คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Fic:Projects Love ตอนที่2. คือเธอ
[Fic] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
ตอนที่ 2. คือเธอ
เช้าสดใสในรั้ว มหา'ลัย เรียนวันเเรก
ฉันยืมมองป้ายชื่อ มหา'ลัย ก่อนจะยิ้มให้ตัวเองอย่างภาคภูมิใจในที่สุด การที่ฉันติวเข้มอย่าง
หนัก ตั้งใจทำข้อสอบไม่ให้ตกหล่นแม้เเต่ข้อเดียว มันก็ส่งผลให้ฉัน สอบติด มหา'ลัย ที่ถือว่า
ขึ้นชื่ออีกที่หนึ่งของประเทศเกาหลีใต้เลยน้า
ความพยายามของฉันจะไม่เสียเปล่าเเน่
กว่าจะรายงานตัวเสร็จ เหนื่อยแทบแย่ นี่ฉันต้องไปหอประชุมใหญ่ของ มหา'ลัย อีกรอบ เพราะคณะที่ฉันลงเรียน จัดกิจกรรมรับต้อยรับน้องใหม่นิดหน่อย เห็นบอกว่ามีการแสดงวงดนตรีด้วย
ระหว่างที่ฉันเดินก็มีคนมองฉันเป็นระยะๆ นะ แปลก
แต่ฉันไม่มีอะไรที่ผิดปกติหนิ เสื้อผ้าหน้าผม วันนี้ก็เป๊ะเว่อร์อยู่แล้ว
"น้องครับ"
อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาสะกิดที่แขนของฉัน ในขนาดที่ฉันหยุดเดินและกำลังกวาดสายตามองหาที่ว่างๆนั่ง ฉันหันไปมองหน้าของต้นเสียงพร้อมทั้งขมวดคิ้ว
"คะ?" ผู้ชายสองคน ที่ฉันคาดว่า น่าจะเป็นรุ่นพี่ ไม่2 ก็ 3 ปี หันมายิ้มให้ฉันอย่างอารมณ์ดี
"ต้องการให้ช่วยอะไรมั้ยครับ" คนตัวสูง เป็นฝ่ายถามฉันแทนเพื่อนอีกคน ถ้าฉันมีอะไรให้ช่วย
ฉันก็คงถามเองนั้นแหละ
"ไม่หรอกคะ" ฉันหันไปส่งยิ้มแห้งๆ อย่างมีมารยาท ก่อนจะคว้านหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ของฉัน
"ไม่ต้องเกรงใจ พวกเรายินดีช่วย.....หญิงสวย เอ้ย หญิงสาวเสมอครับ" ผู้ชายตัวผอมๆ หันมา
พูดกระลิ้มกระเหลียกับฉัน คงคิดว่าฉันจะชอบนักซินะ ไอ้คำพูดไร้มารยาทแบบนี้
หน้าอย่างนี้ต่อให้ได้มาฟรี แล้วแถมที่ดินอีกสิบไร่ ฉันยังไม่เอาเลย
"อ้อ ฮัลโล อยู่ตรงไหนเนี่ย" ฉันแกล้งยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมาคุย ทั้งที่จริง ไม่ได้มีใครโทรเข้ามาหรอก
ทั้งที่พึ่งเปิดเรียนวันแรก ฉันจะมีเพื่อนใน มหา'ลัย นี้ได้ยังไงกัน ก็ฉันน่ะมันคนหัวเดียวกระเทียมรีบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วละ
งั้นรีบเดินหนีออกจากตรงนี้ดีกว่า
"เดี๋ยวก่อนซิ..ครับ" มือหนาขว้าข้อมือของฉันไว้อย่างฉาบฉวย ไม่อายผู้คนที่เดินสวนไปมาบางหรือไง ถึงจะยังไม่เยอะ แต่ฉันก็ยังหน้าไม่หนาเท่าคนพวกนี้
ฉันมองไปยังมือหยาบกระด้างที่เกาะกุมมือของฉันอยู่อย่างไม่ปล่อย เพียงเซี้ยววินาที ฉันสะบัดข้อมือออกสุดแรง และเหวี่ยงข้อมือให้สุดพลัง
เพี๊ยะ!
เสียงดังอย่างกับเอฟเฟ็คต์ในละคร
หน้าของคนอวดดีหันไปตามแรงมือพร้อมกับเสียงโอดโอยแสดงความเจ็บปวด สายตานับร้อยที่อยู่บริเวณรอบตัวฉันต่างก็มองการกระทำอย่างอึ้ง อึ้งกันทำไม ทีเมื่อกี้ไอ้หื่นกามสองคนนี้มาลวนลาม ฉันยังไม่เห็นมีใครหน้าไหนเข้ามาช่วยเลย
แต่ฉันไม่สนหรอก ฉันไม่ใช่พวกจะร้องขอให้ใครมาช่วยตัวเองทั้งนั้น ถ้าฉันไม่ช่วยตัวเองแบบนี้ แล้วใครหน้าไหนมันจะมาช่วยได้ละ
"แค่นี้ยังร้องเสียงหลง เอาไว้ทนแรงฝ่ามือฉันได้เมื่อไหร่ ค่อยมาคุยกันอีกนะ!"
"เธอ!"
ฉันไม่สนใจ เสียงรอดไรฟันของสองนั้นแม้แต่นิดเดียว แล้วเดินเฉิดฉายออกมาอย่างผู้ชนะ
ริอาจจะมาเด็ดดอกฟ้าอย่างฉัน ชิ มันก็สมควรแล้วนิ
ฉันเดินหาที่นั่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเห็นที่่ตรงริมฝั่งซ้ายมันว่างอยู่ เลยรีบเดินเข้าไป
ส่วนที่นั่งมุมดีๆ ตรงกลางถูกจับจองเต็มกันหมดละ ฉันคิดว่าฉันพอจะรู้เหตุผล ว่าทำไม คนถึงครึ่งค่อนมหา’ลัย ถึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่
เหตุผลทุกคนคงไม่ต่างกันมาก
เพียงเพราะอยากมาชมการแสดงของ ‘เขา’นั้นแหละ
"เอาละคะ การแสดงที่สุดท้ายที่ทุกคนรอค่อยคงจะมาถึงแล้ว ขอต้อนรับ วงดนตรีที่มีชื่อเสียง
และกำลังจะโด่งดังที่สุดในที่นี้~~~"
เสียงพิธีกร ที่เป็นนิสิตประกาศอย่างตื่นเต้น
และมันก็เรียกเสียงฮือฮา และเสียงกรีดร้องจากเหล่านิสิต ทั้งใหม่และเก่าได้ดีเลยที่เดียว
"C-N-BLUE ~~~~~~~~~~~~~"
สิ้นเสียงประกาศของพิธีกร ไฟทั้งหอประชุมขนาดใหญ่ก็ถูกดับลง เสียงกลองรัวกระหน่ำ พร้อม
กับเสียงกรี๊ด ปรอทแตกอย่างกับอยู่ในคอนเสริต
ทำนองเพลงแนวร็อคจะดังกระหึ่มทั่วบริเวณ ผู้คนต่างยืดตัว และชะเง้อมองไปบนเวทีการแสดงเป็นจุดเดียวกัน
เพียงไม่กี่อึดใจ แสงไฟสปอร์ตไลท์ ก็ฉายวูบ ขึ้นบนเวที การและปรากฏตัวของ
เขา
"จองยงฮวา........จองยงฮวา.....เป็นพี่จริงๆด้วย" ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเรียกชื่อของเขาไปกี่รอบ
แต่ที่ฉันรู้ คือการรอคอยของฉันได้สิ้นสุดลงลงแล้ว ฉันเจอเขาแล้ว เจอเขาแล้ว จองยงฮวา!
ขอบตาฉันร้อนผ่าว ก่อนที่ฉันจะสะกดกั้นบางสิ่งจากในตาที่กำลังจะไหลออกมาอย่างไม่อายใคร นั้นก็เพราะความดีใจ และความรู้สึกของการรอคอย ฉันพร่ำบอกกับตัวเองทุกวัน ว่ามันจะต้องมี
วันนี้
วันที่ฉัน......ได้เจอหน้าเขาซักที
"เธอๆ เป็นอะไรหรือเปล่า" หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน หันมาสะกิด และโน้มหน้าของเธอมาพูดใกล้ๆ เพราะเสียงกรี๊ดมันดังอื้ออึงไปหมด ในช่วงเวลาที่เพลงแรกจบลง คงเพราะเห็นฉันกำลังจะร้องไห้ละมั้ง
"เอ่อ....."
"เธอคลั่งเขามาก ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ" เธอถามแบบที่ทำเอาฉันอึงไปเลย เธอไม่ได้ใส่อารมณ์ และเน็บแนมฉันเลยซักนิด น้ำเสียงเธอถามปนสงสัยมากกว่า
"เออ ขอโทษนะ ที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น ฉันได้ยินเธอเรียกชื่อเขา แล้ว เออ...น้ำตาเธอก็ไหล"
"ทำนองนั้นมั้ง" ฉันบอกออกไปเสียงเรียบ ทำเอาคนตรงหน้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คงไม่คิดว่าฉันจะกล้ายอมรับได้หน้าตาเฉยแบบนี้
"กรี๊ด ฉันก็ชอบเขามากเช่นกัน เอ๋? '' คราวนี้เป็นฉันที่อึ้งกว่า ผู้หญิงตรงหน้าเลยไขข้อข้องใจให้ฉันหายอึ้งซะที
"ดีใจจัง เจอพวกเดียวกันแล้ว ฉันตามเขาตั้งแต่ที่พวกเขารวมตัวกันตอนปี 1 รุ่นพี่ยงจองยงฮวาน่ะ
มีเสน่ห์ที่สุดเลยแถมแต่งเพลงเก่งอีกนะ แต่รุ่นพี่อีจงฮยอนก็ไม่แพ้กันนะ เสียงหวานชวนฝันมาก" เธอเอามือกุมกันทั้งสองข้างประกอบท่าทาง
"ฉันตามพวกเขาตั้งแต่ตอนที่ฉันอยู่เกรด10 เลยนะ
[Note.ที่เกาหลีเรียนเป็นเกรด ส่วนบ้านเราก็เรียก ม.1หรือ ม.2 แบบนี้คะ ส่วนเกรด10=ม.4คะ]
พวกเขามีพลังดึงดูด และเสียงที่สะกดคนฟังมากเลยล่ะ"
"อืม" ฉันได้แต่พยักหน้ารับฟัง อย่างเข้าใจ
"แต่ดูถ้าเธอจะคลั่งกว่าฉันอีกนะ แต่สวยๆ อย่างเธอไม่ต้องวิ่งตามใครแบบฉันหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาวิ่งตามเธอเองนั้นแหละ"
ฉันรู้สึกถูกชะตากับเพื่อนร่วมคณะคนนี้จัง แต่เหตุผลมันไม่ใช่เพียงแค่เธอชมว่าสวยหรอกนะ แต่เธอดูมีความจริงใจ และใสสื่ออยู่มากเลย แบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
"ฉันชื่อ คิมมุนอานะ เรียกฉันว่า มุนอา ก็ได้ เธอล่ะ" พูดจบเธอก็ยืนออกมาหาฉันข้างหนึ่ง
"ฉันชื่อ ซอจูฮยอน เรียกซอฮยอนก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะมุนอา" ฉันยืนมืออีกข้างออกไปกับมือกับมุนอา
เราหยุดสนทนากันไว้แค่นั้น ก่อนที่เพลงที่สองจะเริ่มบรรเลงขึ้น
เสียงแหบแต่ทว่ากลับหวานซึงปานน้ำผึ่งแฝงไว้ด้วยเสน่ห์น่าค้นหา สะกดคนฟังให้ต้องมนตร์และหลงไหลอยู่ในเสียงของเขาได้เสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่
เขายังไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย
เสียงแหบแห้งแสนมีเสน่ห์
แววตามุงมั่น แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอบอุ่น
ทุกอย่างบนใบหน้ายังคมเข้มยังคงเหมือนเดิม ไม่ซิ!
มันทวีคูณเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเลยล่ะ
[Note::Hey You-CN.Blue]
แปลเนื้อเพลงไทย :Toey Parii@welovecnblue.com
I wanna come back, beautiful day
나 혼자 미치도록
ผมกำลังจะเป็นบ้า เพราะโดนความเหงาเล่นงาน
많이 미치도록
มันทำให้ผมแทบคลั่ง มากขึ้น และมากขึ้น
널 사랑하고 사랑한 그게 잘못이라면
ผมรักคุณ…หรือการที่ผมรักคุณ มันจะเป็นความผิดพลาด
아니야 아니야 이건 정말 아니야아
ไม่นะ…ไม่…มันไม่ใช่แบบนั้นแน่ๆ
뚜뚜뚜루뚜 love again
ทู ทู ทู ลู ทู love again
매일 매일 뚜벅 뚜벅 걸어봐
ทุกๆวัน ผมได้แต่เดินไปมา
두려웠던 거리를 걸어봐
ผมเดินท่ามกลางความหวาดกลัว
Once again back again
ซ้ำไปมา วนไปมา
Darling, darling, darling, darling
ที่รัก…ที่รัก…ที่รัก …ที่รักของผม
하루하루 Monday Tuesday better day
แต่ละวันแต่ละวัน วันจันทร์ วันอังคาร คงมีซักวันที่ดี
또 웃을거라고
ที่ผมจะยิ้มได้อีกครั้ง
위로해보지만 내겐 너뿐이야
พยายามทำใจให้สบาย แต่ผมก็ลืมคุณไม่ได้ คุณยังเป็นเพียงคนเดียวในใจเสมอ
Good Bye darling Hey you
Oh my darling Hey you
죽을만큼 사랑해 제발 내게 돌아와줘
ผมรักคุณจะตายอยู่แล้ว ได้โปรดกลับมาหาผมเถอะนะ
사랑하니까 너만 아니까
เพราะผมรักคุณ เพราะผมมีคุณเพียงคนเดียว
다시 한 번만 love forever
กลับมาเถอะนะ เราจะได้รักกันตลอดไป
사랑하는 날 떠나지마
ผมรักคุณนะ อย่าทิ้งผมไปเลย
ฉันตัดสินใจลุกออกจากเก้าอี้ของตัวเองในระหว่างที่เพลงสุดท้ายกำลังบรรเลง และบอกมุนอาว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เพราะตอนนี้ในหอประชุมนิสิตก็เริ่มลุกยืนส่งเสียงเชียร์ และเสียงกรีดร้องดังไม่ขาดสายขึ้น วงของยงฮวาจะเล่นทั้งหมด 4 เพลง
และก่อนที่มันเพลงมันจะจบลง แล้วเขาก็เดินออกไปจากที่นี่เฉยๆ ฉันไม่ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นซิ
ซอฮยอนคนนี้จะไม่ปล่อยให้มันเป็นเหมือน ‘เมื่อ 3 ปีที่แล้ว’ เด็ดขาด
คิดได้ดังนั้นฉันจึงเดินฉับๆ ไปยืนอยู่เยื้องๆหลังเวที และก็เลือกฝั่งที่ติดกับทางถนนของมหา’ลัย เพื่อที่จะได้เห็นรถวิ่งผ่านไป ผ่านมาอย่างสะดวก
ฉันได้เสียงเพลงสุดท้ายจบลง และเสียงของยงฮวาก็กล่าวขอบคุณคนดู ใช้เวลาเพียงไม่นาน ยงฮวาและเพื่อนๆ ของเขาก็เดินลงจากเวที และเดินตรงดิ่งมาทางที่ฉันยืนอยู่
"ฮัลโล อะไรนะ พี่จะทิ้งฉันไปงั้นเหรอ ไม่นะ ได้โปรด ฮึ.." ฉันเริ่มการแสดงฉากดราม่าเล็กๆ และจงใจพูดเสียงดังให้คนทั้ง4 คนที่เดินผ่านไปได้ยินเสียงของฉันด้วย
และเเน่นอนมันได้ผล พวกเขาชะงักไปนิดหน่อยแต่ก็ยังเดินต่อไป
ฉันแอบเห็นเห็นยงฮวา ขมวดคิ้วด้วย จะด้วยเหตุผลอะไร ฉันไม่แน่ใจ แต่อย่างน้อยเขาก็มองมาแวบหนึ่งละนะ
ฉันยังคงตะเบงเสียง วิงวอนให้กับอากาศทาตุที่ฉันคุยด้วยต่อไปในโทรศัพท์ และฉันเชื่อว่าบทสนทนาของฉันยงฮวาจะได้ยินทุกๆคำ เพราะฉันเลือกยืนที่ใกล้ๆ หลังเวที ข้างๆห้องพักของพวกเขา และด้านหลังเวที มันก็เงียบมากพอที่จะทำให้ได้ยินเสียงฉันมากพอ
"เพราะพี่หมดรักฉันแล้วงั้นซิ ฮือ... ฮึก....ฮึก พี่สัญญากับฉันแล้วไง มาพี่จะค่อยอยู่เคียงข้างฉัน ค่อยปกป้องฉัน ฮึฮึ แล้วพี่....."
ฉันสาดฉากต่อมาด้วยเสียงท้ายประโยคที่แผวเบาล่องลอย (หุหุ ถ้าแมวมองมาเห็นตอนนี้นะ มีหวังฉันได้เเจ้งเกิดในวงการบันเทิงแน่ๆเลยว่ามั้ย) ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างไร้เรียวแรง
สาวน้อยที่ถูกทำร้ายจิตใจจนบอบช้ำ
ก้มหน้าอย่างหมดความความหวัง
แล้วอยู่ๆ ปรายเท้าคู่หนึ่ง........
ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
อย่างที่ฉันคาดไม่ถึง ว่าจะเป็นเขา!
ซอฮยอน: เดี๋ยวต้องเชคเสื้อผ้าหน้าผมให้เป๊ะเว่อร์ก่อน
เดี๋ยวพี่ยงจะไม่มองซอจู ^^
ยงฮวา:Oh my darling Hey you!
***--------------------------------***
2013-01-06
Talk
สวัสดีคะ วันนี้ยกตอนที่สองมาต่อกันเลย
อดีตของซอจูคือพี่ยงเหรอเนี่ย O.O?
แล้วไปไงมาไงถึงได้เป็นพี่ยงน้อ
ต้องติดตามในตอนต่อไปนะคะ^^
ตอนแรกแผนการอัพคือ 2 วันอัพที แต่ตอนนี้กุ๊กจะเปลี่ยน
มาอีพวันเว้นวันให้คะ ยังไงก็เมนท์ๆ ติชิมให้เค้าหน่อยนะ [อ้อนๆ]
Thank you ^^
ความคิดเห็น