คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Fic:Projects Love ตอนที่9. เอาคืน!
[FIC] Projects Love แผนรักกับดักร้าย
ตอนที่9. เอาคืน!
[YongHwa :Part ]
เมื่อวานผมคงตากฝนนานไปหน่อยบวกกับไปส่งชินเฮที่บ้านทั้งที่ตัวผมเปียกโชก กว่าจะกลับมาที่ห้องได้ ก็เล่นเอาซะป่วยแทบไม่มีเเรง แต่ผมก็ยังจะตะกายไป มหา'ลัย ให้ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งที่ปวดหัวแทบระเบิด แต่ที่ผมต้องกลับมาเพราะเริ่มไม่ไหว และไม่คิดว่ายัยตัวเเสบจะบุกมาถึงที่นี่ได้ แสบจริงๆ
ทำมาเป็นอวดดี แต่พอเอาเข้าจริงผมก็วิ่งหน้าแดงเป็นลูกเชอรี่ออกจากห้องแทบไม่ทัน แต่ที่ผมต้องแสดงกิริยาแบบนั้นกับยัยสมองเสื่อมจอมจุ้น ก็เพียงเพราะแค่อยากไล่เธอออกไปจากผมแค่นั้นแหละ ผมไม่ได้คิดจะจัดการกับเธอจริงๆ หรอกนะครับ
เพราะผมพยายามและอธิบายจนปากจะฉีนถึงหู เธอก็ยังไม่เชื่อ ว่าผมไม่ใช่แฟนของเธอ
ก็รู้หรอกนะครับ ว่าเธอจำไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ใช่ว่าจะเอ่อออไปกับเธอนะ ก็ผมไม่อยากเอาเปรียบเธอนิครับ
กำลังคิดว่าผมเป็นสุภาพบุรุษ กันอยู่ใช่มั้ยละ ผมรู้หรอกน่า^^
"ยัยจอมจุ้นซอฮยอนละ" ทันที ที่ไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้าของผมเข้ามาในห้อง มันก็เปิดปากถามหายัยตัวแสบนั้นทันที หลังจากที่มันโทรมาก่อกวนผมยังไม่สะใจกันหรือไง ถึงได้แห่กันมาที่คอนโดผมแบบนี้
"นี่จิตใจแก จะไม่ถามถึงอาการป่วยฉันบางเลยเหรอวะ จงชิน" ผมหันไปโวยกับไอ้ตัวสูง แต่เหมือนมันจะไม่แย่แสผมสักนิด เลวจริง
"เอ่อ ฉันก็เห็นว่าแกยังไม่ตายหนิ"
"อ้าวไอ้นี่ปาก... แต่เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนี้แกไปญาติดีกับยัยนั่นตังแต่เมื่อไหร่" ที่ถามเพราะผมเห็นเจอหน้ากันที่ไหร่ สาดอารมณ์กันเลือดซิบทุกทีหรอกนะ ไหงวันนี้มาถามถึงกันซะได้
"ก็ตั้งแต่ที่ซอฮยอนเอาทั้งแอปเปิ้ลมาให้ และวันนี้ยังทำข้าวกล่องมาให้อีกไง" มินฮยอค ตอบแทนไอ้คนกวนเส้น
"เหอะ เดี๋ยวนี้ส่งข้าวส่งน้ำให้กันแล้วเหรอ"
"ของเหลือจากแกทั้งนั้น ทั้งแอปเปิ้ล ทั้งข้าวกล่อง"
"แกก็พูดเกินไปน่าจงชิน.." จงฮยอนที่นั่งเงียบ พูดเสียงเรียบ "..แล้วซอฮยอนละ ไม่ได้หาแกเหรอ"
"กลับไปแล้ว" ผมบอกกับจงฮยอนอย่างอ่อนใจ
"เฮ้ย!" มินฮยอคทำหน้าตกใจเหมือนกลองชุดสุดรักของมันเป็นร้อยขีดขวั่นเลยละ "..หวังว่าแก ไม่ได้ทำอะไรรุ่นแรงกับซอฮยอน ให้ร้องไห้ไปอีกนะ"
คงจะร้องหรอกน่า ผมเห็นเธอหน้าแดงแจ๋ รีบวิ่งออกจากห้องแทบไม่ทัน
"หึ วันนี้ไม่หรอก"
"ดูจะอารมณ์ดีเกินไปนะ" จงฮยอนพูดอย่างเงียบๆ ก่อนะเดินไปที่ห้องครัว แล้วดูมันทำสีหน้า อย่ามาทำเป็นรู้ทันผมหน่อยเลย ไม่มีใครที่จะรู้ดีไปกว่าตัวผมเองหรอก แม้แต่ไอ้จงฮยอนก็ตาม
"ดีกับผีอะไรละ" ผมบอกปัดไอ้เพื่อนหน้าหล่อก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา "ว่าแต่ยกโขยงกันมาห้องฉันทำไม"
"ฉันคิดอะไรบางอย่างออก เลยจะเเวะมาบอกแกไง" จงฮยอนที่เดินถือกระป๋องเบียร์มาสี่ขวด แล้วโยนให้ผมและอีกสองตัวที่นั่งอยู่
"อะไรอีกอะ" เรื่องซอฮยอน ทำไมชีวิต ผมถึงหนียัยนี่ไปไม่พ้นซักทีนะ
"ฉันคิดว่าแกควรจะยอมอ่อนข้อให้กับเธอ"
"ไม่มีทาง" ผมรีบบอกปัดและลุกขึ้นทันที
"ใจเย็นดิวะ" มินฮยอลุกมาจับบ่า และรั้งผมนั่งลงที่เดิม จะให้ผมยอมไปตามน้ำในรื่องที่ยัยนั้นคิดเอ่อออไปคนเดียวน่ะเหรอ ไม่มีทาง ยังไงผมก็ไม่ยอมเด็ดขาด!
"ฉันเข้าใจ แต่ที่ฉันจะบอกแกก็คือ แกควรยอมเพื่อให้ซอยอนได้รับรู้ความจริง"
.....
"ยังไงซอฮยอนก็คิดว่าแกเป็นแฟนของเธออยู่ตอนนี้ เพราะว่าเธอจำไม่ได้ว่าแฟนเธอจริงๆคือใคร แถมหลักฐานที่ไปดูจากสถานีตำรวจก็ไม่มีอะไรที่จะสืบไปถึงไอ้หมอนั้น"
..........
"แล้วทางเดียวที่แกจะทำได้ก็คือ ยอมรับเป็นแฟนของซอฮยอนตามที่เธอเข้าใจ แล้วแกก็ใช้เวลาค่อยๆบอก ค่อยๆพูด และอธิบายกับเธอ และค่อยๆถามเรื่องในอดีตที่เธอพอจะจำได้ในเรื่องของเธอกับแฟนมา อย่างน้อยๆก็คงมีหนทางให้เราตามเจอตัวแฟนของเธอไง"
เหตุผลที่จงฮยอนพูดมามันก็ถูกนะครับ ผมไม่เถียง แต่การที่ผมจะต้องไปรับว่าเป็นแฟนเธอแบบนั้น มันไม่ดูจะเอาเปรียบเธอไปหน่อยเหรอครับ เกิดวันดีคืนดีเธอจำความขึ้นมาได้ แล้วผมล่ะ จะทำยังไง จะเป็นอะไรสำหรับเธอ!
"ฉันเห็นด้วยกับความคิดของจงฮยอนนะ..." มินฮยอคพูดขึ้นหลังจากที่นั่งฟังอยู่นาน "...เพราะอย่างน้อยๆ ฉันว่าในบ้าน หรือกระเป๋าสะตังอาจจะมีของแทนใจ หรืออะไรที่เกี่ยวกับแฟนของเธอก็ได้"
"ยิ่งถ้ามีรูปถ่ายก็เจ๋งไปเลย" จงชินพูดสัมทับอีกคน
ทำให้ผมต้องนิ่งคิดครู่ใหญ่ เหตุผลของจงฮยอนมันก็ฟังดูไม่เลวนะ แต่ผมจะยอมรับในสิ่งที่ไม่เป็นความจริงแบบนี้ได้ยังกัน
"เอ่อ...เอาไว้ฉันจะเก็บไปคิดอีกที"
[End ::YongHwa. Part ]
เมื่อวานยงฮวาทำฉันแทบไม่ได้นอน
จะอะไรซะอีกอะ ก็เรื่องบนเตียงกับเขาเมื่อวานนี้ไง (แต่มันไม่ได้มีอะไร คือ มันยังไม่เกิดอะไรขึ้นไง นั้นแหละ อย่าอมยิ้มสิ เชื่อฉัน) ฉันแทบบ้า กลับมาเขิน เฮ้ย กลับมานอนคิดแทบทั้งคืน ฉันว่าวิธีที่เขาทำเพียงเพราะจะไล่ฉันออกมาก็เท่านั้นแหละ คิดว่าฉันจะกลัวและถอยหนีไปอย่างนั้นเหรอ
บอกได้คำเดียว..........ว่ากลัว
แต่ไม่ถอยเด็ดขาด!!
ยังไงฉันก็เลือกไปแล้ว ไม่มีวันเปลี่ยนใจในแน่นอน
เอ๊ะ ถึงแล้ว
ฉันยืนมองป้ายร้านขนาดใหญ่ ที่เขียนบอกไว้อย่างชัดเจนว่า
'CD&DVD STOER'
ฉันจึงรีบเดินเข้าไปในร้าน พนักงาน 2 คนในเคาร์เตอร์ต่างก็โค้งทักทายตามระเบียบ
ฉันเดินไปยังโซนดีวีดีหนังและเลือกเดินไปช่อง หนังรักโรเเมนติก เลือกซื้อไปเพื่อเก็บข้อมูล
นี้ไงๆ
ฉันหยิบหนังที่มีชื่อเรื่องว่า Twiligh ขึ้นมาดู พลิกอ่านๆ ข้อความสั้นๆหลังปกก็พบว่ามันเป็นเรื่องที่
น่าสนใจมาก
แต่พระเอกคงจะเป็นแวมไพร์ล่ะมั้ง (ดูรูปจากหน้าปก) คงเป็นแนวแอคชั่นโรแมนติคแฟนตาซี
ซินะฉันว่ามันผสมผสานหลายแนวดี ดูจากหน้าปกแล้ว ตื่นตาดีด้วย
แต่ฉันก็เหลือบไปเห็น อีก 3-4 กล่องในชื่อเดียวกัน แต่หน้าปกต่างไปนิดหน่อยและเขียนแบ่งแยก
เป็นพาสๆ
งั้นฉันจะเหมามันทั้ง 5 เซทนี้แหละ คงได้ดูกันยาวแน่งานนี้
"เรื่องนี้สนุกมากเลยนะคะ" ทั้นที ที่ฉันวางทั้ง5กล่องลงหน้าเคาร์เตอร์ พนักงานก็พูดเสียงสดใส
"เหรอคะ ฉันไม่ค่อยดูหนังแนวนี้มากเท่าไหร่น่ะค่ะ"
"คิดถูกแล้วละค่ะ ดูแล้วจะไม่เสียใจเลย"^^ เธอแนะนำด้วยท่าทางยิ้มแย้ม บ่งบอกว่ามันสนุกอย่างที่เธอพูดจริง
ดีงั้นฉันต้องรีบกลับไปดูแล้วละ
ทันทีที่ฉันเปิดดูซาวด์เสียงดึงกระหึ่ม สร้างความตื้นตาให้กับฉันมาก หนังฝรั่งแถมแนวแบบนี้ฉันดูไม่ค่อยบ่อยหรอกนะ
ฉากแรกที่เปิดตัวคือในป่าใหญ่ พร้อมกับกว้างตัวหนึ่งที่กำลังกินอาหาร แล้วจู่ๆมันก็ตกในวิ่งหนี้อย่างลนลาน แล้วก็มีบางสิ่งวิ่งตาม และกระโจนตะคุบมันอย่างว่องไว้
ว้าว ตื่นเต้นจังแหะ
การเปิดตัวนางเอกก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่เธอต้องย้ายจากที่เคยอยู่กับแม่ไปอีกประเทศหนึ่งเพื่ออยู่กับพ่อ โดยเหตุผลคือแม่ของเธอมีสามีใหม่นั้นเอง
ฉันนั่งดูไปเรื่อยๆ อย่างเพลิดเพลินโดยที่ลืมเวลาไปเลย
แต่ช่างเถอะ วันนี้ฉันไม่มีเรียนซะหน่อย จะนั่งดูให้จบภายในวันนี้ละนะ
ฉากแล้วฉากเล่า พระเอกก็ยังไม่เปิดตัวมาซะที มีแต่หนุ่มผมยาวชื่อเจคอบ(ในเรื่อง)นั้นแหละที่ตามประกบ เบลล่า (ชื่อในเรื่อง) ตลอด สงสัยเจคอบคงเป็นพระรองแน่ๆ
แล้วเมื่อไหร่จะถึงบทเรียนของฉันละ
20 นาที ผ่านไป พระเอกเดินเปิดตัวออกมาอย่างหล่อเลยอะ แล้วนางเอกก็ตกหลุมรักตั้งแต่เเรกเห็น (เอ๊ะ มันเหมือนกับชีวิตฉันเลยนะ)
ฉันนั่งดูเรื่องราวที่สานต่อกันอย่างละมุมละมอม โดยที่นางเอกก็ยังตามตื้อพระเอก จนได้คบกันเป็นแฟนอย่างสวยงาม
เห็นมั้ย ว่าความพยายามของตัวละครที่รับบทเป็นนางเอก 'พยายามมากแค่ไหน' ฉันต้องทำให้ได้แบบนี้บางซิ ขนาดแวมไพร์(พระเอก)ที่แสนเย็นชา และไรซึ่งหัวใจยังต้องยอมใจอ่อนให้กับตัวนางเอกได้เลย
แล้วทำไมคนที่มีทั้งความรู้สึก ทั้งหัวใจอย่างยงฮวาจะยอมใจอ่อนลงให้ฉันไม่ได้ละจริงมั้ย
6 ชัวโมงผ่านไป
ฉันยังนั่งจุมปุกอยู่บนโซฟาอย่างไม่เหนื่อยหนาย หนังเรื่องนี้มีอะไรหลายๆ อย่างที่ตรงกับชีวิต และสอนข้อคิดอะไรให้ฉันเรื่อยๆในขณะ ที่ฉันนั่งดู
และฉากที่สำคัญก็มาถึง
ตอนที่สองตัวละครไปฮันนีมูนกันไกลสุดขอบโลก หลังจากพิธีแต่งานเสร็จสิ้น
พวกเขาหลบหลีกจากบ้านเมืองที่วุ่นวาย ไปในเกาะๆหนึ่งที่แสนสวย และเงียบสงบ
เจ้าสาวมือใหม่ ร้องขอให้แวมไพร์หนุ่มพรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ >///<
ทำไมผู้หญิงต้องพูดก่อนแบบนี้นะ
ฉันนั่งอยู่บนโซฟาและได้แต่จิกหมอนด้วยเหตุอะไรอะไรฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ เมื่อเห็นฉากเลิฟซีนอันเล่าร้อน ของสองตัวละครเริ่มขึ้น
ฉันได้แต่มองมันอย่างอึ้งๆ เมื่อสองตัวละครเล่นได้อย่างสมบทบาท >////<
ฉันนั่งมอง และจดจำภาพตรงหน้า ต่อให้ฉันต้องเขินจนหน้าแดงเป็นลูกเชอร์ลี่ ฉันก็ต้องเก็บรายละเอียดเหล่านี้ไว้
ไม่ใช่ว่าหื่นหรือโรคจิตหรอกนะ แค่อยากจะรับรู้ เพื่อเอาไว้โต้กลับคนที่จะเล่นงานฉันได้ยังไงละ
ถ้าแค่ภาพตรงหน้าที่เป็นคนอื่น ฉันยังทนมองไม่ได้ แล้วถ้าเจอกับตัวเองแบบเมื่อวานนี้ละ ฉันจะทนได้ซักแค่ไหน
อย่างน้อยๆ เรียนรู้ไว้เพื่อหาทางหนีทีไล่ มันก็ดีกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ถึงฉันจะพร้อมเป็นแฟนกับเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ฉันก็ไม่พร้อมจะถวายทั้งตัวไปให้เขา....
เพียงเผื่อคำว่าแฟนคำเดียวหรอกนะ
จองยงฮวา ฉันจะตอกกลับพี่ให้เเสบเลย...คอยดู!
จองยงฮวา: มีใครสงสารผมรึป่าวครับ ผมกำลังป่วยอยู่นะ TT
ซอจูฮยอน:เอ๋? พี่ยงป่วยจริงหรือแกล้งกันแน่ นี่ขนาดป่วยยังทำเอาฉันแทบเสียสติ
****------------------------------****
2013-01-20
Talk
ซาวด์เสียงนักอ่านคะ เห็นเงียบๆกันไป อัพตอนนี้แล้วรู้สึกน้องซอจะมีแผนอะไรอีก
แผนเยอะจริงๆ อิพี่ยงก็ใจร้ายกับน้องซะเหลือเกิน! เมื่อไหร่จะใจอ่อนซะที (หัวเราะ)
มาตามเอาใจช่วยน้องซอกันต่อไปคะ
ว่าจะจัดการพี่ยงได้มั้ย
Thank You ^^
ความคิดเห็น