คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3
CHAPTER 3
ฉันยืนทำใจดูหน้าประตูห้องของไมเซอร์ ทำไมมันกล้าๆกลัวแบบนี้ฟ่ะ ที่กับคนอื่นฉันเปิดประตูพรวดพราดไปแบบไม่สนใจแต่กับห้องนี้...รู้สิจะน่ากลัวเกินไปสำหรับฉัน - -
ตึก ตัก <3
อร๊ายยย! เสียงใจใครมาเต้นแรงแถวนี้ T^T(ได้ข่าวว่าของหล่อนนะย่ะ - -)แงๆ ฉันอยากจะถอยหลังกลับไปตั้งหลักใหม่จริงๆ แต่ตอนนี้มันตีห้าจะครึ่งแล้วไปสายต้องโดนว่าแน่...
เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ลิตเติ้ลสู้ๆ!
ฉันเปิดเข้าห้องไปโดยท่าทีที่กล้าๆกลัวๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องยังนอนหลับตาพริ้มเหมือนกำลังฝันดีฉันจึงค่อยๆเดินไปข้างๆเตียงเพื่อปลุกเค้า
“นี้ๆไมเซอร์ตื่นได้แล้ว....”ฉันเขย่าตัวเค้าเบาๆ
“zzZZ” ยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม
“นี้ตื่นสิ...!!”
“งืม...” เอาหมอนปิดหู ไม่สนใจเลยสักนิด
“นี้นาย! ตื่นเดี่ยวนี้นะ...นายมี ว๊ายยย!!”ฉันยังไม่ทันพูดจบก็มีแรงกระชากจากคนที่นอนอยู่ทำให้ฉันล้มลงไม่นอนกับเตียงโดยมีสถานะกลายเป็นหมอนข้างไปแล้ว!!
ขอกรี๊ดดังๆสักทีมันจะเปลื้องบรรทัดมั๊ย กรี๊ดดดดดด!!!
“นี้ไมเซอร์!! ปล่อยฉันนะ!!”แดดิ้นๆ
“อยู่เฉยๆสิ...กำลังหลับสบายเลย” พูดแล้วเค้าก็กอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉันไม่ใช่หมอนข้างของนายนะ T^T
“ปล่อยนะๆ ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะ ปล่อยยยๆ”
“อ๊า ฉันหาคนที่กอดได้ถนัดแบบนี้มานานแล้วนะรู้มั๊ย” เค้าพูดแล้วก้มลงมามองหาฉันที่พยายามดิ้นให้หลุดจากกอดของเค้า...แต่ตอนนี้หมดแรงเพราะคำพูดของเค้าคนเดียวเลย นายมันนิสัยไม่ดี แงๆ T^T
“ห๊...ห๊า -O-////“ พะงาบๆ
“ฮิๆ นี้เธอเขินงั้นหรอ” << ยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ปะ เปล่ายะ! นายตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วไป๊!”ฉันดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของเค้าก่อนจะเดินออกมาอย่างอารมณ์เสียง
ตึก ตัก ตึก ตัก
ฮึย!! การปลุกนายเสือร้ายอย่างเค้าเป็นอัตรายต่อหัวใจของฉันเสียจริงๆ -///-
สตูดิโอ MAYA
หลังจากทำการรบ(ปลุกพวกหนุ่มๆ)เสร็จสิ้น เราก็มาถึงสตูดิโอที่หมายกันแล้วโดยตรงเวลาเป๊ะ ไม่ขาด ไม่เกิน ><
“อ้าว...มากันแล้วสินะ มาเร็วๆรีบแต่งหน้าทำผมกันเร็วๆ”เสียงพี่เมคอัพอาร์ตติสเรียกพวกของไมเซอร์ไปแต่งตัวที่ห้องแต่งตัว ตอนนี้ฉันก็เลยว่างๆสุดๆไปเลย
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ”เสียงทุ้มต่ำติดแหบติดๆดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปหาต้นเสียง
“ค่ะ?”
“เอิ่ม คุณใช่ผู้จัดการคนใหม่ของหนุ่มๆวง The Beast รึเปล่าครับ”
“เอ่อ...ค่ะ”
“คือ พวกเขามีงานอะไรที่เป็นโปรเจคหลังจากนี้รึเปล่าครับ”ฉันกำลังจะตอบคำถามแต่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาและฉันรู้สึกได้ถึงแรงกระชากที่ทำให้แผ่นหลังของฉันชนเข้ากับหน้าอกของคนๆนั้นเต็มๆ
“คุณครับ พวกผมขอปิดไว้เป็นความลับนะครับ เชิญคุณไปได้แล้ว”
“มะ...ไมเซอร์ นี้นาย!”
ไม่เซอร์ไม่สนใจแล้วกระชากฉันไปห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็วซึ่งตอนนี้ทุกคนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว เตรียมขึ้นกล้องถ่ายกันเต็มที่ ไมเซอร์ลากฉันไปในมุมที่ไม่มีใครสนใจนักก่อนจะพูดขึ้น
“เธอเกือบจะแพร่ข่าวเรื่องโปรเจคใหม่แล้วนะรู้ตัวมั๊ย”
“กะ...ก็ฉันไม่รู้ว่า คนๆนั้นเป็น...”
“นักข่าว?”
“ฉัน...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันไม่รู้จริงๆนะ T^T”<<สำนึกผิดแบบสุดซึ่ง
“คราวหลังเธออย่าพูดเรื่องแบบนี้อีกถ้ามีคนมาถามเข้าใจมั๊ย?”
“(‘ ‘) (_ _) (‘ ‘)”
“ดีมาก...”เค้าพูดแล้วลูบผมฉัน อ๊ายยย หัวยุ่งไปหมดแล้ว >O<
“นี้หยุดนะ ผมฉันยุ่งไปหมดแล้วเนี่ย”
“ไม่เห็นจะยุ่งสักหน่อย” <<ขยี้ผมฉันต่อ
“อ๊ายย พอแล้วๆ ผมฉันเสียทรงหมดแล้วนะ T^T”แดดิ้นๆ
“ก็บอกว่าไม่เสียไง”
“แงๆ นายมันใจร้าย” ฉันพูดแล้วทำแก้มป่องๆใส่เค้า
“นี้ๆอย่างอนกันสิ ฉันง้อคนไม่เป็นนะ”
“เชอะ”ฉันหันหน้าหนีใส่ไมเซอร์ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาอยู่ตรงหน้าฉันก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาให้ฉัน
“คืนดีกันนะครับลิตเติ้ล หายงอนนะๆ”ฉันมองหน้าเค้าทีนึงก่อนจะยื่มนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับเค้า
“หายงอนก็ได้”ฉันพูดก่อนจะยิ้มบางๆให้เค้า
“จริงๆนะ”เค้าพูดแล้วส่งแววตาที่ดูไม่ค่อยเชื่อใจมากเท่าไรมาให้ ฉันก็สบตาเค้าก่อนจะตอบไปอย่างหมั้นใจ
“จริงสิ”
“^^”ไมเซอร์ส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน เล่นเอาใจดวงน้อยๆของฉันเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว!
“น...ไหนบอกว่าง้อคนอื่นไม่เป็นไง -///-”
“ฉันง้อเป็นเฉพาะ ‘คนสำคัญ’ เท่านั้นและ”
“-O-////” <<< พะงาบๆ ไปต่อไม่ถูก
“หน้าแดงแล้วนะเธอนะ”อะไร ใครหน้าแดงไม่มี๊ >///< (เสียงสูงปรี๊ด - -)
“อะไร ใครหน้าแดงไม่มี๊! นายไปถ่ายแบบไปด้แล้วไป๊!”
“โอเคๆ”เค้าพูดแล้วหมุนตัวกลับไป แต่งยังไม่ทันไปไหนเขาก็หันกลับมาหาฉันอีกรอบ
“ลืมไปเลย...” เขาพูดแล้วเดินเข้ามาเรื่อยๆ
“ลืม? ลืมอะไร(‘ ‘)”
“ก็.....”เค้าไม่พูด แต่กลับประทับริมฝีปากของเค้าลงบนหน้าผากของฉันแทน
“O//////////O!!!”
“ลืมขอกำลังใจ...ฉันไปล่ะ”เค้าพูดแค่นั้นแล้วปล่อยให้ฉันทรุดนั่งหัวใจแทบหลุดจากอกอยู่คนเดี่ยว นายมันอันตรายเกินไปจริงๆเลย ไมเซอร์ -////////- !!
++++++++++++++++++++++
จบไปอีกตอนแย้วน๊าา คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยนะค่า ถ้าชอบก็เป็น FC ได้เลยน๊าาา >O<
ความคิดเห็น