ชะตาอควาเทียร์

ชะตาอควาเทียร์

ภายใต้คุกคุมขังใต้ดินของปราสาทหลังหนึ่งในอาณาจักรเมลวอลโลปรากฏร่างบางของเด็กสาวอายุราวๆ15ปี ผู้มีนัยตาสีฟ้าคราม เธอคือเจ้าหญิงเเห่งอาณาจักร อควาเทียร์

อควาเทียร์ อเนตาเซียร์ บุตรตรีคนเเรกของราชาเเห่ง อควาเทียร์ ชายผู้อยู่จุดสูงสุดเเละเป็นดั่งเทพเเห่งอาณาจักรเมลวอลโล่ เด็กสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รัก เป็นดั่งเเก้วตาดวงใจของบิดา และมารดา เเต่ตอนนี้ร่างเล็กน่าทะนุถนอมนั้นนั่งขุดคู้อยู่มุมห้องขัง เเววตาสวยเหม่อลอยคลอไปด้วยน้ำตา ตัดพ้อในโชคชะตาน้อยใจองค์ราชันผู้เป็นบิดาที่ครั้งหนึ่งเคยโอบอุ้มเธอไว้ในอ้อมเเขน เเต่เเล้วอ้อมเเขนนั้นกลับถูกพรากไปโดยน้องสาวต่างมารดา

ย้อนไปเมื่อ7ปีที่เเล้ว บิดาจูงมือเด็กสาวคนหนึ่งหน้าตาคล้ายเธอเด็กสาวผู้มีสีนัยตาที่มีสีเขียวครามเเละหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเข้ามาเเล้วบอกว่านี่คือน้องสาวเเละมารดาอีกคนของเธอ น้องสาวที่อยู่ในคำทำนายจากปุโรหิตขาวดำเเห่งราชวงศ์ตอนพวกเธอถือกำเนิด น้องสาวเป็นดั่งเทพธิดาที่จะนำพาอควาเทียร์ไปสู่ความรุ่งโรจน์ เด็กสาวผู้มีพรจากสวรรค์

และใช่พวกเธอถือกำเนิดขึ้นในวันเดียวกันโดยที่เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยจนมารดาของเธอสิ้นใจไปได้เพียงสามวันน้องสาวผู้นี้ก็ยืนอยู่ข้างกายบิดาแล้วในความคิดของเธอที่บิดาหันไปใส่ใจน้องสาวผู้นี้มากกว่า ยิ้มเเย้มกับน้องสาวมากกว่าเป็นเพราะความสงสารที่นางเคยตกระกำลำบาก เเละไม่ได้รับสิ่งที่สมควรได้รับเพียงเพราะเป็นลูกนอกสมรสกับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก

ตัวเธอพยายามจะออดอ้อนบิดาดั่งเช่นเคย พยายามจะเข้าหาบิดาดั่งที่เคยเป็นเเต่ก็ถูกขัดโดยน้องสาวผู้นี้อยู่ร่ำไป ได้เเต่เฝ้ามองสิ่งที่เคยเป็นของเธอ สิ่งที่เธอเคยได้รับมาตลอดตกไปเป็นของผู้อื่น ต่อให้ข้องใจเเละไม่อาจยอมรับมากเท่าไร น้องสาวผู้เเสนดีคนนั้นจะย้ำเตือนเธอเสมอว่านี่เป็นคือการชดเชยสิ่งที่นางควรได้รับ อย่างเธอหน่ะเฝ้ามองเฉยๆเเบบนี้ดีเเล้ว เเม้เเต่เพื่อนที่เคยมีก็ห่างหายไปเรื่อยๆเพียงเพราะคำสั่งจากบิดาให้เธอดูแลเเละใกล้ชิดน้องสาวผู้นี้ตั้งเเต่นั้นเป็นต้นมา เธอแทบไม่มีชีวิตเป็นของตนเองเลย

จนเมื่อเดือนก่อนเธอถูกสั่งคุมขังโดยราชาเเห่งอควาเทียร์ผู้เป็นบิดา ด้วยข้อหาที่เธอไม่ได้กระทำ ถูกกล่าวหาว่าวางยาน้องสาวเพราะความริษยา ถูกกล่าวหาโดยสาวใช้ของเธอเอง เธอได้เเต่ตัดพ้อในโชคชะตา หากเลือกได้ทำไมเมื่อมีเธอเเล้วต้องส่งน้องสาวผู้นั้นมาเกิดด้วย ทำไมบิดาเหมือนไม่หลงเหลือสายใยเเห่งความรักความเมตตาให้เธอเเม้สักเสี้ยว หากเลือกได้เธออยากลืม ลืมว่าครั้งหนึ่งเคยได้รับความรักจากบิดาเช่นไร

"อเนตาเซียร์" เสียงเรียกชื่อเจ้าหญิงผู้อาภัพได้ดังขึ้น

"เชนเธียร์  นั่นเจ้าหรือ เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร" องค์หญิงผู้มีนัยตาสีฟ้าครามเอ่ยขึ้นด้วยความเเปลกใจ ตกใจ ระคนดีใจผสมปนเปกันไปหมด

"เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไร ตอนนี้เราต้องรีบไปจากที่นี่ องค์ราชาได้ตัดสินประหารเจ้าในเที่ยงวันพรุ้งนี้ เราต้องรีบไปจากที่นี่"

ราวกับฟ้าถล่มมาตรงหน้า บิดาผู้นั้นถึงกับตัดสินโทษประหารกับเธอ เเต่ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้เชนเธียร์ก็ได้ทำลายประตูห้องขังเเละพาเธอออกมา

"ครื้นน"เมื่อเธอหันไปมองที่ๆเธอจากมาอีกครั้ง ปราสาทที่เคยคุมขังเธอก็พังทลายลงมาเสียเเล้ว

"เราต้องหนีไปจากดินเเดนเเห่งนี้ เราจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ พวกเขาไม่มีทางปล่อยเจ้า"

"เเต่..."

"อเนตาเซียร์ ข้าสัญญาสักวันหนึ่งข้าจะพาเจ้ากลับมาทวงทุกสิ่งที่เป็นของเจ้า "   

เชนเทียร์ได้ร่ายเวทย์โบราณข้ามมิติต้องห้ามที่ได้หายสาปสูญไปเกือบนับพันปีโดยที่ไม่มีใครรู้ ว่าเวทย์บทนี้เป็นบทเวท์สืบทอดประจำตระกูลฝั่งมารดาของเชนเทียร์ เขายอมฝืนข้อห้ามร่ายบทเวทย์โดยที่ไม่รู้ว่าเวทย์หลบหนีนี้จะพาพวกเราไปยังดินเเดนเเห่งใหน เเต่ต้องเผชิญกับอะไร เพื่อเจ้าข้ายินดีที่จะเสี่ยง!!