คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Fic:Projects Love ตอนที่3. จงใจ?
[Fic] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
จองยงฮวา: หึ! หลงเสน่ห์ผมเข้าแล้วล่ะ ซิท่า
ตอนที่3. จงใจ?
ทันที ที่ฉันเงยหน้าจากพื้นขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นตา
เขาก็ย่อตัวนั่งลงข้างหน้าฉัน ก่อนจะยืนผ้าเช็ดหน้าสีเทามาให้ และส่งยิ้มอ่อนโยนผ่านมันมาให้
กับฉัน
ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้อยู่ในแผนการครั้งนี้หรอกนะ และน่าแปลกที่ฉันเจอเขาเป็นรอบที่สอง
ในสภาพที่ไม่ต่างอะไรกับรอบแรก
ใช่ เขาคนที่มาช่วยฉันในวันที่ฉันโดนรถเฉี่ยว
ถึงวันนั้นฉันจะไม่ได้มองหน้าเขาชัดๆ เท่ากับวันนี้ แต่ฉันจำเขาได้แม่นเลยละ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ
แต่นี้มันกำลังจะตะเหลิดออกนอกแผนของฉันแล้ว ผู้ชายคนนี้เข้ามาทำไมกัน~~~~~~~~~
"เจอกันอีกแล้วนะครับ และครั้งนี้คุณดูแย่กว่า ครั้งก่อนเยอะเลยนะ" ยังจะมีหน้ามาส่งยิ้มให้อีก เห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง
ฉันเหลือบไปมอง กลุ่มคนในห้องพักหลังเวที ที่กำลังเริ่มเก็บข้าวของ เครื่องดนตรีของพวกเขาแล้ว
ฉันจะรู้สึกดีกว่านี้หรอกนะ ถ้าผู้ชายคนนี้เดินผ่านไป โดยไม่หันมาสนใจฉันเลยแม้แต่น้อย ฉัน
จะขอบคุณเขาเลยด้วยซ้ำ แต่นี้ จะเดินหน้าหล่อเขามาทำไมมิทราบ?
ฮือออออออออ ฉันซักอยากจะร้องขึ้นมาจริงๆ แล้วซิ T.T
"ลุกขึ้นเถอะครับ นั่งอยู่แบบนี้ไม่อายคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหรือไง" ฉันจะอายก็เพราะมีนายมามานั่งหน้าหล่อจ้องหน้าฉันเนี่ยแหละโว้ย จ้องอยู่ได้ คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ก็เริ่มมองมาที่ฉัน กับ เขาแล้ว ฮึ่ย!
"ขอบคุณสำหรับผ้าชัดหน้านะคะ แต่ฉันดีขึ้นแล้วละค่ะ ฉันบอกปัดก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างเชื้องช้า"
"อืม...แน่ใจว่าดีขึ้นแน่แล้วนะครับ" เอ่อซิโว้ย นี้มันเป็นแค่การแสดง! ใครใช้ฉันนายเชื่อกันละ ว่าฉันร้องไห้จริงๆ โธ่ว้อย~~~
"ค่ะ" ฉันปั้นหน้าแบบเศร้าสร้อยเหมือนสิ้นหวังและเดียวดายบนโลกบนนี้ จะไม่ให้ฉันแสดงต่อหน้าผู้ชายคนนี้ได้ยังไงกัน เพราะกำลังมีผู้ชายอีกคนจ้องมองฉันอยู่นะซิ
"อืม....ไปนั่งพักที่ม้านั่งตรงนู้นก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมพาไป" ผู้หวังดี (ที่ฉันไม่ต้องการ) เสนอหน
ทางให้กับฉัน
แต่เอ๊ะ !
ไม่ทันแล้ว ยงฮวากับเพื่อนๆ ของเขาเก็บของเสร็จและเดินออกไปทางโรงรถแล้วอะ ไม่ได้ๆ ฉันจะพลาดไม่ได้
"ขอตัวก่อนนะค่ะ" ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือในวันนั้น และก็วันนี้ด้วยนะคะ ฉันโค้งแบบเก้าสิบองศาให้กับเขาเช่นเดิม
"เดี๋ยวก่อนครับ!" เสียงเรียกของเขา ทำให้ฉันหยุดชะงักฝีเท้า ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาพรางเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
"เอ่อ ผมชื่อ คยูฮยอน นะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณ.... "
""ซอฮยอน ค่ะ ซอจูฮยอน" ฉันเติมท้ายประโยคของนายคยูฮยอน ที่ถามฉันแบบมีมารยาท ถ้าเกิดว่าฉันไม่มีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ละก็ บางทีวันนี้..
ฉันอาจจะชวนนายคนนี้ ไปเลี้ยงน้ำชาเพื่อเป็นการขอบคุณเขาอยู่หรอกนะ
แต่เสียใจด้วยที่วันนี้ฉันไม่ว่าง!
"ขอโทษนะค่ะ แต่ฉันต้องไปแล้ว" พูดจบประโยคฉันก็หันหลังวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อจะไปให้เป้าหมาย
ฉันเสียใจหน่อยๆกับการกระทำที่เสียมารยาทของตัวเองกับคยูฮยอนตั้งสองครั้งสองคราแล้วนะ แต่ช่วยไม่ได้ นายอยากเข้ามาในจังหวะที่ฉันต้องทำเรื่องสำคัญอยู่ตลอดเลยนิ
ขอโทษด้วยนะ
ฉันมาช้าเกินไปแล้ว รถของยงฮวาผ่านถนนหน้าหอประชุมไปแล้ว และกำลังเคลื่อนตัวออกไปสู้สายใหญ่ข้างนอกรั้ว มหา’ลัย
โธ่! เป็นเพราะฉันมัวแต่ชักช้าอยู่กับนายคนนั้นซินะ ไม่ได้ซิ ฉันจะต้องทำอะไรซักอย่าง
รถของยงฮวากำลังคลับเคลื่อนออกไป และความเร็วก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย แยกข้างหน้าที่ออกสู่ถนนสายนอก รถก็จะต้องหยุด ฉันต้องทำให้ได้!
ฉันวิ่งแบบไม่คิดชีวิต ใส่สปรีตตามไม่ยั้ง เพื่อให้ไปถึงเป้าหมาย ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากมหา’ลัย
และแล้วเป้าหมายก็อยู่แค่ตรงหน้า พร้อมกับกำลังเคลื่อนตัวด้วยความเร็วระดับปานกลาง ฉันไม่รีรอ และตัดสิ้นใจทำให้สิ่งที่ฉันวางแผนมาอย่างแยบยล
ก่อนจะตัดสิ้นใจเฮือกสุดท้าย หลับตาปี้ และกระโจนเข้าใส่รถของพี่ยงฮวาอย่างไม่คิดชีวิต
โคร้ม!!!!!!!!!!!!!!!!
สิ้นเสียงดังระงม ฉันรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว และกลิ่นคราวเลือดก็ลอยคละคลุ้งอยู่รอบตัวของฉัน ก่อนที่สติของจะดับวูบลง
[YongHwa :Part ]
เป็นไงบ้างวะ
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ให้กับเพื่อนสนิทที่ก็กังวลไม่แพ้กัน
เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว ผมกับเพื่อนขับรถออกมาจาก มหา’ลัย หลังจากจบการแสดง แต่เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้กระโจนลงมากลางถนน มันระยะประชิดเกินไป และผมก็เบรครถไว้ไม่ทัน
ผลเลวร้ายจึงส่งมอบไปให้กับเธอ คนนี้
พวกเรา 4 คนตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้ามาก จงฮยอน เป็นคนเเรกที่ที่เรียกสิติกลับมาได้ และจัดการส่งตัวผู้หญิงคนนี้มาที่มาโรงพยาบาล
และมินฮยอก กับจงชิน ก็ไปให้ปากคำกับตำรวจพึ่งจะกลับมา และให้ผมอยู่เฝ้าดูอาการของผู้หญิงคนนี้
"อะไรกันวะ นี้มันจะสามชั่วโมงแล้วนะเว้ย ยังไม่ออกมาอีกเหรอเนี่ย" จงชินยังคงโวยวายไม่เลิก ตั้งที่มันมาถึงโรงพยาบาล มันก็ไม่ยอมหุบปากซักที
ส่วนผมก็ได้แต่นั่งเงียบๆ รอดูผลที่จะเกิดขึ้น ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาผมนี่เเหละ ผิดคนแรกเลย เพราะผมคือคนขับรถ
"ยงฮวา" จงฮยอนเดินหน้าตาเคลียดเขามาหาผม ผมจึงหันไปมองมันด้วยสายนิ่งๆ
"ฉันลองโทรติดต่อญาติของผู้หญิงคนนี้ตามที่ได้ข้อมูลมาจากอาจารย์ฝ่ายบุคคลใน มหา’ลัย แล้ว
แต่ไม่ติดเลยซักเบอร์ว่ะ" ยงฮยอนทำหน้าหมดหนทาง พลางตบบ่าของผมเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
"แล้วพ่อแม่ เธอล่ะวะ" มินฮยอกเป็นฝ่ายถามคำถามที่ผมกำลังอยากรู้
จงฮยอนทำหน้าเศร้าก่อนจะตอบพวกเราทุกคนพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
"พ่อกับเเม่ของเธอ.....เสียไปหมดแล้วว่ะ"
พวกเราทั้งหมด ต่างก็ถอดหายใจเฮือกใหญ่ ออกมาโดยไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาอีกเลย
ผมนั่งกุมขมับ ก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้หน้าห้อง ไอซียู ทิ้งหัวที่หนักอึ้งเอนพิงกับผนังอย่างอ่อนล้า
ถ้าเธอเป็นอะไรไป ผมจะทำยังไง เท่ากับว่าผม ได้ฆ่าคนๆหนึ่ง ถึงมันจะเป็นไปด้วยความไม่ตั้งใจก็แล้วแต่...
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง แต่นั่นมันก็ไม่ได้ช่วยให้สิ่งที่คอยรบกวนภายในจิตใจของผม ลดน้อยลงไป แม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกัน มันยิ่งกลับทวีคุณความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าหัวของผมมันจะระเบิดแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
"คุณหมอออกมาแล้ว" เสียงมินฮยอกปลุกทุกคนให้ลุดจากภวังศ์ ก่อนจะกรูกันเข้าไปถามอาการของผู้หญิงที่อยู่ในห้องไอซียู
"ใครเป็นญาติของคนผู้ประสบอุบัติเหตุครับ" ทันที่ ที่เจอคำถามนี้ พวกเราสี่คนต่างมองหน้ากันไปมา ญาติของผู้บาดเจ็บจริงๆก็ติดต่อไม่ได้ แล้วพ่อแม่ของผู้บาดเจ็บก็ลาจากโลกนี้ไปแล้วอีก
จงฮยอน เอ่ยปาก และอธิบายเรื่องทั้งหมด ที่พอจะรับรู้ให้กับหมอฟัง และบอกว่าพวกเราคือโจทย์ที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ และยินดีชดใช้ในสิ่งที่เรากระทำ ถึงแม้จะว่ากันไปตามความจริงว่าเธอคือคนผิด แต่พวกเราก็ไม่ใจดำพอที่จะทิ้งเธอไว้คนเดียวหรอกนะ ยิ่งมาได้ยินเรื่องชีวิตครอบครัวของเธอแล้ว พวกผมทั้งสี่คนก็ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นหนักขึ้นไปอีก
เราเดินตามหมอเข้ามาให้ห้อง ก่อนที่จะรับฟังถึงอาการของผู้หญิงคนนั้น
"เธอปลอดภัยดีแล้วล่ะครับ" ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ พวกเราต่างก็ถอดหายใจโล่งอกกับสิ่งที่พึ่งได้รับฟัง
"แต่..." ผมเกลียดประโยคตามหลังแบบนี้ที่สุดเลย พวกคนรู้มั้ย
"ครับ?"
"เลือดในหัวของเธอออกมาก จนผิดปกติ ผมจึงไม่สามารถย้ายเธอออกจาก ห้องไอซียูได้ครับ เพราะเราต้องเฝ้าดูอาการของเธออย่างใกล้ชิด"
"มันจะมีผลกระทบรุ่นแรงต่อสมองของเธอมั้ยครับ" คราวนี้เป็นฝ่ายที่ผมเปิดปากถามบ้าง หลังจากนิ่งเงียบมาสักพัก
"ตอนนี้เรายังให้คำตอบไม่ได้หรอกครับ ต้องรอดูอาการของเธออีกซัก 1-2 วัน แต่นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง"
"หวังว่าเธอ คงไม่เป็นอมพาต หรือเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิตหรอกนะครับ" จงชินกอดอกพูดอย่างหน้าตาเฉย ดูไอ้บ้านี้มันพูดซิ!!
"นั้นปากเหรอวะ!" มินฮยอก คู่ปรับเอกหันไปว้ากใส่หน้าคนพูดอย่างเหลืออด จงชินมันก็เป็นแบบนี้ พูดอะไรไม่เคยจะคิดเลยซักครั้ง จนบางที มันก็ทำร้ายคนฟังได้อย่างเลือดเย็น
"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ" หมอหันมาส่งยิ้มและบอกกับพวกเรา
"แล้วเมื่อไหร่ถึงจะเยี่ยมเธอได้ละครับ" จงฮยอนหหันไปถามกับคุณหมอ
"ถ้าไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง อีก 2-3 วันนี้ผมก็จะย้ายผู้ป่วยไปพักที่ห้องพักฝืนครับ"
"อย่างน้อยๆ ผมก็วางใจได้ในระดับหนึ่งล่ะนะ"
ผมได้รับโทรศัพท์จากจงฮยอนเมื่อเช้า ว่าผู้หญิงคนนั้นย้ายออกจากห้อง ไอซียู แล้ว
ผมจึงรีบตามมาที่โรงพยาบาล โดยจงชิน และมินฮยอก จะตามมาสมทบทีหลัง
ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องผู้ป่วยก็เห็น จงฮยอนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"ไง" จงฮยอนทักผมเสียงเรียบ
''จะยังไงละ สองสามวันมานี้ ฉันนอนหลับไม่สนิทเลยน่ะซิ" ผมตอบพรางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวข้างๆ จงฮยอน
"เอ่อ ฉันก็ไม่ต่างจากแกเท่าไหร่หรอกน่า"
"แล้วอาการเป็นไงบาง" ผมเอ่ยปากถามจงฮยอนก่อนจะลากสายตาไปมองร่างบางที่หลับใหลอยู่บนเตียง
ใบหน้าเรียวสวยมีรอยช้ำนิดหน่อย และบนหัวของเธอก็ถูกโพกไว้ด้วยผ้าสีขาวของโรงพยาบาล
"เอ่อ จากอาการภายนอกก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง แต่ฉันกังวลกับเรื่องภายในมากกว่า"
"แกหมายความว่ายังไง"
"หมอบอกว่าสมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือน ฉันไม่แน่ใจ ว่าพอฝืนขึ้นมาสมองของเธอจะยังทำงานครบร้อยเปอร์เซนอยู่หรือป่าวน่ะซิ"
สีหน้าเพื่อนผมดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด จนผมชักเริ่มไม่แน่ใจอย่างที่จงฮยอนบอก
R r r~~~~
ผมมองชื่อที่คุ้นเคยบนหน้าจอ ไอโฟน ก่อนจะกดรับเสียงเรียบ
"เอ่อ ว่าไง"
"มีปัญหานิดหน่อยว่ะ"
"เรื่อง?"
"ก็เรื่องที่เราตกลงว่าจะไปทำการแสดงคืนนี้ไง มันเกิดมีปัญหา"
ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ให้กับปัญหาที่เกิดขึ้นได้ไม่เว้นแต่ละวัน ก่อนจะถอดหายใจหนักๆ จนคนนั่งข้างขมวดคิ้วตาม
"เอ่อๆ เดี๋ยวฉันรีบไป!" ผมบอกเสียงห้วนๆ ก่อนจะยัดไอโฟนลงในกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ใส่ใจ
"มีอะไรวะ ยงฮวา" จงฮยอนถามด้วยสีหน้าตึงเครียด เมื่อมันเห็นท่าทางหงุดหงิดของผม
"มินฮยอกโทรมาบอก ว่ามีปัญหาที่คลับที่เราจะไปแสดงคืนพรุ่งนี้ โธ่โว้ย! ให้มันอย่างนี้สิ!"
พูดจบผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะมองไปยังร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง และหันไปบอกกับจงฮยอน
"ฝากด้วยนะ" ผมตบบ่าจงฮยอนเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากห้อง และตรงดิ่งไปที่คลับย่านโซลทัน
[ End:YongHwa. Part ]
จงยงฮวา: โธ่โว้ย! เครียดจนหัวของมันผมแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว!
ซอจูฮยอน: เสร็จฉันแน่! พี่ยงฮวา พี่ไปไหนไมรอดหรอกค่ะ
****-----------------------------------------------****
2013-01-09
Talk
เอามาลงผิดวันไปหรือเปล่า? ตอบเลยว่าจริง แต่เมื่อวานเขามีเหตุเหตุผลนะค่ะ
เพราะเขายุ่ง ๆ เลยไม่มีเวลาเต๊ะคอมเลยก็เลยเอามาลงวันนี้ ในเวลา ตีสี่กว่าๆ แทน แฮ่ๆ
ขอบโทษนะค่ะ นักอ่าน /\
แต่มาทั้งที ก็ไม่อยากให้ผิดหวัง! ขอจัดนักๆ ไปซักบทละกัน
น้องซอถึงขั้นนต้องกระโจนใส่รถพี่ยงเลยเหรอ? O0O แอร๊ยย~~ ไม่ห่วงชีวิตบ้างเลยหรือไง ใจหล้า
และบ้าเบิ่นเกินไปแล้วนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรไปไรเตอร์จะไปหานางฟ้าแสนสวยของพี่ยงไปคืนได้ยังไง
ฮืออ T.T ไรเตอร์หัวใจจะวายแล้วตอนนี้ (อาการหนัก =.=')
ยังไงก็มาลุ้นๆ และเอาใจช่วย ให้น้องซอฝื้นมาเจอพี่ยงเร็วๆนะค่ะ
ฝากคอมเม้นติชม เป็นกำลังให้เขาด้วยน้า (อ้อนอีกๆ)
เพราะทุกคอมเม้นท์เป็นแรงบันดานใจให้เกิดไอเดียดีๆ ขึ้นมาได้ค่ะ
แอบมากระซิบบอกว่า ไรเตอร์แต่งเรื่องนี้ไป 80 % แล้วคะ (ปรบมือๆๆ)
คาดเดาประมาณ 30 ตอนนิดๆได้ ถ้านักอ่านยังไม่เบื่อไปซะก่อน
ไรเตอร์ก็จะอัพแบบไม่หยุดเช่นกัน
แรงใจมา! คอมเม้นท์มา! เขาจะเปลี่ยนเป็นมาอัพ ทุกวันเลยเอ้า!!
กว่าจะรู้ตัวว่าพูดมากเกินไป ก็ตอนที่เห็นบรรทัดข้างบนแล้ว แฮ่ๆ
ต้องไปแล้วนะคะ เจอกันในตอนหน้าคะ
Thank you ^^
ความคิดเห็น