ภาษารักสื่อใจเรา

ลำดับตอนที่ #23 : ภาษารักสื่อใจเรา ตอนที่ 23

ตอนที่  23

กานดามองไปยังเจ้านายและแฟนหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานและเดินตรงรี่มายังโต๊ะทำงานของเธอพร้อมกันอย่างแปลกใจ ถ้าเพื่อนที่พอลออกไปพบคือภัทรดลแล้วทำไมจะต้องปิดบังเธอด้วย แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะมีโอกาสถามพอลก็ยิ้มหวานเดินเข้ามากอดเธออย่างตื่นเต้นดีใจ

 “ฮันนี่ ผมมีข่าวดีมาบอก”

“ข่าวดีอะไรคะพอล แล้วคุณภัทรกลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย” กานดามองเลยไปทักเจ้านายที่ยืนอมยิ้มอยู่ทางด้านหลังของพอล

“พี่เพิ่งมาถึงตอนบ่ายนี่เอง งานเสร็จก็รีบบึ่งกลับมาเลยเป็นห่วงงานทางนี้”

“เป็นห่วงงานหรือห่วงครูนิกันแน่คะคุณภัทร”

กานดาเอ่ยแซวเจ้านายหนุ่ม

“เกลียดจริงๆเลยคนรู้ทันเนี่ยฮะฮะฮะ พี่ก็เป็นห่วงทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะ โรงแรมเป็นไงบ้างกานดามีปัญหาอะไรรึเปล่า” ภัทรดลหัวเราะแก้เขินก่อนจะเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อถามถึงเรื่องงาน

“ไม่มีค่ะ แล้วโรงแรมที่ภูเก็ตล่ะคะคุณภัทรเป็นยังไงบ้าง”

“เรื่องสัญญาเรียบร้อยแล้ว คิดว่าเดือนหน้าคงจะเริ่มก่อสร้างได้แล้วล่ะ”

“ฮันนี่ อย่าเพิ่งคุยเรื่องงานได้มั้ย มาคุยเรื่องข่าวดีของผมก่อน” พอลเขย่าแขนกานดาเพื่อดึงความสนใจเหมือนเด็กๆ

“ข่าวดีอะไรคะพอล พูดมาสิคะกานดารอฟังอยู่” พอลหันหน้าไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับภัทรดลโดยที่กานดาไม่ทันสังเกต

“แพทให้ฮันนี่ลางานสองเดือนครับ”

กานดามองหน้าเจ้านายหนุ่มงุนงงสงสัย

 “กานดาฟังไม่ผิดหรอก พี่อนุญาตให้ลางานสองเดือนแล้วเราก็รีบไปจัดการเรื่องแต่งงานให้เรียบร้อยซะไม่สงสารเพื่อนพี่บ้างรึไงพอลรอมานานแล้วนะ“ภัทรดลช่วยยืนยันว่าสิ่งกานดาได้ยินนั้นเป็นเรื่องจริง

“ใช่ครับฮันนี่ ผมอยากแต่งงานแล้ว เราแต่งงานกันนะครับแล้วเราก็จะได้ไปจดทะเบียนสมรสเหมือนแพทกับครูนิไง”

พอลทำเสียงออดอ้อนแฟนสาว

“ถ้ากานดาหยุดงานไปสองเดือนใครจะช่วยคุณภัทรละคะ “

“กานดาไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกถ้าเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ก็หยุดได้เลย พี่มีคนมาช่วยแล้วล่ะ พี่ไปทำงานก่อนนะ”ภัทรดลยิ้มให้เลขาสาวและเพื่อนรักก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัว

“คุณภัทรจะให้ใครมาช่วย พอลพอจะรู้มั้ยคะ”

“ฮันนี่รอดูเองดีกว่าครับ แต่ตอนนี้ผมว่าฮันนี่รีบทำงานให้เสร็จเร็วๆดีกว่าจะได้ไปเตรียมตัวแต่งงานกับผมซะที”

พอลโอบบ่าแฟนสาวและดึงมือนุ่มไปยังโต๊ะทำงาน ก่อนที่จะค่อยๆกดบ่าให้นั่งลงบนเก้าอี้อย่างนุ่มนวล เร่งแฟนสาวให้ทำงาน

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงล่ะคะว่ากานดาจะยอมแต่งงานกับคุณน่ะ” กานดามองหน้าแฟนหนุ่มยวนๆจึงถูกพอลกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นก่อนจะหอมแก้มนวลแรงๆเป็นการลงโทษ

“ถ้าฮันนี่ไม่แต่งผมก็จะฉุดฮันนี่ไปอยู่ที่อเมริกากับผมเลย” กานดาหันขวับมองหน้าพอลแทบจะทันทีเมื่อได้ยินภาษาไทยคำใหม่ที่เขาเพิ่งพูดออกมา

“ไปจำคำพูดแบบนี้มาจากไหนกันคะเนี่ย”

“ผมเคยได้ยินแพทพูดตอนแพทโกรธครูนิน่ะครับ”

พอลพูดด้วยน้ำเสียงใสซื่อ

“โอ๊ย ตายละเจ้านายชั้นเอะอะอะไรก็จะฉุด ท่าทางจะดูละครหลังข่าวมากไปละมั้งเนี่ย เฮ้อ ตาฝรั่งนี่ก็เหมือนกันจำแต่ละคำดีๆทั้งนั้น” กานดาถอนหายใจกับสองหนุ่มเพื่อนรัก

“ฮันนี่ก็แต่งงานกับผมสิครับ ผมจะได้ไม่ต้องฉุด”

พอลยังทำหน้าทะเล้น

“ยังค่ะกานดาต้องแน่ใจก่อนว่าคนที่จะมาทำงานช่วยคุณภัทรแทนกานดาเป็นคนที่ไว้ใจได้ เพราะว่าเอกสารสำคัญๆส่วนมากเป็นภาษาไทยทั้งนั้น ถ้าเกิดคนที่มาทำงานแทนกานดาคิดไม่ซื่อกับคุณภัทรขึ้นมา จะต้องมีปัญหาแน่ๆ เพราะภาษาราชการบางอย่างคุณภัทรก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่” กานดาครุ่นคิดกังวล

“ฮันนี่ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผมเชื่อว่าคนที่จะมาทำงานกับแพทแทนฮันนี่จะต้องเป็นคนดีและไว้ใจได้แน่ๆ”

พอลพยายามปลอบแฟนสาวให้คลายกังวล เพราะเขารู้ดีว่ากานดาห่วงงานและภัทรดลมากแค่ไหน ไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้อง แต่เป็นความรู้สึกของน้องสาวที่ห่วงพี่ชายมากกว่า

“กานดาก็หวังเช่นนั้นค่ะ”

 “โอ๊ย แล้วอย่างนี้เราจะได้แต่งงานกันมั้ยล่ะครับเนี่ย”พอลโอดครวญ จึงถูกกานดาตีแขนเบาๆเพราะหมั่นไส้กึ่งเอ็นดู

“ได้แต่งสิคะ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่รอไปก่อน จนกว่ากานดาจะแน่ใจ”

“ฮันนี่สัญญาแล้วนะครับ” พอลยื่นนิ้วก้อยเพื่อขอคำยืนยัน

“ค่ะ สัญญา” กานดาพยักหน้ารับคำพร้อมเกี่ยวก้อยสัญญา เพราะเธอเองก็พร้อมที่จะแต่งงานกับเขาแล้วเช่นกัน แล้วสองหนุ่มสาวก็ช่วยกันทำงานที่คั่งค้างอยู่ให้เสร็จดังที่ตั้งใจไว้

 ภัทรดลมองดูภาพนั้นผ่านผ้าม่านห้องทำงานยิ้มๆ ในที่สุดพอลและกานดาก็ลงเอยกันได้อย่างแฮปปี้แอนดิ้ง

000000

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้สงสัยคุณภัทรโทรมาแน่ๆเลยใช่มั้ย” อนินดารู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอยืนยิ้มอยู่กับโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงของเอวิตาอยู่ใกล้ๆหู

“ไม่ต้องมาแซวเค้าเลย นิแอบเห็นนะเวลาตฤณโทรมาตาลก็มีอาการแบบนี้เหมือนกันแหล่ะน่า” อนินดาแขวะเพื่อนสาวกลับแก้เขิน

“ฮะฮะฮะ มาแอบดูเค้าตอนไหนเนี่ย อุตส่าห์แอบคุยแล้วนะ”

เอวิตาหัวเราะชอบใจ ที่เพื่อนรักพูดแทงใจดำ

“ถึงไม่ได้แอบดูก็เห็นจ๊ะ เวลาตาลคุยกะตฤณนะชอบทำตาปริ๊งๆแบบนี้แหล่ะ” อนินดาทำตาวิบวับประกอบคำพูด ทำเอาเอวิตาหัวเราะก๊ากกับท่าทางทะเล้นๆของเพื่อนรักที่ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยครั้ง

“ฮะฮะฮะหน้านิตอนนี้ตลกจังเลย ตาลล่ะอยากให้ คุณภัทรกับบรรดานักเรียนหนุ่มๆของนิมาเห็นภาพนี้จริง จริ๊ง คงจะฮาน่าดู”

 “หมดกันภาพที่เคยสร้างไว้ ไม่ได้ๆเดี๋ยวไม่มีใครนับถือต้องจริงจังๆเป็นเพราะตาลคนเดียวนะเนี่ยทำให้นิเสียการควบคุม เสียภาพพจน์ความเป็นครูหมด” อนินดาแกล้งต่อว่าเอวิตาก่อนที่จะเก๊กทำหน้าขรึม

 “ไม่ทันแล้วล่ะจ๊ะครูนิ ความน่านับถือมันหมดไปตั้งแต่นิทำหน้าตลกๆเมื่อกี้แล้วล่ะจ๊ะ ฮะฮะฮะ” เอวิตารู้ดีว่าอนินดาไม่ใช่คนเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้แต่ก็ไม่ได้ก๋ากั่นเกินงาม เพื่อนของเธอรู้จักการวางตัวถ้าเวลาสอนอนินดาก็จะเป็นครูที่สอนจริงจัง เข้มงวด แต่เมื่อสอนเสร็จเมื่อไหร่อนินดาก็จะกลายเป็นเพื่อนที่น่ารักและพร้อมจะช่วยเหลือนักเรียนเช่นกัน เอวิตาไม่แปลกใจเลยที่บรรดานักเรียนของอนินดาจะรักและสนิทสนมกับเธอเกือบทุกคน แม้ว่าจะกลับไปประเทศแล้วก็ยังคงติดต่อกับอนินดาอยู่

 “เอ๊า ขำอะไรนักหนาเนี่ย ไม่เคยเห็นคนสวยทำหน้าตลกเหรอจ๊ะ” อนินดายังนึกสนุกพูดให้เพื่อนสาวขำหัวเราะงอหาย

“โอ๊ย ตาลไม่ไหวแล้ว ปวดท้องไปหมดแล้วเนี่ย ฮะฮะฮะ”

เอวิตาพยายามกลั้นหัวเราะแสนยากลำบาก

“โอเคๆ หยุดแล้วๆ เส้นตื้นตามเคยนะยัยตาล นิว่าท่าทางตอนนี้ตลกกว่าที่นิทำอีก ฮะฮะฮะ” อนินดาเปลี่ยนเป็นขำเพื่อนสาวบ้าง

“ถึงเส้นลึกขนาดไหนก็อดไม่ได้หรอก ถ้าเห็นทำหน้านิแบบเมื่อกี้น่ะตล้ก ตลก คุณภัทรเคยเห็นรึเปล่าน๊า“

เอวิตาพูดด้วยน้ำเสียงหอบๆเพราะหัวเราะจนเหนื่อย

“ถ้าเขาเห็นจะยอมแต่งงานกับนิหรอ ฮะฮะฮะ”

อนินดาหัวเราะทำหน้าทะเล้นใส่เอวิตา

“ตาลก็ว่างั้นแหล่ะ“

“เห็นตอนนี้ก็คงถอนตัวไม่ได้แล้วล่ะ” เอวิตาพยักหน้าเห็นด้วยแล้วสองสาวก็หัวเราะพร้อมกันกว่าจะหยุดได้ก็เมื่อนักเรียนของอนินดาเดินเข้ามาทักทายนั่นแหล่ะทั้งสองสาวจึงหยุดและแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตนเอง  

000000

ณ ล๊อบบี้โรงแรมภัทราบีช ทั้งแขกชาวไทยและชาวต่างชาติในอิริยาบถต่างๆ บ้างก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ บ้างก็นั่งคุยกัน

“ครูนิครับ ทางนี้ครับ” พอลโบกมือให้อนินดาทันที เมื่อเห็นเธอก้าวผ่านประตูเข้ามาในโรงแรม เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่เขาชะเง้อมองไปยังประตูทางเข้าอย่างใจจดใจจ่อรอเฝ้ารอคอยการมาของอนินดา

“คุณพอล สวัสดีค่ะ“ อนินดาหันตามเสียงเรียกไปยังที่นั่งโซฟาริมกระจกของโรงแรม อนินดายิ้มทักทายนักเรียนหนุ่มเพื่อนสนิทสามี

“สวัสดีครับครูนิ เชิญนั่งครับ กานดากับแพทประชุมยังไม่เสร็จ ครูนิสบายดีมั้ยครับ” พอลโค้งศรีษะให้ครูสาวก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้อย่างสุภาพ

“ครูสบายดีค่ะ แล้วคุณพอลล่ะคะ”

“ผมก็สบายดีครับ ทำไมวันนี้ครูนิดูเหนื่อยจังเลยครับ” แม้ภาษาไทยของพอลจะไม่ชัดเจนนักแต่เขาก็พยายามพูดซึ่งทำให้ครูสาวยิ้มปลื้มใจกับความห่วงใยและตั้งใจของลูกศิษย์

“ครูเพิ่งสอนเสร็จน่ะค่ะ วันนี้มีสอนทั้งวัน ครูคิดว่าภาษาไทยคุณพอลอิมพรู้ฟขึ้นนะคะ เป็นเพราะฝึกพูดกับคุณกานดาทุกวันรึเปล่าคะ ตั้งแต่มีแฟนนี่ลืมครูเลยนะคะ น่าน้อยใจจริงๆ” อนินดาแกล้งงอน

“ไม่ใช่นะครับ ผมยังอยากเรียนภาษาไทยกับครูนิอยู่ คิดว่าจะรอหลังแต่งงานแล้วจะเริ่มเรียนใหม่น่ะครับ” พอลรีบอธิบายกลัวครูสาวเข้าใจผิด

“ครูล้อเล่นน่ะค่ะ ครูเข้าใจ เมื่อกี้คุณพอลบอกว่าจะแต่งงานใช่มั้ยคะ ครูดีใจด้วยนะคะจะแต่งกันเมื่อไหร่คะ”

“ใช่ครับ ผมอยากแต่งงานเร็วๆแต่ว่า........”พอลหยุดไว้แค่นั้น

“ขอโทษค่ะ คุณพอลมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะเผื่อครูจะช่วยได้” อนินดาถามอย่างเป็นห่วงเมื่ออนินดาฟังน้ำเสียงเศร้าๆของพอล

 “กานดาเป็นห่วงงานครับ เธอไม่อยากหยุดงานเพราะกลัวแพทจะไม่มีคนช่วยครับ”พอลอธิบายต่อ

“คุณภัทรไม่ให้คุณกานดาหยุดงานหรอคะ” น้ำเสียงอนินดาเข้มขึ้น เมื่อคิดว่าสามีตัวดีของเธอริอ่านทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลองไม่ให้คนอื่นสมหวังในความรัก

“ไม่ใช่ครับครูนิ แพทให้กานดาหยุดงานไปแต่งงานได้สองเดือนแต่กานดาบอกว่าถ้าแพทไม่มีคนช่วยเธอก็จะไม่ไป” พอลพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย อนินดามองนักเรียนหนุ่มเห็นใจในความอดทนของเขาที่รอกานดามานานหลายปีแต่ต้องมาเจออุปสรรค

“ถ้าครูนิมาช่วยแพท กานดาอาจจะยอมไปแต่งงานกับผมก็ได้นะครับ”อนินดาได้ยินถึงกับเหวอ

“จะดีเหรอคะ ครูไม่เคยทำงานโรงแรมหรืออ๊อฟฟิศมาก่อนน่ะค่ะอาจจะทำไม่ได้” อนินดามองพอลเห็นใจในความรักของเขาที่มีต่อกานดาแต่หญิงสาวก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าเธอจะสามารถทำงานแทนกานดาได้หรือไม่ เพราะงานสอนเป็นงานเดียวที่อนินดาถนัดและอีกอย่างถ้าเธอมาทำงานกับภัทรดลคนอื่นอาจจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่เกินกว่าครูกับนักเรียนของเขาและเธอ

“ครูนิของผมเก่งแล้วก็ฉลาดที่สุดในโลกอยู่แล้ว ครูนิทำได้แน่นอนครับ แต่ถ้าครูนิทำไม่ได้ก็ให้แพทสอนสิครับ” พอลแนะนำอย่างมีความหวัง แต่นั่นยิ่งทำให้อนินดาคิดหนักเพราะหญิงสาวยังจำวันที่ภัทรดลสอนเธอว่ายน้ำได้เป็นอย่างดีว่า เขาทั้งดุและเข้มงวดกับเธอขนาดไหน  

“ครูก็อยากช่วยนะคะแต่........” อนินดานิ่งคิดใจนึงก็สงสารพอลแต่ใจนึงก็ยังห่วงงานสอนที่ต้องหยุดไปสองเดือน บรรดานักเรียนเธอจะว่ายังไงบ้างนะ

“ถ้าครูนิไม่สบายใจก็ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ“ อนินดามองรอยยิ้มฝืนๆของพอลแล้วก็ใจหาย

“โอเคค่ะ ครูช่วยก็ได้แต่ครูขอเวลาเคลียร์ตารางที่โรงเรียนก่อนนะคะคงจะใช้เวลาสักสองสามวัน “ พอลดีใจดึงมือครูสาวมาจับเพื่อแสดงความขอบคุณที่ครูสาวยอมรับปากที่จะช่วยเหลือ

“ขอบคุณครูนิมากเลยครับ แต่ครูนิอย่าบอกกานดานะครับ ถ้ากานดารู้เธอคงจะไม่ยอม” พอลกุมมืออนินดาเบาๆขอร้อง

“ได้ค่ะ ครูไม่บอกหรอกค่ะคุณพอลสบายใจได้” อนินดาพยักหน้ารับยิ้มจริงใจให้พอล ภัทรดลกับกานดาประชุมเสร็จแล้วรีบเดินตรงดิ่งมายังทั้งคู่ก็เลยได้เห็นภาพบาดตานั้นเต็มๆ ภัทรดลรีบดึงมือภรรยาสาวออกจากการเกาะกุมของเพื่อนสนิททันที มองหน้าพอลเคืองๆที่บังอาจมาจับมือภรรยาสุดที่รักของเขา

“เฮ้ พอลยูจับมือครูนิของไอแบบนี้ได้ยังไงไอหึงนะ” ภัทรดลทำเสียงเข้มต่อว่าเพื่อนสนิท ก่อนที่จะหันมาทำตาดุใส่เจ้าของมือนุ่มที่กุมไว้เช่นกัน

 “นิก็เหมือนกัน ปล่อยให้พอลจับมือแบบนี้ไม่เกรงใจผมเลยนะ สงสัยกลับบ้านต้องโดนทำโทษแล้ว”ท้ายประโยคภัทรดลก้มลงกระซิบข้างหูภรรยาสาวพอให้ได้ยินกันสองคน อนินดาหน้าแดงเพราะเข้าใจความหมายที่เขาพูด

“ยูกอดฮันนี่ของไอ ไอยังไม่หึงเลยนะแพท” พอลโต้กลับบ้าง

“นิอย่าไปฟังพอลมันนะครับ ผมกับกานดาเป็นพี่น้องกัน พอลมันก็หึงกานดาโอเว่อร์” ภัทรดลรีบเอามือปิดหูทั้งสองข้างของอนินดาไว้และจับหน้าหันมาฟังเขาอธิบาย

“คุณพอลหึงโอเว่อร์สู้คุณภัทรไม่ได้หรอกค่ะ ใช่มั้ยคะคุณกานดา“ อนินดาหันไปพยักหน้าขอความคิดเห็นกับกานดาที่ยืนมองดูเหตุการณ์และฟังสองหนุ่มแขวะกันไปมา อยู่ด้านหลังภัทรดล

“กานดาเห็นด้วยค่ะครูนิ แต่จะว่าไปนะคะก็หึงโอเว่อร์ทั้งคู่ล่ะค่ะ” กานดาสนับสนุน

“ก็ผมหึงเพราะรักนี่นาใช่มั้ยพอล” สองหนุ่มจึงเปลี่ยนจากทะเลาะกันมาจับมือสามัคคีกันแทน เมื่อเห็นสองสาวเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“ใช่แพท รักมากก็หึงมาก” พอลเปลี่ยนเป็นพวกเดียวกันทันที

อนินดากับกานดามองหน้ากันยิ้มขำสองหนุ่ม

“แล้วนิกับพอลคุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอครับ” ภัทรดลทิ้งตัวลงนั่งบนที่เท้าแขวนของเก้าอี้ตัวที่อนินดานั่งและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานผิดกับเมื่อสักครู่ที่ดุเธอราวกับเป็นเด็ก

“คุณภัทรไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นสิคะ นิอัดอัด”

 อนินดารู้สึกประหม่ากับสายตาของพนักงานสาวๆที่มองมายังเธอและเขา

“ไม่เอาผมจะนั่งตรงนี้ เบียดๆกันสิดีจะได้อบอุ่น” ภัทรดลสนุกที่ได้แกล้งอนินดาและอยากป่าวประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าอนินดาเป็นอะไรกับเขา

“ถ้าคุณภัทรไม่ไปนิไปเองก็ได้” อนินดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าว่ายังไงภัทรดลคงไม่ทำตามคำบอกของเธอแน่แล้ว พอลและกานดามองทั้งคู่ขำๆ เวลาภัทรดลอยู่กับอนินดามักจะเกเรเสมอ

“ไอก็ขอบคุณครูนิที่จะมาทำงานช่วยยูแทนกานดาน่ะสิ” พอลเป็นคนตอบคำถามที่ภัทรดลถามค้างไว้ เมื่อกานดาได้ฟังคำตอบ ถึงกับอ้าปากค้างเพราะคาดไม่ถึง

“จริงหรอคะคุณภัทร ปล่อยให้กานดาสงสัยอยู่ได้ว่าใครจะมาทำงานแทน ที่แท้ก็ครูนินี่เอง กานดาได้ยินแบบนี้ก็เบาใจค่ะที่ครูนิจะมาช่วยคุณภัทร” กานดายิ้มดีใจ

“ผมก็ดีใจครับ เพราะฮันนี่กับผมจะได้แต่งงานกันซะที”

พอลส่งสายตาหวานๆให้แฟนสาว

“ผมก็ดีใจครับ” ภัทรดลยิ้มหวานให้อนินดาไม่แพ้กัน

 “นิไม่แน่ใจว่าจะทำได้รึเปล่านะคะ คงต้องรบกวนคุณกานดาช่วยสอนงานให้ด้วย”

“รบกวนอะไรคะ กานดาต่างหากที่ต้องขอบคุณครูนิถึงจะถูก ครูนิมาทำงานแทนกานดาเป็นหน้าที่กานดาอยู่แล้วล่ะค่ะ”

“นี่ก็ดึกมากแล้ว เราไปทานข้าวกันเถอะ ” ภัทรดลลุกขึ้นเชิญสองสาวให้เดินนำหน้าไปยังห้องอาหารของโรงแรม แล้วตัวเอง ก็หันมาแตะมือกับเพื่อนรักที่สามารถทำให้อนินดามาทำงานกับตัวเองสำเร็จ

“ขอบใจมากนะพอล ที่ทำให้ครูนิยอมมาทำงานกับไอได้”

“ไอก็ต้องขอบใจยูเหมือนกันที่ช่วยให้ไอได้แต่งงานกับกานดา แต่ไอไม่เข้าใจว่าทำไมยูไม่ชวนครูนิเองล่ะ”พอลถามเพื่อนรักในสิ่งที่ข้องใจ

“ถ้าไอชวนครูนิไม่มีทางมาทำงานกับไอเด็ดขาด ยูพูดน่ะดีแล้ว ครูนิมาทำงานที่นี่สองเดือนก็เหมือนมาพักผ่อน ไอไม่อยากให้ครูนิทำงานหนักว่ะ สงสาร ถึงครูนิไม่ทำงานไอก็เลี้ยงได้”

 “อ๋อ ไอเข้าใจแล้ว กานดาก็เหมือนกัน”สองหนุ่มฝรั่งมองหน้าก่อนจะถอนใจกับความดื้อรั้นของคนรัก ว่าแล้วก็เดินไปยังคู่รักของตนที่กำลังคุยกันอย่างถูกคอ

000000

 ภัทรดลนั่งพิงหัวเตียงมองอนินดาที่กำลังแปรงผมอยู่หน้ากระจกยิ้มๆ

“คุณภัทรอารมณ์ดีอะไรนักหนาคะ นิเห็นยิ้มไม่หยุดตั้งแต่กลับมาจากโรงแรมแล้ว” อนินดามองสามีผ่านกระจก ภัทรดลก้าวลงจากเตียงตรงมายังภรรยาและคว้าแปรงมาหวีผมให้เธอกลิ่นหอมของแชมพูจากผมสลวยที่เพิ่งแห้งหมาดๆ ทำให้ภัทรดลอดที่จะก้มลงสูดดมได้ อนินดาจึงอิงศรีษะกับอกกว้างของสามีเมือนถูกเขาสวมกอดทางด้านหลัง

“ก็ผมดีใจนี่ นิจะมาทำงานกับผมตั้งสองเดือน ผมจะได้เห็นหน้านิทั้งวันไม่ต้องทนทรมานคิดถึงนิอีก”

“เจอหน้ากันทั้งวัน เดี๋ยวคุณภัทรได้เบื่อนิกันพอดี”

“ผมจะเบื่อนิได้ยังไงล่ะครับ นิออกจะน่ารักขนาดนี้” ภัทรดลจับศรีษะภรรยาสาวโยกไปมา อนินดาเงยหน้ามองปลายคางของสามีอย่างหลงไหล จึงถูกริมฝีปากหนาปิดปากบางราวกลับกุหลาบของเธอที่เผลอเผยอออกโดยไม่รู้ตัว ภัทรดลมอบรางวัลเป็นจูบที่แสนหวานและดูดดื่มให้อนินดาแล้วชายหนุ่มก็ก้มลงอุ้มเธอก้าวพรวดเดียวก็ถึงเตียงนอน ภัทรดลวางร่างบางลงอย่างนุ่มนวลทะนุถนอมเหมือนกลัวว่าร่างเธอนั้นจะบุบสลายก็ไม่ปาน

“คิดถึงนิจังเลย ผมไปทำงานตั้งหลายวันคิดถึงผมบ้างรึเปล่าครับที่รัก” ภัทรดลกระซิบชิดริมฝีปากบางราวกลีบกุกลาบของเธอหลังจากตักตวงความหอมหวานจนชื่นฉ่ำหัวใจแล้ว

“ไม่คิดถึงค่ะ” อนินดาบีบจมูกโด่งเป็นสันของเขาอย่างหมั่นเขี้ยว

“ว่าไงนะ ไม่คิดถึงหรอ”ภัทรดลหรี่ตามองหน้าหวานๆของ

อนินดาที่ขณะนี้เต็มไปด้วยแววยียวน

 “ฮะฮะฮะ คุณภัทรปล่อยนินะ นิจั๊กจี้ ฮะฮะฮะ” อนินดาหัวเราะไม่หยุดเมื่อเจอสามีจี้เอว

“นี่แน่ะๆ แกล้งผมดีนักต้องเจอแบบนี้” อนินดาดิ้นพล่านไปมาหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล

“คุณภัทรขา นิยอมแล้วค่ะ” อนินดาอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานแต่ภัทรดลยังนึกสนุกไม่ยอมหยุดง่ายๆ

“ผมให้โอกาสนิแก้ตัวอีกครั้ง คิดถึงผมรึเปล่า”

“คิดถึงค่ะ คิดถึง โอ๊ย ฮะฮะฮะ”

“คิดถึงมากแค่ไหน” ภัทรดลชูมือจ่อที่เอวของอนินดาขู่อย่างผู้ที่เหนือกว่า

“คิดถึงที่สุดในโลกเลย พอใจรึยังคะ” อนินดาประชด ภัทรดลยิ้มพอใจ เลื่อนมือที่ตั้งท่าจะจี้เอวเมื่อสักครู่ไปยังปมเสื้อคลุมชุดนอนของอนินดากระตุกทีเดียวปมก็หลุดออกอย่างง่ายดาย ชุดนอนลายลูกไม้สีหวานที่เธอสวมใส่ยามนี้ช่างดูน่ารักเหลือเกิน

“ที่รักรู้ใจผมจังเลย” ภัทรดลส่งสายตาวาบหวามที่เต็มไปด้วยไฟพิษวาสให้ภรรยาสาวเมื่อเห็นว่าเธอโนบราเอาใจเขา ภัทรดลไม่รอช้าก้มลงดอมดมดอกบัวตูมขาวอวบอิ่มโผล่พ้นคอเสื้อขึ้นมาเหมือนกำลังรอคอยสัมผัสจากเขาอย่างหิวกระหาย อนินดาตอบรับสัมผัสจากเขาโดยไม่บิดพริ้วเพราะหญิงสาวเองก็คิดถึงสัมผัสจากเขาเช่นกัน

“คุณภัทรไม่ชอบหรอคะ” อนินดาหรี่ตาถามอย่างเซ็กส์ซี่

“ชอบที่สุดเลยครับ รับรองคืนนี้นิไม่ได้นอนแน่ๆผมจะทำโทษสะสางทุกคดีรวบยอดเลย ทั้งขัดคำสั่งผม แอบกิ๊กกับนายพอลแล้วไหนจะทำตัวเซ็กส์ซี่อีก ผมว่าข้อหาสุดท้ายนี่น่าจะหนักสุดเลยนะจ๊ะที่รัก” ภัทรดลคาดโทษ อนินดาหัวเราะคิกคักไม่นึกเกรงกลัวกับคำขู่ของเขาเลยสักนิด หญิงสาวยินดีและพร้อมที่จะยอมรับการลงโทษที่แสนอ่อนหวานจากเขาเสมอ

 ++++ มาอัพตอนใหม่แล้วนะจ๊ะ writer ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้อัพบ่อย ทั้งที่ใจอยากจะอัพทุกวันเลย แต่ติดภาระกิจเรื่องงานช่วงที่ผ่านมาเลยไม่มีเวลาอัพบ่อยแต่ต่อไปจะพยายามอัพบ่อยๆนะคะ หวังว่าทุกท่านจะคอยอ่านและเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ช่วยเม้นท์กันหน่อยนะคะ writer จะได้รู้ว่ามีจุดไหนที่ต้องแก้ไขบ้าง  ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ++++