คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Fic:Projects Love ตอนที่17.หึงเหรอ >.
[Fic] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่17.หึงเหรอ >.<
"นี่ สมองเสื่อม แล้วยังเลอะเลือนอีกเหรอไง นี่มันหน้าหนาวนะ" ยงฮวาบ่นให้ฉันอุบอิบ เมื่อเห็นฉันถือเสื้อผ้าหลายตัวและเตรียมจะเข้าไปในห้องลอง
แต่เสื้อผ้ากลับเป็นแนวที่จะใส่ในหน้าร้อน แทนที่จะเป็นโค้ทตัวหนาๆ และบูทคู่ยาวๆ
"ค่ะ ฉันไม่ได้ลืม" ฉันตอบเสียงเรียบ
"เธอคิดว่าจะซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาใส่ในเกาหลีเนี่ยนะ" เขาย้ำมันอีกหน
"แล้วใครบอกละค่ะ ว่าฉันจะเอามาใส่ในเกาหลี ขืนสวมใส่เข้าไป มีหวังตับแข็งตายก่อนพอดี"
ยงฮวาไม่ตอบ แต่กลับขมวนคิวเป็นเชิงถาม
"ฉันจะเอาไปใส่ที่ฮาวายต่างหาก แต่ไม่ใช่แค่ฉันนะคะ พี่ก็ควรจะหาไว้ด้วย" ฉันพูดในขนาดจับนู้นจับนี่ไปเรื่อย
"เธอหมายความว่ายังไง ที่ฉันต้องหา" สีหน้ายงฮวาแถบจะไม่อยากเชื่อ ว่าหน้าอย่างฉันจะมีปัญญาไปฮาวาย และเขาก็คงงงกับคำพูดท้ายประโยคของฉันด้วย
"ก็พี่ต้องไปด้วยอยู่แล้วนี่คะ" ฉันบอกอย่างไม่รอถามความเห้นของเขา
"ไม่!" ยงฮวาโพล่งขึ้นพร้อมกับลุกยืนเต็มความสูง ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าเขาต้องตอบแบบนี้
แต่ฉันเตรียมแผนสำรองไว้หลายทางเลยล่ะ
"พี่คงไม่อยากผิดคำพูดกับฉันหรอกใช่มั้ยคะ"
"ฉันไม่ผิดคำพูด แต่ แต่ฉันมีเรียนทั้งอาทิตย์ ไม่ว่าง!" ยงฮวาโกหกไม่ค่อยจะเนียนเลย~
"ฉันโทรเชค คลาสเรียนกับพี่มินฮยอคแล้ว อาทิตย์นี้พี่ว่างทั้งอาทิตย์ค่ะ"
"แต่ฉันก็มีซ้อม มีไลฟ์ที่ต้องขึ้นแสดง ฉันคงไม่ว่างไปกับเธอ"ยงฮวายิ้มอย่างผู้ชนะ แต่เสียใจด้วย
"เอ้อ เนาะ คงจะมีซ้อมกันจริงๆ พี่จงฮยอนถึงได้กลับบ้านที่ปูซานไปแล้ว ส่วนพี่มินฮยอคไปญี่ปุ่นกับครอบครัว ส่วนรุ่นพี่อีจงชิน ไปเจจูกับเพื่อนๆของเขา กว่าจะกลับกันมาก็ตั้งอาทิตย์หน้า อยู่คนละที่แบบนี้ พี่คงต้องขึ้นไลฟ์คนเดียวสินะค่ะ"^^
"เธอ!" ยงฮวาแทบเลือดขึ้นหน้า เมื่อฉันดักทางไว้หมด เขานี่โกหกไม่เนียนเอาซะเลย
แต่ถึงจะเนียน ฉันก็รู้เรื่องพวกนี้จากพี่มินฮยอคหมดเเล้ว ต่อให้เขาพยายามสรรหาข้ออ้างที่จะไม่ไปฮาวายกับฉันมามายแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางปฏิเสธมันได้อยู่ดี
ฉันส่งยิ้มอย่างผู้ชนะไปให้ยงฮวาที่นั่งทำหน้าเดือนดานอยู่ที่เก้าอี้
"รอฉันลองชุดแป๊ปหนึ่งนะค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบออกมาคะ ^^
ฉันหยิบสามถึงสี่ชุดเข้ามาลอง แต่มั้นใจได้ ว่ามันไม่ใช่วันพีช หรือทูพีช แน่นอน ถึงฉันจะใจกล้า หรือมั่นใจในหุ่นเอสไลน์ของฉันมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็ยังรู้สึกอายมันอยู่นะ ยิ่งต้องไปกับยงฮวาแบบนี้แล้วด้วย เอาชุดกางเกงขาสั้น กับเสื้อเอวลอยตัวเล็กก็คงพอละมั้ง
"นี่ เธอจะนอนอยู่ในนั้นหรือไงกัน"
"อย่าพึ่งเร่งซิคะ พี่ยงฮวา ฉันกำลังลองอย่างตั้งใจอยู่นะ รับรองออกไปพี่ต้องอึงแน่ๆ"
"เหอะ!" ฉันได้ยินแค่เสียงเเค้นหัวเราะของเขา ชิ ที่เร่งฉันยิกๆเนี่ย ก็เพราะอยากเห็นฉันกับชุดใหม่จนตัวสั่นเลยซินะ
และแล้วฉันก็ตัดสิ้นใจเลือก ชุดได้แล้ว สรุป ฉันจะเอาชุดนี่แหละ กางเกงยีนขาสั้น กับเสื้อตัวเล็กเอวลอยสูงสีขาว ชุดนี่ล่ะนะ เหมาะกับฉันที่สุดเลย
"จะออกไปแล้วนะค่ะ~~"
"ท่ามากจริง" เขายังจะมีเสียงอิดออดอีก
ฉันค่อยๆ เปิดประตูออกอย่างช้าๆ เหมือนกับภาพสโลว์โมชั่นในละคร
"แจ้น! เป็นยังไงบ้างคะ"
ทันที ที่ประตูถูกเปิดออก คนที่นั่งรออยู่หน้าประตู ได้แต่เบิกตากว้าง เข้าแพลนสายตาขึ้นมาจากขาของฉันไล่มาเรื่อยๆ จนถึงใบหน้าของฉัน หุหุ ฉันบอกแล้วว่าพี่จะตะลึงไปเลย
ฉันโพสท่าในแบบที่คิดว่ายงฮวาต้องชอบเอามากๆ ไปหลายที ก่อนจะหมุนตัวกลับซ้ายขวา แล้วยืนท้าวสะเอว (ลอยๆ) รูปนาฬิกาทรายของตัวเองอย่างที่มั่นใจในหุ่นของตัวเองที่สุด
แต่ยงฮวากลับเปลี่ยนมามองฉันด้วยสายตาที่หลากหลายอารมณ์ จนฉันก็เริ่มไม่มั่นใจกับตัวเองขึ้นมาอีกหน
"เป็นไงบ้างคะ" ฉันโพสท่าอีกรอบ
"ไม่เห็นจะเหมาะกับเธอเลย" พอเรียกสติกลับมาได้ สีหน้าและท่าทางตกตะลึงของยงฮวาก็เปลี่ยนไป
"ทำไมละคะ ชุดนี้ก็ไม่ค่อยโป้มากเท่าไหร่นะ หรือพี่ชอบพวกวันพีช หรือทูพีชเหรอคะ ฉันใส่ได้นะถ้าพี่ชอบ"
พูดจบฉันก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเหล่ และเตรียมจะเดินชนิดที่คิดว่านวยนาดเข้าไปหายงฮวาอีกรอบ แต่ถูกเบรกไว้ก่อน
"หยุดเลย..." ยงฮวายกยกมือขึ้นห้ามทับ "อย่าก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวนะ อย่างเธอ..." เขาจงใจหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะลากสายตาไปมองบริเวณรอบๆ แล้วเดินไปหยิบชุดหนึ่งมายื่นให้กับฉัน
"มันต้องชุดนี้ ถึงจะเหมาะ"
ฉันรับชุดมาแต่โดยดี ก่อนจะคลีมันออกดู ชุดที่ว่าทำเอาฉันแทบจะกรีดร้อง มันเป็นชุดดำน้ำผ้าหนังสีดำ แบบพวกนักประดาน้ำ หรือพวกที่ใส่ไปดำน้ำดูปะกาลังมากกว่า ที่สำคัญมันมีซิบรุดติดแน่นหนา ไปจนถึงต้นคอ ให้ตายเถอะ!
ฉันแทบอยากจะเอาหน้าแซกแผ่นดินเกาหลีหนีไปให้พ้น เขากล้าดูถูกฉันขนาดนี้เลยอย่างงั้นเหรอ ไม่ยอมๆๆ
"โธ่พี่คะ ฉันจะไปฮาวายนะคะ ไม่ได้ไปดำน้ำดูปะกาลัง พี่จะให้ฉันใส่ชุดแบบนี้ได้ยังไงกัน" ฉันโวยวาย ยกใหญ่ แต่ยงฮวากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ชิ
"ไปเปลี่ยนชุดซะ แล้วก็ไม่ต้องคิดจะซื้อชุดแบบนี้ไปใส่นะ"
"อะไรของพี่เนี่ย ฉันชอบชุดนี่ที่สุดเลย ราคามันก็ไม่แพงมากด้วยนะคะ"
"ก็สไตล์ของเธอมันห่วยไง รีบไปเปลี่ยนชุดซะ" เขายืนยันหนักแน่น
อะไรของเขา ร้อยวันพันปี ไม่เคยจะมาจะวิจารณ์สไตล์เสื้อผ้าของฉันเลย
"พี่คะแต่นี่มันดิสเคาท์ ตั้ง 70 เปอร์เซนเลยนะ"
"แพงกว่านี้ฉันก็ซื้อให้เธอได้น่า" ยงฮวาตะคอกอย่างเหลืออด แต่แทนที่ฉันจะโกธรหรือง้อแงใส่เขา กลับไม่ใช่ เมื่อฉันนึกทวนประโยคเมื่อตะกี้ของเขาฉันกลับยิ้มออกอย่างพึ่งพอใจ
R r r~~~
เสียงริงโทนของยงฮวาดังห้ามศึกของเราซะก่อน เขาล่วงไอโพนออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วก้มไปมองที่หน้าจอมือถือ พรางขมวนคิ้ว
"เดี๋ยวฉันมานะ แล้วก็รีบไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลย" ไม่พูดเปล่า เขายังคว้าผ้าคลุมฝืนใหญ่สีชมพูเป็นขนเฟอร์ๆ พูฟ่อง โยนมันมาคลุมหัวฉันไว้อีก
ใครจะเปลี่ยนละ ฉันจะซื้อชุดนี้ไปเลยต่างหาก ฉันรู้นะว่ายงฮวาชอบฉันใส่ชุดนี้แน่ๆ ดูจากอาการตอนแรกของเขา ฉันก็จับทางได้เเล้ว แต่ทำเป็นเก๊ก ก็เท่านั้น
โอ้ย แล้วไอ้ขนฟูฟ่องนี่เกะกะฉันชะมัด เลย ไปคว้ามาจากตรงไหนเนี่ย!
ฉันเดินๆ ไปตามบล็อกก่อนจะเห็นที่แควนเสื้อคลุมของขนอันนี้ แต่มันสูงไปนิดหนึ่งนะ
ฉันพยายามจะเอื้อมมือเอาเสื้อคลุมไปเกาะไว้ที่เดิม แต่เพราะมันเป็นขนหนาๆ และเทอะเทะมากไป มันจึงลำบากต่อการแควนนิดหน่อย
อะ ...เอื้อม
เว่อ~~
ฉันเสียหลัก เกือบล้มลงกับพื้น แต่โชคดี ที่ยังมีมือดีเข้ามาช่วย
ที่ฉันบอกว่ามือดีก็เพราะ มือของคนๆ นั้นมันเกาะกุมอยู่ที่เอว (บางๆ) ของฉันน่ะซิ เสื้อเอวลอยมันถลกขึ้นมาถึงคอเลย แต่ดีนะ ที่มีผ้าคลุมขนหนา คลุมตัวฉันอยู่ ไม่งั้นคนนี้ๆ ก็คง... ไม่อยากจะคิด
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ"
"อ้าวคุณ/อ้าวคุณ"
ฉันร้องทัก เมื่อเห็นคนที่เขามาช่วยฉัน และเขาก็ทักฉันเช่นกัน คุณคนนี้ฉันจำเขาได้เเม่นเลยล่ะ
ใช่ นายที่ชื่อ คยูยอนนั้นแหละ เจอเขาที่ไร ฉันเป็นต้องอยู่ในสภาพที่ล้มทั้งยืนทุกที และเขา ก็จะเขามาช่วยทุกทีเลย
"เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ"
"ไม่หรอกค่ะ เจอคุณที่ไร ฉันอยู่ในสภาพที่แย่ตลอดเลย ขอบคุณที่ช่วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่า ผมเจอคุณที่ไร คุณสวยและสวยขึ้นทุกทีมากกว่านะ" ฉันได้แต่ยิ้มให้กับคำชมของคนตรงหน้า แปลกที่ฉันบังเอิญเจอเขาบ่อยนะ
"ทำอะไรกันน่ะ" เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่ร่างสูงจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ
คยูฮยอนพยุงฉันขึ้นให้ยืนเต็มตัว และปล่อยมือจากการเกาะกุม(เอวลอยๆ) ของฉัน พอตั้งหลักได้ ฉันจึงเบี่ยงตัวมายืนข้างๆ ยงฮวาอย่างที่ควรจะเป็น
แต่สายยงฮวากลับเปลี่ยนไป เขามองฉันกับคยูฮยอนสลับกันไปมา พร้อมกับเครื่องหมายคำถามเด่นชัด ที่เขาแสดงมันออกมาทางสีหน้าอย่างไม่มีปิดบังนั้นอีก
"ใครน่ะ ซอฮยอน" ยงฮวาถามฉันในขนาดที่สายตาของเขา ยังจ้องมองไปยังคยูฮยอน
"เอ่อ...."
"ผมเห็นคุณซอจูฮยอน กำลังจะลื้นล้ม ก็เลยเข้ามาช่วย" คยูฮยอนก็ตอบเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยเสียงที่ฟังดูไม่เป็นมิตรเลยเเม้แต่น้อย
โอ้ย แล้วฉันต้องมายืนทามกลางศึกสายตา และสงน้ำลายแบบนี้เนี่ยนะ โอ้ย สวยไม่เข้าใจ!
"รู้จักกันเหรอ ซอฮยอน" ถามฉันก็ได้โปรดหันมามองหน้าฉันหน่อยคะ คุณแฟนขา
"เอ่อ.."
"ความจริง เราเคยเจอกันมาสามสี่ครั้งแล้ว แต่เราแค่ยังไม่ได้คุยกัน แบบจริงจังซักที" แต่นายน่ะ หน้าจริงจังเกินไปแล้ว คยูฮยอน
โอ้ย ฉันจะบ้าตาย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย สายตาที่ฟาดฟัน ของสองคนนี้ เหมือนโกธรกันมาสิบชาติเลย บอกใครจะมีคนเชื่อมั้ย ว่าพึ่งเจอกันแค่ครั้งแรก
"เอ่อ พี่คะ ฉันว่าเราไปดูร้านอื่นดีกว่านะคะ" ฉันรีบเข้าไปคล้องแขนของยงฮวาและลากเขาออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด โดยมีคยูฮยอนส่งเสียงไล่หลังมาอีกหน
"แล้วเจอกันวันหลังนะครับ ซอฮยอน"
พอยงฮวาได้ยินประโยคนั้น เขาถึงกับเเค้นหัวเราะ เหอะ ออกมาเลย
ฉันก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมคยูฮยอนต้องพูดอะไรแบบนี้ ยิ่งประโยคหลัง มันเหมือนกับเขาทำตัวสนิทกับฉัน แถมเป็นการนัดเจอแบบในๆ อีก เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน ถ้าฉันรู้จัก หรือสนิทกับเขามากกว่านี้ ฉันคงคิดเข้าข้างตัวเองว่าคยูฮยอนคงชอบฉัน และกำลังปั่นหัวยงฮวาอยู่แน่ๆ
แต่เราพึ่งเคยเจอกันแค่สามครั้ง และเป็นสามครั้ง ที่แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย นอกจากถามชื่อ เมื่อครั้งสุดท้าย แล้วฉันก็ไม่เจอเขาอีกเลย นับจากนั้น
ถ้าเจอกันแบบนี้ แล้วเขาชอบฉันได้ ฉันว่า มันก็แปลกๆ ไปนะ
"คิดอะไรอยู่" เสียงเข้มถามขึ้นอย่างใส่อารมณ์ เมื่อเห็นว่าฉันนั่งเหม่ออยู่ครู่ใหญ่
"เปล่านิคะ"
"เหอะ!" ยงฮวาแค้นหัวเราะ เหมือนจะไม่เชื่อในคำตอบของฉัน
"ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ด้วย ไม่ชอบเลย" ฉันงอแง้ใส่ยงฮวา ก่อนจะกอดอกอย่างเด็กที่เอาแต่ใจ
"แล้วชอบแบบไหนละ แบบที่ยิ้มหวานๆ แบบนั้นใช่มั้ย"
"ยิ้มหวานแบบไหนละค่ะ" ฉันถามอย่างยียวน
"ก็แบบที่เธอชอบไง!" ยงฮวายงคงตะเบงเสียงอย่างไม่ยอมแพ้
"แล้วพี่รู้เหรอคะ ว่าฉันชอบแบบไหน" ฉันก็ไม่ลดละเช่นกัน
"ก็แบบไอ้หมอนั่นไง!" สุดท้าย ยงฮวาก็หลุดปากออกมาจนได้
อย่าบอกนะ ที่โมโหเดือนดานอยู่เนี่ย กำลังหึง ฉันกับคยูฮยอนอยู่นะ ฮ่าๆ น่ารักที่สุดเลย
"ยิ้มอะไร"
"ก็ยิ้มให้กับ .... " ฉันหยุดประโยคพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเลือนหน้าเข้าไปใกล้ยงฮวา "..คนขี้หึงคนนี้ไงคะ คิก"
"หลงตัวเอง!" ใครเชื่อก็บ้าแล้ว พูดไปแถมกรอกตามองซ้ายขวาแบบนี้ ฮ่าๆ
"นอกจากจะหลงตัวเองแล้ว ฉันยังหลงพี่ด้วยนะคะ" ^___^
"ยัยบ้านี่! เธอไม่รู้จักอายบางหรือยังไง" ยงฮวาแทบพุ่งจากเกาอี้ อีกฝั่งมาบีบคอฉัน ถ้าไม่ติดว่าบนโต๊ะมีอาหารวางอยู่เต็มพื้นที่น่ะนะ
"สมัยนี้แล้ว มีอะไรที่จะให้ต้องอายคะ พี่อย่าทำตัวหัวโบราณไปหน่อยหนา"
เท่านั้นแหละค่ะ ยงฮวาจ้องตาฉันแบบไม่ยอมพริบ และส่งสายตาคาดโทษมาบอกว่า ถ้าขืนเธอยังไม่ยอมหยุดพูดเดี๋ยวนี้ ฉันจะทำให้เธอพูดไม่ได้เลยไปตลอดชีวิต!
บางทีซอฮยอนคนนี้ก็กลัวเป็นนะคะ คุณแฟน เอะอะ เป็นว่า เป็นขู่ตลอดเลย เฮ้อ
R r r~~~~
"วันนี้โทรศัพท์พี่เข้าบ่อยจังเลยนะคะ ไม่รู้หรือไงว่าคนเขากำลังเดทกันอยู่" ฉันค่อนแขวะยงฮวาเมื่อเสียงริงโทนของเข้าดังขึ้น
ตอนอยู่ที่ร้านเสื้อผ้าก็รอบหนึ่งแล้วนะฉันละหงุดหงิดจริงๆ เลย วันนี้โทรศัพท์ของยงฮวาเข้าตลอดเลย หาเวลาสวีต? แทบจะไม่ได้อยู่แล้วนะ
ส่วนยงฮวาก็ไม่ตอบอะไร รีบลุกเดินออกไปรับโทรศัพท์ทันที
อะไรของเขานะ จะรีบร้อนอะไรมากมายขนาดนั้น
"ซอฮยอน"
"คะ? " ฉันเงยหน้าขึ้นมองยงฮวาที่พึ่งยอตัวลง แต่ไม่ยอมนั่งลงที่เก้าอี้ ทำไมมาไว้จังนะ
"ฉันมีธุระต้องรีบไป เดี๋ยวเอาไว้เจอกันนะ"
"อะอ้าว พี่..." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบประโยค ยงฮวาก็เดินรีบเร่ง ออกไปจากร้านอาหารทันที
อะไรของเขา ทำตัวแปลกๆ ไปนะ วันนี้
สรุปวันนี้ฉันก็ได้นั่งกินอาหารบนโต๊ะนี้เพียงคนเดียวสินะ เซ็งจริงๆ ฉันเบื่อจะนั่งกินข้าวคนเดียวแบบนี้แล้วนะ เฮ้อ
แต่แล้วอยู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินมาหยุดข้างหน้า ก่อนที่เขาคนนั้นจะนั่งลงกับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉันอย่างถือวิสาสะ
จองยงฮวา:ชุดนี้มันไม่เหมาะกับเธอเลย
ซอจูฮยอน:เขาสวยมั้ยพี่ยง ^^
จองยงฮวา: กินน้ำก่อนซักแก้ว รู้สึกน้ำลายมันฝืดคอ
ซอจูฮยอน:พี่ยงชอบชุดนี้ ก็บอกมาเถ๊อะ >.<
***-----------------------------------------------***
2013-01-29
Talk
แอร๊ยยยย อิพี่ยงงงงง ปากก็ไล่ให้น้องไปเปลี่ยนชุดๆ
แต่ไหงหน้าแก มันพาฟินไปไกลแล้ววววว >.<
ส่วนคยู ออกมาแปปๆ อิพี่ยงก็เริ่มจะแผ่รังสีแล้ว ฮ่าๆ
ฉากนี้เป็นอีกหนึ่งฉากที่ไรเตอร์ชอบมากๆค่ะ ดูใสๆ น่ารักกุ๊กกิ๊กดี
แต่ประมาทไม่ได้ เพราะยัยนักเขียนจะพาไปดราม่าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
(หัวเราะ) ดีใจกับคำชม และคอมเม้นที่ขยับขึ้นเรื่อยเลยค่ะ
ขอบคุณที่คอยเม้น คอยติดตามอ่านกันนะคะ
ขอแจ้งเรื่องกำหนดการอัพฟิคหน่อยนะคะ สำหรับท่านที่ยังไม่ทราบ
คือไรเตอร์จะอัพฟิคทุกวันค่ะ เวลาจะไม่คงที่และแน่นอนนะคะ
จะอยู่ราวๆ 6 โมงเย็นขึ้นไป จนไปถึงเที่ยงคืน แล้วแต่วันค่ะ
แต่จะพยายามไม่ให้ดึกมาก และไม่ให้เกินนี้จ้า
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
Thank You ^^
ความคิดเห็น