คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Fic:Projects Love ตอนที่10.I Will Kiss You.
[FIC] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
[2NE1]
------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่10. I Will Kiss You.
กว่าฉันจะดูหนังเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง ดีที่วันนี้ฉันมีเรียนรอบบ่าย เลยไม่ต้องรีบตื่น ประสบการณ์ตรง (จากการดูหนัง) ของฉัน วันนี้ฉันเก็บเกี่ยวมันไว้หมดละ เดี๋ยวจบคลาสนี้ ฉันจะต้องไปลองใช้วิชาที่เรียนมาซักหน่อยแล้ว
ฉันเดินตรงมายังตึกกิจกรรม และตรงดิ่งมายังห้องซ้อม และไม่ลืมที่เช็คความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกเหมือนใช่ทุกที เสื้อผ้าหน้าผมฉันต้องเป๊ะอยู่ตลอดน่ะ
"สวัสดีคะ" ฉันโค้งทักท้ายคนในห้องอย่างอารมณ์ดี แต่ดันได้สายตาจ้องเขม่งกลับมาแทน
เหอะ คิดว่าแค่นี้ฉฉันจะสนเหรอ อยากจ้องก็จ้องไปซิ ยงฮวา
"ทำไมเมื่อวานไม่เห็นมาที่ห้องซ้อมเลยล่ะซอฮยอน" พี่มินฮยอคถามหลังจากวางไม้กลอง แล้วเดินมานั่งพักที่โซฟาตัวข้างๆฉัน
"อ้อ เมื่อวานฉันไม่มีเรียนน่ะคะ เลยไม่ได้มา มหา'ลัย"
"ปกติ ไม่มีเรียนก็เห็นวิ่งไปวิ่งมารอบมหา'ลัย" ถึงจะเป็นเสียงที่พูดแบบเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยินมันชัดเจนเลยนะ นายตัวโย้งปากเสียนี่จะไม่จิกกัดฉันสักวันมันจะตายหรือยังไง เหน็บแนบตลอด!
"แหม รุ่นพี่อีจงชินก็พูดเกินไปนะคะ ฉันก็ไม่ได้วิ่งไปวิ่งมาซะหน่อย ฉันก็แค่......" ฉันลอยหน้าลอยตาพูดอย่างยียวนใส่นายปากเสีย ก่อนจะหันไปหาคนที่ทำเป็นจับนู้นจับนี้กับกีต้าร์อยู่ "..วิ่งมาที่นี่......ที่เดียวเท่านั้นแหละค่ะ"
"เอาล่ะๆ ฉันหิวข้าวละ ไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า" พี่จงฮยอนโพล่งขึ้นถามกลางศึกน้ำลายของฉันกับนายจองชินปากเสีย คงกลัวว่านายจงชินจะกินหัวฉันก่อนน่ะซิ ท่าทางเขาไม่พอใจฉันน่าดูเลย ชิ ใครสนกันละ คนเดียวที่ฉันสนก็มีแต่ยงฮวาเท่านั้นแหละ
ทันที ที่พี่จงฮยอนเอ่ยปากจงชินเป็นคนแรกที่รีบเดินออกไป และตามด้วยพี่มินฮยอค และพี่จงฮยอนก็หันมาพูดกับฉัน
"รีบตามมานะซอฮยอน"
"ค่ะ~"
"เดี๋ยวก่อนซิคะ พี่ยงฮวา" ฉันรีบวิ่งไปดักหน้าเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกจากห้อง คุยกันก่อนซิคะ
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ" เขาพูดออกมาเสียงเรียบ
"หืม...ได้ไงกัน ฉันมาหาพี่ทั้งที ทักทายสักคำพี่ยังไม่ทำเลย"
"จำเป็น?" เขาเลิกคิ้วหนาและทำหน้าได้แบบกวนโอ้ยมากถึงมากที่สุดเลย โอ้ยอย่าให้ฉันต้องตอกกลับไปบ้างนะ
"จำเป็นซิคะ.." ฉันจงใจหยุดประโยคไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะส่งยิ้มหวานอย่างเย้ายวนไปให้เขา ยงฮวาผงะไปเล็กน้อย และรีบปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งเช่นเดิม
แต่ไม่ทันแล้วละ ฉันจับไต๋พี่ได้แล้ว
ฉัน (แกล้ง) เดินเข้าไปหาเขาอย่างนวยนาด และใช้ท่อนแขนโอบรัดรอบต้นคอของเขาอย่างจงใจ ยงฮวายืนมองฉันนิ่งๆ นิ่งจนฉันคาดเดาอะไรจากสายตาของเขาไม่ได้เลย
และเพียงไม่กี่วินาทีถัดมา สีหน้าที่เรียบนิ่ง ก็ฉายเเววเจ้าเหล่เพทุบายขึ้นมา เขายกยิ้มมันอย่างพึ่งพอใจก่อนจะใช้ท่อนแขนอันแข็งแกร่งทั้งสองข้างโอบรัดรอบเอวของฉันเอาไว้
ให้ตายเถอะ ยงฮวาสวมบทเพลย์บอยแบบนี้ ฉันไม่ชอบเลย
ฉันสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ขยับตัวเข้าไปใกล้เขา เพื่อไม่ให้เขาจับได้ ขื่นเขารู้ว่าฉันกลัวหรือรู้สึกประหม่าที่ทำแบบนี้ มีหวังเขาต้องเล่นงานฉันด้วยวิธีนี้อีกน่ะซิ ฉันไม่มีวันยอมหรอก
ฉันยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับแขย่งตัวเพราะเขาสูงกว่าฉันมาก และกระซิบไปที่ข้างหูของเขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่
"...ก็เราเป็นแฟนกันนิคะ" เสียงแผวเบาถูกส่งผ่านไปยังยงฮวา ก่อนที่ฉันจะถอยหน้าออกมาและจงใจให้มันเฉียดกับใบหน้าของเขามากที่สุด
แต่แทนที่เขาจะอึ้ง และหลงใหลไปกับกระทำและคำพูดอันแสนหวานของฉัน
เขายังทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดอีกด้วย
ไม่ต้องรอให้ทันความคิด ริบฝีปากยักลึก ก็ขโมยหอมแก้มฉันอย่างถือวิสาสะ
จุ๊บ!
เขาหะ หอมที่แก้มของฉัน~~ กรี๊ด~ ฉันนึกว่าตัวเองจะคุมสถานการณ์อยู่ซะอีก แต่ป่าวเลย
ยงฮวาต่างหาก เขาใช้จังหวะที่ฉันผละหน้าออกมา และ และนั้นแหละ เขาก็ทำมัน
ฉันอยากจะกรีดร้องและทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่ในเวลานี้สิ่งที่ฉันทำได้ ก็คือก้มหน้าหลบสายตาของยงฮวาอย่างเอียงอาย ฉันไม่มีวันยอมเขาหรอก
ฉันรู้ว่าเราต่างเล่นสงครามประสาทใส่กันอยู่ ในเมื่อฉันป็นคนเริ่ม ฉันจะปิดเกมนี้ด้วยตัวของฉันเอง!
"ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้ละคะ" ฉันพูดด้วยเสียงใสๆปนหัวเราะ ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปอีกระลอก พร้อมกับเอียงคออย่างน่ารัก
"เธอก็ชอบไม่ใช่หรือไง" รอยยิ้มพึ่งพอใจฉายชัดอยู่บนใบหน้าคมคาย ก่อนที่เขาจะส่งสายตาหวานเยิ้มปานน้ำผึ้งมาให้ฉันอีกหน
ไม่พูดเปล่าเขายังกระชับอ้อมแขน และดึงฉันเข้าหาตัวอย่างสือวิสาสะ จนตอนนี้ฉันจะรวมร่างกับเขาอยู่แล้ว ให้ตายเถอะ มีใครเคยบอกเขามั้ยว่าเวลาที่ทำแบบนี้แล้วมันดูเป็นเพลย์บอยตัวร้ายกาจขึ้นมาเลย
แต่ถ้าเขาสวมมาดเพลย์บอย ฉันก็จะเล่นบทเพลย์เกริ์ลเช่นกัน!
"ฉันจะชอบมากกว่านี้ ถ้าพี่....." ฉันหยุดคำพูดปริศนาไว้เเค่นั้น ก่อนจะจ้องมองไปยังเรียวปากหยักเซกซี่ของร่างสูงตรงหน้าอย่างสื่อความหมาย
"จูบ............ตรงนี้" ฉันวาดนิ้วเรียวสวยลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่มของตัวเองอย่างนึกท้าทาย
คนถูกส่งสารถึงกับเบิกตากว้างแทบไม่อยากเชื่อสายตา และสิ่งที่ได้ยิน
หึ ในที่สุดก็หลุดอาการออกมาแล้วซินะ และไม่ปลอยให้ยงฮวาได้สติคืนกลับมา
ฉันจัดการโน้มหน้าเขาลงมา และเขย่งปลายเท้าเพื่อให้เท่าเทียบกับความสูงของเขา
พร้อมทั้งค่อยๆ ยืนหน้าเข้าไปใกล้คนสติแตกขึ้นเรื่อยๆ
เรื่อยๆ..........
จนปลายจมูกของเราเฉียดกัน ฉันเคียงคอไปเล็กน้อย ก่อนจะ...
จู....
"นี่ทั้งสะ.. " เสียงใครคนนึ่งหยุดลงก่อนทีฉันและยงฮวา (ที่สติกลับมาแล้ว) จะผละออกจากกัน และหันไปมองยังต้นเสียง
"เอ่อ....ฉะ ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ แค่จะแวะมาเอา.." พี่มินฮยอคทำท่าทางลนลาน รีบวิ่งมาคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟา และละลำละลักบอกกับเรา "..ตามสบายนะ ตามสบาย"
จากนั้นก็เดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไปเลย ทิ้งฉันกับยงฮวาไว้เบื้องหลัง
"ฉะ ฉันหิวข้าวแล้ว" พูดจบยงฮวาก็เดินออกจากห้องไปซะดื้อๆ ฮ่าๆๆ
ตลกท่าทางของเขาจัง หน้าซีดไปเลย ดีคิดจะเล่นสงคามประสาทแบบนี้กับฉันใช่มั้ย ต้องเจอแบบนี้แหละ หุหุ
"พี่ยงฮวา รอฉันด้วยค่ะ" ฉันรีบวิ่งตามคนขายาว ที่เดินไม่รอฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ไปยังแคนทีน
แคนทีนเต็มไปด้วยผู้คน มากมายที่ต่างก็จับจองพื้นที่ เพื่อดื่มดั่มกับอาหารมื้อเที่ยง
แคนทีนใน มหา'ลัย นี้มี ตั้ง 4 โรงแคนทีน เเบ่งเป็น 4 ชั้นปีน่ะ แต่ส่วนของปี 1 อยู่ห่างออกไป 50 เมตรตรงนู้น ฉันจะไปกินที่นู้นให้อาหารไม่ถูกปากทำไม ในเมื่อนั่งกินที่โรงแคนทีนของชั้นปี 3 มันอร่อยกว่าเยอะ
ฉันกวาดสายตาเพียงไม่นานก็เห็นรุ่นพี่มินฮยอคโบ้กมือให้ ฉันจึงรีบเดินเข้าไปนั่งข้างพี่ยงฮวาทันที
"นี่ยัยปลาหมึก ถอยออกไปให้ห่างๆ ฉันเลยนะ ฉันรำคาญ"
"ชิ ที่เมื่อกี้ไม่เห็นจะพูดแบบนี้เลย" ทันทีที่ฉันพูดจบสามหนุ่มที่นั่งตรงหน้าต่างพากันอมยิ้ม อย่างมีเล่นัยน์
ฉันเดาว่าพี่มินฮยอค คงปล่อยข่าวฉากเลิฟซีนให้อีกสองคนฟังไปเรียบร้อยแล้ว
"ยิ้มอะไรกัน!" เมื่อเขาสู้ฉันไม่ได้ ก็หันไปตวาดใส่เพื่อนของตัวเอง ท่าทางของยงฮวาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กหนุ่มขี้อายเลยซักนิด ^^
ในวงล้อมนี้มันก็ดียู่หรอกนะ แต่พอฉันมองไปรอบตัวสิ สายตาของทุกคนต่างจับจองมาที่ฉันอย่างไม่วางตาเลย
ฉันลืมไปซะสนิท ว่าพวกเขาทั้งสี่ มีอิทธิพล(ต่อหัวใจสาวๆ) ใน มหา'ลัย มากแค่ไหน ยิ่งฉันมาทำตัวสนิทสนมกับพวกเขาแบบนี้แล้ว
สายตานับพัน จองมองมาที่ฉัน บางก็หันไปซุบซิบกินอย่างสนุกปาก
"เป็นอะไรไปซอฮยอน"
"อ้อเปล่าหรอกคะ พี่มินฮยอค"
"แล้วไป พี่นึกว่ากับข้าวแทนทีนนี้ไม่อร่อย" พี่มินฮยอคพูดพร้อมกับเอามือมาลูบๆที่อกข้างซ้ายแสดงเหมือนว่าโล่งออกที่ฉันตอบออกมาแบบนั้น
พอทำท่าทางแบบนี้ ยิ่งดูอ่อนโยน และน่ารักเข้าไปใหญ่เลย ><
"จะไม่ให้อร่อยได้ยังไงละคะ อาหารที่แคนทีนของปี 3... " ฉันหยุดประโยคพูดไว้เหมือนที่ชอบทำอยู่บ่อย แล้วลากสายตาอันชวนเสน่ห์หาไปให้คนที่นั่งมองฉันอยู่ข้าง พร้อมกับจงใจพูดประโยคต่อมาให้กับยงฮวา
"อร่อยที่สุดอยู่แล้วล่ะค่ะ" พร้อมกับส่งวิ้งไปหนึ่งที แบบน่ารักสดใส แต่คนใจร้ายกับแค่แค้นหัวเราะ เหอะ เพียงแค่นั้น
ชิ คนอะไร ไรอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ คนอุตส่าห์ทอดสะพานขนาดนี้แล้ว จะก้าวเข้ามาหน่อยก็ไม่ได้ :(
ฉันเดินออกมาซื้อน้ำอีกรอบ แต่คราวนี้ฉันรู้สึกถึงรังสีอำหิตบางสิ่งมันวนเวียนอยู่ข้างๆฉันเลย
สายตานับพันจับจ้องมาที่ฉัน ฉันรู้สึกได้จริงๆนะ ทำไมต้องมองมาที่ฉันแบบแปลก ๆ ฉันไม่ชอบสายตาที่ทุกคนในที่นี่มองมาเลย
คิดได้ดังนั้นฉันรีบ เดินเร็วๆ ไปที่โต๊ะอาหารของยงฮวาทันที
"ไหนๆ เสาร์-อาทิตย์นี้ พวกเราก็ไม่มีไลฟ์แสดงที่ไหน ไปหาอะไรสนุกๆทำมั้ย" จงชินพูดอย่างตื้นเต้น
"สกีดิ ยงฮวาพูดขึ้นมาเสียงเรียบ" แต่ในตากับเป็นประกายขึ้นมาเลย
"เอาเลย ฉันเห็นด้วยกับยงฮวา" พี่จงฮยอนสัมทับอีกคน
"งั้นค้างที่นั่นซักคืนดีมั้ย"
"เจ๋งเลยมินฮยอค"
"เหรอ~ อย่างแกจะไปคิดอะไรเจ๋งๆ แบบนี้ได้วะ จงชิน"
"อ้าวๆ วอนแล้วมั้ยละ"
ทุกคนต่างส่ายหน้าให้คู่ปรับตลอดการอย่างพี่มินฮยอค และนายจงชินปากเสีย ฉันเห็นด้วยกับพี่มินฮยอคนะ
"ซอฮยอนเคยเล่นสกีมั้ย" พี่จงฮยอนหันมาถามฉัน
"ไม่คะ ฉันไม่เคยเล่นมันเลย"
"งั้นเธอไปทริปส์นี้กับพวกเราซิ" พี่มินฮยอคชวนพรางทำหน้าตื่นเต้น
"ไม่ได้!" ฉันหันขวับไปยังต้นเสียง
"ทำไมละคะ พี่ยงฮวา" ทำหน้าอ้อนๆ หน่อย เพื่อเขาจะใจดียอมให้บ้าง
"เธอไปก็เกะกะ" ยงฮวาพูดโดยไม่หันมามองหน้าฉันเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนจะเป็นการพูดลอยๆ มากกว่าจะเป็นการห้ามฉันอีกนะ ใครจะเชื่อฟังกันล่ะ
"แต่ฉัน.... ฉัน (แกล้ง) ทำหน้ามุ้ยก่อนจะก้มหน้าเศร้า
ยงฮวาถอดหายใจหนักๆ แล้วลุกออกไปจากโต๊ะทันที แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ถึงเขาจะปฏิเสธ แต่ก็ทำได้ไม่เต็มปากเต็มคำ เพราะฉะนั้น ฉันก็จะถือว่าเขาอนุญาติละกัน
"เฮ้ยยงฮวา อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยน้า" พี่มินฮยอควิ่งตามไปอธิบายกับยงฮวา
แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่นิดเดียวกับท่าทางของยงฮวา ในทางกลับกัน ฉันดีใจมากที่เห็นเขาเป็นนี้ เพราะนั้นเป็นสัญญาณบ่งบอกที่ดีสำหรับฉันแล้ว
"ไม่เป็นไรนะซอฮยอน ถ้าเธออยากไปกับพวกเรา เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง" พี่ชายที่แสนดี ตลอดการ อย่างพี่จงฮยอน หันมาบอกกับฉันอย่างอ่อนโยนพรางตบบ่าฉันเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ จนฉันรู้สึกซายซึ้งในน้ำใจของพี่จงฮยอนมากๆ
ถ้าฉันจะมีพี่ชาย ฉันก็อยากได้พี่ชายที่แสนดี และอบอุ่นแบบพี่จงฮยอนเนี่ยแหละ
ไปกันเหอะ จงฮยอน ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนคลาสต่อไปแล้ว อีจงชินพูดเสียงเรียบออกมา ก่อนลุกจากเก้าอี้
นี่ฉันลืมไปซะสนิทเลยนะเนี่ย ว่าจงชินนั่งอยู่ตรงนี้ เพราะปกติฉันก็เห็นค่อนขอดฉันตลอด ไงคราวนี้ถึงนิ่งเงียบไปได้
เตรียมตัวไว้ให้ดีละ เล่นสกีนะ ไม่ได้ไปเดินช๊อปปิ้ง มันไม่ง่ายแน่ ฉันขอถอดคำพูด ที่พูดเมื่อกี้ไว้ได้มั้ย! อีจงชิน นายมันมีปากไว้คอยหาเรื่องฉันแท้ๆ เลย ฮึ่ย!
ฉันหันไปยุ่นหน้าใส่อิตาโย่ง แล้วยิ้มให้กับพี่จงฮยอนที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉันอยู่ก่อนแล้ว แต่เดี๋ยวก่อนนะ
คำพูดของจงชิน เหมือนชวนฉันไปลานสกีด้วยยังไงยังงั้นเลย แต่ช่างเถอะ
ต่อนายนั่นไม่ชวน ฉันก็ต้องไปอยู่แล้ว
เพราะมียงฮวาที่ไหน ก็ต้องมีซอฮยอนที่นั่น หุหุ
ซอจูฮยอน:พี่ยง ระวังตัวไว้ให้ดีๆ เถอะ
ยงฮวา: ยัยตัวแสบ ซอฮยอน!
***-------------------------------***
2013-01-22
Talk
ซอจู ทำเอาอิพี่ยงเงิบไปเลย พี่มินก็ด้วย เงิบกันเป็นแถว ฮ่าๆๆ
ดีเจอซะบ้างอิพี่ยง!
น้องใจกล้าหาญมาก~~~~~~ (หัวเราะ) ฟินฉากนี้ซะเอง
ยังไงก็เมนต์ๆ โหวตๆ ให้เหมือนเดิมนะค่ะ
Thank You^^
ความคิดเห็น