คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Love 18 . 26 - Someone help me! - 100 %
Love 18 . 26 Someone help me!
“วันนี้เป็นวันแรกที่ทำภารกิจ ผมได้รับข้อความเข้ามือถือตอนตีสาม -_____-“
“พวกครูและรุ่นพี่ที่จัดการเรื่องนี้ไม่คิดจะหลับจะนอนกันเลยรึยังไง!”
ตอนนี้ผมกำลังนั่งทะเลาะกับข้อความในโทรศัพท์ตัวเองอยู่ล่ะ คือกว่าผมจะนอนหลับได้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้วเพราะมัวแต่ก่นด่าเซฮุนที่ทิ้งผมไปจริงๆ =_=
“หากุญแจในตึกวิทย์ก่อนหกโมงเช้าของวันใหม่” ภารกิจบ้าบอคอแตกที่ผมต้องทำคนเดียวตอนตีสามก็คือ การหากุญแจห้องแล็ป 407 ก่อนหกโมงเช้าของวันนี้ เพื่อไปดูภารกิจต่อไป ตลกสิ้นดี ผมอยู่ในตึกวิทย์สี่ชั้นนี่คนเดียวนะ กับเวลาที่เหลือไม่ถึงสามชั่วโมงผมจะหามันได้ยังไง?
ไม่มีคู่หู ลุยเดี่ยว ! กลัวผีก็กลัวแต่ไม่มีหนทางที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
“407 คือห้องผีสิง 407 คือห้องขังวิญญาณครูใหญ่…” ผมร้องเพลงฮิตติดลมบนเมื่อหลายปีก่อน ก่อนจะหยิบข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นในการหากุญแจต่อไป ตอนนี้ผมใส่หน้ากากอนามัย ใส่เสื้อฮู้ดคลุมหัว กางเกงวอร์มลากพื้น ถือไฟฉาย ห้อยคอด้วยสร้อยพระ และยันต์กันผีที่ถือติดตัวมาด้วย
บางทีสภาพผมในตอนนี้อาจจะน่ากลัวว่าผีครูใหญ่ซะอีก =_________=
“ผมมาดีนะครับครูใหญ่ อย่ามาจ้ะเอ๋ให้ผมเห็นเลย ขอให้ผมหากุญแจเจอโดยเร็วเถอะครับ” ผมภาวนากับตัวเองก่อนจะเริ่มสำรวจชั้นสี่ที่เป็นที่อยู่ของตัวเองเป็นอันดับแรก เฮ้อ คิดแล้วเซ็ง คิดแล้วเครียด คู่หูก็ไม่มี ถ้าครูใหญ่แอบมาต้อนรับนะ ผมต้องหัวใจวายตายแน่ๆ
“โครม!!”
“เฮ้ย!” เสียงเหมือนก้อนหินกระทบกับโต๊ะหรืออะไรสักอย่างในความมืดทำให้ผมรีบหันไปส่องไฟฉายทางต้นเสียงนั้นโดยเร็ว เหงื่อที่ซึมอยู่ตามผิวหน้าเริ่มผุดขึ้นมาเพราะความหวาดกลัวของผม เงาดำตะคุ่มๆภายในความมืดนั่นทำให้แหกปากออกมามากขึ้น
“อ๊ากกกกก!!” ผมตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อจู่ๆก็มีเงาดำๆอะไรสักอย่างพุ่งเข้าจู่โจ่มผม สร้อยพระ ผ้ายันต์กันผียังไม่ทันที่ผมจะยื่นใส่สิ่งแปลกปลอมตรงหน้าก็ร่วงลงพื้นจนหมดเพราะสัมผัสเย็นวาบบางอย่างแตะเข้าที่ข้อมือของผม ความกลัวที่ประเดประดังเข้ามาจนถึงขีดสุดทำให้จู่ๆผมก็ช็อคลงดื้อๆ .. เสียงหวีดๆในโสตประสาทนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผม ..ได้ยิน
Love 18 . 26 Help !!!!!
“คยองซู …”
“คยองซู …”
ผมรู้สึกถึงสัมผัสเย็นชืดบางอย่างที่กำลังแตะไล้ใบหน้าของผมอย่างเบามือ นี่กี่โมงแล้ว? ทำไมมันมืดแบบนี้ล่ะ ..
“อย่า … ฉันมีพระ มียันต์ อย่าสิงฉัน..”
น้ำเสียงอ้อแอ้ของผมแม้จะถูกบีบบังคับให้ดูแข็งกร้าวหวังจะให้ไอ้ดำทะมึนๆตรงหน้ากลัว แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด ผ้ายันต์ สร้อยพระถูกดึงออกจากมือของผมก่อนที่เงาดำๆจะก้มเข้ามาใกล้ขึ้น
“อย่าสิง กลัวแล้ว!!”
“พี่เอง….” น้ำเสียงนุ่มทุ้มทว่าเพิ่มความคุ้นให้กับผมเมื่อเงาดำๆเอาหน้าผากมาชนผมก่อนจะยิ้มกว้าง ..
“ผีพี่ไค…”
“พี่ไคอย่างเดียวก็พอครับ”
“มา…มาได้ยังไง?” คำถามที่ยิงตรงประเด็นของผมทำให้พี่ไคฉีกยิ้มกว้างก่อนจะดึงผมให้ประจันหน้าขึ้น จุดเทียนไขเล็กๆเพิ่มความสว่างก่อนจะเริ่มเล่าที่มาที่ไปให้ผมฟังอย่างไม่เร่งรีบ
หากมองแบบผ่านๆผมก็คงคิดว่าเซฮุนกลับมาหาผมแน่ๆ เพราะพี่ไคเล่นใส่ชุดนักเรียนเซฮุนมา … ถึงจะแตกต่างกันตรงสีผิวแต่ความมืดแบบนี้ไม่มีใครมานั่งจับจ้องหรอก =____=;;
“เซฮุนส่งพี่มา”
“เซ เซฮุน? แต่นี่ถ้าคนอื่นรู้ทีมผมจะถูกปรับแพ้”
“กลัวอะไร ในเมื่อที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิด”
“มีสิ! นั่นไง!” ผมรีบชี้กล้องที่ติดอยู่ทั่วบริเวณ ก่อนจะรีบเอาผ้าไปปิดเพราะถ้าขืนตอนนี้มีใครเห็นว่าคู่หูผมไม่ใช่เซฮุน รับรองทีมผมจบเห่ห้องผมคงเสียชื่อแย่ ..เฮอะ ยืดยาว เอาเป็นว่า เรียกง่ายๆว่า ซวย มากละกัน -_-
“กล้องพวกนั้นใช้ไม่ได้ มันถูกติดมานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ครับ ตึกนี้เป็นตึกเรียนเก่าไม่ใช่เหรอ? เอาง่ายๆ กล้องมันพังตั้งแต่พี่ไปสำรวจแล้วล่ะ” พี่ไคหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินไปบิดซ้ายบิดขวากล้องพวกนั้น .. ไม่กี่นาทีมันก็ถูกแงะและแตกเป็นเสี้ยวๆราวกับขนมปังกรอบที่จับก็เละคามือ =_____=
“แต่…”
“เอาเถอะหน่า พี่สำรวจมาหมดแล้วก่อนที่จะเข้ามา ตอนนี้ก็คงมีแค่อุปกรณ์สื่อสารที่คยองซูปามันทิ้งนั่นล่ะ ที่ใช้การได้“
“พี่จับตาดูผมมานานเท่าไหร่ =_____=”
“ประมาณ .. ครึ่งชั่วโมงที่แล้วครับ .. เห็นเด็กตัวเล็กๆห้อยพระเครื่อง เดินถือผ้ายันต์ เดินลากกางเกงวอร์มที่เหมือนม็อพถูพื้นมองหากุญแจอยู่คนเดียว J” พูดถึงตรงนี้ก่อนที่สายตาวาววับของพี่ไคจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า -____- น่าขายหน้าสุดๆ!!
“พี่ไคบ้า!!”
“โอ๊ยๆ พี่เจ็บนะคยอง … เดี๋ยวปล้ำเลยนะยิ่งมืดๆอยู่!” ผมรีบดึงมือที่กำลังทุบหลังพี่ไคออก ก่อนจะถอยกรูดไปอีกฝั่งของห้องพัก พี่ไคจะปล้ำผมเหรอ … บ้าหน่า!?
“พี่พูดอะไรครับ พี่บ้าไปแล้วเหรอ =[]=!!”
“บ้าๆนิดหน่อยครับ แต่ช่างเถอะ สิ่งที่สำคัญสุดๆในตอนนี้ก็คือมาหากุญแจกันนะ” พี่ไครีบเดินมาจับมือของผมก่อนจะลากหายเข้าไปในความมืด ตอนแรกผมก็กลัวๆนะ ไม่สิ.. ผมหมายถึงว่าผมกลัวผีครูใหญ่ .. กลัวความมืด กลัวที่ต้องเผชิญคนเดียว ละก็ …
กลัวพี่ไคปล้ำด้วย -____-
ทั้งๆที่ผมบอกว่ากลัวพี่ไคปล้ำแต่ก็น่าแปลกที่ยอมให้พี่ไคเดินลากลงไปชั้นล่างตามหากุญแจที่มีความน่าจะเป็นจะหาได้แทบจะเรียกว่า 10/100 ด้วยซ้ำ คนตรงหน้าสาดแสงไฟฉายไปตามพื้นห้องเรื่อยๆ
“พี่ไค!!!”
“อะไรครับ?”
“มะ..แมงมุม ฮืออ” ผมกอดหลังพี่ไคแน่นเมื่อเห็นกลุ่มแมงมุมที่ชักใยอยู่บนเพดาน บ้างก็เดินสวนเท้าผมจนสติผมจะกระเจิงอยู่แล้ว!
“กลัวก็กอดแน่นๆสิ ไม่ต้องไปมองมัน เดี๋ยวเราจะได้รีบหากุญแจให้เจอ”
“อือ … ฮืออ” ผมร้องไห้ออกมาเสียงดัง มือก็เกาะแขนอีกคนเหนียวหนึบ เวลาตอนนี้ตีสี่พอดี รอบข้างดูเงียบสงัด ในทุกๆย่างก้าวที่ผมกับพี่ไคเดินไปมีแต่ฝุ่น หยากไย่ แมงมุม กิ้งกือ … ที่สำคัญ
รูปครูใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้าเรา TT
“ผมกลัวผมไม่เอาแล้ว ฮือออ”
“กลัวก็กอดพี่แน่นๆสิครับ”
“ฮึก ฮือออ” ผมคว้าตัวพี่ไคก่อนจะฝังหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างๆที่มีกลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆติดอยู่ พี่ไคก้าวซ้าย ผมก็ก้าวซ้าย พี่ไคก้าวขวาผมก็ก้าวขวา ผมกลัวมากจริงๆตอนนี้ขามันอ่อนแรงไปหมด ไม่กล้ามองหากุญแจแล้ว TOT
กึก…
“พี่ไคหยุดทำไม อืออ..”
“คยอง นั่น..นั่น”
“อะไรครับผมกลัวนะ!” ผมมุดหน้าติดหลังก่อนจะพูดอู้อี้เมื่อจู่ๆเราสองคนก็หยุดอยู่ตรงห้องน้ำห้องใหญ่ชั้นล่าง .. แสงสีแดงๆที่สว่างวาบตรงหน้ากำลังทำให้ผมกลัวจนตัวสั่นไปหมด หูเริ่มอื้อไม่ได้ยินในสิ่งที่พี่ไคพูดด้วยซ้ำ
“คยอง!วิ่ง!!!”
“พี่ไค..พี่ไค!!”
“พี่ไค!!!ช่วยผมด้วย!!!” ผมแผดเสียงดังลั่นห้องเมื่อจู่ๆอ้อมกอดที่ผมเคยกอดก่อนหน้านี้หายไปไหนไม่รู้!! ภาพตรงหน้าคือผู้ชายร่างท้วมๆที่ยืนก้มหน้า ตัวสั่นงกๆราวกับคนแก่.. ขาที่อ่อนแรงอยู่แล้วทำให้ผมทรุดลงกับพื้นที่มีสิงสาราสัตว์เดินยั้วเยี้ยรอบตัวผมอยู่ เสียงหวีดร้องดังขึ้นรอบๆตัวผมแทบทุกทิศทาง .. หัวใจผมสั่นรัวพยายามตะโกนเรียกพี่ไคที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้!!
“ช่วย ..ช่วยผมด้วย!!!!!!!!”
18 . 26 Talk :: ครบ100เปอร์เซ็นต์แล้ว ฮาาา -v- ไรท์พึ่งกลับมาจากทำธุระค่ะขอโทษด้วยจริงๆ TT พี่ไคเราอุตส่ามาเป็นอัศวินขี่ม้าขาวทั้งทีแต่กลับทิ้งคยองซูให้ผชิญกับผีครูใหญ่(?)ได้ยังไงกัน น่าตีจริงๆเลย -_______-
ความคิดเห็น