คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Fic:Projects Love ตอนที่11.หวั่นไหว?
[Fic] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่11. หวั่นไหว?
และในที่สุดฉันก็มานั่งสวยๆ ในรถทัวขั้นใหญ่ ที่กำลังมุ่งหน้าสู่ลานสกี บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีวันยอมแพ้ยงฮวาเด็ดขาดอีก ถึงเขาจะ(ทำเป็น)ไม่อยากให้ฉันมากับพวกเขา
แต่ ก็ไม่ได้บอกนิ ว่าฉันมาคนเดียวไม่ได้ หุหุ
แต่ก็ต้องขอบคุณ รุ่นพี่มินฮยอคอีกนั้นแหละ ที่ช่วยเหลือฉันอีกครั้ง (และมันคงจะเป็นไปจนกว่าฉันกับยงฮวาจะลงเอยกันได้ซักทีนั้นแหละ)
ฉันทิ้งกระเป๋าสัมภาระ ของทริปส์ 2วัน 1 คืนอย่างเหนื่อยอ่อน และล้มตัวลงนอนกับเตียงหนานุ่ม ฉันไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้หรอกนะ แบกเป้ท่องเที่ยวไม่เห็นสนุกเลย
ฉันว่า ไปเจจู หรือฮาวาย มันจะเหมาะกับฉันมากกว่าลานสกีนะ แต่ให้ทำยังไงได้ แฟน? ฉันเลือกแล้วนิ
ติ๊ด~~
ฉันยิบมือถือ ขึ้นมากดดูเมสเสจ แล้วก็พบว่าเป็นเบอร์ของพี่มินฮยอค
'พวกพี่มาถึงแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ห้อง ยงฮวาพักกับจงฮยอน ห้อง 609/XX'
'พี่มินฮยอก:เมสเสจ'
ฉันยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะลุกสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้สวยเด้ง แล้วรีบย้ายหน้าสวยๆ ลงไปยังล๊อบบี้ของโรงแรมให้เร็วที่สุด
นั่งรออยู่เพียงไม่นานใบหน้าหล่อเหลาก็โผล่มาซักที
ถ้าฉันลุกกะว่าจะเข้าไปทักพวกเขา แต่ก็นึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้
ฉันแกล้งทำเป็นเดินกึ่งวิ่ง และในจังวะที่ยงฮวาหันไปคุยกับพี่มินฮยอค(ที่เห็นฉันพอดี) มันก็เลย
โคร้ม!
ฉันเดินชนเข้ากับยงฮวา (ด้วยความตั้งใจ) อย่างจังเลย ฉันตั้งหลักไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บวกกับต้องปะทะร่างหนาอย่างเขาอีก ผลสรุป ร่างบางอย่างฉันก็กระเด็นมานั่งจุมปุกอยู่ที่พื้นยังไงละ
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับคุณ" ยงฮวารีบถลาเข้ามาพยุงฉันขึ้นอย่างว่องไว้ เป็นเพราะฉันใส่แว่นตาอันใหญ่ กับหมวกไหมพรมปิดบัง ทำให้ยงฮวาไม่ทันสังเกตุ เขาถึงได้แสดงกิริยาและท่าทางสุภาพแบบนี้น่ะ ชิ หมั่นไส้จริงๆ
ฉันทำให้เหมือนกับว่ามันเป็นฉากนึ่งในละคร ในช่วงสะโลว์โมชั่น พอพระเอกพยุงนางเอกขึ้น สองคนก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบประสานในตาซึ่งกันและกัน ><
ฉันถอดแว่นกันแดดสีเข้มของตัวเองออกอย่างช้าๆ
และแล้วก็
โคร้ม!
"เฮ้ย!"
"โอ้ย!~~"
สามเสียงที่แตกต่าง เสียงแรกคือพอยงฮวาเห็นเป็นฉันเท่านั้นแหละ รีบปล่อยมือออกจากฉันทันที และผลมันก็มาตกที่ฉันเมื่อยังพยุงตัวเองไม่ค่อยดีเท่าไร เลยกลายว่า ฉันล้มโคร้มอีกรอบมานั่งอยู่ที่เดิม
ส่วนเสียงที่สองคือ อีกสามคนต่างร้อง
และเสียงสุดท้าย ฉันเอง ฮือ เจ็บก้นไปหมดเลย T.T ไม่รู้จะหักไปแล้วหรือยัง :(
"พี่ยงฮวา.! " ฉันตะเบงเสียงเข้ม แต่ยงฮวาไม่ปรายตามองฉันเลยซักนิด แถมอีกสามคนข้างหลังยังอมยิ้มไม่ยอมหยุด หัวเราะเยาะฉันเหรอ!
"ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้ละค่ะ" ฉันยังคงโวยวายไม่เลิก
"โทษทีนะ ฉันตกใจนะ" ปากบอกว่าขอโทษ แต่น้ำเสียง กับหน้าตาที่กำลังหัวเราะฉันนี่มันคืออะไร ใครเชื่อว่าพี่สำนึกก็โง่เต็มทีแล้ว!
"ก็ได้คะ ฉันเชื่อ? งั้นพี่ช่วยมาพยุงฉันขึ้นทีนะค่ะ ฉันเจ็บไปทั้งตัวเลย" :( ฉันพูดพร้อมกับนี้ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปหายงฮวา
ยงฮวายิ้มออกมาอย่างใจดี (แปลกๆ) แล้วเดินอย่างช้าๆ เข้ามาทางฉัน
เข้ามาหาฉันที่ละนิด...
ละนิด.....
และ.......
เพล้ง!
ฉันก้มเก็บเศษซากหน้าตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อยงฮวาเดินผ่านจากฉันไปหน้าตาเฉย กรี๊ด~ มันจะมากเกินไปแล้วนะ ยามกันเกินไปแล้ว คนใจร้าย!
ฉันหันไปมองผู้คนที่ยืนอยู่บริเวณล๊อบบี้ที่มีมากกว่าครึ่งร้อย ทุกคนต่างยืนมองเหตุการณ์นี้อย่างลุ้นระลึก? บางก็หัวเราะ และยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป
หึ คิดจะหักหน้าฉันต้อหน้าคนเยอะๆ อย่างนั้นเหรอค่ะ จองยงฮวา
"ถ้าพี่ไม่มาพยุงฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะประกาศบอกกับทุกคน เหมือนที่ฉันทำอยู่หน้าคอนโดของพี่วันนั้นเลยคอยดู!" ฉันเน้นคำพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะหันไปมองแผ่นหลังที่หยุดเดิน
ยงฮวาหยุดชะงัก และหันมาจ้องเขม่งฉันอย่างเอาเรื่อง
"เธอไม่กล้าหรอก"
"อย่าท้าฉันน่ะค่ะ พี่ก็ย่อมรู้ผลมันดีอยู่แล้วนิ"
ทั้งฉันและเขาต่างจ้องมองกันไปมา เพื่อยังเชิงกันและกัน แต่เป็นยงฮวาที่ หันหลังกลับเตรียมจะเดินหนีฉันไปจริงๆ
"ทุกคน..! โอ้ย....!" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ประกาศบอกกับชาวโลก ร่างก็ลอยขึ้นมาจากพื้นโดยมียงฮวาที่บีบเเขนของฉันอยู่
"เจ็บนะคะ" :( ฉันโน้มตัวเข้าไปกระซิบเขาให้เราได้ยินกันแค่สองคนอย่างเสียงเเเข็ง สายตาของทุกคนยังจับจ้องอยู่ที่เราสองคน ราวกับว่าตอนนี้้รากำลังถ่ายทำซี่รี่กันอยู่ ให้ตายเถอะ! พวกเขาจะสนใจอะไรนักหนา ก็แค่แฟนเขาจะคุย? เล่นกัน
"เธอก็ชอบไม่ใช่หรือไง" เขากระซิบเสียงรอดไรฟัน และยิ่งบีบรัดต้นเเขนของฉันอย่างแรง ทำอย่างกับว่านี่ไม่ใช่เขนคนอย่างไงยังไงงั้น ใจร้ายที่สุดเลย :(
"ฉันไม่ใช่ พวกมาโซคิสม์นะ ถึงจะได้ชอบความเจ็บปวด ปล่อยแขนฉันนะคะ พี่ยงฮวา ฉันเจ็บ!" ฉันพยายามอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล แน่นอนว่ายงฮวายังไม่ยอมปล่อยแขนของฉัน ันได้แต่กัดฟันเพื่อทนความเจ็บปวดนี้
ได้! แล้วพี่จะเสียใจ
ผู้ชายคนนี้.......อืออั๋นอ้อง!(ทำฉันท้อง!) ยงฮวาเอามือหนามาปิดปากฉัน ก่อนที่ประโยคถัดมาของฉันจะกระจายให้ชาวโลกได้รับรู้
"หยุดนะ! .." ยงฮวาจ้องตาฉันเขม็ง ในขนาดที่มืออีกข้างกำลังปิดปากฉันอยู่ ฉันกำลังจะทำปากพะงาบๆ ตะโกนออกไปอีกรอบ แต่ยงฮวาก็ห้ามไว้ซะก่อน "..โอเคๆ ฉันจะปล่อยเธอ แต่เธอห้ามตะโกนอีกนะ เข้าใจมั้ย
"อะ" (ค่ะ) ฉันพยักหน้ารับอย่างรู้งาน และยกยิ้มอย่างผู้ชนะ
"ปล่อยเธอแล้ว พอใจหรือยัง!" พอสะบัดมือออกจากฉันปุ๊บ ยงฮวาก็เตรียมจะเดินหนีไปอีกรอบ มันไม่ง่ายแบบนี้หรอกนะคะ เบบี๋
"ไม่คะ" คราวนี้เข้าแทบจะพุ่งเข้ามากินหัวฉันอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าคนกำลังยืนมอง การแสดงฉากรักอันแสนหวาน? ของเราอยู่
"พี่ต้องอุ้มฉันไปลานสกีด้วยคะ" ฉันลอยหน้าลอยตาพูด อย่างผู้มีชัย ดีที่เรายืนไม่ห่างกันมากนัก คนอื่นถึงไม่ได้ยินในสิ่งที่เราคุยกัน
ยงฮวาแทบจะพ่นไฟเมื่อได้ยินประโยคขอร้อง? ของฉัน เขาถอนหายใจหนักๆ เหมือนรำคาญมันเต็มทน แต่ก็ปฏิเธสไม่ได้
ก่อนที่เหตุการณ์มันลุกลามไปมากกว่านี้ ยงฮวานั้นเองที่เป็นเดินมาชอนตัวฉันไปยังลานสกี
ผู้หญิงอะไรตัวหนักเป็นบ้า! ทันทีที่ชอนฉันขึ้น ก็ยังไม่วายจะบ่นอุบอิบ ชิ หมั่นใส้นัก ฉันแกล้งทำเป็นเอามือสองสองข้างขึ้นไปรอบรัดต้นคอของยงฮวาเอาไว้ และเอาหน้าสวยๆของตัวเอง ซุกลงไปบนแผงอกกว้างๆของเขา
แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจฉันเต้นรัวขึ้นมา คือเสียงเต้นผิดแปลกจังหวะในอกข้างซ้ายของยงฮวากำลังทำให้ฉันปั่นปวน และมันยิ่งดังหนักขึ้นและรัวขึ้น มือฉันกระชับอ้อมแขน พร้อมทั้งแนบหน้าลงไปในแผงอกจนแทบจะสิงยงฮวาอยู่แล้ว
ให้ตายเถอะ! นี่ยงฮวากำลังหวั่นไหว เพราะฉันอยู่เปล่าเนี่ย >/////<
ฉันนั่งมองรีลา การร่อนสโนว์บอร์ดของพวกพี่ๆ อย่างนึกสนุก หลังจากที่ยงฮวาทิ้งฉันไว้ที่นี่ เขาก็เดินเร็วๆ ออกไปร่อนสกีทันที โดยไม่พูดอะไรกับฉนซักคำ
ส่วนฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเขาเหมือนกัน เลยได้แต่มานั่งมองอย่างเดียว ฉันเหลือบมองสโนว์บอร์ดของตัวเองที่นอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นสโนว์สีขาว
แต่พวกพี่ๆนี่เยี่ยมยอดไปเลย พลิ้วไหวอย่างกับสายลม
โดยเพราะ ยงฮวา เขามือโปรมากๆ แทบไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะเก่งขนาดนี้ ยิ่งกว่าเวลาวาดลวดลาย กวาดนิ้วมือลงบนสายกีต้าร์ซะอีก
โอ้ย! ผู้ชายคนนี้ จะมีดีอะไรนักหนา แค่นี้ก็จะรักไม่ไหวอยู่แล้ว >////<
"นั่งเม่ออะไรเหรอซอฮยอน" พี่จงฮยอนร่อนสกี มาข้างๆ ก่อนจะนั่งลงกับพื้นสโนว์ ใกล้ๆ กับฉัน
"ป่าวหรอกคะ"ฉันยิ้มแห้งๆ ให้กับคนที่ฉันนับถือว่าเขาเป็นพี่ชายที่แสนจะอบอุ่น พี่จงฮยอนมองไปที่สโนว์บอร์ดของฉันพรางหันมาถาม
"มัวแต่นั่งมองมันแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะเล่นมันได้ซะทีละ หืม" ท่าทาง ที่ถามอย่างเป็นห่วง มันทำให้ฉันพูดแทบไม่ออก ถ้าฉันมีพี่ชายแบบนี้ซักคน ก็คงจะได้อยู่ไม่น้อย
"ฉัน....."
"ปอดแหกล่ะซิท่า" เสียง ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เมื่อกี้ที่หน้าหน้าล๊อบบี้คงไม่ได้เซะฉันซินะ ถึงได้ตามมาถึงที่นี่
"ฉันไม่ได้ปอดแหกนะค่ะ รุ่นพี่อีจองชิน!
"แล้วทำไมไม่เล่นมันซักทีละ" อิตานี่ มีต่อมทำร้ายอารมณ์ความรู้สึกดีๆ ของคนอื่นเขาหรือกันนะ เจอหน้าหมอนี่ที่ไร ฉันอารมณ์บูดทุกที!
สองคนตรงหน้าต่างมองฉันอย่างรอคำตอบ
"ก็ฉันเล่นไม่เป็นนิคะ ไม่มีคนสอนด้วย!" ฉันทำหน้ามุ้ยพร้อมกับกอดอกเหมือนเด็กโดนขัดใจ
"ก็ไอ้ยงฮวาไง เห็นมันโม้ว่าเก่งนัก!" อิตาจงชินปากเสีย ส่ายหน้าไปมา แล้วก็ร่อนสกี ออกไปเลย ชิ อิตานี่ จะเอายังไงของเขากันนะ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ เหมือนกัยบว่าจงชิน พยายามบอกให้ฉันเข้าไปใกล้ชิดยงฮวาเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี่นะ ค่อนขอดฉันตลอด แปลกคน มาอารมณ์ไหนของเขาเนี่ย
"ทำไมไม่ไปขอร้อง ยงฮวาละ" พี่จงฮยอนแนะนำอีกคน
"ไม่ดีกว่าคะ ฉันเห็นว่าพี่ยงฮวากำลังสนุกอยู่น่ะค่ะ ขืนต้องมาค่อยสอนฉัน พี่เขาก็ไม่ได้เล่นสกีกันพอดี เพราะต้องมาห่วงหน้าพวงหลัง พี่จงฮยอนไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะค่ะ เดี๋ยวฉันจะฝึกอยู่ตรงนี้แหละ: ฉันร่ายยาวด้วยการชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด พร้อยิ้มอย่างจริงใจ ก่อนจะหยิบสโนว์บอร์ดของตัวเองขึ้นมากอดไว้
"งั้น......ให้พี่สอนให้เอามั้ย"
"ไม่เป็นไรจริงๆ คะ" ฉันรีบบอกปัด "พี่ไปเล่นต่อเถอะนะค่ะ ฉันจะเล่นอยู่ตรงนี้ ฉันเล่นอยู่ตรงนี้ได้จริงๆคะ" ฉันบอกกับพี่จงฮยอน อย่างหนักเเน่น เมื่อดูเหมือนว่าพี่จงฮยอนจะไม่ไว้ใจปล่อยให้ฉันได้เล่นสกีคนเดียว
"งั้นมีอะไร ตะโกนเรียกพี่ได้เลยนะ"
"แน่นอนค่ะ" ^^
พอพี่จงฮยอนไปแล้ว ฉันก็โดดเดี่ยวเช่นเดิม เเม้แต่ร้องเท้า สโนว์บอร์ด ฉันยังติดมันไม่เป็นเลย มันดึงยังไงเนี่ย โอ้ย!
ฟุบ!
ฉันทิ้งสโนว์บอร์ดไว้ที่พื้น โดยไม่รู้ตัวว่ามันไหลลงไปกับพื้นสโนว์ตั้งแต่เมื่อไหร่
และตัดสิ้นใจsจะหันกลับไปดูยงฮวาเล่นอย่างเงียบๆ ดีกว่า
แต่แล้ว มือของใครบางคนก็คว้าสโนว์บอร์ดขึ้นมา แล้วยืนมันให้กับฉัน
"เธอไม่ควรทิ้งสโนว์บอร์ดไว้แบบนี้นะ"
"ฉันไม่ได้ทิ้ง แค่วางมันไว้เฉยๆค่ะ" ฉันหันไปบอกกับยงฮวาเสียงเรียบ ยอมรับก็ได้ ว่าฉันเซ็งกับการนั่งดูคนอื่นเล่นมาก ถ้าลานสกี ไม่มี ยงฮวานะ ฉันก็คงไม่มานั่งเซ็งอยู่แบบนี้หรอก สู้ไปนวดสปาให้สบายตัวบนโรงแรมดีกว่า
"วางไว้? แล้วปล่อยให้มันไหลไปเกือบห้าสิบเมตรแล้วเนี่ยนะ" ฉันมองตามทางที่มีรอยสโนว์บอร์ดไหลยาวจริงๆ นี้ฉันมัวทำอะไรอยู่เนี่ย ถึงได้ปล่อยไปแบบนั้น
"ถ้าเธอทำบอร์ดหาย เธอได้จ่ายค่าปรับหนักเเน่ ยัยจุ้นจ้าน!
"พี่ก็เก็บมาให้ฉันแล้วนี่ไงคะ ฉันยิ้มแบ้นแล้นอย่างอารมณ์ดี และรีบลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วรับสโนว์บอร์ด มาจากยงฮวา
"ฉันสอนให้......เอามั้ย" เอ๋? อะไรจะใจดี (ผิดปกติ) ขนาดนี้เนี่ย ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย
ยงฮวาบอกว่าจะสอนฉันเล่นสโนว์บอร์ดอย่างงั้นเหรอ แต่มันก็เเปลกๆ อยู่นะ
"ไม่เชื่อฉันหรือไง หรือว่าไม่อยากให้สอน ถ้างะ.."
"อยากซิคะ อยากมากด้วย" เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป ด้วยความดีใจ ปนตื่นเต้น ฉันจึงยอมรีบคว้าโอกาสนี้ไว้อย่างไม่รีรอ โอกาสดีๆ แบบนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไง ใช่ว่ามันเกิดขึ้นบ่อยๆ ซะที่ไหนล่ะ จริงมั้ย?
ไม่มีเวลามาสงสัยอีกต่อไปแล้วซอซูฮยอน บางที่ยงฮวา อาจจะใจอ่อน และเริ่มมีความรู้สึก ดีๆ กับเราบ้างแล้วละ >.<
บอกมาเถอะ ว่าเริ่มหลงเสน่ห์ฉันแล้ว จองยงฮวา ฮ่า~~~~~
จองยงฮวา: ใคร ใครหวั่นไหว ผมเหรอ? ไม่มีทาง!
ซอจูฮยอน: เป็นอะไรของเขานะพี่ยง แปลกๆ
อีจงชิน:ถึงผมปากร้าย แต่ใจดีนะครับผม คังมินฮยอค:บ้างที ผมก็อยากแบดบอยดูบ้าง :(
อีจงฮยอน: หลงรักผมกันแล้วล่ะซิ
****------------------------------------------------------------------------****
2013-10-22
Talk
กรี๊ด~~ ฉากนี้เค้าเทใจให้เฮียจง น่าร๊ากกก ><
แอบอยากได้พี่ชายแบบนี้ อบอุ่น และดูสุภาพมาก (ก.ไก่ล้านตัว)
มาเอาใจช่วยน้องซอต่อไปค่ะ แอบเห็นอิพี่ยงอุ้มน้องเฉยๆ
ก็หัวใจเต้นผิดจังหวะเเล้วเหรอ ~ (หัวเราะ)
ยังไงก็มาเอาใจช่วยซอต่อไปนะคะ
Thank You ^^
ความคิดเห็น