คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Fic:Projects Love ตอนที่12.บอกคำขอของเธอมา
[Fic] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
CNBLUE -[LOVE GIRL]
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่12.บอกคำขอของเธอมา
45 นาที ผ่านไป
"ลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ยัยจุ้นจ้าน!"
อ้ากกกกกกกกก~~
45 นาที แห่งความทรมานของฉัน~~~~ จองยงฮวา นะ จองยงฮวา!
ฉันคาดเดาผิดไปหลายขุมว่าเขาจะยอมใจอ่อนหรือใจดีให้กับฉัน ที่แท้ที่จริงแล้วเขาก็หาเรื่องแกล้งฉันแบบนี้เอง บอกจะสอนๆ แต่เขากลับเอาแต่สั่งๆๆ ให้ฉันทำแบบนู่น สไลส์แบบนี้
ก็คนมันไม่เคยเล่น จะทำแบบนั้นได้ที่ไหนกัน T.T
"พี่คะ ฉันลุกไม่ไหว แล้วนะค่ะ ฉันล้มไปหลายรอบแล้ว ฉันเจ็บไปทั้งตัวเลย" ฉันบ่นอิดออดพร้อมกับทำหน้าแบบจะร้องไห้ ก็ฉันเจ็บไปทั้งตัวนี้นิ ระบบไปหมดแล้ว :(
"ไม่ไหวก็ต้องไหว ถ้าเธอยังอยากจะเรียนกับฉัน!" เสียงเข้มบอกอย่างไม่ปราณี ให้ตายเถอะ เขาใจร้ายที่สุดเลย
"แต่พี่คะ..."
"งั้นก็เลิกๆ ฉันก็เหนื่อยจะสอนเธอแล้วเหมือนกัน!" ยงฮวาโบกมือเป็นเชิงไล่ฉัน จนฉันต้องทำหน้างิกอีกรอบ เขาถือไพ่เหนือกว่าฉัน และเขาก็รู้มันดี ว่าผลจะออกมาแบบไหน
"โหย~~ ใจร้ายอะ พี่ก็พูดแบบนี้ทุกที" ฉันทำหน้ามุยใส่คนที่ทิ้ง สโนว์บอร์ดของฉัน ให้ฉันได้วิ่งตามไปเก็บเล่นๆ พอรู้ผลแล้ว คนตัวสูงก็ยกยิ้มอย่างพอใจ เชอะ! ได้แกล้งฉันนี้คงจะความสุขหน้าดูนะ
ถึงจะบ่นอิดออด สุดท้ายฉันก็ยังต้องเล่นมันอยู่ดี ก็ฉันยังอยากอยู่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้นิ ยังไงก็ต้องยอม T.T
แกร๊ก~~ แกร๊ก~~ แกร๊ก~~
ฉันยิบสโนว์บอร์ด มาวาง แล้วสวมเท้าลงไปทันที แต่จะติดรัดร้องเท้าให้มันแน่นๆ เนี่ยต้องทำไงอะ ฉันลืมวิธีที่ยงฮวาพึ่งสอนไปแล้วอะ ยงฮวาก็บอกแค่รอบเดียว แถมยังเร็วยิ่งกว่าจรวดนิวเคลียร์ ฮือ
โค้ชหน้าหล่อได้แต่ปลายตามองการกระทำของฉันแวบหนึ่ง ย้ำนะแค่เเวบเดียวจริงๆ แล้วก็สั่งการอย่างบ้าอำนาจอีกรอบ
"จัดการใส่มันให้เรียบร้อย รัดและดึงให้แน่นที่สุด แล้วเราจะมาเริ่มบทการถอยหลัง และเรียนการทำตัว sไม่ก็ c" เขาพูดพร้อมกับวาดมือเป็นรูปตาม และมองไปยังเนินที่จะร่อนลงไปยังเบื้องล่าง เห็นแบบนี้แล้วฉันแทบอยากจะถอดใจจึ้นมาเลย
"ค่ะ ฉันจะทำ"
"ทำหน้าให้มันสนุกหน่อย" เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าฉันทำหน้าไม่พอใจ แต่ขัดใจเขาไม่ได้เช่นกัน
มีความสุขมากนักหรือไง ที่เห็นฉันเป็นทุกข์แบบเนี่ย คนสวยไม่เข้าใจ!
"ใส่เสร็จแล้ว ก็พลิกตัวกับหลัง แล้วถอยหลังลงมา" โค้ชหน้าหล่อพูดจบ ก็ร่อนสโนว์บอร์ดลงไปยังเบื้องล่างซะแล้ว น่าจะห่างจากฉัน ร้อยเมตรได้ ไว้จริงๆ เลย ฉันมองแทบไม่ทัน
ฉันรู้สึกไม่มั่นใจกับรองเท้าเลย เหมือนมันหลวมๆ แต่ช่างเถอะ ฉันก็ดึงไปแน่นแล้วนะ
"ร่อนลงมาเร็วๆ!" โอ้ย ถ้าไม่ติดว่ารักนะ เลิกไปนานละ หล่อโหด ฉันไม่ชอบโหมดนี้เอาซะเลย
"ค่า~ ฉันกำลังตั้งตัวอยู่" ฉันบอกกับโค้ชหน้าหล่อ (โหด) อย่างอารมณ์ดี แต่ในใจ ฉันกลัวทุกสิ่งทุกอย่าง กลัวล้ม กลัวเจ็บตัว กลัวขายหน้า
ฉันยืนมองสิ่งที่คู่รักหลายคู่กำลังทำให้กันอยู่รอบๆ ตัวฉัน การที่ฝ่ายชาย ช่วยประคอง และยืนมองอยู่ใกล้ๆ ในเวลาที่ฝ่ายหญิงล้ม ฝ่ายชายชายจะรีบถลาเขามารับตัวไว้ทันท่วงที จากอากาศที่เริ่มหนาวเย็น มันก็ช่วยให้อบอุ่นหัวใจได้ไม่ยากนะ
แต่ดูยงฮวาซิ ยืนตะโกนบอกให้ฉันรีบร่อนลงไป เท่ากับบอกให้ฉันไปเสี่ยงอันตรายเร็วๆ และเร่งให้ฉันเจ็บตัวมากขึ้นเท่านั้น
ฉันสูทลมหายใจ เขาจนเต็มปอดเพื่อเรียกกำลังใจ ยืนทรงตัวอย่างที่คิดว่ามั่นคง แล้วก็ร่อน!
ฟิ้ว~~ซ้าย
"ดีมากซอจูฮยอน" เสียงโค้ดสุดหล่อตะโกนส่งเสียงชมฉัน ให้ฉันได้ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียม
ฟิ้ววววว ~~ ขวา
"นั้นแหละ ดี" เสียงตะโกนเหมือนส่งกำลังใจมาให้ และรอยยิ้มที่เผยให้เห็นเคี้ยวเสน่ห์นั้นถูกส่งมันมาให้กับฉันอีกรอบ เหมอนเขากำลังพอใจในตัวลูมทีมแบบฉัน
กรี๊ด~~~~ ทั้งวันพึ่งเห็นรอยยิ้มคมเข้มกับเคี้ยวเสน่ห์เหลือล้นนั้น ฮ่าๆๆ แค่นี้ฉันก็มีความสุขละ
โคร้ม!
ฉันพลาดอีกรอบละ ฮือ T.T เพราะฉันมัวแต่หลงละเลิงกับคำชมของยงฮวามากเกินไป เลยไม่ทันตั้งสติ ผลลัพธิ์ที่ออกมาคือ ฉันมานอนเงยหลัง เเอ้งแม้ง กลับหัวอยู่นี่ไง
แต่ฉันเห็นยงฮวารีบวิ่งขึ้นมาบนนี้นะ โอ้ย คุ้มค่ามากที่ล้ม เขาตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างสุดชีวิตและตรงดิ่งมาหาฉัน มันเหมือนเป็นภาพสโลโมชั่นในหนังรักฉากหนึ่ง โดยสายตาของเขาจ้องมองมาเพียงฉันคนเดียว รู้สึกดีจัง^^
"พี่คะ" ฉันรีบเรียกเขา เพื่อหวังให้เขาช่วยดึงฉันให้ลุกขึ้น
"ฮ่าๆๆ ยัยซื่อบื่อเอ้ย ชมแค่นี้ก็เลิง เป็นไงละ เนี่ยแหละบทเรียนของคนไม่มีสมาธิ" พูดจบก็เอาถุงมือที่พึ่งถอดออกมาเคาะหัวฉันทันที
หน่อยแหนะ นึกว่าจะมาช่วยฉัน ที่ไหนได้ มาซ้ำเติมฉันหรอกเหรอ เหอะ ยงฮวา ถ้าหลงเสน่ห์ของฉันเมื่อไหร่นะ ฉันจะไม่ให้มาหัวเราะฉันได้แบบนี้แน่ คอยดู
"นิ..." เขาย่อตัวลงมาข้างหน้าฉัน ในสภาพที่ฉันทั้งหัวฟูฟ่อง หมวกหลุดไม่เป็นท่า น่าอายชะมัด แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ ในขนาดที่ฉันกำลังมุ่นอยู่กับการแกะผมยุ่งๆของตัวเอง
"ถ้าเธอทำรูปตัว Sได้ ก่อน 6 โมงเย็นวันนี้ ฉันจะให้เธอขออะไรก็ได้ 1อย่าง"
ฉันตาลุกวาวเป็นประกาย อย่างกับกองเงินกองทองถูกเทลงมาตรงหน้า มันเหมือนกับสมบัติล้ำค่าที่ฉันต้องรับคว้ามีนไว้ อย่าปล่อยให้หลุดมือ กับประโยคของเขา
ยงฮวารู้ดี ว่าฉันจะขออะไรจากเขา แต่เพียงเพราะเขาคิดว่าฉันจะทำมันไม่ได้แน่นอน เขาเลยท้าฉันไง ดี ฉันชอบนัก คนที่ชอบท้าทายฉันน่ะ
"แต่.."
"แต่ ..อะไรอีกละคะ"
"ถ้าเธอทำไม่ได้ เธอต้องแลกกับการ ออกไปจากชีวิตฉัน" เขาพูดมันออกมาอย่างเลือดเย็น
เหมือนหัวใจฉันกระตุกวูบ ทันที่ทีได้ยินข้อแลกเปลี่ยน ฉันยั้งคิด โดยที่ยงฮวาก็มองฉันนิ่งๆอย่างไม่เร่งรัดจะเอาคำตอบ
บอกตามตรงว่าเปอร์เซ็นที่ฉันจะทำได้ แทบมองไม่เห็นทาง แล้วถ้าฉันทำไม่ได้......ฉันก็ต้องเดินออกไปจากชีวิตเขา เพราะฉะนั้น
"ตกลงคะ ฉันจะทำมันให้ได้"
"ห้ามใช้ตัวช่วยละกัน หึ" ยงฮวาทิ้งเพียงเสียงเค้นหัวเราะไว้ให้ฉัน ก่อนที่เขาจะเดินไปขึ้นกระเช้า และกลับไปยังโรงแรมเพื่อทานข้าวและพักผ่อน เพราะตอนนี้มันก็บ่ายโมงแล้ว
แต่ฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องกินตอนนี้ เสร็จภารกิจเมื่อไหร่ ฉันจะคิดบัญชีกับยงฮวาให้หนักเลยคอยดู!
5.10 PM
โอ้ย!!
ฉันล้มลงไปรอบที่เจ็ดสิบสอง ห้าโมงเย็น เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ฉันยังคงฝึกซ้อมอยู่ที่นี่อย่างมุ่งมั่น และหนักแน่น
"ซอฮยอนไปพักเถอะ พอได้แล้ว" พี่มินฮยอคตะโกนเรียกฉัน
"เดี่ยวฉันตามไปนะคะ ฉันกำลังสนุกอยู่เลย"
"มืดแล้วนะ อากาศก็เย็นมากๆ ด้วย" พี่จงฮยอนบอกมาอีกคน
"เดี๋ยวฉันจะไปแล้วล่ะคะ พวกพี่ไปก่อนเลย"
"ปล่อยคนอวดดีไปเลย เกิดป่วยหรือเเข็งตายอยู่ตรงนั้นอย่ามาโทษพวกฉันนะ" ประโยคสุดท้ายนี่ ไม่พูดจะดีกว่านะ อีจงชิน!
บนลานสกี ตอนนี้ เหลือคนอยู่ไม่มาก มีเพียง คนที่มาถ่ายรูปเล่น อยู่ 2-3 คนเอง
เอาละ รอบสุดท้ายของการซ้อม
ฉันยืดตัวขึ้นและยืนหันหลังพร้อมกับปล่อยตัวเองไปตามแรงลม ขับเคลื้อนไปด้วยใจที่ปล่อยวาง
กริ๊ก!
ฉันได้ยินเหมือนเสียงอะไรบางอย่างมันเด้งขึ้น แต่เเล้วไม่นาน สโนว์บอร์ดของฉันมันก็เร่งความเร็วด้วยตัวของมันเอง เพราะแรงลมพัดมาละรอกใหญ่ ฉันควบคุมมันไม่ได้ เท้าอีกข้างฉันหลุดออกมาจากสโนว์บอร์ด และเหลืออยู่ข้างเดียวที่ลากไปตามเนินเขา ฉันตกใจมาก ก่อนกลิ้งลงเนินเขาแบบไม่ทันตั้งตัว
โคร้ม!
โชคร้ายเกิดขึ้นกับฉัน เมื่อสโนว์บอดมันหลุดออกมาจากเท้าข้างหนึ่ง และมันก็ฟาด! เข้ามาเต็มๆ ที่หน้าฉันเลย! เป็นเพราะที่ฉันรัดร้องเท้าไม่ได้นั่นเอง
ฉันเสียหลักก่อนจะล้มลงหน้าไถลไปกับพื้นสโนว์สีขาว ความเจ็บปวดจากเหตุการณ์เมื่อครู่ บวกกับความเย็นของที่นี่ มันทำให้น้ำตาของคนอย่างฉันไหลออกมาอย่างง่ายดาย
ฉันเป็นคนร้องไห้กับเรื่องง่ายๆ ได้ตลอดเวลา แต่บางที เรื่องที่ควรจะร่ำร้องกลับไม่เป็นอย่างใจนึก น้ำใสๆ ไหลปะปนลงมากับคาบเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากหัว และจมูกของฉัน แต่แทนที่ฉันจะเจ็บปวดกับรอยบาดแผลที่ร่างกายกลับไม่ใช่ บาดแผลภายในจิตใจมันกลับยิ่งเจ็บปวดกว่าหลายเท่า
เมื่อฉันเห็นใบหน้าของเขาลอยมาเข้า
ฉันไม่โทษยงฮวาหรือใครทั้งนั้นที่เป็นคนผิด เพราะฉันเองที่ผิด ที่คิดจะทำแบบนี้ตั้งแต่เเรก
ฉันหงายหน้า มองท้องฟ้าที่เริ่มมืดมิด และเช็ดเลือดกำเดาออกอย่างลวกๆ ปล่อยให้เลือดบ้าๆ ในหัวมันไหลออกมาซะบ้าง จะได้สำนึกกับสิ่งที่ทำอยู่ซะที ว่าเวลาทำก็ทำเองคนเดียว พอถึงเวลาเจ็บมันก็เจ็บอยู่คนเดียวแบบนี้ไง
พอเลือดกำเดาหลุดไหล ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ท่ามกลางความหนาวเย็น และท้องฟ้าสลัว หยิบสโนว์บอร์ดของตัวเองขึ้นมาสวมใสอีกครั้ง พร้อมกับสวมหมวกไหมพรมลงที่สรีษะ เพื่อปกปิดบาดแผล และเลือดที่กำลังไหลเป็นทาง
เวลามันเหลือไม่มากแล้ว สิ่งที่ยงฮวาพูด มันคือสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของฉันได้ทั้งหมด ทุกอย่างที่ฉันอุตส่าทำมา ก็ไม่มีประโยชน์อะไรน่ะซิ ฉันไม่มีทางยอมแพ้ให้กับเรื่องง่ายๆ แบบนี้แน่
"จะยอมแพ้หรือยังละ" เสียงดีใจลอยมาก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันก็รีบหันหลังให้กับเขา ขยับแว่นตา และหมวกให้เข้าที่ เพราะถ้าไม่อย่างนั้น เขาก็ต้องสังเกตุเห็นเลือดที่ไหลลงมาแน่ๆ
"ฉันไม่มีทางยอมแพ้พี่แน่ๆ เตรียมตัวรับคำขอจากฉันได้เลย" ฉันกัดฟันพูดออกไปแบบนั้นทั้งที่ร่างกายเริ่มโอนเอน สายตาก็เริ่มเบลอ คงเพราะด้วยพิษบาดแพลของฉันนั้นเอง
"งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายกับเธอละกันนะ"
ฉันไม่ได้โต้ตอบ เสียงที่ฟังดูจะอารมณ์ดีผิดปกติเลยแม้แต่น้อย สายตายังคงจดจ้องไปยังเบื้องหน้า พยุงตัวเองให้อยู่ในองศาที่พอเหมาะ แล้วเริ่มร่อนสโนว์บอร์ดด้วยจิตใจที่แน่วแน่ และนิ่งสงบ
โค้งแรกผ่านไปอย่างสวยงาม
และกำลังจะโค้งกลับตัวเป็นตัวซี
และแล้ว
ครื้น~~~~
ฉันแทบจะไม่เชื่อสายจาของตัวเอง เมื่อฉันหยุดนสโนว์บอร์ด ของตัวเองด้วยเท้าทั้งสองข้าง และยังทรงตัวได้อย่างเหลือเชื่อ
ยงฮวาทำท่าทางเบิกตากว้างแถบจะไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง เขาค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
แต่แปลก ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเบลอ
เบลอ........
และก็มืดดำลงไปในที่สุด
[YongHwa:Part]
ผมนั่งมองร่างบางที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงอย่างหาคำตอบ ตอนแรกที่ผมเห็นเธอล้มลงที่ลานสกี ผมก็นึกว่าเธอแกล้งทำเหมือนทุกทีที่ผ่านมา
แต่แล้วกลับไม่ใช่ เพราะผมเห็นเลือดที่ไหลอาบข้างแก้มของเธอ ยัยบ้านี่เอาหมวกปิดบังแผลไว้ในตอนแรกจนผมสังเกตไม่เห็น ผมคิดว่าคงป็นเพราะเธอรัดรองเท้าสโนว์บอร์ดไม่แน่นหนามากพอ เลยทำให้พลาดท่าร้องเท้าหลุด บอร์ดมันก็เลยหลุดไปกระแทกหน้าและหัวเธอเข้าอย่างจัง
ทั้งที่ผมรู้ในตอนนั้น เรื่องร้องเท้าของเธอ แต่ผมกลับทำเป็นไม่สนใจเธอซักนิดเดียว แถมยังไปยืนข้อเสนอบ้าๆ แบบนั้น ท้าท้ายเธอให้ทำในสิ่งที่เธอไม่เคยทำด้วยซ้ำ
คำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัวของผม ทำเอาผมสับสนไปหมด
หนึ่งเดือนก่อน อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้กระโจนมาใส่หน้ารถของผม พอฝื้นขึ้นมา เธอกลับความจำผิดเพี้ยน และอ้างว่าผมเป็นแฟนของเธอ ตามติดผมไปในทุกๆที ทำทุกๆ อย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับผม ทั้งที่ผมก็พยายามอธิบาย และทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอออกไปจากชีวิตผมซะที
แล้วไหนจะเหตุการณ์วันนี้อีก
แค่ผมบอก ว่าจะให้เธอในสิ่งที่ต้องการเพียงหนึ่งอย่าง เพียงแค่เเลกกับการเล่นสโนว์บอร์ดบ้าๆนั้น แต่แล้วเธอก็ยอมทำมัน และทำจนสำเร็จ
เธอพยายามทำทุกอย่างเพียงเพราะอยากจะให้ผมยอมรับในตัวเธอ แต่ผมไม่อยากเอาเปรียบเธอ และคิดเข้าข้างตัวเองว่า เธอรักผมจริงๆ
'ที่เธอรักผม ก็เพราะว่าความจำของเธอแค่ผิดเพี้ยนไป ก็เท่านั้น.... '
เธอก็เลยเข้าใจในแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่อีกไม่นานพอความทรงจำของเธอกลับมา ผม....ก็คงกลายเป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ
"ฮือ...." ร่างบางตรงหน้าขยับตัวไปมา เหมือนจะได้สติ ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื้องช้า ก่อนจะมองมาที่ผมอย่างหาคำตอบ
"เธอหมดสติไปตอนอยู่ที่ลานสกีน่ะ ฉันก็เลยพามาส่งที่โรงพยาบาล คิดว่าชีวิตตัวเองเป็นอมตะหรือไง ถึงได้หาเรื่องใส่ตัวไม่หยุดหย่อนแบบนี้"
"ฝื้นขึ้นมา ก็ใส่ฉันเป็นชุดเลยนะคะ" ซอฮยอนได้แต่ทำหน้าหงิกใส่ผม ที่เอาแต่ว่าเธอ
"แล้วนึกยังไง ถึงได้เอาบอร์ดมาฝาดหัวเองเล่นน่ะ"
"พี่จะบ้าหรือไงค่ะ บอร์ดนั้นมันหนักจะตายไป แล้วคนบ้าที่ไหนจะเอามาทำร้ายตัวเองให้หัวแตกแบบนี้เล่า"
"ก็คนบ้าแบบเธอไง ก็เคยเห็นว่ากระโจนใส่รถคนอื่นยังทำมาแล้ว กะไอ้แค่เอาบอร์ดมาฟาดหัวเอง คงทำได้ไม่ยากหรอก"
ผมเถียงอย่างไม่ลดละ บางที การที่ได้เถียงกับยัยตัวแสบนี่ ก็สนุกดีเหมือนกัน เห็นเธอทำหน้าหงิก หน้าง้อใส่ผมที่ไร แล้วมันตลกทุกที
"เฮ้อ ฉันไม่เถียงกับพี่แล้วล่ะคะ อยากจะคิดอะไรก็คิดไปเลย ตามใจ!" คนพูดเบ้หน้าใส่แบบที่เธอถนัด ก่อนจะกอดอก เป็นเชิงเหนื่อยหน่าย มีสิทธิอะไรมาทำท่างทางแบบนี้ใส่ผมกัน ยัยตัวแสบ
หึ ขยันปั้นหน้าจริงๆนะ ยัยตัวเเสบ ขนาดว่าป่วยอยู่ ยังเถี่ยงผมฉอดๆ ได้ขนาดนี้เลย
"แต่เอ๊ะ..." เธอหันมามองผม เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเหล่ห์ ยิ้มแบบนี้ที่ไร เรื่องเดือนร้อนมาถึงผมทุกที
"พี่ยัง.....จำข้อตกลงที่ให้กับฉันไว้ได้มั้ยคะ"
"ข้อตกลงอะไร" ผมแกล้งทำหน้ามึนใส่ และกรอกตาไปมา เหมือนกับจำไม่ได้ ทำเอาคนตรงหน้า ทำหน้าง้อไปอีกหน
ขยันปั้นหน้าจริงๆ คิดว่าทำแล้วน่ารักหรือไง มันก็แค่....
แค่นิดเดียวเท่าแหละ เฮ้! อย่าเข้าใจผิดไปนะ คนอื่นทำมัน(อาจจะ)น่ารักกว่านี้ไง ผมก็แค่บอกว่า เธอทำ มันก็แค่น่ารัก แต่แค่นิดเดียวไง =.="
"ไม่เชื่อหรอก"
" =..='' "
"งั้น...ฉันจะขอสิ่งที่ตัวเองต้องการได้หรือยังคะ" ทำไมต้องหน้าพอใจขนาดนั้นด้วย
"ก็เธอทำมันสำเร็จแล้วนิ"
"แล้วพี่ก็รู้ใช่มั้ยละ ว่าฉันต้องการอะไรจากพี่ แต่พี่ก็ยังยื่นข้อเสนอให้กับฉับ หลงเสน่ห์ฉันแล้วอะสิ คิก"
คนหลงตัวเอง หัวเราะคิดคักชอบใจ ที่เธอพูดก็ถูก แต่ไม่ทั้งหมดนะ อย่าเข้าใจผิด ส่วนถูกก็คือ ผมรู้ว่าเธอต้องการจะขออะไร
แต่วันนี้ผมเห็นเธอซ้อมอย่างหนัก และพอเห็นเธอล้มหลายๆครั้ง ปากผมมันก็พูดออกไปแบบนั้นเอง โดยที่ผมก็ยังงงตัวเอง ว่าทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร และเพราะอะไร
"เพ้ออะไรของเธอ" ผมทำเสียงเข้มใส่เธออีกหน แต่คราวนี้คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนกับพอใจที่เห็นผมทำหน้าโหดๆ ใส่
"ชิ หลงรักฉันก็บอกมาเถอะ"
"อะไรนะ" เธอพูดเสียงเบาจนผมได้ยินแค่เสียงอู้อี้
"ป่าวหรอกค่ะ.." คนตัวเล็กรีบส่ายหัว "..งั้นพรุ่งนี้ตอนหกโมงเย็นเจอกันที่ เอ็น โซลทาวเวอร์ นัมซาน นะคะ"
"ทำไมต้องไปที่นั่นด้วย" ผมโพล่งขึ้นทันที ผมเริ่มเดาทางแผนการของยัยตัวแสบนี้ออกแล้ว แค่ฟังชื่อสถานที ก็ทำเอาขนลุก!
"ก็ฉันจะคุยเรื่องสำคัญกับพี่ และฉันก็เลือกแล้วด้วย"
"แต่ฉันไม่อยากไปที่นั่น คุยกันตรงนี้ เดี๋ยว!" ผมสั่งเสียงเข้ม
"ไม่คะ พี่ไม่มีสิทธิเลือก เพราะพี่แพ้ฉันแล้ว พี่ไม่ควรผิดคำพูดนะค่ะ"
"งั้นฉันจะถือว่าเธอขอสิ่งที่ต้องการละกันนะ" ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ เมื่อนึกเหตุผลมาต่อกรกับยัยตัวเเสบได้ ยังไงเธอก็ต้องยอมผมอยู่ดีนั้นแหละ
"ถึงฉันจะบอกความต้องการของฉันกับพี่ในวันนี้หรือพรุ่งนี้ แต่พี่ก็ต้องไป เอ็น โซลทาวเวอร์ ที่นัมซาน กับฉันอยู่ดีนั้นแหละค่ะ งั้นก็สรุป หกโมงเย็นเจอกันที่ เอ็นโซลทาวเวอร์ นัมซาน นะคะ^^"
รอยยิ้มเจ้าเหล่บนใบหน้าสวยหวานนั้นผมละเกลียดจริงๆ รอยยิ้มแบบนี้
[End:YongHwa. Part]
จองยงฮวา: ยัยตัวแสบ คิดจะทำอะไรกันแน่!
ซอจูฮยอน: เดี๋ยวพี่ยงก็จะได้รู้ความต้องการของซอแล้วล่ะค่ะ
***-------------------------------------------------------***
2013-01-23
Talk
ไง อิพี่ยงไปท้าทายน้อง ก็รู้ๆ ว่าน้องเป็นคนมีความพยายาม
และสามารถทุกอย่าง แพ้เห็นๆ เลย
ยังไงก็มาเอาใจช่วยซอให้ชนะใจพี่ยงได้ซักทีนะค่ะ
Thank you^^
ความคิดเห็น