คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5
CHAPTER 5
หลังจากวันที่ไมเซอร์พูดจาแปลกๆกับฉัน ฉันก็ไม่เก็บไปคิดเท่าไรเพราะเค้าอาจแค่ล้อเล่นอะไรกับฉันเท่านั้น พอคิดได้แบบนั้นฉันจึงแกล้งลืมๆเรื่องนั้นไป
“คิดอะไรอยู่เหรอลิตเติ้ล”
“ว๊ายยย!”
โครม!!
“โอ๊ย เจ็บจัง ลูคัสนายเล่นอะไรเนี่ย ฉันตกใจหมดเลย T^T” ลูคัสมองฉันก่อนจะยื่นมือมาให้จับ ฉันจึงจับมือเข้าแล้วลุกขึ้นก่อนจะบ่นใส่อย่านอยด์ๆ
“นายมาแบบนี้คนอื่นเค้าตกใจนะรู้ไหม L”
“คงจะใช่ เล่นตกเก้าอี้เลยนี้นะ ฮ่าๆ ”เขาพูดแล้วหัวเราะออกมาแบบไม่สงสารคนที่ตกเก้าอี้เพราะโดนเค้าแกล้งเลยสักนิด
“เชอะ ตาบ้าลูคัส ”
“คนบ้าอะไรจะหล่อขนาดนี้ครับคุณลิตเติ้ล ^^” หมอนี้มันกวนประสาทฉัน ฆ่าคนนี้ติดคุกกี่ปีนะ ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากฆ่าคนตรงหน้าเสียจริงๆ
“สักวันฉันจะเอาคืน”
“เอาๆ อย่างอนนะครับผมแค่อยากมาชวนไปเที่ยวนะ”เค้าพูดแล้วยิ้มหวานให้ฉัน ทำเอาฉันใจอ่อนไปกว่าครึ่ง ทำไมฉันใจง่ายแบบนี้อย่าไปยอมนะลิตเติ้ล ใจแข็งเข้าไว้!
“ฉันไม่ไป”ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าใส่เขา งอนๆ เค้าแกล้งฉันก่อนแบบนี้ต้องแกล้งกลับ
“ผมมีบัตรส่วนลดพิเศษแค่สองใบเองนะ ไม่ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆนะครับ ไม่ไปจริงๆเหรอ J”
“...” อย่าไปสนใจๆ เขาแค่อยากเอาชนะจำไว้ๆ อย่าไปสนใจ!
“น่าเสียดายจัง...งั้นผมไปชวนพี่มาคาร์ลดีกว่า” ลูคัสพูดแล้วเดินไปก่อนจะหันมาพูดกับฉันอีกครั้งเพื่อย้ำว่าเค้าจะไปจริงๆแล้วนะ
“ผมไปจริงๆนะ”
“....”อ๊าย! บอกตามตรงอยากไป T^T
“ผมไปแล้วน๊า...”เค้าพูดแล้วเดินไป แต่ยังเดินได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้นเพราะฉันเรียกไว้ก่อนนะสิ!
“เดี่ยว....ลูคัส”
“หืม? ว่าไงครับคุณผู้จัดการ J ”<<รอยยิ้มแบบผู้ชนะ
“ฉัน...ไปด้วยก็ได้” เฮ้อ เบื่อความใจอ่อนของตัวเองจริงๆ ครั่งนี้ฉันยอมแพ้ก็ได้ เชอะๆ
“ฮิๆ คุณนี้เหมือนเด็กๆเลยนะครับ”
“ฉันโตกว่านายแล้วกันยะ แล้วเราจะไปที่ไหนกัน?”
“แน่นอนว่า...สวนสนุกครับ!”
ณ สวนสนุก platinum
ต้องนี้ฉันมาอยู่หน้าสวนสนุกชื่อดังของเมือง ผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาเยอะแยะทำให้รู้สึกคึกคักอย่างบอกไม่ถูก แถมตอนนี้คนที่ดูจะลั๊นลาที่สุดก็คงจะเป็นเด็กน้อยที่ชื่อว่าลูคัส ซึ่งตอนนี้เขาได้กลายร่างจากหนุ่มหล่อกลายเป็นหนุ่มแว่นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“แล้วเราจะเล่นเครื่องเล่นอันไหนก่อนดีลู...อุ๊บส์”อ๊าย ตายแล้วฉันเกือบหลุดปากเรียกลูคัสไปแล้วไงละ เกือบไปแล้วยัยลิตเติ้ลเอ๊ย
“ในตอนนี้เรียกผมว่า ‘เด็กน้อย’ ก็ได้นะ”
“นายเนี่ยนะจะให้ฉันเรียกว่าเด็กน้อย?” น่าแปลกใจจริงๆที่เค้าจะยอมให้เรียกอะไรที่ดูเป็นเด็กแบบนั้นด้วย
“อื้อ...ก็ผมอยากเป็นเด็กน้อย’ของคุณ’นี้น๊า” คำพูดที่ดูเหมือนจะเล่นๆแต่ทำให้คนฟังอย่างฉันรู้สึกจะละลายได้นี้มัน...บอกทีสิว่าหมอนี้อายุสิบแปดจริงๆเหรอ ทำไมถึงมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวขนาดนี้
“เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่ามาเล่นมุขอะไรแบบนี้มันไม่ดีนะ”
“ผมไม่ได้เด็กสักหน่อย” เค้าพูดแล้วทำสีหน้าเหมือนจะงอนๆฉัน ฉันจึงเอามือไปลูบผมเค้าเหมือนเป็นการหยอกล้อว่า’เลิกงอนนะเด็กน้อย’
“เอาๆไปเล่นกันได้แล้ว เดี่ยวคนจะเยอะเอานะพ่อเด็กน้อยขี้งอน”ฉันยิ้มแล้วเดินไปนำเขาไปเล่นเครื่องเล่น เด็กยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำล่ะนะ หวังว่านายคงจะเป็นเด็กดีแบบนี้ตลอดรอดฝังนะ ลูคัส J
9.40 p.m.
ตอนนี้ก็หัวค่ำแล้วแต่ฉันกับลูคัสก็ยังไม่กลับไปที่บ้านเพราะฉันขอร้องให้ลูคัสรอขึ้นชิงช้าสวรรค์รอบดึกของที่นี้ ตอนนี้ก็ได้เวลาแล้วด้วยรีบไปดีกว่าเดี่ยวคนจะเยอะ ><
“นี้ๆไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กันเถอะนะลูคัส”
“เธอนี้เป็นเด็กๆรึไงถึงอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์นะฮะ?”
“น๊าๆ ฉันอยากขึ้นนี้ไปด้วยกันนะ ><”ฉันเขย่ามือเขาแบบอ้อนๆ เหมือนต้องการจะบอกว่าฉันอยากไปจริงๆขึ้นมากๆจริงๆนะ
“โอเคๆ ไปก็ไปครับผม”
เค้าพูดแล้วจับมือฉันเดินไปที่ชิงช้าสวรรค์ ฉันรู้สึกได้ว่ามือคู่นี้อุ่นเอามากๆไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะเด็กว่าฉันถึงสองปี เขาคงพยายามอย่างหนักที่ต้องไล่ตามพวกไมเซอร์ให้ทันเพราะพวกเขามืออาชีพมากๆ
....หวังว่าวันนี้นายคงจะได้ผ่อนคลายนะลูคัส....
Lucas talk
ผมถ้าเธอมาถึงชิงช้าสวรรค์หลังจากที่ยัยตัวเล็กนั้นอ้อนผมจนผมใจอ่อนต้องพามานั่งตามคำขอของเธอ ทำให้ผมได้รู้ตัวว่าเธอมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของผมมากกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก
“ว้าว...สวยจัง” เธอมองออกไปข้างนอกอย่างตื่นตาตื่นใจ แววตาที่เป็นประกายระยิบระยับนั้นทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่ดูน่าหลงใหลเอามากๆ...
“เธอนี้ทำเหมือนไม่เคยขึ้นงั้นแหละ”
“เคยย่ะ แต่ว่าตอนกลางคืนแบบนี้นะไม่เคย นี้ครั้งแรกเลยนะ”
เธอมองน่าผมแล้วพูดเล่าเรื่องต่างๆราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาๆ เรื่องบางเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเธอทำให้ผมหลุดขำเลยละ คนอะไรจะเปิ่นได้ขนาดนี้...แต่ในสายตาผม เธอก็ยังน่ารักอยู่ดี
“ฮิๆ”
“นี้นาย ขำอะไรของนายฮ่ะ”เธอพูดแล้วทำแก้มป่องๆใส่ผม...น่ารักเป็นบ้าเลย
“ขำคนน่ารักไง...”
“นะ... -/////-“ หน้าเธอแดงราวกับลูกมะเขือเทศเลย เธอทำให้ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วนะ ถ้าไม่ถือว่าเธออายุมากกว่าล่ะก็ผมคงเดินไปหยิกแก้มเธอข้อหาทำตัวน่ารักไปแล้ว
“เด็กแสบ บอกว่าอย่าพูดแบบนี้ไง”
“อ้าว...เหรอครับผมลืม ฮ่าๆ”ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็เดินนำเธอออกมาจากชิงช้าสวรรค์ก่อนจะพาเธอกลับบ้าน...ผมรู้ว่า'พี่'เค้านะมองเธออยู่ตลอดเวลา แต่ขอแค่วันนี้เท่านั้นวันที่ผมได้อยู่กับเธอแค่สองคน ไม่ใช่ในฐานะผู้จัดการกับดาราในสังกัด แต่เป็นในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น...
วันนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆที่ทำให้ผมมีความสุข...วันนี้ผมจะไม่มีวันลืมมันเลยครับคุณผู้ปกครอง(หัวใจ)ของผม ลูคัสคนนี้จะขอเป็นเด็กดีของคุณตลอดไปนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไปอีกตอนแล้ว หลงรักมักเน่คนนี้บ้างมั๊ย? ช่วยกันคอมเม้นหน่อยน๊าค่า ><
© Tenpoints!
ความคิดเห็น