ห้องลับของน้องเป็ด.

ลำดับตอนที่ #3 : Miror of PAST #ส่งกิจกรรม

  Miror of PAST

           เด็กหนุ่มร่างบางเดินเข้ามา ก่อนจะมองไปรอบๆห้องอย่างงงๆว่าตัวเองมาที่นี้ได้ยังไง ? ถึงจะงงแต่ก็เดินไปรอบๆห้อง ลักษณะแบบนี้เหมือนในหนังผี ไม่ก็เรื่องผีๆที่เขาชอบอ่าน ทำให้สนใจ ก่อนสายตาจะพลันเหลือบไปเห็น

            กระจก..?

            ลิทช์คิดในใจ ก่อนจะลองเอามือไปวางทาบบนกระจกแล้วมอง สิ่งที่สะท้อนอยู่บนกระจกหาใช่ตัวของเขา แต่กลับเป็นอดีต อดีตของเขา..

            เมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนที่ลิทช์ยังเป็นเด็กตัวน้อย เด็กตัวน้อยที่ไม่มีใครเลย ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ญาติพี่น้องหรือใครก็ตาม ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้อะไร..

            ในวันที่ 22 เดือนธันวา..เป็นวันที่หิมะตกหนัก ตกหนักมาก..และเป็นวันที่เขาถูกเก็บไป.

            ถูกเก็บไปไหนงั้นเหรอ ? ก็มีคำตอบเดียว

ถูกเก็บไปเลี้ยง

“เธอชื่ออะไรเหรอจ๊ะ ? หืม ?”หญิงสาวผมสีบลอนด์ทอง แต่งตัวมียศถาบรรดาศักดิ์ ราวกับขุนนาง..เดินมากางร่มให้เขาที่ยังนั่งอยู่แถวๆกองขยะ ลิทช์เงยหน้าขึ้นไปมองช้าๆ

“ผมไม่รู้”เขาตอบ

“มาจากไหนเหรอจ๊ะ ?”เธอยังคงพยายามถาม

“ผมไม่รู้”เขาก็ยังตอบแบบเดิม

“ไม่รู้อะไรเลยเหรอจ๊ะ...”เธอมองมาที่ลิทช์ เขาพยักหน้าตอบเบาๆ ก่อนจะมองที่พื้นเมื่อได้ยินผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดคำคำหนึ่งออกมา

“ท่านหญิงค่ะ กลับกันเถอะค่ะ อย่าไปยุ่งกับเด็กที่ไม่มีพ่อแม่ ไร้ซึ่งการสั่งสอนแบบนี้เลย”ผู้หญิงที่น่าจะเป็นคนรับใช้หรือเมดพูดขึ้นมา ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม ลิทช์มองพื้นด้วยแววตาหม่นๆ

“ไม่ ฉันจะพาเด็กคนนี้กลับไปด้วย”ลิทช์ชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวคนข้างหน้า เธอยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยน ยิ้มที่เขาไม่เคยได้รับ สิ่งที่เขาได้รับมาตลอดคือสายตารังเกียจ และถ้อยคำด่าทอ...

“กลับไปกับฉันนะจ๊ะ..ได้มั้ย?”แววตาที่อ่อนโยน รอยยิ้มที่อ่อนโยน ลิทช์รู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆไหลลงมาที่แก้ม

“ครับ...”ลิทช์ปาดน้ำตาที่ไหล แตมันยังไหลไม่หยุด เขาเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้ม เป็นยิ้มที่สดใสที่ไม่เคยทำมาก่อน...

“ลิทช์...ดีมั้ย ?”หญิงสาวยิ้ม ก่อนจะสวมกอดเด็กน้อยเบาๆ แล้วอุ้มเขาขึ้นมา

“ลิทช์เหรอ..?”เด็กน้อยทวนคำเบาๆ เขาไม่ได้เรียนหนังสือเลยไม่รู้ว่าคำนี้หมายความว่ายังไง

“ใช่จ๊ะ ลิทช์ที่แปลว่าแสงสว่าง รอยยิ้มของเธอสดใสนะที่รัก ยิ้มบ่อยๆนะ”เธอยิ้มให้เขา ก่อนจะอุ้มเขามาวางไว้ในรถ แล้วเรียกให้หญิงรับใช้เดินตามขึ้นมา “ต่อไปให้เรียกฉันว่าท่านแม่ โอเคมั้ยเอ่ย ?”

“ท่าน...แม่”เด็กน้อยค่อยๆพูด ก่อนที่หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของเขาจะยิ้มกว้างออกมา เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกใครสักคนด้วยคำนี้ เขาไม่เคยเรียกใครด้วยคำนี้ วันที่เขาถูกเก็บไปเลี้ยง มันก็คือวันเกิดของเขา เพราะงั้นเวลาวันเกิดของเขามาถึง เขาถึงได้มีความสุขมาก ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าตอนแรกตัวเองชื่ออะไร ตอนแรกตัวเองมีพ่อแม่ชื่ออะไร ตอนแรกนามสกุลอะไร ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว..เขาขอแค่ ขอแค่ได้อยู่กับคนคนนี้ ขอแค่ได้อยู่กับท่านแม่ก็พอแล้ว

ถึงจะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ก็เป็นแม่ที่มอบชีวิตใหม่ให้เขา

เป็นผู้หญิงที่สอนเขามาตั้งแต่เด็กจนโต เป็นผู้หญิงที่มักจะมีรอยยิ้ม

เป็นผู้หญิง....ที่เขารักมากกว่าใคร

ลิทช์ยิ้มให้กับความหลังของตัวเอง มือบางลูบไล้กระจกเบาๆ ควรจะขอบคุณหรือเปล่านะ ?ที่ทำให้เขายิ้มออกมาแบบนี้ เขาหัวเราะก่อนจะถอยมือออกมาจากกระจกแล้วเดินออกมา

“ขอบคุณ”

สุดท้าย เขาก็เลือกที่จะเอ่ยมันออกไป..