คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part - 1
“เซอร์ไพร พี่จียง”ยูริเดินเข้ามาทักทายพี่ชายของเขาที่ไม่ได่พบกันเกือบ 10 ปีอย่างกระตือรือร้น ทำให้คนที่เป็นเจ้าของชื่อถึงกลับตกใจเลยทีเดียว
“ยัยยูล...ฉันนึกว่าแกจะพูดเล่นซะอีก นี่แกกลับมาจริงหรือเนี่ยะ”พี่ชายของหญิงสาวตอบกลับ
“ก็จริงน่ะ สิ.......ยูลหนีแม่มา”ยูริกล่าวก่อนจะเข้าไปออดอ้อนพี่ชาย
“กลับเดี่ยวนี้.....ฉันจะเอาแกกลับที่นี่มันไม่เมหาะกับแก.............แล้วแกก็ไม่มีเหตุผลด้วย”จียงกล่าวอย่างไม่สนใจและแกะมือน้องสาวที่พยายามเกาะแขนเข้าไว้อยู่
“อะไรกัน ยูลอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมา.......เพื่อที่จะได้ยินพี่พูดคำนี้หรอ อยู่กับแม่ๆก็ไม่รักจะไปแต่งงานกับชายอื่น มาหาพี่ชายคนเดียวถึงเกาหลียังจะมาไล่กันอีก”ยูริกล่าวประชดอย่างไม่พอใจ
“ใช่เรื่องของแม่ แม่จะแต่งงานใหม่มันเรื่องอะไรของแกที่ไปขัดขวางด้วยการหนีออกจากบ้าน.......ไม่รู้ล่ะยังไงฉันต้องส่งแกกลับไปให้ได้”จียงยื่นคำขาดก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
“คำก้อกลับ...........สองคำก้อกลับ........อยากให้ไปนักใช่ไหมได้เลย ยูลจะไม่มารบกวนอีก แล้วเรื่องการแต่งงานของแม่ยังไงยูลก้อไม่มีทางยอมแน่รู้ไว้ซะด้วย ไอ้พี่บ้า”คำหลังที่หญิงสาวพูดเทอนั้นตะโกนใส่หูพี่ชายของเทอเต็มๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทางแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความโมโห
“ยัยเด็กบ้านี่........ใครสั่งใครสอนให้แกเป็นคนแบบนี้ห๊า”จียงกล่าวก่อนจะใช้มือนั่นจับหูตัวเอง
ติ๊ด...........ติ๊ด...........ติ๊ด
“ฮัลโหล”จียงรับโทรศัพท์
“จียง........น้องไปหาลูกหรือเปล่าว”แม่ของชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้า
“ครับ........มาเมื่อกี้ ผมเพิ่งคุยกันไปเอง ไม่ต้องหว่งครับแม่ผมจะพาน้องกลับไปในวัน2วันนี้”จียงกล่าวเพื่อให้แม่สบายใจขึ้น
“งั้นไม่มีอะไรแล้ว ดูแลน้องดีๆน่ะ แม่รักลูกน่ะ”
“ครับผมก็รักแม่”จียงกล่าวตอบก่อนจะตัดสาย แล้วนี่ยัยตัวดีหายไปไหนแล้วล่ะ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินหาในบ้าน
“ป้า........ครับ เห็นยูริไหม ในห้องก็ไม่มี”จียงถามแม่บ้านที่เดินผ่านมา
“คุณหนู ยูริ เพิ่งจะนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อกี้เองค่ะ ป้าถามก็ไม่ยอมตอบว่าจะไปไหน”แม่บ้านกล่าวตอบจียง
“ยัยน้องบ้าเอ้ย........จะสร้างเรื่องไปถึงไหน”จียงกล่าวก่อนจะตบหน้าผากตัวเอง
ติ๊ด...........ติ๊ด............ติ๊ด............
“มีอะไรอีกล่ะ”ชายหนุ่มรับโทรศัพ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่สมอารมณ์ อันเนื่องมาจากน้องสาวที่หายออกไป
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วพี่........ตอนนี้ไอ้พวกซึงรีมันยกพวกมาที่ผับของเรา”เจ้าของปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงที่ร้องรน
“ดงแฮแกกับคิบอม......จับตาดูมันไว้ก่อน เดี้ยวฉันจะเข้าไป”จียงกล่าวแล้วตัดสาย ก่อนจะเดินไปที่รถออดี้คนงาม และแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว
ให้มันได้ยังงี้ซี้ แกจะมาทำบ้าอะไรว่ะ ไอ้ซึงรี ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะใช้มือกดโทรศัพควานหารายชื่ออีกคนนึ่ง
“ฮัลโหล ฮันหรอ ตอนนี้นายอยู่ไหนฉันมีเรื่องให้แกทำหน่อย”
“ผมหรอ........อยู่ที่คอนโดพี่มีอะไรหรือเปล่า”เจ้าของปลายสายถามอย่างสงสัย
“ไปตามหาคนให้ฉันหน่อย..เป็นผู้หญิง สูงประมาณ168 ใสเสื้อสีขาว อยู่ในโซล ช่วยหาหน่อยน่ะ แล้วฉันจะส่งรูปตามหลังไปให้”จียงกล่าวแค่นั้นก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในผับของเขา
“ไอ้พี่บ้าเอ่ย..........ฉันไม่น่าเสียเวลามาหาพี่เลย”ยูริกล่าวบ่นไปตลอดทางหลังที่เขาลงจากรถแท็กซี่
“แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยะ.........แท็กซี่นี่ก้อบ้าก็คนไม่มีเงินสดนี่หว่าให้บัตรก็ไม่เอา.แถมยังเอามาทิ้งที่ไหนอีกเนี่ย”ยูริยังบ่นไม่เลิก ก่อนจะลากกระเป๋าไปตามทางเรื่อยๆหิวก้อหิว เงินสดก็ไม่มี จะหนีทั้งทีทำไมถึงไม่ครอบครอบฮ่ะยูริ
“หิวจังเลย...........นี่ฉันจะต้องอดตายในเกาหลีหรอเนี่ยะ”หญิงสาวก่อนจะเอามือลูบท้อง
ปึก
“เห่สาวน้อย.....เดินชนจะไม่ขอโทดกันสักคำเลยหรือไง”ชายนักเลง2คนกล่าวกับยูริ ที่เพิ่งเดินชนเขาไป
“พวกนายต่างหากที่เดินมาชนชั้น”ยูริกล่าวอยากไม่สนใจก่อนจะเดินไปอย่างหน้าตาลอย
“นังนี่มันวอน..........ของจริง อยากเจอดีหรือไง”ชายคนนั่นตะคอกใส่ยูริทำให้หญิงสาวยิ่งเดือดเข้าไปใหญ่
“แกจะทำอะไรฉัน......ฮ่ะ.........ไอ้พวกหน้าตัวเมียดีแต่จะใช้กำลัง...โธ่เอ่ยรู้รึเปล่าว่าพี่ฉันเป็นใคร”หญิงสาวกล่าวอย่างไม่ยอมแพ
“หน่อย.นังนี่ต้องตบสั่งสอนสักหน่อยจะได้รู้สึก”ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะยกมือขึ้นแต่ก็ถูกคว้าไว้เสียก่อน
“รังแกผู้หญิงมันไม่ดีน่ะ”ชายปริศนากล่าว
“แล้วแกเป็นใคร........มายุ่งไรด้วยนี่มันเรื่องขอผัวเมีย”ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะสะบัดมืออก
“จะบ้าหรอใครเมียแก.............ไอ้หน้าปลาหมึก”ยูริตะโกนด่า
“แล้วแกไม่รู้หรอว่าฉันเป็นใคร”ชายปริศนากล่าวก่อนจะถอดแว่นสีชาของเขาออก
“ฮะ........ฮันคยองนี่ลูกพี่”ลูกน้องของมันกล่าวขึ้น
“อ่ะ..เออหว่ะ”ชายคนนั้นตอบด้วยเสียงที่สั่น
“ไปให้พ้นหน้าฉันได้และ.........ก่อนที่พวกแกจะเจ็บตัว”ฮันคยองกล่าวก่อนจะมองดว้ยสายตาที่ดุดัน
“เทอเป็นอะไรหรือเปล่า”ฮันคยองกล่าวกับหญิงสาวตรงหน้า
“ไม่”หญิงสาวตอบแค่นั้นก่อนจะเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายและเดินไปจากตรงนั้น
“นี่ขอบคุณสักคำไม่มีเลยหรือไงฮ่ะ........ยัยผู้หญิงปากร้าย”ฮันคยองกล่าวไล่หลัง.......เพราะเขาอุตส่าห์ลงมาช่วยแต่กลับเจอสภาพแบบนี้
“ฉันไม่ขอร้องให้นายช่วยสักหน่อย”หญิงสาวกล่าว
“โอเค...........ฉันผิดเองที่สละเวลาอันมีค่ามายุ่งเรื่องของเทอ บาย หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีก”ชายหนุ่มหันหลังก่อนจะเดินไปที่รถของเขา
“อ้าว.........ลูกพี่ของแกมันไปอยู่ไหนซะล่ะ........ทำไมไม่ออกมาต้อนรับแขกVIP อย่างฉันดงแฮ”ซึงรีกล่าวก่อนจะเดินไปนั่งที่โซน วีไอพี
“ที่นี่มีอะไรน่าดื่มมั่งเอามาหน่อยซิ........ฉันรู้สึกคอแห้ง 5555+”ซึงรีกล่าว
“ไม่มีที่นี่........ไม่มีของอะไรให้แกดื่มทั้งนั้น”จียงกล่าวหลังจากที่เขาเดินเข้ามาถึง
“ฉันก้อแค่แวะมาดู ยังไงเรามันก้อคนกันเอง ได้ข่าวว่าแกขาดทุนไปหลายล้านแล้วหรอว่ะ สงสัยร้านที่เปิดไหม่ข้างมันน่าเขากว่า แกว่าไหม”ซึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย่ยหยัน
“ออกไปได้แหละ.................มันไม่ใช่ที่ของแก”จียงกล่าว เขาพยายามเก็บความโกรธแค้นไว้
“เฮ่อ..........ฉันก็แค่อยากมาอวยพรแกสักหน่อย........ขอให้เจ๊งไวๆน่ะ”ซึงรีกล่าวแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“แก......น่าจะชิมหมัดฉันสักหน่อยน่ะ”ดงแฮที่ทนไม่ไหวพยายามจะพุ่งเข้าไปแต่ก้อโดนจียงห้ามไว้
“เขาบอกว่า.........หมากัดอย่ากัดตอบ ดงแฮ..........ส่งแขกด้วย”จียงกล่าวแล้วเดินออกไป
ความคิดเห็น