คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8
CHAPTER 8
วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายมากเลย ตั่งแต่เช้าฉันก็ยังไม่ได้พักรับโทรศัพท์รับงานตลอด ตอนนี้พวกของไมเซอร์เริ่มดังมากขึ้นแล้วทำให้มีงานเข้ามาเยอะขึ้นฉันจึงต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวกันเลยที่เดี่ยว แล้วแถมงานแต่ละอย่างเป็นงานที่ใช่ว่าจะทำเสร็จได้ง่ายๆที่ไหนกัน โอ๊ย ทำไมมันเหนื่อยแบบนี่ T^T
“ลิตเติ้ล...”เสียงของใครบ้างคนทำให้ฉันต้องละจากงานที่ทำทั่งหมดแล้วหันหน้าไปมองที่ต้นเสียงก็พบว่าเป็นผู้ชายที่เงียบที่สุดของวง....ดัสติน
“มีอะไรรึเปล่าดัสติน?”
“คือ...ฉันอยากชวนเธอไปดูหนังนะ”
“ดูหนัง?”
“ใช่ ไปวันเสาร์นี้...เธอจะไปกับฉันมั๊ย?”เค้าพูดแล้วสบตาเพื่อบอกว่าสิ่งที่เค้าพูดน่ะเป็นความจริงทุกประการ ไม่น่าเชื่อผู้ชายเงียบๆอย่างดัสตินเนี่ยนะตะมาชวนฉันไปดูหนัง โอ้พระเจ้า!
“เอ่อ....คือ ฉัน...” อ้ำอึงไปไม่เป็น! ใบ้รับประทานเลยเจ้าค่ะ -O-
“นะครับ...ไปกับผมนะครับ”เค้าเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองจากคำว่า’ฉัน’ เป็นคำว่า ’ผม’ เพื่อให้ดูสุภาพขึ้น ชักเขินขึ้นมานิดๆแล้วแฮะ -///-
“เอ่อ...ก็ได้ วันเสาร์นี้ใช่มั๊ย”
“อืม...แล้วจะรอนะ ^^” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากโต๊ะทำงานของฉันไป ดัสตินก็ดูจะเป็นผู้ชายที่มีลูกอ้อนเหมือนกันนะ ชักอยากจะให้ถึงวันเสาร์เร็วๆแล้วสิ ^^
++++วันเสาร์ที่รอคอยก็มาถึง ++++
ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันนัดกับดัสตินแล้ว >O< รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้นี้เป็นครั่งแรกเลยนะที่ฉันออกไปเที่ยวกับดัสตินแค่สองคน แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย >____<
“ลิตเติ้ล^^” ดัสตินทักทายฉันอย่างเป็นกันเอง วันนี้เข้าให้เสื่อเชิ๊ตสีดำ กางเกงขาเดฟสีน้ำเข้ม ผมถูกเซ็ตออกมาให้ดูยุ่งๆนิดหน่อย แถมใส่แว่นกันแดดสีชาเพื่ออำพรางใบหน้าตัวเอง แต่ฉันว่ายังไงเขาก็ยังเด่นอยู่ดีอ่ะนะ
“พร้อมจะไปดูหนังรึยัง?”เขาพูดแล้วยื่มมือมาให้ฉัน
“ไปกันเลย^^”ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขาก่อนจะเดินเข้าโซนบนสุดที่เป็นโรงหนัง...หวังว่าการมาครั่งนี้จะทำให้ฉันลืมความเครียดได้บ้างนะ
+++หน้าโรงหนัง+++
“เธอๆดูผู้ชายคนนั่นสิหล่อจัง ><”
“นั่นสิๆแต่เค้ามากับแฟนไม่ใช่เหรอ”
“ไม่น่าจะใช่นะ สุดหล่อแบบนั่นจะไปมีแฟนบ้านๆแบบนั่นได้ยังไง อ๊ายย หล่อ ><”
เสียงซุบซิบระหว่างทางนี้มันอะไรเนี่ยยยยยยย!! ฉันชักจะเดือดแล้วนะพูดอะไรไม่เกรงใจกันบ้างเลย - -***
“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”คุณชายดัสตินยังจะถามอีก ต้นเหตุมาจากคุณไม่ใช่หรอที่หล่อเกินหน้าเกินตาชาวบ้านเขา - -
“เปล่า แค่ฉันคิดว่านายอาจจะไม่อยากมาดูกับฉันแล้วก็ได้”
“จะบ้ารึไง ฉันเป็นคนชวนเธอมาก็ต้องอยากมากับเธอสิ”เค้าพูดแล้วสบตาฉันให้รู้ว่าเขาพูดความจริง ให้ตายสิ ทำไมฉันรู้สึกว่าเขาน่ารักขึ้นมานะ!
“จริงเหรอ”ฉันพูดแล้วสบในตาสีน้ำตาลคู่สวยของเค้า
“อืม...ใช่ ฉันอยากมากับเธอนะ”เค้าพูดแล้วบีบมือฉันเบาๆเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาอยากมากับฉันจริงๆ
“ลิตเติ้ล นี้ ยัยตัวเล็ก!!”
“.ห๊ะ..อะไรเหรอ?”โอ๊ย ให้ตายสิฉันใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ยกลับมาๆ >O<
“หนังจะเริ่มฉายแล้วไปโรงหนังกัน” เค้าพูดแล้วเดินนำหน้าฉันเข้าโรงหนังก่อนที่ฉันจะเดินตามเข้าไป
Dustin talk
สวัสดีครับ ผม ดัสติน วันนี้ผมชวนลิตเติ้ลมาเที่ยวเพราะช่วงนี้เธอทำงานหนักมากบ้างวันเธอยังไม่ได้นอนแถมยังต้องมาปลุกพวกผมไปทำงานอีก ผมจึงอยากจะตอบแทนเธอด้วยการเลี้ยงหนังสักเรื่อง แต่วันนี้เธอดูแปลกๆตั่งแต่หน้าโรงหนังแล้วเธอคงได้ยินพวกเด็กผู้หญิงที่เดินมาแถวๆนั่นซุบซิบกัน ทำให้เธอไม่สบายใจ
“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั่นล่ะ” ผมถามเธอเพราะผมเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ แล้วเธอก็พูดคำพูดที่ผมไม่เคยคิดว่าเธอจะพูดมันออกมาจากปากของเธอเลย
“เปล่า แค่ฉันคิดว่านายอาจจะไม่อยากมาดูกับฉันแล้วก็ได้”
บ้ารึเปล่า ฉันเป็นคนชวนเธอมาเองก็ต้องอยากมากับเธอสิ”ผมรีบตอบคำถามเธอแบบไม่ทันคิด
ผมอยากมากับเธอจริงๆนั้นเป็นเหตุผลเดียวของผม
“จริงเหรอ”เธอสบตากับผมทำให้ผมมั่นใจที่จะตอบทำถามที่เธอถามมา
“อืม...ใช่ ฉันอยากมากับเธอ”ผมพูดแล้วพาเธอเข้าโรงหนัง เผื่อเธอจะลืมเรื่องไรสาระอะไรแบบนี้สักที่....
+++หลังจากดูหนังเสร็จ+++
“โห้ หนังตลกมากอ่ะสนุกมากๆเลยยย ><”เธอยิ้มร่าออกจากโรงหนัง ผมก็ดีใจนะที่เธอสดใสเหมือนเดิมแล้ว
“เหรอ ดีจังที่เธอชอบ”
“ดันติน ฉันอยากกินไอติมอ่ะ ><”เธอพูดแล้วชี้มือไปที่ร้านไอศกรีมเล็กๆที่ตรงข้ามกับโรงหนัง ยัยตัวเล็กนี้เหมือนเด็กจริงๆเลย
“โอเคๆ”ผมพาเธอไปซื้อไอศกรีมแล้วเดินไปสวนสาธารณะเล็กที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไร
“ไอติมอร่อยจัง >O<”เธอพูดแล้วกินไอติมต่อไป
“ปากเปื้อนแล้ว”เธอหันหน้ามาผมจริงใช่มือข้างนึงเช็ดไอศกรีมบอกริมฝีปากสวยของเธอ ผมเผลอไปสบตากับเธอเข้าทำให้ผมเห็นถูกมนสะกดไว้ที่ใบหน้าหวานของเธอ
“เอ่อ....” ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเธอแล้วเชยคางเธอให้สบตากับผมตรงๆวินาทีนี้เธอดูดีที่สุดในสายตาของผมแล้ว
“ดะ...ดัสติน”
“...ขอโทษที” ผมพูดแล้วผลักตัวออกห่างจากเธอ ให้ตาย...ผมเกือบจะสูญเสียการควบคุมแล้วไหมล่ะ!
“นี้...ยัยตัวเล็ก”
“หืม? ”
“อย่าทำงานที่มันเกินตัวหนักนะ...ผมเป็นห่วง” ผมพูดแล้วสบตากับคนตัวเล็กก็พบว่าใบหน้าเรียวเล็กมีเลือดฝาดก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินนำหน้าผมแล้วหันมาสบตากับผมแวบนึงแล้วเธอก็บอกผมว่า
“ขอบใจที่เป็นห่วงนะ...ดัสติน”เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วเดินไปเรื่อยๆโดยมีผมเดินตามหลัง...ผมอยากเก็บรอยยิ้มเธอไว้นานๆจริงๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไปอีกตอนแย้วน๊าาา อย่าลืมเม้นเป็ํนกำลังใจให้หน่อยนะค่า >O<
เหมียว หง่าว
ความคิดเห็น