คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : ผู้อยู่เบื้องหลัง
----------------------------------------------------------------
“ ตอนที่ 5 : ผู้อยู่เบื้องหลัง “
“โหยรีบขึ้นฝั่งกันเถอะ !!”เจมส์ตะโกนขึ้นพลางค่อยๆว่ายน้ำไปอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว
จิ่ว ~ (เสียงสไนเปอร์ดังอีกครั้ง)
“กรี๊ด !”สฟิ้งซ์ส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ เพราะลูกกระสุนได้โดนที่ขาของเธอขณะที่เธอกำลังว่ายน้ำ
“ฟิ้งซ์ !!”เจมส์ที่ถึงอีกฝั่งแล้วต้องหยุดชะงักและรีบว่ายน้ำกลับมาหาสฟิ้งซ์อย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรหรือเปล่า? ไปไหวไหม ? ให้เจมส์ช่วยไหม?”เจมส์รีบถามสฟิ้งซ์อย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงที่สฟิ้งซ์
“ไม่ไหวหรอก..เจมส์..ทิ้งเราไว้เถอะนะ..ทิ้งไว้ตรงนี้เลย !”สฟิ้งซ์เกาะเจมส์ไว้พลางร้องไห้
“ไม่เอาเจมส์ไม่ทิ้งฟิ้งซ์หรอกน่า ! โดนยิงแค่นี้หน่ะ !!”เจมส์ตะโกนพลางกอดฟิ้งซ์
“..”สฟิ้งซ์เงียบไปสักพัก
“อย่าลืมสัญญาสิ สัญญาของเราหน่ะ อย่าลืมสิ !”เจมส์ตะโกนพลางพูดเรื่องสัญญา แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
“อือ..”สฟิ้งซ์ยิ้มจางๆ
“ฮึบ..”เจมส์อุ้มสฟิ้งซ์พลางค่อยๆว่ายน้ำไปทีละนิด
“เร็วเถอะ !!”วินซึ่งถึงฝั่งคนแรกตะโกนขึ้นพลางช่วยดึงเพื่อนๆทีละคนขึ้นมา
“รับแนนไปที”ผมเอ่ยขึ้นพลางส่งแนนให้วิน
“ตัวหนักจังจูน - -”คิวพูดพลางดึงจูน
“อย่าบ่นน่า- *- ”จูนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจแล้วขึ้นไปบนฝั่ง
หลังจากที่ทุกคนขึ้นมาหมดแล้ว
“หึหึ”เสียงปริศนาที่กำลังมองพวกผมเอ่ยขึ้น
“ตรงนั้นมีบ้านด้วยละ !”เจมส์พูดขึ้นพลางยิ้มเหมือนคนมีที่พึ่งแล้ว
แต่ทำไมกันนะ ? ผมรู้สึกไม่ดีกับบ้านหลังนี้เลย.. แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“รีบไปกันเถอะ”ภูมิทายาทพูด
“อืม”ทุกคนตอบพลางค่อยๆเดินไปที่บ้านหลังใหญ่หลังนั้น
“เหนื่อยจัง..แต่ยังไงจะปล่อยทิ้งไว้ตรงนี้ไม่ได้”ผมบ่นเบาๆแล้วทำสีหน้าคนเหนื่อยโคตรๆ เนื่องจากว่ายน้ำทั้งๆที่ต้องอุ้มแนนไปด้วย
ตอนนี้ผมรู้สึกแสบแผลเอามากๆ เพราะในการลงน้ำนั้นทำให้ผ้าพันแผลติดๆหลุดๆหมดเลย
“ไหวไหมแนค ?”เสียงที่ดังมาจากข้างๆผมเอ่ยถามผม โดยที่ผมยังไม่ได้หันหน้าไม่หาคนพูด
“ให้เราช่วยไหม”ทันทีที่ผมหันไปผมก็รู้ทันทีว่าคือดล
“- - ตกลงให้เราช่วยไหม”ดลทำสีหน้าเบื่อๆ แล้วถามผม
“ไหว..”ผมตอบพลางค่อยๆเดินไปอย่างเหนื่อยๆแล้วก็เดินไม่ค่อยตรงทางเท่าไหร่นัก-3-
“คึคึ”ดลทำท่าเหมือนจะขำอะไรสักอย่าง
“ขำไร? - -”ผมหันหน้าไปทำหน้ากวน(ตีน)ใส่ดลอย่างเหนื่อยๆ
“อย่ามาทำตัวซึนเลยน่าถึงเราจะตัวเล็กแต่แรงเยอะนะเออ”ดลพูดอวดพลางยิ้มให้ผม
“ครับ - - ขอความกรุณาช่วยผมทีครับคุณดล”ผมขอร้องแบบประชดๆนิดหน่อย
“คึคึ..ได้สิครับ”ดลหัวเราะพลางอุ้มแนนสะพายหลังตนเอง
“ขอบคุณครับ -3-”ผมพูดพลางค่อยๆเดินตามทุกคนไป
“กอฟ์ลนายว่าบ้านหลังนี้เป็นไง”แบงค์พูดพลางชี้ไปที่บ้านหลังใหญ่ที่ทุกคนมุ่งหน้าไปทางนั้น
“สวยดี”กอฟ์ลตอบอย่างไร้เดียงสา
“-*- ไม่ใช่ ! หมายถึงความรู้สึกอะ”แบงค์ถามต่อ
“รู้สึกหลอนๆหว่ะ”กอฟ์ลหันหน้ามองแบงค์สักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น
“เอาน่าอย่าคิดมากเลยนะหนุ่มๆ”ฮาชิตบไหล่แบงค์และกอฟ์ลเบาๆพลางยิ้มให้ก่อนจะเดินแซงไป
ณ.หน้าบ้านหลังนั้น
ก๊อก ก๊อก ~
“มีใครอยู่ไหมครับ”ไม้เคาะประตูพลางเรียกด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
“มีใครอยู่ไหมครับ !”ไม้เร่งเสียงขึ้นมาอีกพลางเคาะประตูเรียกอีกครั้ง
แอ๊ดดดด ~~ (เสียงประตูค่อยๆเปิดอย่างช้าๆ)
“เข้ามาก่อนสิ”ชายวัยกลางคนผิวสีคล้ำผมสีเทาใส่แว่นชุดนักวิทยาศาสตร์เอ่ยขึ้น
“คะ..ครับ/ค่ะ”ทุกคนต่างทำหน้างงสุดๆเพราะยังไม่ได้ขอเข้าไปก็ถูกเชิญซะแล้ว
“เจ้าของบ้านนี้ใจดีจังเลยเนอะจิ๊บ”พี่พิมพ์กระซิบพี่จิ๊บเบาๆ
“ใช่ๆ เขาใจดีจังเลยเนอะ”พี่จิ๊บหันไปยิ้มให้พี่พิมพ์
“ขอบคุณนะครับที่ให้พวกเราเข้ามาในนี้คุณ..?”พี่ไอซ์ลากเสียงเพราะไม่รู้จักชายวัยกลางคนคนนี้
“ผมคือ Dr.ไวริเออร์ ไพเลส”ชายวัยกลางคนคนนั้นหันมายิ้มให้พวกเราอย่างเยือกเย็น
“หา !?! Dr.ไวริเออร์ ไพเลส !!”ทุกคนต่างหันหน้ามองกันด้วยความตกใจ รวมทั้งผมด้วย
“ตกใจอะไรกันหรอครับ ?”Dr.ไวริเออร์ขยับแว่นเล็กน้อยพลางเก็บสีหน้า ทำให้ผมกังวลมากขึ้น
“ไม่จริงน่า ! ผู้คิดค้นเชื้อไวรัส !!”ฮาชิตะโกนออกมาพลางทำสีหน้าจิตตก
“..”Dr.ไวริเออร์ค่อยๆยิ้มขึ้น
“หนี !!”ไม้ตะโกนพลางดึงมือพี่จิ๊บที่อยู่ใกล้ที่สุดวิ่ง แต่แล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงทางออก
คลืดด ~ (เสียงพื้นใกล้ๆประตูค่อยๆแยกออก)
“เห้ย !”ไม้ตะโกนออกมาพลางหันมองหน้า Dr.ไวริเออร์ อย่างไม่พอใจมากๆ
“ซากศพ..ซากศพเต็มไปหมดเลยละ..ข้างล่าง”พี่จิ๊บเกาะแขนไม้อย่างแน่นพลางทำหน้าหวาดกลัวมากๆ
“แก !”ภูมิทายาทกำค้อนไว้ในมืออย่างแน่นพลางจะวิ่งไปหา Dr.ไวริเออร์
“อะอ๊ะ?..อย่าเลยครับ”Dr.ไวริเออร์ค่อยๆยิ้มพลางกำรีโหมดบางอย่างไว้ในมือ
“จะทำอะไรกันแน่ !”คิวพูดพลางยกขวานขึ้นมาเพื่อป้องกันตัว
“จะให้ดูสิ่งที่ผมสร้างไง !!”Dr.ไวริเออร์กดปุ่มในรีโหมด 1 ครั้ง ต่อจากนั้นมีตู้กระจกขนาดใหญ่เลื่อนขึ้นมาจากข้างหลังของ Dr.ไวริเออร์
“หน่ะ..นี่มัน !!”ทุกคนต่างส่งเสียงอย่างตกใจ
“Nachtzeher !”ทุกคนส่งเสียงด้วยความกลัวกับสิ่งที่เห็นในตู้กระจกที่แข็งแรง
“ใช่ ! น็อตซือ เฮอเรอร์ !! ผมไม่คิดเลยนะว่าเด็กๆอย่างพวกเธอจะรู้เรื่องนี้ด้วย”Dr.ไวริเออร์แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ
“น็อตซือ..เฮอเรอร์..สินะ..ซากศพ..ที่เคลื่อนไหว..ได้รวดเร็วกว่าพวกซากศพธรรมดาทั่วไป..”แนนค่อยๆเอ่ยขึ้นแล้วลงจากหลังดล ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวได้สักพักแล้วละ
“วู้ ! ฉลาดหนิสาวน้อย”Dr.ไวริเออร์ตบมือพลางคิดอะไรสักพักก่อนจะพูดต่อ
“น่าสนใจดีนะ !”Dr.ไวริเออร์ดึงมือแนนมาหาตัวเองแต่ดีที่แนนคว้าดาบไว้ในทัน
“ฮึก..”ขณะที่แนนจะเอาดาบแทง Dr.ไวริเออร์ แนนก็ต้องหยุดชะงักแล้วหันมองมาที่ผมอย่างช้าๆ
“..”ผมพึ่งรู้สึกตัวว่ามีชายปริศนาถือปืนจ่อหัวผมอยู่
“อย่าดื้อหน่ะสาวน้อย ถ้าไม่อยากให้หมอนี่ตาย”Dr.ไวริเออร์ขู่แนนพลางแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”ผมพูดออกไปอย่างตกใจเพราะผมไม่รู้สึกตัวเลย
“อยู่นิ่งๆเถอะ ถ้ายังไม่อยากตาย”ชายหนุ่มปริศนาใส่ชุดสีดำปิดหน้าปิดตาที่กำลังถือปืนสไนเปอร์ในมือพูดข้างหูผมเบาๆ
“หึย..”ผมเจ็บใจนักที่ไม่สามารถต่อต้านมันได้เลย
“คุณจะทำอะไรกันแน่หะ !”จูนพูดพลางมองไปที่แนนและ Dr.ไวริเออร์
“สาวน้อยคนนี้น่าสนใจจริงๆน่าจะให้ปริสิตกับสาวน้อยคนนี้นะ ”Dr.ไวริเออร์ลากเสียงพลางลูบหัวแนน
“..”แนนนิ่งเงียบไม่ยอมขัดขืนอะไรเพราะกลัวผมตาย
“ปรสิต ? จะควบคุมแนนหรอ? จะใช้ปรสิตทำให้แนนควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วจะทำอะไรแบบนั้นงั้นหรอ ?”หน่าพุดพลางทำสีหน้ากลัวมากๆ
“แต่ปริสิตมันหายากหนิ..”ตูนเอ่ยข้นด้วยสีหน้าอันจืดจาง
“นั่นสินะ..สงสัยปรสิตคงไม่ได้ใช้แล้วละ.. คงต้องใช้พิษของ Belladonna แล้วละนะ..”Dr.ไวริเออร์พูดพลางหยิบดอกไม้สีแดงรูปร่างคล้ายระฆังขึ้นมาไว้ในมืออย่างระมัดระวังโดยการใส่ถุงมือ
“มะ..ไม่จริงน่า ! เป็นไปไม่ได้ ! เหมือนมากเหมือนจริงๆ”เหมยตะโกนออกมากด้วยความตกใจ
“เบลลาดอนน่ามันหายากๆสุดๆเลยหนิ ? ”เหมยเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจขึ้นอีกเพราะเธอไม่เห็นดอกเบลลาดอนน่ามาเกือบ 10 ปีแล้ว
“แกเอามาจากที่ไหน ?”เหมยเอ่ยถาม Dr.ไวริเออร์
“.. อ๋อ ! นึกออกแล้วสาวน้อยผมดำคนนั้นหน่ะ”Dr.ไวริเออร์พูดพลางชี้มาที่เหมย
“เป็นลูกของนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งมากๆเลยสินะ”Dr.ไวริเออร์พูดพลางแสยะยิ้ม
“สะ..แสดงว่า?”เหมยค่อยๆพูดพลางตัวเริ่มสั่น
“ใช่ ผมฆ่าพ่อเธอไง Dr.เจสัน สเลส”Dr.ไวริเออร์พูดพลางหัวเราะอย่างน่ารังเกียจที่สุด
“คนที่ฆ่าพ่อฉัน..คือแกสินะ..และแก..คือคนที่ขโมยเบลลาดอนน่าไปจากห้องทดลองของพ่อฉันสินะ..”เหมยก้มหน้าพลางกำปืนแน่นไว้ทั้ง 2 ข้าง
“ใช่..ฉันเป็นผู้ช่วยของ Dr.เจสัน”ในขณะที่ Dr.ไวริเออร์กำลังพูด Dr.ไวริเออร์ก็พาแนนไปหยุดที่ประตูกระจกที่แข็งแรงมากๆ ในนั้นมีเจ้าพวกน็อตซือ เฮอเรอร์ประมาณ 4-5 ตัว
“..”แนนนิ่งเงียบยอมทำตามคำสั่ง Dr.ไวริเออร์ทุกอย่าง
“แก.. แกหน่ะ.. ไม่ดีพอสำหรับเป็นผู้ช่วยคุณพ่อฉันหรอก !! ”เหมยพูดพลางเลงปืนไปที่หัวของ Dr.ไวริเออร์ พลางพูดว่า
“ไปตายซะ !! ไอ้สารเลว !!”เหมยตะโกนออกมาพลางกดปืนอย่างไม่กังวล
ปั้ง !! (เสียงกระสุนปืนถูกยิงออกจากกระบอก)
“..”Dr.ไวริเออร์ได้แต่นิ่ง
“หึ..”เหมยแสยะยิ้มออกมากพลางกดปืนอีกครั้ง
ปั้ง !! (เสียงกระสุนปืนถูกยิงออกจากกระบอกอีกครั้ง)
“..”Dr.ไวริเออร์เงียบไปสักพักก่อนจะล้มลงพื้นอย่างน่าอนาถ
“และนี่สำหรับแก..ที่มาลูบหัวฉัน !”แนนเปิดประตูกระจกที่ขังพวกน็อตซือ เฮอเรอร์อยู่ข้างในออกแล้วโยนDr.ไวริเออร์เข้าไป
“แก..”Dr.ไวริเออร์ที่ยังมีสติอยู่นิดหน่อยพูดออกมา
“ลิ้มรสผลงานของแกซะนะ ^^”แนนแสยะยิ้มอย่างไร้เดียงสาพลางผิดประตูอย่างรวดเร็ว
“อ๊ากกกกก !!!”เสียง Dr.ไวริเออร์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ภาพที่ผมเห็นคือเลือดกระเดนกระจัดกระจายเต็มกระจก
“O_O”ชายชุดดำที่ถือสไนเปอร์ได้แต่ตกใจจนไม่ได้ตั้งตัว
“ส่วนแก..”วินยิ้มพลางหยิบปืนจ่อให้ผู้ถือสไนเปอร์
“หึ !”ชายหนุ่มชุดดำได้ยิงสไนเปอร์ไปที่ขาของเจมส์โดนที่เจมส์ยังไม่ได้ตั้งตัว
จิ่ว ~ (เสียงสไนเปอร์หัวเก็บเสียง)
“โอ๊ย !”เจมส์ตะโกนออกมาพลางทรุดลงไปพร้อมกับสฟิ้งซ์ที่เจมส์กำลังแบกอยู่
“เป็นไรไหมเจมส์ !”สฟิ้งซ์ที่อยู่ข้างๆรีบพูดออกมาด้วยความตกใจ
“ไม่เป็นไรน่า..”เจมส์ยิ้มจางๆให้สฟิ้งซ์
“แก !”วินทำท่าจะยิงปืนใส่ผู้ถือสไนเปอร์ แต่ได้ยินเสียงแปลกๆจนต้องหยุดชะงัก
“ทำการระเบิดฐานในอีก 1 นาที เริ่มนับถอยหลัง”
“60 วินาที”
“แย่ละสิ !!”ทุกคนต่างหันมองหน้ากันด้วยความตกใจ
“หนีไปยังไงพวกแกก็ตายอยู่ดีละ ฮ่าๆๆๆ แกต้องเจอพวกน็อตซือ เฮอเรอร์ข้างนอก ตายที่นี่กันหมดละ !!”ชายหนุ่มชุดดำหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ผมคิดว่าด้วยผิดของเบลลาดอนน่าที่เขาเคยโดนไปมันทำให้เขาพูดเพ้อเจ้อไม่หยุด
“54 วินาที”
“ทำไงดีว่ะ !!”ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมๆกัน
ความคิดเห็น