คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : ความจริงเมื่อ 4 ปีก่อน
“ ตอนที่ 4 : ความจริงเมื่อ 4 ปีก่อน “
“ฉันจะฆ่าแก ไอ้แนค !!”ขนุนตวาดผม
“แกหน่ะไปเป็นตัวล่อซะ !”ขนุนชี้หน้าผม
“หมายความว่าไง?”แนนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่
“ยังไงเดี๋ยวแกก็ตายอยู่ดีละน่า..หัดทำตัวเป็นประโยชน์ก่อนตายซะบ้างสิ”ขนุนหัวเราะ
“..”ผมสังเกตว่าแนนเงียบพลางก้มหน้าแล้วกำดาบไว้อย่างแน่น
“แล้วถ้าบอกว่าผมไม่ทำละ?”ผมตอบพลางทำหน้านิ่งๆ
“นายก็จะตายด้วยฝีมือฉันยังไงละ..เอิ่ม..ตายยังไงดีนะ?”ขนุนพูดพลางหยิบมีดขึ้นมา
“อ้อ ! หั่นศพนายแล้วโยนให้พวกซากศพกินดีไหมนะ?”ขนุนพูดเหมือนคนโรคจิต
“ผมคงไม่อยู่ให้คุณฆ่าหรอกนะครับ..โอ๊ย”ผมพูดพลางจะลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว
“นายมันจะมีปัญญาทำอะไร..แม้แต่จะลุกยังทำไม่ได้เลย ไปเป็นตัวล่อซะ พวกเราได้หนีไปสะดวก”ขนุนพูดพลางยิ้ม
“ผมไม่ทำอะ จะทำไม ?”ผมพูดพลางทำหน้ากวน(ตีน)สุดขีด
“งั้นฉันจะฆ่านายเดี๋ยวนี้ละ”ขนุนพูดพลางวิ่งมาที่แนค
“หยุด ! ฉันทำเอง”แนนพูดออกมาขณะที่ขนุนกำลังพุ่งมาที่แนค
“หา? ยอมแทนเลยหรอ..ก็ดี”ขนุนพูดพลางหยุดวิ่งแล้วหันหลัง
“แต่ฉันก็ปล่อยแนคไว้ไม่ได้นะเพราะมันคื..”ไม่ทันที่ขนุนจะพูดจบปลายดาบสุดแหลมคมถูกทิ้มทะลุตัวขนุน
“หุบปาก..ซะ..”แนนพูดขณะที่ใช้ดาบเสียบทะลุตัวขนุนไปแล้ว
“กรี๊ด !!”ผู้หญิงทุกคนตกใจมากที่เห็นแนนทำอย่างนั้น
“O_O”ผมยังคงนั่งนิ่งพลางตกใจสุดขีดที่แนนกล้าทำแบบนั้นกับเพื่อนของตนเอง
“สะใจไหมละ..ฉันนี่ละจะโยนเธอไปให้พวกซากศพกิน..”แนนแสยะยิ้มพลางดึงดาบออก
“ยะ..อย่านะ..”ขนุนยกมือขึ้นพนมมือขอร้องแนน
“แนนอย่าทำแบบนี้เลยนะแค่นี้ก็พอแล้ว”ภูมิพูดพลางทำสีหน้ากลัวๆแนน
“อย่าเลยนะปล่อยขนุนไปเถอะขนุนไม่ได้ตั้งใจหรอกน่า”ดลกับภูมิทายาทพยายามพูดเกลี้ยกล่อมแนน
แนนก้มหน้าขณะที่ยังถือดาบอยู่
“...”แนนทิ้งดาบลงพลางเงียบไปสักพัก
“เห้อ..”ทุกคนถอนหายใจพลางดีใจที่แนนไม่ทำอะไรขนุนแล้ว
“ไปทำแผลให้ขนุนก่อน”พี่พิมพ์พูดพลางเรียกสฟิ้งซ์และฮาชิ
“ค่..”ยังไม่ทันที่ฮาชิและสฟิ้งซ์จะพูดจบเสียงพึมพำจากแนนก็ดังขึ้น
“..รู้ไหม..ว่าทำไมฉันถึงยอมตัดใจไม่ยอมมาที่นี่กับทุกคน..”แนนก้มหน้าพลางค่อยๆเอ่ยขึ้น
“ทำไมละ?”วินเอ่ยขึ้นเมื่อแนนถามทุกคน
“โรคนั้น..โรคที่อันตราย..มันกลับมาที่ฉัน..”แนนยังคนพูดต่อไป
“ฉันหน่ะ..ไม่อยากฆ่าใคร..แต่ฉันก็เคยฆ่าคนมาก่อน..โดยที่ไม่มีใครรู้..”แนนพูดเบาๆพลางค่อยๆยิ้ม
“4 ปีก่อน ก่อนที่ฉันจะเข้ามาในบริษัทนี้.. ฉันเคยฆ่าคนคนหนึ่ง..และต้องหลบหนีพวกตำรวจที่ตามจับ..แต่สุดท้ายพวกตำรวจก็จับฉันไม่ได้..”แนนพูดพลางค่อยๆร้องไห้
“ทำไมละ? ทำไมแนนต้องฆ่าคนคนนั้น?”กอฟ์ลและแบงค์เอ่ยขึ้น
“แล้วคนคนนั้นคือใครละ?”เจมส์เอ่ยขึ้น
“4 ปีก่อนฉันเจอกับแนคคนแรก ซึ่งเขาเป็นคนที่โดนตำรวจจับแทนฉัน.. ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ได้แต่โทษตัวเอง..ไม่น่าทำให้แนคโดนไปด้วย..ทั้งๆที่แนคไม่ผิด..แนคไม่ผิดเลยด้วยซ้ำ..และนั่นมันก็เป็นเหตุผล..ที่ขนุนต้องการฆ่าแนค !!”แนนตะโกนออกมาทั้งน้ำตา
“หา !! แสดงว่าคนที่ฆ่าพี่ของขนุนคือ แนน !! ไม่ใช่แนคหรอ??”จูนและหน่าตะโกนด้วยความตกใจ
“ถูกแล้วละ..ฉันเลยไม่อยากให้ใครทำร้ายแนค..แนคไม่ผิด..ฉันนั่นแหละผิด”แนนแสยะยิ้ม
“แกนี่มันเลว..เลวที่สุด..”ขนุนค่อยๆพูด
“อย่าลืมนะ..ว่าชีวิตของแก..อยู่ที่ฉัน”แนนยิ้มพลางกระชากผมของขนุน
“โอ๊ย..อย่านะ..อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”ขนุนพนมมือไหว้แนนพลางอ้อนวอนสุดขีด
“พอเถอะแนน ปล่อยขนุนไปเถอะ”ไม้พูดพลางมองไปที่แนน
“ปล่อยขนุนไปเถอะ..อย่าทำแบบนี้เลย”พี่จิ๊บพูดเหมือนจะร้องไห้
“ปล่อยเถอะ..ไม่งั้นพวกผมก็คงต้องใช้กำลัง”พี่ไอซ์พูดขึ้นพลางถือปืนขึ้นมาเลงไว้ที่แนน
“ปล่อยซะไม่งั้นพวกเราจำเป็นต้องทำ”เหมยพูดพลางเลงปืนไปที่แนน
“..”วิน ภูมิ เจมส์ กอฟ์ลและแบงค์เงียบต่างเลงปืนไปที่แนนทั้งหมด
“ปล่อยสินะ..”แนนพูดพลางค่อยๆปล่อยมือจากขนุน
“คงจะไม่ได้หรอกนะ !!”แนนผลักขนุนหล่นลงไปข้างล่าง
“กรี๊ด !!”ขนุนร่วงลงไปข้างล่าง
ฉึก ! (เศษแก้วแตกที่อยู่ข้างล่างทิ่มตัวขนุน)
“แฮ่..?”พวกซากศพเดินได้ค่อยๆหันมาทางยังเสียงขนุน
“อย่านะ..อย่า..”ขนุนที่ยังพอมีสติพยายามลุกขึ้นแต่ก็ไม่ทัน
“แฮ่ !!”พวกซากศพเดินได้พากันเข้ามากัดที่ตัวขนุน
“กรี๊ด !! กรี๊ดดดดดดดดด !!”ขนุนกรีดร้องด้วยความทรมาน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”แนนแสยะยิ้มพลางร้องไห้แบบด้วย
“O_O”ผมเริ่มตัวสั่นและตกใจขั้นสุดยอดที่เห็นแนนเป็นแบบนั้น
“ทำไมแนนทำแบบนี้ละ !”ฮาชิเริ่มออกอาการโมโหขั้นสุดยอด
“เพราะฉันมันบ้า..มันโรคจิต..แต่ก็นะ..ฉันปกป้องนายได้แล้วละ..แนค”แนนหันมายิ้มให้ผมอย่างไร้เดียงสา
“ไม่ใช่ ! แนนไม่ใช่แบบนี้ ! แบบนี้ไม่เอาด้วยละ !!”ผมค่อยๆพูดแบบจิตตกสุดๆ
“ทำไมละ? แนคไม่รักแนนแล้วหรอ?”แนนหันหน้ามาหาผมพลางทำหน้าเหมือนคนโรคจิต
“ผมหน่ะ..รักแนนในแบบที่ไม่ใช่แบบนี้ ! และที่ผมช่วยเธอใน 4 ปีก่อน เพราะผมรักเธอ ผมไม่อยากให้เธอโดนตำรวจจับแล้วกลายเป็นฆาตกร !!”ผมร้องไห้พลางค่อยๆยืนขึ้น
“..”ทุกคนพูดไม่ออกพลางเฝ้ามองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
“งั้นฉัน..ไม่อยากอยู่อีกแล้วละ..”แนนยิ้มให้ผมจางๆพลางเหมือนจะวิ่งจะกระโดดลงไป
“อย่า !”ทุกคนวิ่งไปจับแขนแนนทำให้แนนไปไหนไม่ได้
“ปล่อย !ปล่อยฉัน !”แนนดิ้น
“ขอโทษนะแนน !”พี่พิมพ์ใช้เข็มยาสลบฉีดไปที่แนน
“ปล่อ..”แนนสลบไปอย่างดื้อๆ
“แล้วจะเอายังไงต่อ”เหมยเอ่ยขึ้นเมื่อมองลงไปข้างล่างเจอแต่พวกซากศพเดินได้
“คงต้องสร้างเสียงดังโดยการใช้ระเบิดไกลๆละนะให้พวกมันไปทางนั้น”เจมส์พูดพลางหยิบระเบิดขึ้นมา
“รีบๆหน่อยก็ละกัน”ตูนพูดพลางชี้ไปที่ทางบันไดชั้นล่างที่พวกซากศพกำลังจะขึ้นมา
“ช่วยๆกันปาไปที่ตรงนั้น !!”แบงค์พูดพลางหยิบระเบิดปา
“อืม !”ผู้ชายทุกคนและผมต่างส่งเสียงตอบรับแล้วช่วยกันปาระเบิด
ตูม !!!! (เสียงระเบิดมากมายในที่เดียวกัน)
เสียงระเบิดนี้ทำให้พวกซากศพค่อยๆเดินไปที่ตรงนั้น
“เอาละไปกันเถอะ”พี่ไอซ์พูดพลางวิ่งลงไป
“อืม!”ทุกคนพูดพลางวิ่งลงไป
“ช่วยกันแบกแนนลงไปหน่อย”ผมพูดพลางค่อยๆยกตัวแนน
“อืม”ภูมิและภูมิทายาทวิ่งมาช่วยผม
ณ.ข้างล่าง
“พวกมันใกล้กลับมาแล้ว..”ตูนพูดพลางชี้ไปที่พวกซากศพที่กำลังจะเข้ามา
“โดดน้ำ !! มันเป็นทางเดียวที่จะรอด”ไม้ตะโกนขึ้นพลางกระโดดลงน้ำ
ตูม ! (เสียงกระโดดน้ำ)
“ถือซะว่าฉันจะยอมเปียกก็แล้วกัน !”เหมยกระโดดตามลงไป
“โดดก็โดดว่ะ !”แบงค์ กอฟ์ล และวินพูดพลางกระโดดตามไป
“มันมาแล้ว !”คิวและจูนพูดพลางชี้ไปที่ทางซากศพที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้
“โดด !!”พี่ไอซ์พูดพลางให้สัญญาณกระโดด
ตูม ! ตูม !! ตูม !! (ทุกคนกระโดดลงน้ำ)
“เราต้องว่ายน้ำไปอีกฝั่งของริมแม่น้ำ”ดลพูดพลางชี้ไปอีกฝั่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้
“อืม !”ทุกคนตอบพลางค่อยๆว่ายน้ำกันไป
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปนะ..”ผมคิดในใจขณะที่แบกเธอไว้ที่หลังแล้วว่ายน้ำไปด้วย
ทันใดนั้นเอง !
จิ่ว !!! ~ (เสียงลูกกระสุนสไนเปอร์ผ่านหัวไป)
“เห้ย ! มีคนจะฆ่าพวกเรา”วินโวยวาย
“พวกแกตายแน่ๆ..”เสียงชายปริศนาพูดขึ้น
ติดตามตอนต่อไป..
ความคิดเห็น