คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Fic:Projects Love ตอนที่7.Yes or No?
[FIC] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
จองยงฮวา:ยัยจุ้นจ้าน ซอฮอยน!
ตอนที่7. YES or NO?
"จะเป็นอะไร มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอ!" เสียงเข้มดังแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของคนในห้อง ฉันหันไปมองยังต้นเสียง ก็เห็นร่างสูงยืนพิงขอบประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด และกำลังจ้องเขม่นมาที่ฉันอย่างไม่วางตา
"ทำไมมันจะไม่เกี่ยวกับฉัน ในเมื่อฉันเป็นแฟนของพี่!" ฉันตะเบงสุดเสียง เเข่งกับคนที่พึ่งมาใหม่
เขาย่างสามขุม มาถึงตัวฉัน ก่อนจะกนะชากเข้าที่ต้นเเขนของฉันและบีบมันอย่างแรง จนฉันเจ็บปวดไปถึงกระดูก
"ฉันเจ็บนะค่ะ พี่ยงฮวา" ฉันพยายามจะสลัดแขนให้หลุดจากการกะกุมของเขา แต่ทว่าก็ไม่เป็นผล รุ่นพี่ทั้งสามคนในห้อง ต่างก็ยืนมองเหตุการณ์แบบอึ้งๆ เช่นเดียวกับฉัน คงเพราะคิดว่าเขาจะไม่ทำรุ่นแรงกับฉันไปมากกว่านี้นะ
"เจ็บ น่ะซิดี เธอจะได้จำใส่หัวเอาไว้ ว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ไม่งั้นเธอจะได้เจ็บกว่านี้อีกหลายเท่า!"
พลัก! แล้วเขาก็สะบัดแสนฉันทิ้งอย่างไม่ใยดี จนฉันเซ่ถอยห่างตามแรงผลัก
"พอเถอะน่า ยงฮวา ซอฮยอนเป็นผู้หญิงนะ" พี่จงฮยอนเดินเข้ามาแทรกกลางระหวางฉันกับยงฮวาเพื่อห้ามศึก อีกครั้งที่พี่จงฮยอนออกโรงปกป้องฉัน
"เหอะ....." เขาเคนหัวเราะอย่างร้ายกาจ ก่อนจะพูดต่อ
"....ก็เพราะว่าฉัน เห็นเป็นผู้หญิงไง ถึงได้ปราณีกับเธอ แต่ถ้าขืนเธอเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉันไม่เลิกล่ะก็ จะได้เห็นดีกันเเน่!" ประโยคหลังเขาหันมาพูดใส่ฉันโดยตรงเลยล่ะ
ถามถึงเพื่อนสนิทหน่อยไม่ได้ อารมณ์เสียฟาดงวงฟาดงาขึ้นมาเชียว เขาคนนั้นสำคัญต่อพี่มากเลยหรือไง! ฉันก็อารมณ์เสียไม่แพ้พี่หรอกนะ!
"แต่ยัยนี้สมองเสื่อม แกลืมไปแล้วไง" ประโยคเหมือนจะว่า หรือช่วย? ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ
แต่ที่ฉันแปลกใจกว่า คือคนที่พูดกลับไม่ใช่พี่มินฮยอค หรือพี่จงฮยอนเช่นทุกครั้ง แต่เป็นอีจงชิน เขาเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะก้มลงไปเชคเบสของเขาต่อ โดยไม่รอฟังคำตอบ
"ฉันก็ไม่ได้ลืม"
"แต่พวกเราก็มีส่วนผิด ที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้" รักพี่มินฮยอคจัง
"เหอะ.." จะเค้นยิ้มอะไรหนักหนา "..ไม่ยักรู้ว่าพวกแกไปสนิทสนมกับยัยนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูจะออกโรงปกป้องแทนกันจังนะ"
"ก็เพราะว่าพวกพี่ๆ เขาทำในสิ่งที่ถูกต้องไงค่ะ ทำไมพี่ถึงต้องอารมณ์เสียใส่คนอื่นเขาด้วย"
"เปล๊า!... เปล่าเลย ฉันไม่ได้อารมณ์เสียใส่คนอื่น..แต่ฉันกำลังอารมณ์เสีย...เพราะเห็นหน้าของเธอไง!"
เพี้ย!!
ฉันตวาดฝ่ามือเรียวของตัวเองลงบนหน้าหล่อเหล่า แต่ร้ายกาจสิ้นดี ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงมือ เพียงเสี่ยวนาที รอยแดงก็ปรากฏขึ้นบนหน้าขาวเนียนในทันตา
ยงฮวาใช้ลิ้นดุนกระพุงแก้มข้างที่โดนฉันวาดฝ่ามือลง อย่างสกัดกั้นอารมณ์เดือนของเขา เพราะฉันเห็นได้จากในตาที่วาวโรจของเขา ที่จองมองฉันไม่วางตา ยงฮวากำหนดแน่น พร้อมกับเสียงฟันที่ดังขัดกันไปมา
เสียงภายในห้องเงียบสนิท คงเพราะไม่มีใครคาดคิดว่าฉันจะกล้าอะไรแบบนี้ ช่วยไม่ได้ ถ้าฉันเกิดโมโหขึ้นมา อารมณ์ของฉัน ฉันเองยังควบคุมมันไม่ได้เลย มันก็เลยระเบิดออกมาอย่างที่เห็น
คำพูดร้ายกาจ และหยาบคาย ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะหลุดออกมาจากผู้ชายที่ดูอ่อนโยน และยิ้มเก่งแบบเขา หรือฉันไม่เคยเห็นมุมที่ร้ายกาจของเขาแบบนี้นะ
จงยงฮวา คนเดิม ‘เมื่อสามปีก่อน’ คนที่อ่อนโยนคนนั้นหายไปไหน
ฉันได้ยินเสียงลอดไรฟันของยองฮวา เชื่อว่าเขาคงสะกดกั้นอารมณ์ของเขา อย่างถึงขีดสุด เพราะมือทั้งสองข้าง ก็กำลังกำหมัดเเน่น
เอาสิ ยงฮวา ถ้านายกล้าทำอะไรฉันละก็...
ฉันกอดอกอย่างกวนโอ้ย พรางเชิดหน้าและมองเขาอย่างท้าทาย ก็ให้มันรู้กันไปเลย ว่าฉันกับเขา ใครมันจะเเน่กว่ากัน ถึงฉันจะรักเขามากแค่ไหน ฉันก็ไม่ยอมให้เขาดูถูกอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆ ความรักมันไม่ได้ทำให้ฉันตาบอดไปในทุกๆ เรื่อง หรอกนะ อย่างน้อยก็เรื่องที่เป็นอยู่นี่ละ
R r r~~~~~~~~
เสียงมือถือ ของยงฮวาดังขึ้นมาสงบศึกสายตาที่ฟาดฟันกันจนเลือดสาด ก่อนที่เขาจะล่วงมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง และรีบกดรับอย่างรวดเร็ว
"อืม กำลังจะออกไปพอดีเลย" คุยกับใครกัน! ทำไมน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไปอ่อนโยนกับปรายสาย น้ำเสียงที่พูดมันต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง
................
"ได้"
...............
"โอเค แล้วเจอกัน" ยงฮวาเหลือบมองฉันเพียงหางตา ก่อนที่เขาจะมุนตัวกลับเตรียมจะเดินออกจากห้อง
แต่ฉันก็วิ่งไปดักหน้าเขาไว้ก่อน และกางแขนทั้งสองข้างเพื่อกั้นทางเขาไว้ เหมือนกับเด็ก ไม่มีผิด
"พี่จะไปไหน" คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ แต่กลับได้สายตาเย็นชา และเมินเฉยกลับมา เขาคุยกับใคร ทำไมฉันจะไม่รู้
ฉันคิดว่าฉันดูเขาไม่ผิดนะ และฉันคิดว่าฉันรู้ ว่าปลายสายคนนั้นเป็นใคร!
แต่มันน่าเจ็บใจเพียงเพราะ ผู้หญิงคนนั้นโทรมา เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นต้องการ เขาก็ต้องทำมันซินะ แล้วฉันล่ะ เขาคงเห็นเป็นแค่ยัยบ้าที่วิ่งไล่ตามตื้อเขา ไปวันๆซิน่ะ
..................
"ฉันถาม พี่ไม่ได้ยินหรือไง!"
…………
"พี่ยงฮวา!.." คราวนี้เขาเบี่ยงตัวหลบทาง ฉันจึงดึงแขนเขาเอาไว้ ยงฮวาชะงักฝีเท้า เหมือนกับกำลังคิด หรือลังเลอะไรซักอย่าง
แต่เพียงเสี่ยววินาที เสียงเข้มๆ ก็เอ่ยขึ้นอย่างแผวเบา โดยที่เขาไม่หันมามองหน้าฉันเลยด้วยซ้ำ!
"ได้โปรด....ออกไปจากชีวิตฉันซักทีเถอะ"
คำพูดของเขา ดังก้องอยู่ในหัวของฉัน พร้อมกับที่เขาแกะมือฉันออกเมื่อฉันว่ามือของฉันมันเริ่มสั่นเทา
แล้วเดินจากฉันไปโดยไม่หันมามองฉันอีกเลย
ฉันเฝ้าถามคำถามกับตัวเอง ว่าโดนเขาเดินหนีไปกี่รอบ โดนเข้าดูถูก ปฏิเสธไปกี่ครั้ง มันไม่ต่างอะไรกับ ซอจูฮยอน ‘เมื่อสามก่อนเลย’
มันไม่ต่างกันเลย!
[YongHwa:Part]
ทำไมมันจะไม่เกี่ยวกับฉัน ในเมื่อฉันเป็นแฟนของพี่!
พี่จะไปไหน
ฉันถาม พี่ไม่ได้ยินหรือไง!
พี่ยงฮวา!
"ยงฮวา!" เสียงใสที่นั่งอยู่ข้างๆ ตะโกนเรียกปลุกผมให้หลุดจากความคิด จนผมต้องหันกลับไปมองเธอแวบหนึ่ง แล้วเบนสายตากลับมาจ้องยังพื้นถนนเช่นเดิม
"ตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง" ผมบอกเสียงเรียบ
"ก็ฉันเรียกนายไปหลายตั้งรอบแล้ว แต่นายก็เอาเม่อ.." ร่างบางได้แต่มุ้ยหน้าใส่ผอม ก่อนจะเอียงตัวเข้ามามองหน้าผมใกล้ๆ "... เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นนั่งเงียบมาตั้งแต่ออกรถแล้ว"
ชินเฮ เพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่สนิทกับผมมากที่สุด เธอจะคอยถามและคอยเป็นห่วงเป็นใยผมแบบนี้เสมอเลยล่ะครับ
ผมกบชินเฮรู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนงานประกวดดาวกับเดือนคณะน่ะครับ พอดีเราเข้าฝึกซ้อมด้วยกัน แต่ผมดันถอดตัวออกจากการประกวดออกมาซะก่อน เพราะมันไม่ใช่แนวของผมเลย แต่หลังจากนั้นเราก็คุยกันมากขึ้น และสนิทกันเร็วมากครับ
"เงียบอีกละ"
"ป่าวนิ ไม่มีอะไรหรอกน่า" คราวนี้ผมหันไปบอกเธอให้สบายใจ พร้อมเอามือหนาอีกข้างเอื้อมไปโยกหัวเธอเบาๆ
ทั้งที่ภายในจิตใจของผมตอนนี้มันปั่นปวนแทบบ้า เพียงเพราะใบหน้าเศร้าสร้อยของใครอีกคนกำลังวนเวียนอยู่ในความคิดของผม
"แน่ใจ๊?" เธอกอดอก พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ อย่างจับผิด จนผมต้องเอียงตัวหลบแทบติดกระจก
"ทำอะไรอะ มันอันตราย ฉันขับรถอยู่นะ ถ้าเกิดว่าเป็นอะไรขึ้นมาแล้วไปไหว้หลุดศพคุณแม่เธอไม่ทัน ฉันไม่รับประกันด้วยน..."
"หน้าไปโดนอะไรมา เฮ้ย นี่มันรอยมือชัดๆ ใครทำ!" เธอไม่สนแม้กระทั่งคำเตือนของผม แต่กลับโวยวายยกใหญ่
ผมรู้ว่าเธอมักจะเป็นห่วงผมแบบนี้เสมอ แต่ถ้าเธอรู้เข้า ผมกลัวว่าเจ้าของรอยมือบนหร้าผมจะลำบากน่ะซิ
อย่าไปสนใจเลยหน่า เรื่องเล็กน้อย
"ใคร!" เธอถามเสียงเข้มอย่างเอาเรื่อง
"เรื่องเข้าใจผิดน่ะ"
"นายจะไม่บอกฉันใช่มั้ย"
"บอกแล้วไงเรื่องเข้าใจผิด" ผมบอกกับเธอเสียงเรียบ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงอารมณ์มาคุ ของชินเฮแล้ว "ช่างมันเถอะ ว่าแต่ลงจากรถได้แล้วครับคุณผู้หญิง ตอนนี้ถึงแล้วครับ"
ผมเปลี่ยนเรื่องมาคุย ในระหว่างที่เรากำลังเดินไปตามทางเพื่อที่จะไปหลุมศพของคุณแม่ของเธอ แต่เธอก็ยังจบเรื่องนี้ไปง่ายๆ
"อย่าคิดว่าฉันจะลืมนี่ไปง่ายๆ นะยงฮวา" ชินเฮพูดอย่างคาดโทษ
"ที่เดือดอยู่เนี่ย เป็นห่วงฉัน หรือว่าหึงกันแน่" ผมส่งสายตาเจ้าเหล่ห์ไปให้เธอ จนชินเฮต้องก้มหน้าแทบไม่ทัน ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละครับ
"บ้าหรือไง!" ผมแกล้งแย่เธอเล่นและมันก็จบเรื่องนี้ลงได้ด้วยการที่เธอเดินนำผมเร็วๆไปก่อน
"คุณแม่คะ วันนี้ลูกก็ยังคงมากับยงฮวาอีกแล้วนะค่ะ" ใบหน้าสวยหวานเริ่มเหม่นหม่องลงเรื่อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำตาที่ค่อยๆ หลินไหลออกมาอย่างเกินสกัดกลั้น
ผมได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างนึกอ่อนใจ วันนี้มีผู้หญิงสองคนกำลังร้องไห้ อยู่ต่อหน้าผม แต่เหตุผลช่างแตกต่างกันสินเชิง
"วันนี้คุณพ่อไปดินเนอร์กับภรรยาของท่าน ท่านทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ฮือ! ท่านทำแบบนี้ได้ยังกัน!" ร่างบางได้แต่กำหมัดแน่นเหมือนโกธรเคืองในตัวคุณพ่อของเธอ
ชินเฮเคยเล่าให้ผมเคย ว่าแม่ของเธอเป็นภรรยานอกทะเบียนสมรส ถึงจะรักชอบพอกับคุณพ่อของเธอมาก่อนก็ตาม แต่ฐานะทางบ้านคุณแม่ของเธอก็สู้ฝั่งตรงข้ามไม่ได้ ในที่สุดคุณพ่อของเธอก็ถูกเลือกให้แต่งงานกับภรรยาคนปัญจุบัน และคุณแม่ของชินเฮก็กลายเป็นภรรยานอกทะเบียนสมรส
แต่ชินเฮเคยบอกกับผมว่า คุณแม่ของเธอรักคุณพ่อของเธอมากครับ เลยไม่ยอมเลิกรา จนในที่สุดคุณแม่ของชินเฮก็มีเธอขึ้นมา
ส่วนคุณพ่อของเธอท่านก็รับรู้ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มาก นอกจากส่งเงินเลี้ยงดูอย่างเต็มที่เท่านั้น ทุกคนรู้ในสังคมดีครับเพราะคุณพ่อของเธอเป็นนักธุรกิจชื่อดัง แต่ทุกคนไม่เคยรับรู้เลย ว่าท่านยังมีลูกสาวกับภรรยานอกทะเบียนสมรสอีกคน
ป๊อแป๊ะ! ป๊อแป๊ะ!
"ชินเฮ กลับได้เเล้ว ฝนเริ่มลงเม็ดแล้วนะ" ผมเข้าไปพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นจากด้านหน้าหลุมศพ แต่คนตรงหน้ากลับผลักผมจนผมเซไปนิดหน่อยเพราะตั้งหลักไม่ค่อยดี
"ฉันไม่กลับ วันนี้ฉันจะอยู่กับคุณแม่!" เธอบอกกับผมโดยที่สายตายังคงจับจ้องรูปถ่ายขาวดำหน้าหลุมศพอยุ่อย่างงั้น
ซ่า! ซ่า! ซ่า! ~~~~~~~~~
และเพียงไม่นานฝนก็กระหนำเทลงมาอย่างที่ผมคาดไว้
"ชินเฮ ไปกันเถอะ!" ผมตะโกนแข่งกับสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก แต่ร่างบางตรงหน้าดูเหมือนว่าจะไม่มีท่าทีลุกขึ้นเลยแม้แต่น้อย
แต่ถ้าผมขืนปล่อยให้เธออยู่ตรงนี้ มีหวังเธอได้ป่วยเเน่ ฝนตกหนักแบบนี้ด้วย ความคิดหยุดลงเพียงเสียววินาที ก่อนที่ผมจัดจะการตรงดิ่งเข้าไปอุ้มร่างบางเอาไว้ แต่เธอกลับขัดขืน
"ฉันบอกแล้วไง! ว่าวันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ นายจะกลับก่อนก็เชิญ!" เธอตะโกนฝ่าสายฝนแข่งกับผม
"ฉันจะทิ้งเธอไว้ตรงนี้ได้ยังไงกัน! ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ไม่ไป!" ผมตัดสิ้นใจนั่งลงข้างๆเธอตรงหน้าตรงหลุมศพ
เพียงเพราะสายฝนแค่นี้ มันไม่ทำให้ผมเป็นอะไรไปง่ายๆหรอกครับ
"ร้องไห้ออกมาเถอะ ถ้าเธออยากจะทำ ดีกว่าเก็บไว้คนเดียวนะ" ผมบอกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มใบหน้าสวยหวานของเธอมาซุกกับอกจนคนตัวเล็กคลอยตาม
เสียงสะอื้นของเธอดังอยู่ภายใต้แผงออกของผม เวลานี้ ผมควรกอดปลอบเธอไว้ใช่มั้ยครับ ผมทำถูกแล้วใช่มั้ย ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอคนนี้
แทนที่จะเป็นใครอีกคน ที่ต้องการผมจนหมดทั้งหัวใจ
[End:YongHwa Part]
จงยงฮวา: สับสนจุงเบย
ซอจูฮยอน: พี่ยงแอบนอกใจเราหรือเปล่านะ ถ้าจับจะจัดให้หนักเลย คอยดู!
ปาร์คชินเฮ: ยิ้มสู้คะงานนี้ หึ!
***----------------------------------------------***
2013-01-17
Talk
รู้สึกผิดสุดๆ (ก้มหน้า) ที่ไรเตอร์หายไปหลายวัน
งานมันรัดตัวมาก แทบไม่ได้แตะคอมเลยคะ ขอโทษนะค่ะ
(หวังว่าจะได้รับการให้อภัย) TT TT
ปล่อยให้ค้างกันนานเลย วันนี้เปิดตัวหนูผักแล้ว (อย่ารุมปาอาวุธใส่เค้าน้า~)
ไม่ใช่ว่าไรเตอร์จะทำร้ายน้องซอ และอวยอิพี่ยงนะ ซักวันอิพี่ยงจะ
ได้รับบทเรียน! (หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง)
ยังไงก็ฝากให้ติดตามกันไปเรื่อยๆ นะค่ะ ตัวละครทุกตัวน่าติดตามมากๆค่ะ
Thank you^^
ความคิดเห็น