คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love 18 . 26 - I hate them all & Making Up By Kyungsoo 100 %
Love 18 . 26 I hate them all!
“นี่พี่พาผมมาที่นี่ทำไมครับ ..ผมมีเรียนต่อนะ” คยองซูบ่นอุบเมื่อเขาถูกดึงเข้ามาอยู่ในห้องชมรมของคริสและซูโฮตามลำพัง มือซ้ายลูบข้อมือขวางของตัวเองด้วยความเจ็บปวดเพราะถูกคริสบีบมันตั้งแต่ยี่สิบนาทีก่อน
“พี่ขอโทษนะดีโอ พี่แค่อยากจะเครียล์เรื่องของผู้ชายคนนั้นตามข่าวของโรงเรียนที่ลงหน้าหนึ่งวันนี้”
“ผู้ชายคนนั้น? ทำไมครับ?”
“เขาเป็นอะไรกับดีโอกันแน่ แฟนเหรอ? พี่ไม่ยอมนะ”
“พี่เข้าใจผิดแล้วครับ เขาไม่ใช่แฟน…”
“คยองซูเป็นแฟนของฉัน! มีปัญหาอะไรมั้ย ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!”
“พี่ไค!! โอ๊ย!”
“เฮ้ย อะไรวะไอ้ดำ! ปล่อยคยองซูของพวกฉันนะ!!” ความวุ่นวายเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อคิม จงอิน จู่ๆก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้องชมรมอย่างรวดเร็ว ร่างสูงใช้แรงที่มีเยอะกว่า กระชากคยองซูออกจากการเกาะกุมของคริสและซูโฮ
“พี่ไค .. พี่มาได้ยังไง?”
“จะยังไงก็ช่าง รีบกลับไปเรียนเถอะ เหลืออีกสองคาบไม่ใช่เหรอ?”
“สนใจพวกฉันหน่อยสิเว้ย! ไอ้ดำปล่อยคยองซูเดี๋ยวนี้!!” คริสตวาดกร้าว ก่อนจะรีบเข้าไปยื้อคนตัวเล็กให้กลับมาอีกครั้ง
“ไม่ให้!!”
“จะเอา!!”
“ไม่ให้โว๊ยยย!!!”
“แคว่ก!!”
“เฮ้ย O_O”
“เวรเอ๊ย ไอ้เด็กบ้านี่!!” จงอินรีบคว้าคยองซูเข้าหาตัว ก่อนจะถอดเสื้อสูทสวมทับเสื้อของคนตัวเล็กที่ขาดเพราะแรงกระชากของพวกเขา
“พวกพี่ทำบ้าอะไรกันเนี่ย! ผมไม่ใช่ตุ๊กตาที่ให้พี่ๆมาแย่งกันนะ!!”
“….”
“พี่คริส กับพี่ซูโฮครับ .. พี่ไคไม่ใช่แฟนผม และผมก็ไม่ใช่คนของส่วนรวมด้วย พี่ไม่ต้องตั้งชมรมมาพิทักษ์หรือทำเป็นเจ้าของผม!”
“ส่วนพี่ไค! พี่กลับไปทำงานซะ ผมไม่รู้ว่าพี่รู้ได้ยังไงถึงตามผมมา แต่ผมไม่ได้ต้องการพี่! ส่วนเสื้อนี่ ก็เอากลับไปเลย!”
“ผมเกลียดพี่ .. เกลียดพี่ที่สุดเลยพี่ไค!!!”
“คยองซู!!”
ปัง!!
“เพราะนายคนเดียว .. นายทำให้ดีโอโกรธพวกฉัน!”
“หุบปากไปซะ พวกแกนั่นล่ะกระชากเสื้อของคยองซู”
“ไม่ได้กระชาก!!”
“กระชาก!!”
“คริส! พอเถอะว่ะ พูดกับคนแก่ตัวดำก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้เราปล่อยให้ดีโอสงบสติก่อนดีกว่า เราก็มีส่วนผิด เย็นนี้ไปซื้อของอร่อยๆฝากไปง้อดีโอดีกว่า” ซูโฮรีบดึงเพื่อนตัวดี ก่อนจะหยุดสงครามน้ำลายระหว่างคริสกับคิม จงอิน ไว้ได้ทัน เพื่อนตัวสูงนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับความเห็นของซูโฮในที่สุด
“หึ ขาวนิดขาวหน่อยทำเป็นทับถมนะไอ้เด็กเตี้ย .. ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันไม่ปล่อยพวกนายเอาไว้แน่”
“พี่ตัวดำอยู่แล้ว จิตใจยังดำเหมือนสีผิวเลยนะ เหอะ วันนี้ไม่ใช่วันที่พวกผมจะมารบกับคนดำ เชิญพี่บ้าไปคนเดียวเหอะ”
“ไอ้!!”
ปั้ง!!
“ไอ้เด็กพวกนี้นี่ … ฝากไว้ก่อนเหอะ” จงอินแค่นหัวเราะ ก่อนจะมองเด็กผู้ชายสองคนที่เดินหายออกจากห้องชมรมไป มือหนารีบหยิบมือถือเครื่องหรู ก่อนจะกดโทรหาคยองซูเพื่อง้อคนตัวเล็กให้หายงอนเขา แต่ปลายสายกลับกดตัดสายทิ้งก่อนจะชิ่งปิดเครื่องใส่เขาซะดื้อๆ
“เฮ้อ … คนเป็นห่วง ก็ผิด ซวยชะมัด”
Making up by Kyungsoo 100 %
“ลูกจะไปไหนน่ะคยองซู ดึกแล้วนะ”
“ผมจะไปบ้านพี่ไคครับ แล้วผมจะรีบกลับนะครับ”
“แต่นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะลูก…”
“ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปพบพี่เขาครับ”
.
.
.
.
.
.
.
.
#Kai home
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
“ไม่ได้ล็อคครับแม่ เข้ามาได้เลย”
“พี่ไค…”
“คยองซู!”
“ยัง…เอ่อ ยังไม่นอนใช่มั้ยครับ?”
“มาได้ไง? นี่มันดึกแล้วนะ ใครมาส่ง?” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงใหญ่พลางมองดูเด็กน้อยตรงหน้าที่ยังแสดงสีหน้าเรียบเฉยออกมา คยองซูในชุดนักเรียนสีเทาหม่นค่อยๆนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะยื่นสมุดเล่มเล็กให้คนตรงหน้า
“ผม..ทำการบ้านไม่ถูก สอนผมหน่อย”
“ว่าไงนะ?”
“ผมทำการบ้านไม่ถู! ถ้าพี่ถามผมอีกครั้งผมจะกลับบ้านแล้วนะ!” คนตัวเล็กตะโกนใส่หน้าไคเสียงดังก่อนจะกระชากสมุดการบ้านของตัวเองออก
“สอนครับสอนๆ เอามาสิ วิชาอะไรล่ะ?”
“…..คณิตศาสตร์”
“หืม? วิชาเลขคยองซูเก่งอยู่แล้วนี่”
“จะสอนไม่สอนครับ? ถ้าไม่สอนผมจะเรียกลุงที่บ้านให้มารับ”
“ครับๆ สอนแล้วครับ” มือหนาออกแรงดึงคนตัวเล็กให้เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ไคผ่อนลมหายใจออกมาอย่างปลงๆถึงอารมณ์ของคยองซูที่แปรปรวนยิ่งกว่าสภาพอากาศ
“เปิดสมุดออกสิครับ?”
“เดี๋ยวก่อน สัญญากับผมก่อน”
“หืม?”
“ถ้าพี่ไม่ทำตามที่โจทย์ในสมุดกำหนด ผมจะกลับบ้านทันที ที่สำคัญพี่ห้ามถามผมด้วยเพราะผมจะไม่ตอบอะไรทั้งนั้น”
“มีอะไรแปลกๆงั้นเหรอ?”
“ไม่มี! ผมขอเข้าห้องน้ำแปปนึงละกัน” คยองซูรีบชิ่งเข้าห้องน้ำที่ติดอยู่กับห้องนอนของไคโดยไม่สนใจเสียงเรียกร้องของคนตัวสูงอีก มือหนาหยิบสมุดการบ้านของคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะเปิดอ่านด้วยความสงสัย
ภายในสมุดคณิตศาสตร์ที่คนตัวเล็กยื่นให้มีโจทย์เลขที่ยากแสนยากทั้งหมดสามสิบข้อ บวกลบคูณหารที่เด็กๆประถมใช้กันถูกคยองซูหยิบมาจับโจทย์จนครบ คิ้วเข้มที่เคยขมวดเป็นปมค่อยๆคลายออกด้วยความสุขใจก่อนจะมีรอยยิ้มครั้งแรกของวันเผยออกมาให้ได้เห็น ไค ค่อยๆเปิดสมุดทีละหน้าอย่างใจเย็น โจทย์เลขสามสิบข้อที่ดูจะแสนธรรมดากลับมีข้อพิเศษที่เป็นปรนัยให้ชายหนุ่มบรรยายด้วยกันสามข้อ
ช่างเป็นโจทย์เลขที่น่ารักที่สุดในรอบปีจริงๆ
1. วันนี้ผมขอโทษ ที่ผมเสียงดังใส่พี่ ถ้าพี่หายงอนผม ช่วยกรอกคำตอบลงในช่องว่างด้วย 10 + 10 = _______ ?
2. ผมรู้สึกผิดจริงๆผมเลยต้องมาหาพี่ อย่าโกรธผมเลย ถ้าพี่โกรธผม ก็เอาผลลัพธ์ข้อหนึ่ง – 5 แต่ถ้าพี่ไม่โกรธผม ก็เอา +5 = ________ ?
3. ผมเป็นคนเสียงดัง ขี้โวยวาย ผมรู้ดี แต่หลังจากนี้ถ้าพี่ยังชอบผมอยู่ช่วยปกป้องผมด้วย ผมสัญญาจะเป็นเด็กดีของพี่ ถ้าพี่ตกลงข้อนี้ไม่มีโจทย์ตัวเลขให้ทำ ผมจะมีที่ว่างสำหรับคำตอบบรรยายในใจพี่ ช่วยตอบผมด้วย
ความรู้สึกของพี่ ที่มีต่อผม __________________________________
พี่จะดูแลผมต่อไปมั้ย ถึงแม้ผมจะขี้งอแง _______________________
พี่จะยังติดตามผมอยู่มั้ย ถ้าผมดื้อรั้นและเอาแต่ใจ _______________
ตอบเสร็จแล้วไปเคาะในห้องน้ำ ผมจะขังตัวเองอยู่ในนั้น
เคาะประตูสามครั้งและผมจะยื่นมือมารับสมุด ส่วนพี่ก็นั่งเฉยๆห้ามขี้โกงเด็ดขาด ไม่งั้นกฎจะถือเป็นโมฆะ
{DO KYUNGSOO}
.
.
.
.
.
.
.
.
ไคจรดปลายปากกาก่อนจะเขียนตอบโจทย์คณิตศาสตร์ที่คยองซูเตรียมมาง้อเขาอย่างตั้งใจ เส้นบรรทัดที่ถูกขีดเอาไว้พอประมาณถูกขีดเพิ่มเนื่องจากคำตอบในแต่ละข้อที่เขียนเติมมันยาวซะจนเลยบรรทัด เมื่อเห็นว่าคำตอบถูกเขียนจนเสร็จมือหนาจึงดึงสมุดเล่มเดิมขึ้นก่อนจะแนบลงกับอกของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉายขึ้นอีกครั้ง
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"
มือหนาค่อยๆเคาะประตูตามที่คยองซูตั้งกติกาเอาไว้ ชั่วอึดใจเดียวประตูบานใหญ่ก็ถูกแง้มออกตามด้วยใบหน้าเหลอหลาของคนตัวเล็กที่โผล่ออกมาประจันหน้าเขา
“เสร็จแล้วเหรอครับ?”
“อืม”
“ถ้างั้นพี่ก็ไปนอนได้แล้วครับ แล้วผมจะเอาไปตรวจที่บ้าน…”
“ไม่เอา ตรวจเลยสิ ขืนตอบผิดเดี๋ยวพรุ่งนี้อาจารย์ดุคยองซูจะทำยังไง?”
“พี่ไค ผมไม่ได้บอกให้พี่เข้ามานะ พี่จะทำผิดกฏงั้นเหรอ? O_O” คนตัวเล็กรีบใช้สองมือผลักไคออกจากห้องน้ำอีกครั้ง แต่เพราะเรี่ยวแรงและความเสียเปรียบทางด้านร่างกาย สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนให้คนที่มีเรี่ยวแรงมากกว่าแทรกตัวเข้ามาอยู่ในห้องน้ำจนได้
“พี่ไคถ้าพี่ไคแตะต้องผมผมจะโกรธแล้วนะ!”
“พี่ยังไม่ได้แตะตัวคยองซูเลย ก็แค่อยากให้ตรวจโจทย์เลขที่บ้านพี่ และก็ … นี่มันดึกแล้ว นอนที่บ้านเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่พาไปส่งที่โรงเรียน” คนตัวสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก่อนจะยอมเดินออกจากห้องน้ำไป เมื่อเห็นว่าคยองซูเริ่มเปิดสมุดตรวจคำตอบของเขาทีละหน้า
“พี่มีชุดนอนให้ใส่ อาบน้ำเสร็จก็รีบมานอนนะครับ จะเที่ยงคืนแล้ว”
“….ครับ”
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่ไคบอกพ่อกับแม่ผมแล้วเหรอครับ?”
“อืม ท่านจะได้ไม่ต้องมาเป็นห่วงอยู่ไง … ใส่แล้วน่ารักดีนะ แต่นั่นมันเสื้อพี่นะรู้สึก…” ดวงตาคมไล่มองตั้งแต่บนลงล่าง รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทพอไปอยู่บนตัวของ
คยองซูกลับกลายเป็นชุดนอนกระโปรงไปซะได้
“ผมไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่เสื้อพี่มันใหญ่ -_-“
“ฮ่ะๆ นายนี่นะรู้ทันความคิดพี่ตลอด J”
“พี่จะให้ผมนอนตรงไหน?”
“บนเตียงไง นอนข้างๆกัน”
“ไม่เอา!!”
“คยองกลัวพี่เหรอ -_-?”
“อือ ผมกลัว …ถ้าพี่ไคปล้ำผม ผมจะทำยังไง” คำตอบของคนตัวเล็กทำเอาไคหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง มือซ้ายรีบยกขึ้นมาปิดปากเมื่อรู้ว่าตัวเองเปิดเผยมากเกินไป
“พี่ไม่ปล้ำหรอก นอนเถอะ พี่ไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อยนะครับ”
“ผมเชื่อได้กี่เปอร์เซ็นต์ล่ะ?”
“เชื่อได้ 100 เปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว ในสมุดคณิตศาสตร์คำตอบของพี่ก็แสดงถึงความบริสุทธิ์ใจไปแล้วนะ ไม่ต้องกลัวหรอก มานอนได้แล้ว” มือหนาตบลงบนเตียงอีกครั้งก่อนจะล้มตัวลงนอนเป็นคนแรก ใบหน้าที่เคยบึ้งตึงขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยเมื่อนึกไปถึงคำตอบของโจทย์พิเศษที่ไคตอบเอาไว้ การแสดงออกทางด้านความรู้สึกที่มีต่อคยองซูอย่างชัดเจนเป็นสาเหตุให้เด็กน้อยตรงหน้ายังยืนนิ่งไม่ยอมขึ้นมานอนบนที่นอนเพราะอาการประหม่าที่เกิดขึ้นยังไม่จางหายไป
“มานอนได้แล้วครับคยองซู”
“……”
“ถ้ายังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพี่อาจจะเปลี่ยนใจจับคยองซูปล้ำแล้วนะ J”
“พี่ไค O_O!!!”
“ฮ่าๆ พี่พูดเล่นน่ะ มานอนได้แล้ว จะตีหนึ่งแล้วนะ” ไคลุกขึ้นมาดึงคนตัวเล็กให้เดินกลับไปที่เตียงด้วยกัน ก่อนจะปิดไฟทั้งห้องจนมืดสนิท เสียงบทสนทนาที่เคยมีมาเริ่มกลายเป็นความเงียบ อาการดิ้นขลุกขลักเพราะยังไม่คุ้นชินกับพื้นที่ของคยองซูทำให้ไคพลิกตัวจากที่หันข้างให้เป็นทางเดียวกัน แขนเรียวที่หนุนต้นคอตัวเองแปรเปลี่ยนเป็นรั้งคนตัวเล็กเข้ามาใกล้
“พี่ไค…”
“พี่ไม่ทำอะไรครับ พี่เห็นคยองซูนอนดิ้น”
“…..ก็นี่ไม่ใช่บ้านผมนี่”
“พี่รู้ครับ พี่เลยนอนกอดคยองแทนไง ห้องพี่ไม่มีหมอนข้าง งั้นคยองซูกอดพี่แทนหมอนข้างที่บ้านก็ได้นะ”
“…..ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีกับผม ผมจะโกรธพี่และไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก”
“รู้แล้วครับ นอนได้แล้วนะ J”
“….อือ” ดวงตากลมโตค่อยๆหลับลงตามคำสั่ง อาการดิ้นขลุกขลักที่เคยมีในอ้อมแขนค่อยๆนิ่งลง ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดตรงอกกว้างของไคเป็นสัญญาณให้เขารู้ว่าตอนนี้คยองซูเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
“ฝันดีนะครับ .. คยองซูของพี่ไค”
18 . 26 Talk :: มาอัพแล้วค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน อ่า… กว่าจะมาต่อซะนานเลย ขอโทษนะคะ L ฉบับการง้อพี่ไคของคยองนี่ดูมุ้งมิ้งน่ารักนักเชียว ยังไงก็อยู่ติดตามไปเรื่อยๆนะคะ ^____^
ความคิดเห็น