คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Fic:Projects Love ตอนที่4.My Boyfriend ^^
Projects Love แผนรักกับดักร้าย
ยงฮวา: แอบย่องมาเยี่ยมคนป่วยครับ
ตอนที่ 4.
My Boyfriend ^^
ฉันเปิดเปลือกตาที่รู้สึกหนักอึ้งขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจบริเวณรอบตัว และนึกย้อนไปยังเหตุการณ์ที่ฉันบ้าดีเดือนกระโจนใส่รถของ 'เขา' อย่างไม่กลัวตาย
และที่นี่ คงจะเป็นโรงพยายาลซินะ
ทันทีที่สติกลับคืนเข้าสู่ร่างฉันก็ลองขยับตัว สำรวจ ขา แขนและอวัยะวะ ส่วนอื่นๆ ของตัวเอง ว่ามีที่บุบสลายตรงไหนไปหรือป่าว
แต่ดีที่โชคยังเข้าข้างฉันอยู่บาง จะเจ็บก็ตรงที่หัวเนี่ยแหละ ยังปวดตุบๆ อยู่เลย แต่ก็ถือว่าคุ้มล่ะนะ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เหงาของใครสักคน หรือว่า พวกเขาคิดจะไม่รับผิดชอบฉันกันนะ
ไม่สิ ก่อนที่สติฉันจะดับวูบลง ฉันเห็นใครบางคนวิ่งลงมาจากรถนะ พวกเขาแค่อาจจะยังไม่มาเยี่ยมฉันก็เป็นได้
ในขณะที่ความคิดของฉันตีกันมั่วไปหมดอยู่ภายในหัว เสียงเอ๊ะอะของกลุ่มคนดังรอดผ่านเข้ามาในห้อง ไม่กี่อึดใจ ประตูก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มทั้ง 4 เดินมอบหิ้ว ของพลุงพรัง
เข้ามาในห้อง ฉันได้แต่มองการกระทำของพวกเขาอย่างนิ่งๆ
''เฮ้ยยยยยยย เธอฝื้นแล้วนิ'' เสียงของผู้ชายตัวสูงที่สุดในกลุ่มร้องโพล่งขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน
ผู้ชายทั้งสี่คนยืนมองฉันนิ่งๆที่ข้างเตียง เหมือนกับที่ฉันกำลังไล่มองพวกเขาทีละคน
ทีละคน....
สายตาของฉันลากไปหยุดอยู่ที่ 'เขา' ฉันจ้องมองเขาอย่างรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง และเขาก็กำลังจ้องมองฉันอยู่เหมือนกัน แล้วฉันก็เรียกชื่อเขาออกมาอย่างแผวเบา
"พี่ยงฮวา" ฉันเรียกคนตรงหน้าด้วยเสียงที่แผ่วเบา
ทั้ง 3 คนเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่คนที่ดูเหมือนช๊อคอย่างถึงขีดสุดคงหนีไม่พ้น ยงฮวา คนที่
ฉันเรียกชื่อเขาเอาไว้นั่นละ
ขอบตาของฉันร้อนผ่าวก่อนที่น้ำใสๆในตามันจะไหลลงมาอย่างเกินสะกดกั้น
"พี่รู้มั้ย ฉันเป็นทุกข์ใจมากแค่ไหน ฉันเฝ้ารอพี่กลับมาฉันวันแล้ววันเล่า"
.............
"ฮึก ฮึ...แต่ในสุด พี่ก็กลับมาฉัน พี่ไม่ได้ไปจากฉันจริงๆ ใช่มั้ยค่ะ"
..........
"ฉันรู้ว่าพี่แค่โกธรที่ฉันดื้อกับพี่ แต่ต่อจากนี้ไป ฉันจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่าง และจะเป็นเด็กดีของพี่นะค่ะ พี่ให้อภัยฉันนะคะ ฮือออ.....ฮืออ...."
ฉันโพล่เข้ากอด ยงฮวา ด้วยความดีใจที่เขาไม่ทิ้งฉัน คนโดนกอดกลับทำสีหน้าตกใจ และซีดเผือดเหมือนเจอผีก็ไม่ปาน 3 คนนั้นก็ด้วย ฉันร้องไห้อยู่อยู่บนแผงอกกว้างของเขา ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ยงฮวาจึง ดันฉันออกจากแผงอกของเขาเบาๆ
"ขอโทษด้วยนะ เธอพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ" สีหน้าของยงฮวาไม่ขัดกับคำพูดเลยแม้แต่น้อย คำพูดของเขาทำเอาหัวใจของฉันกระตุกวูบ เเววตาที่ดูเย็นชาห่างเหิน นั้นถูกเขาส่งผ่านมันมาให้กับฉัน
ฉันมองตาเขา อย่างสื่อความหมาย แต่กลับได้รับสายตาที่ว่างเปล่า และเย็นชาตอบกลับมา ฉันนิ่งเหมือนคนถูกสาบ ฉันพยายามคิดถึงเรื่องราวของตัวเองเพื่อจะบอกกับยงฮวา แต่ภาพในหัวของฉันกลับดำมืด นี้หัวของฉันเป็นอะไรไป
ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย!
"โอ้ย! ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับ ฉันรู้สึกปวดราวไปทั้งหัว เหมือนกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ!"
"โอ้ยยยย!"
"ไปตามหมอมาเร็ว!" ผู้ชายตาเล็กๆ อีกคน ร้องขึ้น ก่อนที่คนตัวสูงที่สุด ที่วิ่งจากห้อง
แล้วภาพดำมืดก็ดึงสติของฉันให้ดับวูบลงไปทันตา
"ลืมตาแล้วๆ"
ทันทีที่ฉันเปิดเปลือกตา ก็เห็นใบหน้าของผู้ชาย ตัวสูงคนนั้นจองมองก่อนที่เขาจะหันไปบอกกับใครอีกคน
ฉันหันไปมองรอบห้อง ก็พบหมอ กับพยาบาลอีกสองคน ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน แถมอีกฝั่งหนึ่งของเตียง ก็มีผู้ชาย กลุ่มเดิม ยืนอยู่ข้างๆ และ 'เขา' ก็ยังไม่ไปไหน
ยงฮวายังคงจ้องมองมาที่ฉันอย่างหาคำตอบ
"สวัสดีครับ คุณซอจูฮยอน" เสียงคุณหมอที่เป็นคนเอ่ยทักฉันคนแรก
"ค่ะ"
"คุณประสบอุบัติเหตุโดนรถชน คุณจำได้มั้ยครับ"
"กระโดดลงมากลางถนนให้รถชนมากกว่า" เสียงของผู้ชายตัวสูงพูดแทรกขึ้นมา ทำให้ผู้ชายตาเล็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ เสยลงไปที่หัวของเขาแบบไม่ยั้งมือ เรียกเสียงโอดโอ้ยจากคนโดนกระทำขึ้นมาทันที
"ค่ะ ฉันจำได้"
"อ้อครับ" ในระหว่างที่คุณหมอถามฉัน คุณพยาบาลสองคนก็ค่อยจดบางสิ่งลงในไอแพดอย่างแคล่องแคลว
"และคู่กรณีของคุณก็คือ...." คุณหมอหยุดไว้แค่นั้นและผ่ายมือไปยังยงฮวาที่ยืนนิ่งมองฉันและเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเลย
ผ่านไปหลายต่อหลายคำถาม จนฉันเริ่มสงสัยว่ามันเกี่ยวข้องกับการรักษาฉันตรงไหน
อย่างเช่นคำถามที่ว่า
คุณชอบทานอะไร
ส่วนสูงเท่าไหร่
น้ำหนักที่ชั่งครั้งล่าสุดเท่าไหร่
และอีกบลาๆๆๆ ที่ฉันก็ไม่เข้าใจ ว่าจะตอบเรื่องพวกนี้ไปทำไม
"นี้คุณหมอ........คุณหมอคงไม่ได้คิดว่าฉันสมองเสื่อมหรอกใช่มั้ยค่ะ" ฉันโพล่งถามออกไปในขณะที่คุณหมอ หันไปพูดบางสิ่งกับคุณพยายาล
และไม่รีรอให้ใครจะได้เอ่ยอะไรออกมาฉันก็นึกทวนถึงความทรงจำของตัวเอง
"ก่อนที่ฉันจะประสบอุบัติเหตุ ฉันกำลังทะเลาะกับแฟนอย่างหนักทางโทรศัพท์
แต่เราคุยกันยังไม่จบ อยู่ๆเค้าก็วางสายไป ฉันจึงตัดสิ้นใจไปที่บ้านเขา และเดินออกมาหน้า มหา'ลัย เพื่อจะไปหาเขา แต่ฉันกลับเห็นรถของเขากับผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ด้านในฉันเลยกระโจนไปขวาง.."
"เฮ้! เธอเข้าใจผิดไปแล้วล่ะ นั่นมันรถของพวกเราต่างหาก" ผู้ชายตัวสูงที่สุดพูดแทรกฉันมา นายโย่งนี้พูดมากเกินไปแล้วนะ
"ฉันจะเข้าในผิดได้ยังไง เมื่อตะกี้ คุณหมอ ยังบอกกับฉันอยู่เลย ว่าตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้คือเขา" ฉันชี้ไปที่ยงฮวา และทุกคนก็ต้องอ้าปากค้างไปตามๆกัน กับประโยคถัดมาของฉัน
"และเขา ก็คือแฟนของฉัน!"
ยงฮวา:ผมไม่เข้าใจกับการกระทำของผู้หญิงนี้ เลย ซอจูฮยอน!
ซอฮยอน: ทำไมพี่ยงถึงได้เย็นชากับซอจูนักล่ะ TT
CNBLUE : ถึงกับงง O.O? เกิดอะไรขึ้นผู้หญิงคนนี้
***------------------------------------------------***
2013-01-10
รีบมาอัพให้อย่างไวเลยคะ สรุปแผนอัพ คือ1 ตอน ต่อ 1 วันแล้วนะค่ะ^^
อะไร? ยังไง? ซอจูถึงพูดอะไรแบบนี้
โอ๊ะ !แล้วซอจูเป็นแฟนกับพี่ยงเหรอเนี่ย?
ต้องค่อยติดตามในตอนต่อไปนะค่ะ
ง้อแง้ เอาคอมเม้นท์ ติชมเช่นเดิมค่ะ
Thank you^^
ความคิดเห็น