คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love 18 . 26 - 6 years ago - 100 %
Intro... ♥ 6 years ago
“จงอิน! ตื่นได้แล้ว!!!”
“ปรี๊ดด!!”
“….”
“ไม่ตื่นใช่มั้ย!?”
"ตุ้บ!!"
“โอ๊ย! เจ็บ..”
“ลุกๆ สายแล้ว!!”
“ยุ่งหน่า .. ไปไกลๆเลยพี่ลู่..”
“ปรี๊ดๆๆๆ เคร๊งๆๆๆ !!”
“โว๊ย! ตื่นก็ได้!!” จงอินกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน มือหนายีผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดกับเครื่องมือที่ลู่ฮาน จงใจหยิบมาเป็นเครื่องดนตรีบรรเลงใส่หูเพื่อปลุกน้องชายตัวดีให้ตื่นรับเช้าวันใหม่
“อะไรนัก! นี่มันตีสี่ พี่จะบ้ารึไง!!”
“พ่อบอกให้นายขับรถไปรับที่อินชอน อ่ะ.. นี่ที่อยู่นะ”
“ทำไมพี่ไม่ขับไปรับเองเล่า! วู้ว!!”
“ก็ฉันยังง่วงอยู่ .. รีบๆสิ พ่อโทรมาเร่งแล้ว เดี๋ยวฉันนอนเผื่อนะ ฝันดี!”
“อะไรนะ! .. แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะลู่ฮาน!”
“คร่อก!”
“ไอบ้า .. ไอ้ .. ไอ้ .. โว๊ย!!!” จงอินสบถใส่คนตัวเล็กกว่า ก่อนจะปาหมอนใส่ร่างบางที่แกล้งหลับไม่สะทกสะท้านเสียงโหวกเหวกโวยวายของน้องชายตัวดีอย่างเขา
คิม จงอิน เด็กหนุ่มอายุ 20 ปี ผู้เป็นน้องสุดท้องของตระกูลคิม เขามีพี่ชายต่างแม่ที่สนิทกันเหมือนสายเลือดเดียวกัน นั่นก็คือ เสี่ยว ลู่หาน ความสัมพันธ์ของเขาสนิทสนมราวกับเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แม้จะมีการบาดหมางผิดใจกัน แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยไร้สาระ ที่เกิดขึ้นเป็นสีสันในบ้านหลังใหญ่แห่งนี้เพียงเท่านั้น
“เกิดมาเป็นน้องสุดท้อง ไม่ต่างอะไรกับคนใช้ในบ้านเลย! เซ็ง!!”
Falling in ♥ between 12 . 20 years old
JongIn Special
“ปัง!!”
“น่าเบื่อ .. ดีนะที่ขับมาแล้วรถไม่คว่ำกลางทาง” ผมปิดประตูรถ ก่อนจะยืนพิงอยู่ข้างหน้าบ้านหลังใหญ่ พวกคุณไม่รู้หรอกว่า การที่โดนปลุกจากเตียงนุ่มๆ แล้วต้องมาขับรถ ระยะทางเกือบ 60 กิโล มันสุ่มเสี่ยงต่อชีวิตมากแค่ไหน
“ติ๊งหน่องง”
“ติ๊งหน่องงงง”
“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ ..”
“พ่อ!! ผมมาแล้ว!!” ผมตัดสินใจตะโกนเสียงของตัวเอง หวังว่าคนในประตูบ้านหลังใหญ่จะได้ยินสักคน ยิ่งตะโกนดังขึ้นเท่าไหร่ ผมก็เริ่มระแวงหลังมากขึ้นเท่านั้น ..ไม่ใช่กลัวผีหรืออะไรหรอกนะ แต่ผมกลัวว่าคนข้างบ้านเขาจะเอาขวดเบียร์มาขว้างใส่หัวผม ในโทษฐานที่ก่อความวุ่นวายน่ะสิ!
“.. ขอโทษที่ออกมาช้านะฮะ”
“….”
“แกร๊ก”
“เชิญฮะ”
“…”
“พี่ฮะ?”
“น่ารัก ..จัง”
“ผมเหรอ O_O?”
“อ๋อ .. เอ๊ย ..โทษที พี่ละเมอๆนิดหน่อยน่ะ พ่อพี่อยู่ไหนเหรอ?”
“ข้างบนฮะ”
“อื้ม .. พาไปหน่อยนะ”
“ได้ฮะ” เด็กผู้ชายผิวขาว ตาโต รับคำ ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป พร้อมกับตุ๊กตาตัวโตที่อยู่ในแขนซ้ายของเขา ผมรีบตบเข้าที่แก้มซ้ายของตัวเองเพื่อเรียกสติว่าตอนนี้ ผมกำลังฝันอยู่ หรือว่าเหตุการณ์ข้างหน้ามันคือความจริงกันแน่ ..
“พี่ฮะ!”
“หืม?”
“ทำไมพี่ไม่เดินตามผมมาละครับ?”
“เอ่อ ..เจ็บเท้าน่ะ”
“จริงเหรอ O_O!!”
“อืม” ผมรีบแสร้งล้ม ก่อนจะใช้มือของตัวเองถูๆเข้าที่ข้อเท้าเพื่อให้มันเกิดเป็นรอยแดง ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม ผมถึงทำตัวงี่เง่าขึ้นมา .. คนตัวเล็กรีบวิ่งมาหาผม ก่อนจะปล่อยน้องตุ๊กตาไว้ข้างตัว แล้วก็ใช้มือเย็นๆมาจับที่ข้อเท้าของผมอย่างแผ่วเบา
“เจ็บมากมั้ย? แดงเลย ..”
“อืม เจ็บ ..เจ็บมากเลย”
“เพี้ยงๆ หายไวๆนะ”
“จุ๊บ..”
“ดี ..ดีขึ้นแล้ว” ผมรีบตีหน้านิ่งใส่ ก่อนที่คนตัวเล็กจะทันเห็น .. บ้าชะมัด ริมฝีปากสีแดงสดละจากข้อเท้าของผม ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนตากลมหยีเล็กอย่างน่ารัก
บอกคำเดียวว่า น่า รัก มาก!!
“เดินไหวมั้ย ขี่หลังผมมั้ย?”
“ฮ่ะๆ ไม่ต้องหรอก พี่ไหวน่ะ แค่.. จับเอวพยุงพี่ก็พอ” คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะโอบเอวของผมเข้ามาใกล้ อ๊ากกกก!! น่ารักสุดๆๆ ผมพึ่งรู้ถึงข้อดีจากการตื่นตีสี่มารับพ่อแล้วโว๊ย!!! ^O^
“ชื่ออะไรน่ะเรา พี่ คิมจงอินนะ เรียกว่าพี่ไค ก็ได้ อายุ 20 ปี และที่สำคัญ โสดด้วย J”
“คยองซูฮะ .. ผม โด คยองซู อายุ .. 12 ปี โสดคืออะไรเหรอฮะ?” คนตัวเล็ก ..ไม่สิ คยองซูหันมาจ้องผมตาแป๋ว ก่อนจะเอียงคอด้วยความสงสัย .. คุณพระ!! 12 ปีงั้นเหรอ! ห่างกับผมตั้ง 8 ปี!! ผมรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะตอบความหมายของคำว่า โสด ให้เด็กน้อยคยองซูฟัง
“โสด ก็คือ ไม่มีคนที่ชอบ ไม่มีคนที่รักไง ”
“เหรอฮะ .. แสดงว่าผมก็มีแฟนแล้วน่ะสิฮะ”
“หา! ใครกัน? ตัวเล็กแค่เนี้ยมีแฟนแล้วงั้นเหรอ!” ผมชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเผลอจับคนตัวเล็กเขย่าไปมาเหมือนตุ๊กตา .. คยองซู ดูเหมือนจะเหวอไปเลย ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆคลอหน่วย ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ก็ ..ก็ ..พ่อของผม คือแฟนผมไงฮะ พี่ไค ..น่ากลัวจัง”
“โธ่! พี่ตกใจหมดเลย พ่อก็คือพ่อ แฟนน่ะหมายถึงคนนอกครอบครัวน่ะ อย่างเช่น พี่ไง ..พี่เป็นแฟนของคยองซูได้นะ เพราะพี่โสด ^____^” ผมรีบเสนอตัวเองให้กับเด็กน้อยคยองซูโดยลืมไปเลยว่า เขาคือเด็กน้อยอายุ 12 .. แต่นั่นล่ะ เด็กผู้ชายตาโต ผิวขาว แก้มป่อง ไม่ได้ๆๆ ถ้าโตกว่านี้นะ รับรองว่าต้องมีคนมาจีบแน่ๆ ผมรีบสร้างความเป็นเจ้าของก่อน .. ถึงยังไงก็ช่าง ก็ผมชอบคยองซูจริงๆนี่หน่า
“อ๋อ งั้นผมเป็นแฟนพี่ไคก็ได้ฮะ แล้วเป็นแฟนต้องทำอะไรมั้ย?”
“ก็ .. จุ๊บพี่หน่อยสิ”
“งั้นจุ๊บแล้วก็เป็นแฟนพี่ไคเลยเหรอฮะ แล้วเราก็จะได้เข้าบ้านเลยใช่มั้ยฮะ?”
“ก็ได้ฮะ งั้นพี่ไคก็ก้มลงมาหน่อยสิฮะ ผมจุ๊บไม่ถึงงะ” คยองซูเขย่งปลายเท้าสุดกำลัง ซึ่งทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา .. รู้สึกตัวเองกำลังทำตัวหลอกเด็กไปขายยังไงก็ไม่รู้แฮะ แต่นั่นแหละ .. ในตอนที่คยองซูยังเด็กน้อย ผมต้องรีบมัดมือชก ให้เป็นของผมแต่เนิ่นๆ หึหึ .. ผมอัดเสียงเด็กน้อยใส่ในมือถือเรียบร้อยแล้วล่ะ เสียงริมฝีปากสีแดงสดที่กดจูบลงบนแก้มของผมนั่นก็ด้วย …
“งั้นเราเข้าบ้านกันเถอะฮะ ผมหนาวงะ”
“อื้ม ได้ .. ตอนนี้คยองซูเป็นแฟนพี่แล้วนะ อย่าลืมนะ ^____^”
“ฮะ .. คยองซูเป็นแฟนพี่ไค ..คยองซูจุ๊บพี่ไคแล้วด้วย”
“น่ารักที่สุดเลย ^____^” ผมปล่อยให้คยองซูลากผมเข้าในบ้าน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างคนที่ไม่เคยพบเจอความสุขมาเกือบ ยี่สิบปีเต็ม! บ้าชะมัด .. ปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าผมรักโด คยองซูเข้าแล้วจริงๆ .. ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้จริงๆให้ตายเถอะ!
“พี่ไค รัก คยองซูนะ จะผ่านไปกี่ปีก็จะรักคยองซูคนเดียว ♥”
.
.
.
.
.
.
.
.
“กริ๊งงงงง!!”
“คิม จงอิน! ตื่นได้แล้วววว!!”
“อะไรของพี่ลู่อีกเนี่ย!!”
“ฉันมีข่าวใหญ่มาบอก!” ลู่ฮานนั่งลงข้างๆจงอิน ก่อนจะโยนรูปถ่ายนับสิบใบที่เจ้าตัวเป็นคนถ่ายมันกับมือ
“ใครวะเนี่ย!!”
“ไม่รู้! รู้แต่ว่า คยองซูของนายน่ะ เป็นที่ต้องการของคนทั้งโรงเรียนแล้ว!”
“พี่ว่าไงนะ!!”
Love 18 . 26 ______ 100%
Kim JongIn
“เอี๊ยด!!!”
“คยองซูอยู่ไหนเนี่ย!” จงอินกวาดสายตามองดูเด็กนักเรียนนับร้อยคน ร่างสูงเอนหลังลงตรงประตูรถสีน้ำเงินเข้ม เล็กซัสสุดหรูของเขา สามารถสร้างสีสันให้กับโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี
“เงียบเสียงหน่อยสิจงอิน -_- อายเด็กกันบ้างสิ”
“ไม่รู้ ไม่สน ไม่อาย! โด คยองซู!!!”
“โอ๊ย ไอ้เด็กบ้า!” ลู่ฮานรีบกลับเข้าไปนั่งในรถ ปล่อยให้น้องชายตัวดีตะโกนเหมือนคนบ้าตามลำพัง มือหนาสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะสบถชุดใหญ่ออกมาด้วยความร้อนใจ
“พี่ไค ..”
“คยองซู!!”
“พี่มาทำไม -_-?”
“มาดูหน้าพวกที่มาเกาะแกะนายไง ทำไมเจอหน้าพี่แล้วต้องมาทำหน้าซังกะตายแบบนี้ด้วย?” จงอินหน้ายู่ ก่อนจะดึงดีโอเข้ามาสำรวจความเรียบร้อย มือหนาจับแก้มขาวใส ก่อนจะดึงไปมาเพื่อทดสอบ ทรงผมสีดำสนิท ถูกยีและเช็คดูว่ามีมือไม่พึงประสงค์มายีผมคยองซูที่รักของเขารึปล่าว
“ผมเบื่อพี่มากๆเลย พี่ทำตัวเป็นเจ้าของผมเกินไปนะ”
“อะไรกัน! ก็พี่เป็นเจ้าของคยองซูจริงๆนี่ .. สัญญาเป็นแฟนกันเมื่อหกปีพี่ยังจำได้นะ”
“แต่นั่นผมอายุแค่ 12 เองนะ! พี่อย่ามาทวงสัญญาเด็กน้อยกับผมได้มั้ย!?” คนตัวเล็กว๊ากลั่น ก่อนจะถอยห่างออกจากจงอินทันที คยองซูถลึงตาใส่ ก่อนจะเชิดหน้าไปอีกทาง
“ไม่รู้ล่ะ จะสัญญาเด็กน้อยหรือไม่ คยองซูก็เป็นแฟนพี่ ใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่งกับคยองซูของพี่!”
“พี่ไค!!!”
“โอ๊ยๆ เสียงดังขนาดคนในรถอย่างฉันยังรำคาญเลย! พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ!”
“พี่ลู่ดูดิ! คนอุตส่าเป็นห่วง แต่เด็กมันไม่รู้อะไรเลย แถมไล่ผมยังกับหมูหมา!”
“หุบปากนายไปเลยจงอิน … ถ้าไม่อยากทำให้คยองซูขายหน้ากว่านี้”
“ลู่ฮาน!!”
“ขนาดพี่ลู่ยังเข้าใจผมเลย ขอบคุณนะครับ =_=;;”
“คยองซู แล้วช่วงนี้มีคนมาเกาะแกะนายจริงๆเหรอ ไหนบอกพี่หน่อยสิ? รู้มั้ยจงอินเขาเป็นห่วงนายมากเลยนะ”
“ก็ .. นิดหน่อยครับ แต่ว่าผมไม่สนใจหรอก..”
“แต่พี่สนใจ!”
“คิม จงอิน! กลับเข้าไปนั่งในรถซะ!!” ลู่ฮานสั่งเสียงเด็ดขาด นิ้วชี้ดันเข้าที่หน้าผากน้องชายตัวดี จนเซกลับเข้าไปนั่งในรถด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ผมไม่เข้าใจเลย .. ทำไมพี่ไคถึงจริงจังกับสัญญาเด็กน้อยมากขนาดนั้น .. ตอนนั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแฟนหรือคนรัก หมายถึงอะไร”
“เฮ้อ .. จงอินมันชอบคยองซูมากๆเลยนะ หมอนั่นถึงกับคลั่งนายเลยจริงๆล่ะ”
“แต่ว่าผมไม่ได้ชอบพี่ไคนี่หน่า..” ดีโอถอนหายใจด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
“เอาเถอะ .. อย่างน้อยนายมีจงอิน จะได้ปลอดภัยจากพวกโรคจิตที่มาตามนายไง พี่รู้นะว่ามีหลายคนชอบนายมาก บางคนก็เข้าขั้นหนักมากกว่าน้องชายพี่ด้วยซ้ำ”
“..ก็ .. อือ”
“ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ ว่าคนที่ตามคลั่งนายกันอยู่ มันมีพวกไหนบ้าง?” ลู่ฮานนั่งลงข้างๆดีโอ ก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นในทันที
“ก็ได้ .. ผมจะเล่าให้ฟัง”
โด คยองซู หนุ่มฮอตของโรงเรียนชยอลซึง ความน่ารักของดีโอ ทำให้หลายๆคนพากันหมายตาและสมัครเป็นแฟนคลับทั้งๆที่เขาเป็นเด็กนักเรียนชายผู้แสนจะธรรมดา โดยมีสองคนหลักๆที่บ่งบอกว่าชอบดีโอจนออกนอกหน้า ถึงขนาดยอมตั้งชมรมคนรักดีโอขึ้น ซึ่งมีสมาชิกเข้าร่วมมากเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียน
คริส หรือ อู๋ อี้ฟาน นักบาสของโรงเรียน ผู้เป็นเจ้าของความสูง 188 เซนติเมตร เขาคือหัวหน้าชมรมคนรักดีโอ ชายหนุ่มมีความชอบและหลงใหลในตัวของดีโอมาก คริส มีความเป็นเอกลักษณ์คือ ความหล่อเหลาระดับพระกาฬ ที่เขาคิดว่าข้อดีในส่วนนี้จะพิชิตหัวใจดีโอได้ในสักวัน
ซูโฮ หรือ คิม จุนมยอน ประธานนักเรียนของโรงเรียนชยอลซึง และเป็นรองประธานชมรมคนรักดีโอด้วย ซูโฮ มีดีที่ความน่ารัก นิสัยดี ยิ้มเก่ง และเป็นพ่อบุญทุ่มตัวจริง สมกับได้ฉายาเจ้าพ่อย่านกังนัม ชายหนุ่มมักจะส่งของกินอร่อยๆ ของขวัญน่ารักๆ มาให้กับดีโอในทุกๆช่วงของเทศกาล
“หืม … แค่สองคนนี้ก็ถือว่าเป็นคู่แข่งที่น่ากลัว .. แบบนี้จงอินรู้มีหวังคลั่งตายแน่”
“ที่พี่ไคมาอาละวาดขนาดนี้… ผมคิดว่าเขารู้แล้วซะอีก ว่ามีคนจีบผมอยู่”
“ก็รู้นั่นล่ะ .. แต่เรื่องสองคนนี้ยังไม่รู้ที ทำไงได้ล่ะน้า .. ก็เราน่ารักซะขนาดนี้ ^^” ลู่ฮานหัวเราะลั่น ก่อนจะยีผมสีดำสนิทของคยองซูด้วยความสนุก
“ผมก็อยากมีชีวิตอยู่แบบคนธรรมดาบ้างนี่หน่า .. ผมเบื่อมากๆ ที่แต่ละวันจะมีลูกกวาดเต็มกระเป๋า จดหมายรักของคริสฮยอง นี่ถ้าผมไม่ได้เซฮุนมาช่วยนะ ผมต้องแย่แน่ๆ”
“หืม? บอดี้การ์ดเหรอ?”
“อื้ม .. เพื่อนผมเอง นู่นไง เขามาแล้ว..” คยองซูฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะโบกมือ
หยอยๆให้กับคนตัวสูงที่เดินเข้ามาหาเขา
เซฮุน หรือ โอ เซฮุน เพื่อนสนิทที่มีฝีปากกล้า รวมถึงทักษะในการดูแลดีโอขั้นเทพ ชายหนุ่มมีผิวขาวอมชมพู รูปร่างสูงโปร่ง ริมฝีปากจิ้มลิ้มดูมีเสน่ห์
“นี่ๆ ..พี่ชายฉันเองนะ ชื่อ พี่ลู่ฮาน”
“พี่ชายเฉยๆใช่มะ?”
“อื้อ! พี่ลู่ ไม่ได้เหมือนกับพวกนั้นซักหน่อย นายไม่ต้องมาทำหวงฉันเอาตอนนี้ ไม่ใช่เวลา” คยองซู ยกแขนที่พาดอยู่บนหัวไหล่ของเขาออก ก่อนจะยู่ปากใส่เซฮุน
“ใครอยู่ในรถน่ะ .. เหมือนผีเลย .. จ้องมาเหมือนจะสิงร่างเชียว”
“อือ .. ช่างเขาเถอะ อ๊ะ.. พี่ลู่ ผมต้องไปเรียนแล้วนะ ฝากลาพี่ไคด้วยนะครับ”
“หืม .. ไปบอกเจ้าตัวเองเถอะ ขืนดีโอชิ่งหนีไปแบบนี้ จงอินต้องสบถใส่พี่จนหูชาแน่ๆ”
“ก็ได้ …” ดีโอพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเดินตรงไปหาไคที่นั่งจ้องเขาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“แกร๊ก ..”
“พี่ไค ผมไปเรียนแล้วนะ .. “
“ไม่ให้ไป”
“-_- ผมมีเรียนนะครับ พี่เป็นอะไรนักหนา หือ?”
“นั่นใครน่ะ ไอ้ผู้ชายผิวขาวคนนั้น?”
“แฟนผม ^__^”
“หะ!? พูดอีกที! แฟนเรอะ!” จงอินขึ้นเสียง ก่อนจะกระเด้งตัวออกมาจากรถ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ชายหนุ่มใช้ความสูงที่ได้เปรียบกว่า ดันคยองซูเข้าไปในรถทันที
“ล้อเล่นหน่า .. ก็พี่ชอบทำหน้าหงิกตลอดเวลา ผมเบื่อมากๆเลย”
“ก็ไม่อยากให้พี่ทำหน้าแบบนี้ ก็อย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนให้มันมากนักสิ!”
“รู้แล้วๆ .. พี่เนี่ย ยึดติดสัญญาเด็กน้อยกับผมจริงๆเลยนะ รีบกลับไปทำงานเถอะครับ ไม่ต้องมารับผมนะตอนเย็น เดี๋ยวผมให้เซฮุนขับกลับไปส่ง ..”
“ไม่ได้! จะมารับ!”
“พี่ไค =_=!”
“เลิกเรียนสี่โมงครึ่งใช่มั้ย? อืม .. รอที่นี่ล่ะ เดี๋ยวพี่มารับ ไม่ต้องเถียง อย่าให้ใครมาแตะตัวนะเข้าใจ?”
“พี่ไค ! O_O!!”
“ไม่ต้องมาทำตาโต พี่ไม่กลัว มีเรียนไม่ใช่รึไง? กลับไปเรียนซะสิ” จงอินตีเข้าที่หน้าผากมน ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปอยู่ในตำแหน่งของคนขับรถ ร่างสูงรีบเลื่อนกระจกเพื่อเรียกลู่ฮาน ให้กลับเข้าไปในรถ และบึ่งหายออกไปจากพื้นที่ทันที .. ทิ้งให้คยองซูได้แต่ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมที่ขี้หวงจนออกนอกหน้าของเขา
“อื้อหือ .. ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจังนะ”
“อือ … พี่ไคเขาก็เป็นอย่างนี้ล่ะ ..”
18 . 26 Talk :: 100 เปอร์เซ็นต์อย่างเป็นทางการค่ะ ฮ่าๆๆๆ ปกติแต่งแต่แนวดราม่า แฟลชแบค มาลองเปลี่ยนแนวใสๆ ดูบ้าง เพราะแว้บไปเห็นคู่ไคโด้ ความฟินก็บังเกิด มโนก็ตามมา =w=!! ยังไงก็ฝากติดตามฟิคไคโด้เรื่องนี้ด้วยนะคะ ^___^
ความคิดเห็น