คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลหัวใจ มายารัก : บทนำ
บทนำ
“พอไ้แล้วเลวี อึ! ไม่ไหวแล้ว”
เสียหวานเว้าวอนายหนุ่มเสียแพร่า…สมอาวโพลนไปหมเมื่อเอสัมผัสหรรษาที่เามอบให้ ยออที่ั้ันรับสัมผัสเาโยอัิโนมัิทำให้ายหนุ่มอไม่ไ้ที่ะอมยิ้มทำใบหน้าทะเล้น
“อีนินะ พี่”น้ำเสียนั้นล้ายะปลอบประโลมเสียมาว่า
ะรีบร้อนไปไหนหรือ...ในเมื่อเายัเยมและิมเธอยัไม่หนำใเลย
“อ๊า....”
หิสาวราเสียสั่น อบรับสัมผัสเมื่อมือุนนั้นผละออายออล่ำลไปเรื่อยๆนถึแอ่สะือ...เาหยุมือล วาม้อมอหิสาวอย่าพอใ่อนะลศีรษะ่ำลในะที่วาไม่สามารถผละออาใบหน้าหวานนั้นไ้เลย
ไม่ว่าใร็อยาเป็นเ้าอเธอผู้นี้้วยันทั้นั้น...เ้าแมวยั่วสวาทในราบนาฟ้าัวน้อยน่าปป้อ ใบหน้าหวานล้อมรอบ้วยเส้นผมสีน้ำาลอ่อนมีวอลลุ่มเส้นผลระายเ็มหมอน เหื่อเม็โผุึ้นบนใบหน้า ริมฝีปาอมมพูามแบบบับอนมีสุภาพีราเสียระเส่า หน้าออ์เอวเป็นที่หมายปออผู้ายทั่วไป แ่อโทษเถอะ!!...มีแ่เาเท่านั้นที่ไ้เยิมเธอนเียวเท่านั้น
“อย่าแล้ันไ้ไหม เลวี”หิสาวใ้ำลัทั้หมพลิร่าสูไปอยู่ใ้ร่า
“ไม่ไ้แล้สัหน่อย”บริมฝีปาล่าเธอเบาๆ
หิสาวหัวเราะร่วน ทัเส้นผมที่ปรหน้าเาเี่ยวไว้ับหู พลาูบับหน้าผาเาเบาๆ ลิ่นายเายัหอมอบอวลรารึอยู่ในใเธอนไม่สามารถที่ะผละาเาไปไ้เลย...วแนแ็แร่ยมือลูบแผ่นหลัเปลือยเปล่าเธอเบาๆ มอใบหน้าหวานยิ้มให้เาอย่าอ่อนโยนแล้วอไม่ไ้ที่ะึใบหน้าหวานรับูบที่เาเ็มใมอบให้อย่าไม่รัเียรัอนใๆเลย
“อืม”เสียทุ้มนุ่มราอย่าสุสม
เมื่อลิ้นร้อนๆแทรเ้าไปในโพรปาแล้วระหวัพันเี่ยวแลเปลี่ยนวามสุันอย่าูื่ม ลิ่นมิน์าๆาปาหิสาวทำให้ายหนุ่มไม่สามารถถอนริมฝีปาออไ้เลย
ทั้หอมหวาน...ยั่วยวน...และรัวนใเายิ่นั
“พี่รับ...น่ารัมาๆเลยรู้รึเปล่า”ไม่ว่าเปล่ายัุใบหน้า่ำลเพื่อื่มำับผิวาวอมมพูราวน้ำนม
“อย่าให้มีรอยนะเลวี”เสียหวานนั้นรีบร้อห้ามทันที
หาแ่เมื่อมาถึั้นนี้แล้วมีหรือที่ายหนุ่มะฟั...เลวีสบาหิสาวเพียั่วรู่ ยิ้มให้เธออย่าอ่อนโยน่อนะ้มลประทับราเป็นเ้าอระายเ็มลำอและเนินหน้าอเนียนาวโยที่หิสาวไม่สามารถร้อั้านเลย ไ้แ่ยินยอมพร้อมใับสัมผัสที่เามอบให้อย่าไม่รัอน เลือในายสูบีแล่นพล่านไปทั้ัว
“เลวี พอไ้แล้ว”แม้ะพูออไม่อย่านั้นแ่็ไม่มีท่าทีะปิเสธแ่อย่าใ
“ไม่เอา! ให้มีรอยแบบนี้นี่แหละ พวผู้ายที่้อะาบพี่ะไ้รู้สัทีว่าพี่มีเ้าอแล้ว”ราวเ็อมื้ออบเอาแ่ใ
นเป็น ‘พี่’ ้อนายหนุ่มวโ ยำท้ายทอยเาเบาๆ่อนะ้มลประทับรารหน้าอ้า้ายบนัวเาลับบ้า...เสียายหนุ่มรา ‘ี้’ อยู่ลอเวลาัลั่น
“พี่...พอแล้ว ผมไม่ไหวแล้วริๆ”น้ำเสียนั้นเว้าวอนไม่่าอะไราเธอเมื่อรู่เลยแม้แ่น้อย
็รู้ใันมาพอนรู้แล้วแหละว่าุอ่อนไหวอันและันอยู่รไหน
หิสาวยิ้ม...เลวีพลิร่าอวบอิ่มว่ำล ่อนะ่อยๆลาลิ้นไปามสันหลัยาวไปเรื่อยๆนหยุ...
“อผมนะรับ”
“ไอ้บ้า!! มาั้นนี้แล้วมีหน้าะมาออี”
ายหนุ่มหัวเราะร่วน...พลิร่าอวบอิ่มลับอีรั้่อนะ่อยแทรแ่นายเ้าไปพอในัวหิสาว
“อ๊า...พี่ิา!”เาราระสัน เมื่อแ่นายหิสาวำลัรัอเาอย่าไม่ปราี วามหลับาลเ็บภาพหิสาวรวราอยู่ใ้ร่าเาเอาไว้ในวามทรำ ฟัเสียหวานๆนั้นเรียื่อเาแพร่าไปหมน้อผวาอเาเอาไว้แน่น
อีไม่นานเถอะ...เาะพาเธอึ้นสวรร์ไป้วยัน
“อึ...อ๊า...ล...เลวี...อย่าแล้พี่แบบนี้สิ เร็วึ้นว่านี้อีนิไ้มั้ย”
เสียหวานราพร้อมับิเล็บลบนหลัแร่เมื่อเาแล้เธอโยารยับายอย่า้าๆเพื่อให้เธอร้ออวาม้อาราเา้ำแล้ว้ำเล่า
“แบบนี้ีไหมรับ”เา้มลูึยออนั้นอย่าหยอล้อ เมื่อมันู่อท้าทายเานั แ่็ไม่ถอนายออเลย หนำ้ำยัโถมร่าใส่อยู่ลออี้วย
“อ๊า...เสียวัเลย”น้ำเสียนั้นเ็มไป้วยแรปรารถนา
เาเริ่มยับสะโพสอบให้เร็วึ้นว่าเิม...ถี่ึ้นเรื่อยๆ...นมอเห็นปาทาสวรร์รำไรอยู่้านหน้า...สมอหิสาวาวโพลนไปหม มันว่าเปล่านิอะไรไม่ออ ้อารเพียอย่าเียวือหยุวามทรมานทั้หมนี้ที เพราะมันทำให้เธอรู้สึร้อนไปหมทั้ัวนเริ่มหายใิั ารเสียสีอเาแ่ละรั้มันทำให้วามวามึแน่นลลลายเป็นวามเสียว่านรัวนใแทนนอนนี้แทบะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ไม่ไหวแล้ว พี่ไม่ไหวแล้วเลวี”น้ำเสียนั้นแทบะับใวามไม่อยู่
“อึ!...อีนินะรับ ผม็เริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนัน อ๊า…”
เลวีโถมร่าใส่หิสาวไม่ยั้ รู้สึว่าอสูรายในัวเาพยายามะพ้นพิษออมาเสียให้ไ้ แล้วเา็ไม่สามารถห้ามไม่ไ้้วยสิ นอาปลปล่อยสายธารร้อนร่อทารัหิสาวนเปียุ่มไปหม...ายหนุ่มหยุารเลื่อนไหว เนื่อาเรี่ยวแรที่มีทั้หมแทบะหมไปับารปรนเปรอวามสุให้ันและัน ทั้ห้อึเ็มไป้วยเสียหอบหือัท่ามลาเสียฮีเอร์ใลารุฝรั่เศส
ไม่ว่าผู้หินนี้เาะรัหรือไม่...มันไม่สำัเลย
แ่เารู้ีว่าารที่มีเธออยู่เีย้าือวามสุมหาศาลที่เาามหามานานแสนนาน
ความคิดเห็น