Projects Love แผนรักกับดักร้าย [ยงซอ]

ลำดับตอนที่ #8 : Fic:Projects Love ตอนที่6. What About Me.

[Fic] Projects Love  แผนรักกับดักร้าย

 Eminem - Love The Way You Lie ft. Rihanna

 

ตอนที่6.What About Me.

ฉันกวาดสายตา  มองไปรอบๆบริเวณคอนโดสูงสะง่า  หลังจากที่เรียนคลาสสุดท้ายของวันนี้เสร็จสิ้นแล้ว   ฉันก็ตรงดิ่งมาที่นี่ในทันที

     "ขอโทษนะคะ ฉันมาขอพบคุณ จองยงฮวา ที่พักอยู่ที่นี่น่ะค่ะ" ฉันถามฝ่ายประชาสัมพันธ์ด้านล่าง 

คอนโดยย่านคังนัม  นี้มันทั้งหรูหรา อลังการ  แถมระบบความปลอดภัยยังดีชั้นเลิสกว่าคอนโดของฉันเป็นไหนๆ กว่าจะผ่านด่าน รปพ.เข้ามาได้  ไหนจะต้อง แลกบัตรประชาชน  และก็ยังประชาสัมพันธ์ของคอนโดอีก  ดูซับซ่อนดีมั้ยล่ะ

     "ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับ คุณจองยงฮวาคะ"  ฝ่ายประชานสัมพันธ์สาวจิบปากจิบคอพูดกับฉันอย่างออกรส 

 เหอะ  ยังไงฉันไม่ก็สนหรอกย่ะ  เพราะเป้าหมายของฉันในวันนี้ คือยงฮวาเท่านั้น

     "ฉัน..เป็น... พี่ยงฮวา!"  ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบประโยค แฟนของฉันก็โผล่หน้าหล่อๆ  ออกมาจากลีฟท์ พอดี 

 ยงฮวาฉันขมวดคิ้วหนาๆ  เป็นปม ก่อนจะสาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อเดินหนีฉัน 
หึ! หนีไปเถอะ  จงยงฮวา  ต่อให้นายหนีเท่าไหร่ ก็หนีไม่พ้นฉันหรอก

     "หยุดก่อนซิคะ  พี่ยงฮวา  พี่ยองฮวา!"  ฉันตะโกนไล่หลังร่างสูง แต่แทนที่เขาจะหยุด เขากับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีก

ได้  ในเมื่อพี่ไม่หยุด ฉันจะทำให้พี่หยุด และเดินเข้ามาฉันเอง

     "โอ้ย!!"  ฉัน (แกล้ง)  ล้มลงทางบันไดเล็กๆ หน้าคอนโด  แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว  ที่จะทำให้ยงฮวาหยุดเดินแล้วหันมามองฉันได้

เตรียมดูฉากต่อไปให้ดีละกัน จองยงฮวา

     "ฮึก.... ฮึ  ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้คะ  ฉันเฝ้าตามงอนง้อพี่มาเป็นเดือนๆแล้ว พี่จะยังใจร้ายกับฉัน.... ฉันหยุดคำพูดไว้แค่นั้น  ก่อนจะเอามือจับไปที่ท้อง แล้วสาดคำพูดที่ทำเอา คนฟังถึงกับเบิกตากว้าง ...และก็ลูกอีกเหรอคะ ฮือออ"

     "พูดบ้าอะไรของเธอน่ะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!"  ยงฮวาง บอกกับฉันเสียงเข้ม

ให้ตาย  ถ้ายังพูดและทำกับฉันแบบนี้อยู่ ฉันก็ไม่ทางยอมลุกขึ้นหรอก คนก็เริ่มทยอยเข้ามายืนดูเหตุการณ์(แสดง) ของฉันกับเขาแล้ว  คราวนี้แหละ  นายได้รับผิดชอบฉันแน่ๆ

     "ฮึ ฮืออออ หนึ่งเดือนตั้งแต่ที่พี่ไล่ฉันออกจากคอนโด   ยังไม่สาแก่ในพี่ใช่มั้ย"

     "นิ!  ฉันบอกให้ลุกขึ้นไง  หยุดพูดบ้าๆ แล้วกลับไปที่ของเธอซะ!" พี่ยงฮวา เหมือนร้อนใจมากขึ้น  เขาก้าวเท้าเดินเข้ามาหาฉัน

     "พี่อย่าไล่ฉันไปไหนอีกเลยนะคะ  ฉันกับลูกไม่มีที่ไปแล้ว" T.T  ฉันเล่นบทหญิงสาวที่ไร้เรียวแรง  ร้องไห้อ้อนวอนต่อหน้ายงฮวา

     "เธออยากลองดีกับฉันใช่มั้ย!"  ยงฮวา กระชากฉันให้ลุกขึ้น แต่ต้องหยุดการกระทำ เพราะมีผู้หวังดีมาช่วยฉันไว้ซะก่อน

     "หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!  จะทำร้ายเธองั้นเหรอ  เธอท้องลูกของนายอยู่นะ"  เสียงหนึ่งจากกลุ่มคนที่มายืนดูเหตุการณ์ดังมาจากทางด้านหลังของฉัน ก่อนจะมีเสียงด่าทอและประนามเขาอีกหลายเสียงตามมา

     "หน้าตาดีซะเปล่า  ทำผู้หญิงท้อง แล้วคิดจะทิ้งหรือไง"

     "เลว  เลวมาก!  ถ้าไม่คิดถึงหัวใจของผู้หญิง อย่างน้อยๆ นายควรมีสามัญสำนึกของความเป็นพ่อคนบาง!"

ฉันขอโทษนะคะ พี่ยงฮวา แต่มันจำเป็น!  
ฉันยกยิ้มให้กับผลงานของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อว่าออกมาดีแบบนี้ 

     "ผมไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดนะครับ"  ยงฮวาพยายามแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่ก็ไม่ทันแล้วละค่ะ จองยงฮวา หุหุ

     "ยังจะไม่ยอมรับอีก!"

     "ฮึฮึ  ไม่เป็นไรหรอกคะ ถ้าพี่เขาไม่ยอมรับฉันกับลูก  ฉันกับลูกก็แค่ต้องไปนอนข้างถนน" T.T   ฉากดราม่าแบบนี้มันเข้ากับฉันดีมั้ยละ หึหึ

      "นิยัยโลกจิต!   เธอหยุดสร้างเรื่องซะที ซอฮยอน!"   ยิ่งเขาพูดชื่อฉันออกมา  มันก็เหมือนกับว่าเขารู้จักกับฉันจริงๆ

ฉัน (แสร้ง) ค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างคนไร้เรี่ยวแรง  และหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตอันเลวร้าย? นี้

พอเสียงด่าทอยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ   ฉันก็ (แสร้ง) ทำเป็นรับกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ไหว  ก่อนจะหมดสติไป

ยงฮวาถึงกับเบิงตากว้าง  เขายืนมองฉันอยู่ครู่หนึ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง  ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนไล่ความรำคาญ  แล้วเดินมาชอนตัวฉันขึ้นไปบนห้องของเขา

ฉันอยากจะกรีดร้องให้ก้องโลก   แต่ถ้าไม่ติดว่า(แสร้ง) สลบอยู่ ฉันนึกว่ายงฮวาเขาจะพาฉันไปส่งโรงพยาบาลซะอีก ให้ตายเถอะ เขาพาฉันขึ้นมาบนห้องของเขาทำไม~~~~~~~~

ตุบ!

     "โอ้ย!"  อุ๊บ!  ฉันแทบจะเก็บเสียงไม่ทัน  เพราะเขาตั้งใจเหวี่ยงฉันลงบนเตียงหนาอย่างจงใจ ฉันจึงร้องออกมาน่ะซิ 

นี่คิดจะแกล้งฉันกลับใช่มั้ย! นายตัวดี

     "ไง!  ฝืนเร็วดีนิ"  เสียงเข็มๆ เอ่ยประโยคประชด  ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ ลืมตาอย่างขึ้นช้าๆ และไม่ลืมที่จะเอามือน้อยๆ ของตัวเอง มากุมที่ขมับแสดงเหมือนมันเจ็บปวดแทบจะระเบิด  ร่างสูงตรงหน้า ได้แต่กอดอกมองการกระทำของฉันอย่างนิ่งๆ

นิ่งจนฉันเดาไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

     "ปวดหัวจัง"

     "อย่ามาแสแสร้ง ยัยโรคจิต  เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่!"

     "ฉันเปล่านะค่ะ"  ฉันตีสีหน้าใสซื่อ เหมือนกับสาวอินโนเซน

     "หึ!" เสียงเเค้นหัวเราะเหมือนไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของฉัน "เปล่า  แล้วทำไมเธอถึงสร้างเรื่องโกหกใหญ่โตแบบนั้นด้วย!"

     "ก็พี่ไม่ยอมหยุดรอฉันเลย  ฉันไม่มีทางเลือก" ฉันบอกเสียงอ้อมแอ้ม

แล้วทำไมจะต้องมาทำเสียงเข้มใสฉันด้วยเนี่ย  ที่ฉันทำไปก็เพราะความรักมันบังตาหรอกนะ >/////<

     "เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือที่จะดูเธอไม่ออกเลยไง!  หยุดสร้างเรื่องแล้วก็กลับไปในที่ของเธอซะ"

     "ไม่!...." ฉันโพล่งออกไป  ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง และเดินไปประจันหน้ากับยงฮวา ที่ก็จ้องฉันอยู่ก่อนแล้ว 

     "ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น  ตราบใดที่พี่ยังโกธรฉันอยู่   ฉันมีสิทธิที่จะตามพี่  เพราะฉันเป็นแฟนของพี่!"  ฉันก็ไม่ยอมเขาเหมือนกัน

     "เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ เลยนะ  มาประกาศตัวปาวๆ ว่าเป็นแฟนของผู้ชายที่ไม่รู้จักแบบนี้  อ้อไม่ซิ ฉันลืมไป.....ว่าเธอสมองเสื่อม และกำลังอ้างว่าฉันเป็นแฟนของเธออยู่...."

เขาหยุดประโยคไว้แค่นั้น  ก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่้ต้นเเขนทั้งสองข้างของฉันและจ้องเข้ามาในดวงตากลมโต  เหมือนกับกำลังจะบอกให้ฉันตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาจะพูด

     "แต่ฉันขอบอกเธอไว้ตรงนี้เลยนะ  ว่าฉัน...ไม่ใช่คนที่เธอกำลังคิด!!"  จบประโยค ยงฮวาสะบัดแขนเขาออกจากตัวฉันเหมือนกับโกธรเกลียดฉันมาเป็นสิบชาติ และเพราะฉันตั้งหลักไม่ดีเอง ร่างถึงเซ่ออกห่างจากเขา

     "และเธอก็เลิกตาม และเลิกคิดว่าฉันเป็นแฟนของเธอได้เเล้ว แฟนตัวจริงของเธอ ก็คือคนที่เธอคุยโทรศัพท์ด้วยวันที่เธอกระโจนใส่หน้ารถฉันไง!"

ทันทีที่เขาพูดจบ  เหมือนมีบางอย่างค่อยๆ  บีบหัวหัวใจของฉัน จนมันรู้สึกปวด เหมือนกำลังจะแตกสะลายแต่ก็ไม่ใช่  รอยยิ้มเย้ยยันนั่นมันทำให้ใบหน้าหล่อเหล่าของเขาดูร้ายกาจขึ้นเท่าตัว

ฉันคอยบอกกับตัวเองมาตลอด ว่าต่อให้ยากกว่านี้ หรือต้องทนเจ็บปวดมากว่านี้ฉันก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ 

แต่พอมาเจอคำพูดและการกระทำที่ดูถูก  เหยียดยามฉันแบบนี้ ทำไมฉันต้อง......

น้ำตาของฉันค่อยๆเอ่อไหลออกมาอย่างช้าๆ  มันมาจากความรู้สึกจริงๆ ของฉัน ไม่ได้มาจากแสดงเหมือนครั้งก่อนๆเลย

ฉันร่ำร้องต่อหน้าผู้ชายที่ตัวเองรักอย่างเกินสะกดกั้น  เป็นเพราะฉันร้องไห้จนเบลอหรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันถึงได้เห็นแววตาวูบไหวของยงฮวา แต่เพียงชั่วครู่ เขากลับเปลี่ยนให้มันดูเย็นชา และไร้ความสึกเช่นเดิม

     "เลิกคิด ว่าฉันคือ คนคนนั้นของเธอได้แล้ว ซอจูฮยอน!"

ฉันมองตามแผนหลังกว้าง ที่ค่อยๆ เดินหางจากฉันออกไปเรื่อยๆ  ถึงฉันจะพยายามทำตัวเองให้เเข็งแกร่งเพียงใด

แต่เพราะเป็น ยงฮวา  เพียงแค่เขาเดินหันหลังให้กับฉันอย่างไม่ดี

มันก็เพียงพอแล้วสำหรับการพรากลมหายใจไปไปจากฉันได้!

[YoungHwa:Pant]

ผมขับรถ ออกมาตามทางถนนสายนอกไปเรื่อยเปื่อย  และจมดิ่งอยู่กับความคิดและใบหน้าสวยหวานนั้น

หลังจากที่เกิดเรื่องยุ่งๆ  พร้อมกับชีวิตที่วุ่นวายของผม ชีวิตของผมดูเหมือนจะหนีไม่พ้นเธอซะที

ผมไม่รู้จะทำยังไงกับผู้หญิงคนนั้นดี

 ใช่

เธอคือ  ซอฮยอน นั้นแหละ เธอเฝ้าตามติดผมไปแทบจะทุกๆที่ และทุกครั้งที่เธอมีโอกาส  และยังสร้างความปั่นปวนให้กับผมไม่น้อย

ผู้หญิงที่มีทั้งความกล้า ความซ่า และก๋ากั๋น ถือดี  แต่กลับมีความอ่อนไหวอยู่ในตัว
กหลากหลายบุคลิคกับเธอ  จนผมสับสน

ไม่ใช่สบสันที่เธอมากบุคลิคหรอกนะครับ แต่กำลังสับสนกับอารมณ์ของผมเองต่างหาก

ไหนจะเหตุการณ์แสนแสบของเธอเมื่อไม่กี่ชัวโมงที่ผ่านมา

ใช่ว่าผมอยากจะออกแรง  หรือใช้กำลังกับผู้หญิงหรอกนะครับ  แต่ซอฮยอนไม่ใช่ผู้หญิงที่จะล้มเลิก  หรือจะยอมแพ้อะไรไปง่ายๆ ดูอย่างที่ผมงัดสารพัดวิธีมาปราบเธอซิ  แต่เธอก็ยังทนกับมันได้

พอนึกถึงสีหน้า และแววตาก่อนที่ผมจะเดินหันหลังให้กับเธอ  มันกลับทำให้ผมวูบไหวแปลกๆ โอเค ว่าผมอาจจะทำรุ่นแรงเกินไป  และก็สำนึกผิดขึ้นมาบาง  แต่อีกความรู้สึกที่ขัดแยงกับการกระทำนี่มันคืออะไร

สงสาร?

เห็นใจเธอ?

หรืออะไรกันแน่      คำถามที่ไม่มีวี่แววของคำตอบเลยซักนิด

ผมจดรถไว้บนริมฟุตบาทข้างๆ สะพาน แล้วโน้มตัวไปพร้อมกับพาดแขนทั้งสองข้างไปกับราวสะพาน ก่อนจะทอดสายตาไปยังพื้นน้ำที่ยาวเหยียด

ความจริงผมไม่คิดจะทำรุ่นแรงกับซอฮยอนแบบนั้นออกไปหรอกนะ แต่ผมห้ามอารมณ์ในตอนนั้นไม่อยู่จริงๆ  ที่เธอทำเป็นอวดดีมาท้าทายผม  พอเห็นสีหน้ายัยตัวแสบ ถือดีแบบนั้น อารมณ์มันดันพาลน่ะซิ

แต่พอเวลาที่เห็นเธอร้องไห้ หรือเจ็บปวด ทำไมหัวใจของผม กระตุกวูบ และเหมือนโดนบีบรัดเอาไว้แรงๆ

ทุกครั้งที่ผมออกปากผลักไสเธอออกไปจากผม  แต่ในใจลึกๆ มันกับเป็นไปอีกทาง

ทุกอย่างมันดูจะเป็นไปในทางเดียวกัน  แต่ลึกๆแล้ว  มันกลับมีความขัดแย้งเขามาแทรกทุกครั้งไป

ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้   แต่ห้ามมันไม่ได้เช่น  กับความรู้สึกประหลาดที่ค่อยๆ ก่อต่อขึ้นเรื่อยๆ

ผมอยากจะรู้เหลือเกิน ว่าถ้าเธอความทรงจำกลับคืนมา

ผมจะยังอยู่ในฐานนะ  ที่เธออยากจะให้เป็นอยู่หรือเปล่า

[End:YongHwa.Past]







 

วันนี้ฉันไม่มีเรียน  แต่ก็ยังต้องมา  มหา’ลัย  เพราะฉันต้องมาปรับความเข้าใจกับแฟนฉันนิดหน่อยน่ะ

เมื่อวานฉันยอมรับนะ ว่าเสียความรู้สึกไปมาก  แต่ก็อย่างที่บอก  ฉันสามารถท้อได้ แต่ห้ามถอยเด็ดขาด  ไม่งั้นสิ่งที่ทำมาทั้งหมดก็คงจะสูญป่าว เมื่อคิดทบทวนได้ดังนั้นฉันจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวมา มหา’ลัย  เลยไง

    มองหาเพียงไม่นาน ออล่าความหล่อเด่นเป็นสง่าก็ฉายแวว มาตั้งแต่ไกลเลย

     "พี่ยงฮวาคะ"  ฉันวิ่งเข้าไปหาเขาก่อนจะเอามือไขว่หลัง ไขว่ท้าว เอียงคอแบบน่ารักๆ พรางส่งยิ้มกว้างแก้มแทบฉีก   แต่สีหน้าของคนได้รับยิ้มกลับทำเหมือนเจอตัวเชื้อโรคก็ไม่ปาน

     "มาทำไม"  เขาถามเสียงเรียบพรางเดินมุ้งหน้า โดยไม่หันมามองฉันเลยแม้แต่นิดเดียว  ฉันก็เดินต้องเดินเร่งๆ ตามเขาไปอีกคน

     "มาหาพี่ยังไงละคะ นี่ค่ะ ฉันให้พี่"  ฉันยืนกล้องสีเหลี่ยมสีฟ้าให้ยงฮวาตรงหน้า  เขาไม่รับแถมยังปัดกล่องของฉันออกจากตัวเขาอีก เสียมารยาทจริงๆเลย!

     "นี่  จะให้ฉันต้องพูดอีกกี่รอบ ว่าเลิกยุ่งกับฉันซะที"  พูดจบยงฮวา ก็เดินเบี่ยงตัวจะหนีฉันไป

     "แต่ว่าพี่.."

     "อ้อ.."  เขาหันกับมาพูดเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้  "...แล้วก็เลิกทำตัวเหมือนว่าสนิทสนมกับฉันซักที   ไม่งั้นเธอได้เดือดร้อนแน่"   พูดจบก็เดินหนีไปเลย โธ่โว้ย เอะอะ เป็นเดินหนีตลอดเลย อย่าให้ถึงทีฉันบางนะ แล้วนายจะเสียใจ ชิ

     "พี่ยงฮวา  รอฉันด้วยค่ะ" พูดจบฉันก็เก็บกล่องสี่เหลี่ยมสีฟ้าแสนสวยลงในถุง  ก่อนจะวิ่งตามเขาไป  ดีนะที่ตรงนี้ไม่มีคนพลุกพลานเท่าไหร่  เราจึงไม่เป็นที่สนใจมากนัก  ไม่ซิยงฮวาคนเดียวตากหาก ที่เป็นที่สนใจ เพราะเขาคือหนึ่งในคนดังของ มหา’ลัย น่ะซิ

 
ฉันไม่อยากจะโม้หรอกนะ  ว่าแฟนฉัน ทั้งหล่อ  ฐานนะทางบ้านมั่นคง  และยังมีชื่อเสียง  แถมการเรียนก็ระดับเกียตรินิยมอันดับสอง เชียวนะ  หล่อครบเครื่องจริงๆ ผู้ชายอะไร เฟอร์เฟกไปซะทุกอย่าง ^^

แต่ก่อนที่ฉันจะวิ่งตาม ยงฮวาทัน เขาก็เดินตรงดิ่งเข้าไปหาใครบางคนซึ่งคนๆ นั้นก็คือ..

ผู้หญิง

ผู้หญิงอย่างงั้นเหรอ!!

ฉันได้แต่ยืนมองการกระทำของทั้งสองอยู่ห่างๆ เช่นเดียวกันผู้คนที่อยู่บริเวณรอบตัวฉันต่างพากันซุบซิบนินทา  ถึงเรื่องของยงฮวา  กับผู้หญิงคนนั้น

     "คบกันมาตั้งแต่ปีแรกนะ แต่ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย"  นักศึกษาหญิงคนหนึ่งหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อน ฉันจึงยืนฟังอย่างนิ่งๆ โดยไม่แสดงพิรุธอะไร

     "3 ปีมาแล้ว จะไม่มีอะไรได้ไง แต่ก็อย่างว่า ยงฮวาไม่เห็นเปิดปากพูดอะไรซักที"

     "ฉันละ สงสาร ชินเฮนะ"     ชินเฮ   ชินเฮนี่คงจะเป็นชื่อผู้หญิงคนนั้นล่ะมั้ง

     "แกจะไปสงสารยัยนั้นทำไม! แกยังไม่เห็นสีหน้าที่เวลายัยนั้นได้อยู่ใกล้ชิดกับยงฮวา" เพื่อนนักศึกษาอีกคนฟาดไปที่คนบอกว่าสงสารชินเฮ ก่อนจะพูดอย่างออกรส

    "ยัยนั้นทำหน้าเย้ยคนอื่น เวลาที่อยู่กับยงฮวา วันนั้นฉันไปขอถ่ายรูปกับยงฮวา พอดี   แต่ยัยนั้นดันอยู่ด้วย  เธอเลยมองตาฉันแทบหลุด  ยัยนั้นชอบทำตัวเหมือนแฟนของยงฮวาจะตายไป!"

     "ก็แค่เพื่อนสนิท เชอะ! ทำตัวเหมือนเป็นแม่พระแสนดี หลับหลังก็ไม่ต่างจากนางมารร้าย ฉันล่ะเกียจยัยนี้จริงๆ"  นักศึกษาคนเดิมพูดอย่างอารมณ์เสีย

ฉันยืนวิเคราะห์เหตุการณ์อยู่ห่างๆ  และก็สังเกตการณ์ไปเรื่อยๆ จากคนที่มาขอถ่ายรูปกับยงฮวาตรงมุมโน้น  มันก็จริงอย่างที่นักศึกษาคนมะกี้พูดไว้เลย 

ไม่ได้การละ ฉันต้องรู้ให้ได้ ว่าชินเฮคนนี้สำคัญกับแฟนฉันยังไง

     "สวัสดีคะ รุ่นพี่จงฮยอน รุ่นพี่คังมินฮยอค  และพี่อีจงชิน!"  ฉันกระแทกเสียงของชื่อสุดท้ายอย่างงุดหงิด  จะเพราะอะไรละ ก็นายจงชิน มาทำหน้าตากวนประสาทให้ฉันน่ะซิ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่

ฉันตัดสิ้นใจมาที่ห้องซ้อมดนตรีโซน Aของ มหา’ลัย ละก็ไม่ผิดคาด พวกเขารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนี้จริงๆ

อันที่จริงห้องซ้อมดนตรี ของมาหา’ลัย มี 14 ห้องนะ  และก็แบ่งเป็น โซนๆ โซนAเนี่ยมีอยู่ 3 ห้อง เป็นโซนที่ดีสุด และเป็นส่วนตัวที่สุดด้วย แน่นอนว่า CNBLUE  ได้รับสิทธิให้ใช้โซน A 1 ห้อง เพราะทาง มหา’ลัย จัดไว้ยังไงล่ะ  วงที่เก่งและมีความสามารถมากฝีมืออย่างพวกเขา อีกไม่นานก็คงมีแมวมองมาคว้าตัวไปแน่ๆ

แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน  เรื่องของฉันสำคัญกว่า

     "มีธุระอะไรเหรอซอฮยอน ถึงได้เข้ามาถึงห้องซ้อม"  รุ่นพี่มินฮยอคพูดอย่างใจดี

     "อ้อ  แค่แวะมาหาพี่ยงฮวาน่ะค่ะ ไปหาที่คลาสเรียนไม่เจอตัว เลยคิดว่าเขาคงมาที่ห้องซ้อม"  ฉันแอบเอามือไขว้หลังไว้ด้วย ขอโทษที่ต้องโกหกรุ่นพี่นะค่ะพี่มินฮยอค ทั้งที่ยังเจอพี่ยงฮวามาแท้ๆ 

    "อืม ฉันเอาแอปเปิ้ลมาให้พวกรุ่นพี่ ด้วยนะค่ะ"

     "พอไม่ได้ให้ไอ้ยงฮวา  ก็เลยเอามาให้พวกฉันกินแทนละซิ"  คงไม่ต้องใช่มั้ย ว่าปากแบบนี้เป็นใคร ก็มีไร้มารยาทอยู่คนเดียวอะ

     "แกก็อย่าไปว่าซอฮยอนหน่อยเลยน่าจงชิน"  พี่ชายที่แสนใจดีอย่างพี่จงฮยอนก็ออกโรงปกป้องฉัน  ทำเอาคนโดนว่าเบ้ปากแทบไม่ทัน

     "ถ้ารุ่นพี่อีจงชิน ไม่ทานก็ไม่เป็นไรนะค่ะ"  ฉันให้รุ่นพี่จงฮยอน กับรุ่นพี่คังมินฮอคทานสองคนก็ได้   พูดจบ  ฉันก็หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีฟ้าแสนสวย ที่ได้รับการปฏิเสธจากยงฮวาขึ้นมา  ก่อนจะยื่นไปให้ รุ่นพี่จงฮยอน

     "ทำมาซะสวยเลยนะ นี่ถ้าไอ้ยงฮวามันรู้ มันจะไม่โกธรพวกพี่แย่เหรอเนี่ย"  กลัวเขาโกธรแต่รุ่นพี่รีบเกะกล่องอย่างไว้เลยนะค่ะ  -*-

     "จะดีใจมากกว่านะซิ"  ฉันชักไม่แน่ใจ ว่านายอีจงชินเนี่ย แอบรักแฟนฉันอยู่ป่าว ปากนี่คอยแต่จะหาเรื่อง และจิกกัดฉันอยู่ตลอด!

 
ไม่มีใครสนใจกับคำพูดของนายปากเสีย แต่กลับพุ่งความสนใจไปที่แอปเปิ้ลลูกแดงสดของฉัน

     "น่ากินจัง"  รุ่นพี่มินฮยอคก้มมองแอปเปิ้ลก่อนจะหยิบมันขึ้นมาจัดการ

     "ทานให้อร่อยนะคะ รุ่นพี่คังมินฮยอค" ^^

     "อะไรกัน เลิกเรียกพวกพี่ว่ารุ่นพี่ได้แล้ว เรียกพี่มินฮยอคเฉยๆ  ดีกว่า เลิกพูดแบบเป็นทางการเถอะ" ^^

     "ใช่  เรามาพูดแบบเป็นกันเองดีกว่า" รุ่นพี่จงฮยอน พูดสัมทับอีกคน

     "แต่ฉันไม่ต้องนะ เรียกฉันแบบเดิม  โอ้ย!"

สม พี่มินฮยอคหันไปเอาศอกกระทุ้งท้องนายจงชิน ทำเอาคนโดนกระทำร้องโอดโอ้ย  แล้วพี่มินฮยอคก็โยนแอปเปิ้ลไปให้นายปากเสีย เขารับมันไว้ได้ทันพอดี ก่อนจะกินมันอย่างหน้าชื่นตาบาน

ชิ  ไหนบอกว่าจะไม่กินของฉันไงย่ะ

ฉันถามนู้นนี้นั่น  และเริ่มพูดคุยกับพวกพี่ๆ อย่างเป็นกันเองมากขึ้น พวกเขาคุยสนุกและทำตัวสบายๆ จนฉันรู้สึกเหมือนสนิทกับพวกเขามานานเลย  แล้วทำไมแฟนฉันยังไม่เข้ามาซ้อมอีกเนี่ย  งั้นฉันจะใช้โอกาสนี้หลอกถามพวกพี่ๆดีกว่า

     "อืม  แล้วทำไมป่านนี้พี่ยงฮวายังไม่เข้ามาซ้อมอีกละค่ะ" ฉันทำแกล้งทำเป็นกวาดสายตามองไปยังหน้าประตู

     "วันนี้มันไม่เข้ามาหรอก มันต้องพาแฟนมันไปทำธุระ"

หืม ฉันหันควบไปมองยังต้นเสียงทันที   คนบอกสารกลับเอาแต่ก้มหน้าก้มตาลองเบสอยู่อย่างไม่ได้ใส่ใจกับพูดที่หลุดออกมาจากปากของตัวเองเลย

     "แฟน?"  ฉันเลิกคิวสูง และชักสีหน้าไม่พอใจบอกให้รู้ว่าฉันไม่ชอบคำพูดที่ไม่คิดของอิตาจงชินปากเสียนี้ พี่มินฮยอคคงดูท่าทางฉันออก และคงกลัวว่าจะเกิดสงครามเกาหลี? ขึ้นอีกรอบ   เขาเลยรีบบอกประโยคถัดมาให้ฉันหายคล่องใจ

     "ไม่ใช่แฟนหรอกซอฮยอน จงชินแกก็พูดเกินไป!"   พี่มินของฉัน? หันไปว้ากใส่นายปากเสียบาง ชิ จะไปกับแฟนได้ไง   ในเมื่อแฟนของเขาก็นั่งสวยใส อยู่ตรงนี้

     "อย่าไปเชื่อที่ไอ้จงชินมันพูดเลยซอฮยอน อะไรที่หลุดมาจากหมาๆ ของมันเชื่อได้ไม่ถึง 10% หรอก" พี่มินฮยอคพูดอย่างเอาใจฉัน กรี๊ด ปาหัวใจใส่รัวๆ ><

     "อ้าว เฮ้ยๆ แกว่าฉันเป็นหมาเหรอ!"  นายปากเสียโวยวายแต่พี่มินฮยอคก็ได้แต่หยักไหล่ไม่แคร์  และก็เดินไปเชคสายไฟ

     "แล้วสรุป แฟนของฉันไปไหนละคะ"  ฉันเน้นย้ำให้ทุกคนได้เชื่ออีกรอบ  ว่าฉันเชื่อและคิดว่ายงฮวาเป็นแฟนของฉันจริงๆ

     "นี่เธอยังไม่เลิกตู่ว่าไอ้ยงฮวามันเป็นแฟนเธออยู่อีกเหรอ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง"

     "เงียบปากไปเหอะหน้า จงชิน" ไม่ต้องด่าให้เสียปากคะ พี่จงฮยอนก็ออกโรงปกป้องฉันเองละ หุหุ  เป็นนางเอก? มันดีแบบนี้นี่เอง

     "คืองี้ซอฮยอน ยงฮวามันพาชินเฮ  เอ่อ ปาร์คชินเฮน่ะ ไปไหว้หลุมศพคุณพ่อของเธอ"

ทำไมต้องพาไปด้วยนะ ผู้หญิงคนนั้นไปเองไม่ได้หรือไง แต่ก็เข้าประเด็นเลยล่ะกัน  
หวังว่า ปาร์คชินเฮ!  คงจะเป็นผู้หญิงที่ยงฮวาเดินเข้าไปหาแน่ๆ นะ

     "แล้ว... เขาเป็นอะไรกันเหรอคะ"  ฉันแกล้งถามเสียงเรียบๆ โดยไม่แสดงอาการไม่พอใจ  ทั้งที่มันกำลังร้อนรนจนจะสมหัว(ใจ)  ให้มอดไหม้ฉันแล้ว

     "จะเป็นอะไร มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอ!"

เสียงเข้มดังแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของคนในห้อง ฉันหันไปมองยังต้นเสียง ก็เห็นร่างสูงยืนพิงขอบประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด และกำลังจ้องเขม่นมาที่ฉันอย่างไม่วางตา

ซอจูฮยอน: ปวดหัวกับพี่ยงที่สุดเลย เฮ้อ!

จองยงฮวา:มาต่อกันเลยมั้ย?

ซอจูฮยอน: ทำไมพี่ยงถึงได้ใจเเข็งนักนะ เฮ้อ

จองยงฮวา: ฉันไม่ใช่คนในความคิด ของเธอหรอกนะ ซอจูฮยอน!



***----------------------------------***
 

2013/01/12
Talk

ภูมิใจนำเสนอเพลงมากคะ มันเข้ากับตอนนี้มาก
และเข้ากับน้องซอและพี่ยงในสถานะการณ์แบบนี้ดีจริงๆเลย
เนื้อหาอาจจะฟังดูแรงนิดๆ แต่ไรเตอร์ว่ามันแฝงไว้ด้วยความหมายที่ดี
เหมือนประมาณ จะต้องเจ็บปวด แต่ฉันก็ชอบ ฉันทนได้ อะไรประมาณนี้อ่ะคะ

อ่านจบอย่างพึ่งปาอะไรใส่ไรเตอร์นะค่ะ ฮ่าๆ (หัวเราะเจือนๆ)
ไรเตอร์ เชื่อว่า...ที่อิพี่ยงทำร้ายซอ  มันต้องมีเหตุผลซิค่ะ
ยงจะกล้าเมิน คนสวยๆ แถมยังรักพี่ยงหมดใจแบบนี้ได้ยังกัน

งั้นก็มาช่วยเป็นกำลังใจให้ซอ ทำให้อิพี่ยงใจอ่อนลงทีนะค่ะ
เพราะตอนนี้ไรเตอร์สงสาร  ซอที่สุดเลย T.T 

ช่วยคอมเม้น ติชม ให้ทีน้า (เกาะขานักอ่าน อ้อนๆ)

Thank you^^