คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 รักครั้งแรก >_
“นี่ยัยยูริตื่นได้แล้วมัวแต่ฝันอยู่ได้”นี่คือเสียงของยัยยุนอาเพื่อนฉันเอง ^_^
“ใช่ๆตื่นเดี้ยวนี้เลย ดูซิน้ำลายไหลยืด น่าเกลียดจิงๆ”ซอฮยอนที่ทนไม่ๆได้จึงช่วยยุนอาปลุกอีกคน
ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมใช้เสื้อเช็ดมัมปากนิดหน่อย
“จะเรียกกันทำไมหนักหนาหูจะแตกแล้ว กะจะให้อาจารย์โบอามาช่วยปลุกหรือไง”
ฉันพูดแขวะยัยสองคนนั่น
“ก้อพักเที่ยงแล้วนี่ไม่ไปกินข้าวหรือไง”ยัยยุนอาตอบกลับ
“อืม....ถึงว่า ฉันฝันเห็นแต่ของกิน”ฉันพูพลางทำหน้าเคลิ้มฝัน
“ยัยตะกละ” ยัยสองคนนั่นพูพร้อมกัน
“จะตะกละก้อเพื่อนเธอและย่ะ”ฉันตะโกนใส่ยัยยุนอากับซอฮยอน
“ฉันล่ะคิดผิดจิงๆที่คบเธอเป็นเพื่อน ยัยยูริ” ซอฮยอนพูดขึ้น
“นี่เลิกเถียงกันได้แล้ว เดี้ยวข้าวเที่ยงก้ออดกินกันพอดี”ยุนอาพูดปราม
“ใช่ๆไปเหอะ หิวแล้ว” ฉันพูดพร้อมกับลากแขนัยสองคนนั้นไปที่โรงอาหาร
“นี่ยูริฉันว่าพอได้แล้วนี่มันจานที่3แล้วน่ะเดี้ยวท้องแตกกันพอดี”ซอฮยอนกล่าวกับฉัน
“ซอฉันว่าฉันยังกินได้อีกสัก 2 จานน่ะ”ฉันกล่าวแหย่ยัยสองคนนั่น
“ถ้าเธอไม่หยุดกินฉันสองคนจะไม่รอแล้วน่ะ”
“เห้ยๆ แหย่เล่นนิดหน่อยเองทำเป็นงอนไปได้ ปะ กลับห้องกัน”ฉันลากแขนยัยสองคนนั่นกลับห้อง
ณ.ห้องเรียน
“นี่ยูริเธอไม่กลัวหาแฟนไม่ได้หรือไงดูทำตัวเข้าซิเป็นลูกผู้ดีแท้ๆ” ดู๊ ดูยัยยุนอามันพูด
“ใครบอกฉันไม่มีแฟน ฉันมีแล้วย่ะไม่อยากจะคุย”ฉันพูดพร้อมทำหน้าภูมิใจ
“ใครมันคือผู้ชายตาถั่วคนนั้นน่ะ”ยัยซอทำท่าหนักใจ
“ไม่เชื่อหรือไงฉันมีหลักฐาน”ฉันหยิบของสร้อยชูขึ้นมา
“โห มีหลักฐานด้วย”ยัยยุนอาว่าพลางดึงสร้อยเส้นนั่นไปดู
“Boy friend”ยุนอาอ่านคำที่สลักในสร้อยเส้นนั้น
“แล้วทำไมถึงเป็นรูปเด็กผู้ชายล่ะ”ซอฮยอนถามด้วยความสงสัย
“เนี่ยล่ะแฟนฉันเองน่ารักใช่ไหมล่ะ”ฉันพูดพลางยิ้มไปด้วย
“นี่เธอกินเด็กหรอ”ยัยยุนอาว่าพลางทำหน้าตกใจ
“จะบ้าหรือไงยัยยุน นั่นมันรูปตอนเด็กๆต่างหาก”
“อ้าวแล้วรูปตอนโตล่ะอยู่ไหนอยากเห็นตอนเด็กน่ารักอย่างนี้โตมาต้องหล่อแน่เลย”ซอฮยอนกล่าวกับฉัน
“ไม่มีอ่ะ”ฉันตอบกลับไป
“อ้าว”ยัยสองคนนั่นกล่าวพร้อมกัน
“ก้อเรื่องมันเป็นอย่างนี้ยัยเดี้ยวจะเล่าให้ฟัง”ฉันเริ่มเล่าเรื่องต่างให้ยัยสองคนนั่นฟัง
10.. ปีก่อน
ณ. สนามเด็กเล่น
“ฮือ...ฮือ...มันหายไปไหนแล้ว ฮือ...ฮือ...”
“นี่เธอเป็นอะไรหรือป่าว”เด็กชายคนนั้นกล่าวกับฉัน
“ฮือ.. ฮือ สร้อยคอฉันหายไปอ่ะ”
“ไม่ต้องร้องน่ะฉันจะช่วยเธอหา”เด็กชายคนนั้นก้อช่วยฉันหา
“นี่ก้อนานแล้วน่ะยังไม่เจอเลย”เด็กชายคนนั้นกล่าวกับฉัน
“ฮือ..ไม่เจอหรอฮือ..”ฉันเริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม
“อ่ะ เอานี่ไปแทนล่ะกัน”เด็กชายคนนั้นยื่นสร้อยคอของเขาให้กลับฉัน
“นายให้ฉันจิงๆหรอ”ฉันยิ้มอย่างดีใจดวงตาที่นองไปด้วยน้ำตาตอนนี้ได้หายไปหมดแล้ว>_<
“ในนี้มันอ่าว่ารัยหรอ”ฉันสังเกตเห็นข้อความที่สลักอยู่ในสร้อย
“โตขึ้นเธอก้อจะรู้ความหมายมันเองแหละ”เด็กคนนั้นกล่าวกับฉัน
“นี่ แล้วก้ออย่าร้องไห้อีกล่ะ น้ำตาเธอให้ฉันเห็นแค่คนเดียวก้อพอ”
“อืม”ฉันพยักหน้ารับ
“คุณหนู! คุณหนูยูริกลับบ้านกันได้แล้ว”
“ฉันต้องไปแล้วล่ะน่ะ จุ๊บ >0<”ฉันหอมแก้มเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วก้อวิ่งออกไป
“อ่อ ฉันชื่อควอนยูริน่ะแล้วนายก้อเป็นแฟนฉันแล้วด้วยพรุ่งนี้เจอกันใหม่น่ะฉันจะรอ”
ฉันตะโกนบอกเด็กชายคนนั้นแล้ววิ่งขึ้นรถไปกลับพี่เลี้ยง
“เรื่องมันก้อเป็นอย่างนี้ล่ะ”ฉันว่าพลางหันไปที่ยัยสองคนนั่นที่ตั้งใจฟังจนตาไม่กระพริบ
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ”ซอฮยอนถามอย่างสงสัย
“ฉันก้อไม่เจอเด็กคนนั้นอีกเลย ฉันล่ะเจ็บใจตัวเองจิงๆที่ไม่ยอมถามชื่อเค้าไป
“นี่เรื่องมันก้อผ่านไปนานแล้วน่ะ เค้าคงมีแฟนไปแล้วล่ะเลิกฝันได้แล้ว”
“แต่ฉันรู้สึกได้น่ะว่ารักครั้งนั้นจะต้องกลับมาในไม่ช้านี้เพราะฉันเชื่อในพรมลิขิต”
“หรอเรียนได้แล้วอาจารย์โบอามาโน่นแล้ว”ซอฮยอนกลับยุยอาลากฉันกลับเข่าที่ก่อนจะเพ้อฝันไปมากกว่านี้
EB i
ความคิดเห็น