระจะมีแผนการอื่นอีกหรือไม่ เริ่มเปิดตัวพวกเขาได้แล้ว ณ บัดนี้

เนื้อเรื่อง

L VS Kira

 

"เริ่มแล้ว" ริวซากิมองนาฬิกาด้วยสายตาสนุกสนานและท้าทาย

 .......

.......

ผ่านไปหลายนาทีนักโทษเริ่มตายไปทีละคนสองคน แต่แล้วก็การตายก็หยุดลง

            "อืม...หยุดแล้วล่ะนะ" ชายแก่พึมพำ

            "ครับ ดูจากการฆ่าเมื่อกี้แล้ว...คิระคนนี้คงเป็นคนใจร้อนน่าดูเลยนะครับ เวลาแค่ 1 ชั่วโมง 14 นาที สามรถฆ่าคน 59 คนได้ ภายในพริ..."

 

 

กรี้งงงงงงงง กรี้งงงงงงงงงง

 

เฮ้อ...ทำไมเวลาที่เราจะพูดอะไรฉลาดๆต้องมีมารมาผจญด้วยน้า...

            "ฮัลโหล ริวซากิพูดสายครับ"

            "ริวคุงเองหรอ นี่ฉันมิโอะนะ"

            "มิโอะ คุณไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนน่ะ เบอร์นี้ปิดเป็นความลับนะ"

            "แหม...ง่ายนิดเดียวเองแค่ไปที่ฝ่ายนิติบุคคลของทาง มหา'ลัย แล้วก็หาชื่อ

 ริวคุงก็ได้แล้วล่ะ"

            "งะ งั้นหรอ แล้วเธอมีอะไรหรือเปล่าล่ะ"

            "แหม...ก็วันนี้ไม่ได้เจอริวคุงตั้งครึ่งวันแหนะ คิดถึงจะแย่แล้ว"

            "นี่มิโอะ เป็นอะไรไปหรือเปล่าเนี่ยวันนี้คุณดูแปลกๆนะ นิสัยไม่เหมือนมิโอะคนเมื่อวานเลยน่ะ" ริวซากิถามด้วยความสงสัย

            "ปะ แปลกอะไรกันเล่า โถ่...เออนี่ ออกมาหาฉันหน่อยสิตอนนี้ฉันอยู่หน้าประตูห้องนายอ่ะ"

            "หืม? หน้าห้องฉันแล้วเธอรู้เบอร์ห้องฉันได้ไงเนี่ย"

            "โฮะๆ ไม่มีอะไรที่มิโอะคนนี้จะทำไม่ได้ค่ะ"

 

"คือ...ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอกน่ะนะ ยังไม่ว่างหรอก"

            "แต่มิโอะอยากเจอริวคุงนี่นา"

            "เฮ้อ...อืมๆ อีก 30 นาทีเจอกันที่ มหา'ลัยนะครับ"

            "ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะจ้ะ"

ตี๊ด

            "ทำไมวันนี้ยัยนี่ถึงดูแปลกๆนะ" ริวซากิบ่นพึมพำ

            "อ้าว แล้วนั่นคุณริวจะออกไปไหนหรอครับ"

            "ไปหาเพื่อนหน่อยน่ะ พอดีมีเรื่องด่วน (มาก -*- ) ฝากคุณเก็บข้อมูลไปพลางๆก่อนแล้วกันนะ อ้อ แล้วก็อย่าลืมโทร.ไปหาไอด้วยนะ เผื่อเขาจะช่วยไขคดีนี้ได้"

 

หน้า มหา'ลัย

          "อ้ะ! ริวคุงงงง ทางนี้ทางนี้" มิโอะโบกมือหยอยๆ

งานเข้าแล้วเรา...

            "หวัดดีครับมิโอะ"

            "ดีจ้า มาตรงเวลาดีเนอะ เออนี่ริวคุงหิวรึยังอ่ะ วันนี้ฉันทำกิมจิสูตรพิเศษมาให้ด้วยนะ"

            "เออ...ก็ หิวนิดหน่อยอ่ะ"

            "ดีเลย งั้นเราไปปิ๊กนิกกันนะ"

 

            "แถ่นนน แทนนน แท้นนน แกงกระหรี่สูตรพิเศษจากคุณย่าเลยนะเนี่ย ริวคุงลองทานดูสิ เอ้า อ้ามมม"

            "คือ...ผมกินของแบบนี้ไม่เป็นหรอก ของผมมันต้องไอ้นี่" แล้วเขาก็ควักช๊อกโกแล๊ตแท่งสีทองอร่ามขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงซอมซ่อ

            "ของหวานอีกและ เดี๋ยวก็อ้วนหรอกมิโอะว่าหุ่นแบบริวคุงเนี่ยกำลังดีเลยล่ะ ^0^"

            "ของหวานน่ะเป็นแหล่งน้ำตาลช่วยให้สมองทำงานได้รวดเร็ว"

            "ก็ถูก แต่ถ้ากินมากก็ไม่ดีนะ เดี๋ยวสุขภาพไม่ดี เออนี่ ริวคุงรู้เรื่องที่...เขาบอกว่าคิระคนที่ 3 กำลังจะกลับมารึเปล่า"

            "หือ? เธอรู้เรื่องนี้ได้ไงน่ะ ยังไม่มีสื่อช่องไหนรายงานข่าวเรื่องนี้เลยนี่"

            "แหม...ก็น้าฉันน่ะเป็น ก.บ.ว บอกว่าข่าวเนี้ยไม่ควรจะออกเผยแพร่เพราะกลัวคนจะตื่น เลยไปบอกทุกบริษัทสื่อสารมวลชนว่าห้ามออกข่าวนี้"

            "แล้ว...น้าเธอเคยพูดหรือเปล่าว่าคิระคนนี้เปิดเผยตัวรึยังน่ะ"

            "อืม...ไม่เห็นพูดนะ"

            "งั้นหรอ"         

           

 

สำนักงานการสืบสวนสอบสวน หน่วยบัญชาการลับ (L)

            "กลับมาแล้วครับ"

            "หวัดดี L เป็นไงบ้างไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วหนิ"

            "อ้าว I มาแล้วหรอ ฉันมีงานให้นายทำด้วยนะ"

            "ตามสบายเลยเพื่อน I คนนี้ช่วยได้เสมอ"

            "ขอบใจมาก เมื่อกี้ฉันออกไปหามิโอะมาน่ะเธิบอกว่าน้าของเธอเป็น ก.บ.ว สั่งให้ทุกสถานนีโทรทัศน์ห้ามออกข่าวเรื่องคิระและการตายของนักโทษน่ะ แล้ว...มีการเคลื่อนไหวของคิระหลังจากที่ฉันออกไปข้างนอกบ้านหรือยังล่ะ"

I:          "ยังเลย เท่าที่ฉันดูลักษณะการฆ่าแล้ว คิระน่าจะเป็นวัยรุ่นนะ"

L:         "วัยรุ่นหรอ?"

I:          "อืม เพราะดูจากจำนวนนักโทษที่ตายติดๆกันอย่างรวดเร็วภายในเวลา 1 ชั่วโมงกว่าๆเนี่ย มันมากเกินกว่าที่ผู้ใหญ่จะทำลงได้ เพราะว่าวัยรุ่นน่ะจะใจร้อนทำอะไรโดยไม่วางแผนก่อนซึ่งก็ตรงตามลักษณะนิสัยของคิระคนนี้"

L:         "แล้ว...เรื่อง Death Note เล่มที่ 3 ล่ะจะว่ายังไง"

I:          "อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ"

L:         "ถ้ามี Death Note เล่มที่ 3 จริงก็ต้องมียมทูตตนที่ 3 ด้วยน่ะสิ แล้วนายว่าไงล่ะ I"

I:          "ไม่รู้สิ"

 

ณ มหา'ลัย จิงกระเบล University

            "สวัสดีริวซากิ" มิโอะทักทาย

            "หวัดดีคร้าบบบ"

.....

.....

เงียบ...

ทำไมวันนี้ยัยนี่พูดน้อยจัง ผิดกับเมื่อวานเลยแฮะ

            "เออ...ที่เมื่อวานเธอบอกว่าน้าของเธอที่ทำงานอยู่เป็น ก.บ.ว น่ะ เขาทำงานอยู่ไหนหรอ"

            "เอ๋? คุณรู้ได้ไงอ่ะว่าน้าฉันทำงานเป็น ก.บ.ว" เธอถามหน้าสงสัย

            "อ้าว ก็เมื่อวานนี้เธอเป็นคนบอกฉันเองไม่ใช่หรอว่าน้าเธอน่ะเป็นคนบอกว่าไม่ให้ทุกสถานนีออกอากาศเรื่องคิระคนที่ 3 น่ะ แล้วตกลงน้าเธอทำงานที่ไหนน่ะ"

            "เอ๋? เมื่อวานหรอ...เมื่อวานเราเจอกันด้วยหรอ"

            "อ้าว เป็นงั้นไป ก็เธอน่ะเป็นคนโทร.มานัดฉันเองเลยนะจำไม่ได้หรอ"

            "หา?"

            "แล้วเธอก็ทำแกงกระหรี่สูตรคุณยายคุณทวดอะไรนั่นให้ฉันกินด้วย" (สูตรคุณย่าต่างหาก)

            "นี่คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย ฉันไม่รู้เรื่องนะ"

            "-*- ตกลงจำไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย"

            "แล้วอีกอย่างแกงกระหรี่น่ะ ฉันก็ทำไม่เป็นด้วย"

            "หือ? ทำไม่เป็น แสดงว่าเมื่อวานที่เธอทำมาอวดฉันก็ไม่ได้ทำเองน่ะสิ โด่...ทำมาเป็นอวด"

            "นี่คุณ พูดรู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ย ก็บอกว่าฉันไม่ได้เจอคุณเมื่อวานนี่"

            "เฮ้อ...ช่วยไม่ได้ แล้วตกลงน้าเธอทำงานที่ไหนล่ะ"

 

 

บริษัท ฟูจิปลาร้า จำกัด (มหาชน)

ที่นี่สินะบริษัทที่น้าของมิโอะทำงาน

            "สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะมีเรื่องอะไรสอบถามได้นะคะ" เมื่อริวซากิเปิดประตูเข้ามาก็พบกับสาวประชาสัมพันธ์ที่ยืนต้องรับอยู่หน้าประตู

            "เออ...ไม่ทราบว่า คุณอามิเนะ ซาโต้ ทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ"

            "ค่ะ เป็นหัวหน้า ก.บ.ว ของเราค่ะเชิญทางนี้เลยค่ะ"

 

ชั้น 2 ห้อง 202 ต้องใช่ห้องนี้แน่

 

ก๊อกๆๆ

            "เข้ามาได้ค่ะ"

แอ๊ดดดด

            "สวัสดีครับ ผลมารบกวนคุณหรือเปล่าครับ"

            "ไม่หรอก พอดีประชาสัมพันธ์ด้านล่างเขาโทร.มาบอกแล้วล่ะว่าจะมีแขกมา เชิญนั่งก่อนสิคะ" แล้วริวซากิก็ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อนในท่านั่งยองๆ (ไม่ได้เป็นริดสีดวงนะ -*- แต่เป็นเอกลักษณ์)

            "เรียกผมว่า ริวซากิแล้วกันนะครับ พอดีผมรู้จักกับมิโอะน่ะครับ"

            "อ๋อ มิโอะ หลานสาวน้าเองจ้ะทำไมหรอ"

            "คือว่า ได้ข่าวว่าคุณน้าเป็น ก.บ.ว. อยู่ที่นี่เลยอยากจะถามหน่อยน่ะครับ ว่า...คุณพอจะรู้เรื่องข่าวเกี่ยวกับ 'คริ' บ้างหรือเปล่าครับ"

            "หือ? คะ คิระคนที่ 3 หรอ เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไงล่ะพ่อหนุ่ม"

            "สัญญาก่อนนะครับว่าจะไม่ไปบอกใคร คือ...ผมเป็นนักสืบในนาม L ครับ"

            "อ๋อ L ที่ทำคดีคิระคนที่ 1 กับ 2 ก่อนหน้านี้ใช่มั้ย โอ้โห...นี่น่ะหรอตัวจริง"

            "ชู่ววว อย่าส่งเสียงดังไปครับ แต่ว่าตอนนี้ผมขอดูเทปเกี่ยวกับคิระหน่อยได้ไหมครับ"

            "อะ เอาอย่างนั้นหรอจ้ะ"

            "ครับ"

 

 

17.15

            "ขอบคุณมากครับคุณซาโต้ วันนี้เสียเวลากับผมทั้งวันเลย ขอบคุณมากครับ"

 

           

สำนักงานการสืบสวนสอบสวน หน่วยบัญชาการลับ (L)

"กลับมาแล้วครับ"

"อ้าวริวซากิ ไม่กลับไปพักผ่อนที่แมนชั่นหน่อยหรอครับ หมู่นี้คุณนอนที่สำนักงานนี้หลายคืนแล้วนะครับ" วาตะริถามด้วยความเป็นห่วง

            "ถึงกลับไปผมก็นอนไม่ลงหรอกครับ ถ้าคดียังค้างอย่างนี้ แล้ว I ล่ะ"

            "นอนอยู่น่ะครับ" ริวซากิมองไปที่โซฟาแล้วก็พบร่างของเพื่อนตัวเองนอนหลับเหมือดอยู่อย่างสบาย

            "เฮ้อ...เอามันมาไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย" เขาบ่นพึมพำ

 

 ปิ้องป่องงง

            "หือ? ใครน่ะ" ริวซากิพูดผ่านไวเล็สที่ติดในห้อง

            "ไปรษณีย์ครับ" บุรุษไปรษณีย์พูดใส่ไวเล็สหน้าประตูกลับมา

            "เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ" วาตะริเดินไปเปิดประตู

            
            "จดหมายครับ ถึงคุณริวซากิครับ"

ปัง!

            "อะไรหรอครับวาตะริ" ริวซากิถามพร้อมกับอมยิ้มเต็มปาก

            "จดหมายถึงเธอน่ะ ริวซากิ"

            "หือ? ของผมหรอครับ" ริวซากิรับจดหมายมาแล้วรีบแกะห่อจดหมายทันที แล้วก็พบกับข้อความบางอย่าง

            "จาก คิระ ถึง ริวซากิ..." เขาอ่านเบาๆ

 

 

จาก คิระ

ถึง ริวซากิ

         

          สวัสดีอีกครั้งนะ L คราวนี้ฉันขอเขียนจดหมายมาแล้วกันนะ จะบอกให้ก็ได้นะว่า Death Note เล่มที่ 3 น่ะมาจากไหน...ก็มาจากยมทูตยังไงล่ะ พูดง่ายๆก็คือ ฉันเป็นคนที่ถูกคิระเลือกเพื่อจะมาจัดการแก ริวซากิ! 555 อย่ามัวพูดพล่ามทำเพลงกันอยู่เลยน่า คุยกันอย่างนี้น่าไม่มันส์เลยนะ แล้วฉันก็ขี้เกียจเขียนแล้วด้วยถ้าอยากคุยกันต่อล่ะก็ วันพุธที่ 15 เวลา 19.00 น. เจอฉันได้ใน MSN ฉันรู้เมลนายแล้วล่ะ แล้วเจอกันนะ คุณนักสืบ...

                                     'ยมทูตชอบกินแอปเปิ้ล'

 

            "พุธที่ 15 19.00 งั้นหรอ...อืม...งั้นก็วันพรุ่งนี้แล้วสินะ"

            "ระวังตัวให้ดีนะครับริวซากิ ดูๆแล้วคิระรายนี้จะเก่งด้านการแฮ็คข้อมูลด้วยนะครับ"

            "อืม ขอบคุณมากวาตะริ"

 

 

ณ มหา'ลัย จิงกระเบล University (วันต่อมา)

หน้าประตูมหา'ลัย

            "ริวคูงงงงงง" มิโอะวิ่งแจ้นมาหาริวซากิ

            "หวัดดีจร้าริวคุง วันนี้มาเช้าจังนะ"

            "อืม เออนี่ขอบคุณมากเลยนะที่บอกชื่อที่อยู่บริษัทของน้าเธอให้น่ะ ถึงแม้ว่าจะได้ข้อมูลเพิ่มมานิดเดียวก็เถอะ" (ถึงแม้ว่าความจริงมันจะไม่ได้อะไรเลยก็ตาม - -")

            "เอ๋? บอกชื่อที่อยู่บริษัทน้าฉันน่ะหรอ บอกเมื่อไหร่"

            "เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว เมื่อวานก็ทำเป็นจำไม่ได้อย่างนี้อีกและ เล่นอะไรของเธอเนี่ย ติ้งต้องชะมัด"

            "นี่ ทำไมถึงว่ามิโอะอย่างนั้นล่ะมิโอะจำไม่ได้จริงๆนะ"

            "จริงน่ะหรอ"

            "อื้ม จำไม่ได้เลยล่ะ"

            "เฮ้อ...เดี๋ยวนี้เธอเป้นอะไรไปน่ะพูดจาแปลกๆทุกวันแถมสมองก็ยังฝ่ออีก ขนาดเรื่องเมื่อวานยังจำไม่ได้เลย -*-ซื่อบื้อจริงๆเลยนะ 555"

            "นี่ อย่าหนีน้าาาาา"

 

             เวลาช่างผ่านไปเร็วนัก แปปๆก็บ่าย 2 แล้ว ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วสินะ

            "นี่ริวคุง ทำไมหมู่นี้ไม่ค่อยกลับแมนชั่นเลยล่ะ มิโอะคิดถึงมากเลยนะ" มิโอะพูดแล้วทำท่าจะควงแขนริวซากิ

            "นี่ๆๆ น้อยๆหน่อยนะ ถึงฉันจะเป็นผู้ชายแต่ก็รักนวนสงวนตัวนะ"

            "โห นิดเดียวเองก็เราเป็นแฟนกันนี่เนอะ"

            "เฮ้ย! เมื่อไหร่กันเนี่ย"

            "แหม...ริวคุงก็ ทำเป็นจำไม่ได้ อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้เลียนแบบกันสิค้า..."

            "นี่ ไปไกลๆเลยนะยัยบ้า รู้จักกันมาไม่ถึงเดือนคิดจะจับฉันแล้วหรอ"

            "ริวคุงอ้า...ถึงจะไม่ถึงเดือนก็เกือบเดือนแหละย่ะ แบร่" แล้วมิโอะก็ทำท่าจะเดินไปข้ามถนนไป

            "เฮ้ยนี่ เธอ...ไม่กลับแมนชั่นหรอป้ายรถเมล์อยู่ทางนี้นะ"

            "ไม่หรอก กะว่าจะไปช๊อปปิ้งหน่อยน่ะ ริวคุงกลับไปก่อนเถอะนะ รับรองว่าไปถึงอพาตเม้นท์แล้วจะไปหาทันทีเลยนะจ้ะ จุ๊บๆ"

            "เฮ้ย! เดี๋ยวสิ"

            "อะไรอีกเล่า หรือว่าคิดถึง อิอิ มิโอะไปไม่นานหรอกนะ"

            "บ้าสิ เออ...คือว่า..."

            "หือ?"

            "คือ..."

            "คืออะไรเล่า เดี๋ยวร้านขายของ sale ก็ปิดหมดหรอก ไปแล้วนะเสียเวลา"

            "เดี๋ยว คือว่า ฉันนั่งรถเมล์กลับไม่เป็นน่ะ" หวายยย น่าอายว่ะไม่น่าหลุดปากพูดออกไปเลยอ่ะเรา

            "หือ? กลับเองไม่เป็นหรอ"

            "อะ อืม"

            "แล้วธรรมดานายไปมายังไงล่ะ"

            "ก็...taxi น่ะ"

            "อ้าว แล้วไม่กลับ taxi อย่างเดิมล่ะ"

            "ก็วันนี้ 'เป๋ามันรั่วหนิ ทั้งตัวมีอยู่ 200 เองอ่ะ"

            "อืม..."

            "อืม"

            "......555!!!" แล้วยัยมิโอะก็ปล่อยระเบิดออกมาดังลั่น

            "หัวเราะอะไร"

            "555 ก็ไม่นึกน่ะสิว่านักกฎหมายอย่างนายน่ะจะขึ้นรถเมล์ไม่เป็น 555"

            "ฮึ่ม เออๆๆ ขำซะให้พอแล้วพาฉันกลับแมนชั่นได้แล้ว" ริวซากิเริ่มจัดการลากมิโอะมาที่ป้ายรถเมล์

            "ไม่เอาน้าาาา ฉันจะไปช๊อปปิ้ง!"

            "แต่ฉันอยากกลับบ้านหนิ"

 

.......

.......

            "เป็นไงบ้าง"

            "ก็...โอคะ อ้วกกกกกก"

            "ยี๋ อะๆ อ๊อกออกมาให้หมดเลยนะ"

            "อืม...อะ อ้วกกกกก"

           

มิโอะ Talk: เฮ้อ...ตั้งแต่ลงมาจากรถเมล์มาอยู่หน้าแมนชั่นริวคุงก็อ๊อกมาตลอดทางเลยล่ะค่ะ (สงสัยจะเมารถใหญ่) ไม่ว่าจะเป็นหน้าประตู ทางเดิน บันได หรือแม้กระทั่งหน้าห้องตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าคนนิ่งๆอย่างริวคุงจะกล้าสารภาพมาว่านั่งรถเมล์ไม่เป็น 555+ อย่างนี้ต้องทิ้งเซอร์ไพรส์ไว้ให้หน่อยเป็นค่าทำขวัญเนอะ นี่แหนะ นี่แหนะ นี่แหนะ ตื่นมาเดี๋ยวร้องโฮแน่ 555

 

"อืม..." โอยยย เหมือนเพิ่งส่างเมาเลยแฮะ - -^^ เอ๊ะ ก็เราเมารถเมล์มานี่นา อืม....ตื่นไปล้างหน้าหน่อยดีกว่าเรา

 

ห้องน้ำในห้องของริวซากิ

            "ลั้นลาๆ~ ล้างหน้าล้าง...แว๊กกกกกกกกกกกก! ยัยมิโออออออะ" ดูดู๊ดู ดูมันทามมมมมม ทำไมถึงทำกับชั้นด้ายยยยย ไม่ให้โมโหได้ไงล่ะครับก็พอเข้ามาในห้องน้ำก็เจอกับสภาพตัวเองในขณะนี้....ผมแกะ ปากแดง แก้มชมพู ขนตาปลอมเป็นแผง รองพื้นหน้าเตอะ eye shadow ฯลฯ(ทั้งหมดนี้มันไม่ได้ตั้งใจบรรจงแต่งเลยสักอย่าง -*-)

แล้วทีนี้จะเอาออกยังไงล่ะเนี่ย แอลกอฮอลล์ก็ไม่มี เอ๊ะ เขาใช้แอลกอล์ฮอลล้างกันเป่าหว่า แต่ลองดูก็ไม่เสียหายวะ ผมถูๆไถหน้าด้วยแอลกอล์ฮอลล้างแผลไปสักพัก แล้วก็รีบใช้โฟมล้างหน้าล้างอย่างด่วนโชคดีนะที่เอาออกไม่งั้นล่ะเสียชื่อวงศ์ตระกูลหมด - -"

 

โครกกกกกกก ครากกกกก

 

            "โอย...ท้องร้องแฮะ สงสัยต้องยัดขนมเข้าท้องแล้วสิ" ผมเดินไปที่ห้องครัวที่มีแต่ตะกร้าใส่ขนมขบเคี้ยวแล้วก็กระจาดใสลูกอม ลูกกวาดต่างๆ แล้วจัดการโกยมันฝรั่งทอดกรอบมาสัก 2-3 ถุง มาชเมลโลวอีกสักห่อใหญ่แล้วที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ อมยิ้มรสสตอเบอร์รี่! หลังจากที่ยัดขนมใส่ท้องพอประทังชีวิตเสร็จแล้ว (นี่เรียกว่าประทังหรอเนี่ย) ก็มีภารกิจให้ทำต่อ ผมมานั่งที่หน้าโน๊ตบุ๊คสีขาวเล่มโปรดที่ผ่านการค้นคว้าไขคดีมากับผมแล้วร่วม 100 กว่าคดี แต่คดีนี้เป็นงานใหญ่และผมต้องทำมันให้ได้ ผมนั่งรอ MSN จากคิระตอนนี้ก็เป็นเวลา 18.55 น. แล้ว

            "อีก 5 นาทีเท่านั้น"

 

 

19.00 น.

KIRA Online

            "มาแล้ว ตรงเวลาดีหนิ"

 

หน้าจอ MSN

L: สวัดดีครับ

K: อืม ริวซากิใชมั้ย ฉันคือคิระนะ

L: คร้าบบบ แล้วผมจะเชื่อใจได้ไงว่าคุณคือคิระจริงๆน่ะ

K: อืม นั่นสินะ ลองเปิดทีวีช่องถ่ายทอดสดสถานนีซากุระสิ เห็นผู้ชายที่กำลังจี้เด็กเป็นตัวประกันนั่นมั้ย

L: อืม

K: นั่นแหละฉันจะทำให้มันหัวใจวายได้ในพริบตา คอยดูละกัน

 
            "ข่าวด่วนค่ะ เมื่อกี้จู่ๆคนร้ายก็ล้มลงไปกองกับพื้นมือจับหน้าอก จึงทำให้ตัวประกันเด็กสามารถรอดออกมาได้ค่ะ นี่จะเป็นฝีมือของคิระหรือไม่ดิฉันก็ไม่ทราบนะคะ"

            "ฮะ? ไม่จริงน่ะ" ผมแทบไม่เชื่อสายตา มันค่าคนได้ยังไงกัน

 

K: เป็นไง อึ้งไปเลยสิท่า ฉันนี่แหละคิระตัวจริงทีนี้เชื่อแล้วใช่มั้ย

L: อืม ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยสิ

K: ?

L: คุณ...ฆ่าคนด้วยเดธโน๊ตใช่มั้ย

K: เอ...น่าจะใช่นะ

L: ถ้าใช่แล้วไปเอาสมุดมาจากไหน

K: ฉันเห็นมันตกอยู่หน้าบ้านน่ะ

L: อืม แล้ว...มียมฑูตหรือเปล่า

K: ไม่มีนะ ต้องมีด้วยหรอ

           

"แปลกจริง หรือว่ามันโกหก...แต่ถ้าโกหกจะได้ประโยชน์อะไร" ผมพูดเบาๆ

 

L: แล้วแต่มั้งครับ แล้วทำไมจู่ๆถึงออกมาเผยตัวแบบนี้หล่ะครับ

K: ก็อยู่เฉยๆรอให้ตำรวจจับน่ะ มันไม่มันส์น่ะสิ

L: ความคิดแปลกดีนะครับ ชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ

K: ตอนนี้ฉันมีเกมสนุกๆให้นายและฉันเล่น สนใจมั้ยล่ะ

L: เกมสนุกๆ?

K: ใช่ ฉันว่าตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็อยากเห็นหน้ากันแล้วล่ะนะ เพราะฉะนั้น...เรามาเผยตัวกันดีกว่า

            "มันคิดอะไรของมันเนี่ย"

L: ว่ามา

K: อืม...ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนดีกว่า นายอยากได้เดธโน๊ตของฉันมั้ยล่ะ

L: อืม...ถ้าได้ก็ดีนะครับ

K: เพราะฉะนั้น ฉันจะจัดให้มีการนัดพบกันระหว่างเราแต่คุณจะเอาผู้ช่วยมาด้วยก็ได้นะ จะได้สะดวกขึ้น

L: ที่ไหน อะไร ว่ามาเลย

K: วันนี้ของอาทิตย์หน้า เวลา 23.00 น. ที่โกดังหลังหลังสถานนีซากุระประมาณ 500 เมตร

L: แล้ว...ให้ฉันไปทำอะไร

K: หึหึ เดี๋ยวก็รู้เองน่า มาให้ได้แล้วกัน

L: ได้ แล้วเจอกัน มีเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย

K: อืม บาย แล้วเจอกันใหม่

L: อืม บายครับ

K: อ๊ะ แล้วก็...ยมทูตชอบกินแอปเปิ้ล นะจำให้ดีๆ

KIRA Offline

 

 ยมทูตชอบกินแอปเปิ้ล...อีกแล้วหรอ คำๆนี้มัน อะไรกันนะ

 

 

 

 

(ติดตามตอนต่อไป)

 

L-KIRA