' MINNA : หกกล้าล่าวิญญาณ '

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : 'เพื่อน'

- ตอนที่ 4 : 'เพื่อน' -

 

 

"แล้วนี่จะไปไหนกันต่อเนี่ย?" ภูมิเดินไปบ่นไปแล้วก็นึกในใจว่าโรงเรียนที่นี่จะไม่ธรรมดาซะแล้ว

 

"ก็สำรวจต่อไปเรื่อยๆไง"ยูอิตอบกลับมาด้วยเสียงเย็นชาแล้วเดินต่อไป

 

"เซ็งหว่ะ .. อยากกลับไปเล่นดิจิม่อนแล้วเนี่ย" ไม้เริ่มบ่นไปเดินไปเพราะมันมีแต่ซากปรักหักพังทั้งนั้น

 

"เดี๋ยวกลับไปเล่นก็ได้ ถ้ารอดกลับไปนะ ..." อยู่ๆมีเสียงจากคนปริศนาพูดขึ้นทำให้ยูอิได้ยินเข้า

 

"เฮ้ย ? เสียงใครอะ?" ยูอิหยุดเดินและหาต้นเสียงด้วยความรนราน

 

"ตกใจอะไรละเจ๊ยูอิ .. ไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลยนะคะ?" ตูนที่อยู่ใกล้ๆก็ตอบด้วยสีหน้างงเล็กน้อย

 

"ใช่ๆ เจ๊เหนื่อยมากปะนี่?" แนคก็ช่วยยืนยันอีกเสียงว่าไม่ได้ยินอะไรเลย

 

"งั้นเหรอ.. ช่างเหอะ" ยูอิพูดแล้วก็เดินต่อไปทั้งๆที่ตัวเองรู้ตัวว่าไม่ได้หูฝาดแน่ๆ

 

"ยินดีต้อนรับกลับนะ ฮาตานะ ยูอิ" อยู่ๆก็มีเสียงจากหญิงสาวสภาพถูกไฟไหม้ทั้งตัวสวมเสื้อกาวน์ยืนต้อนรับยูอิด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่แอบแฝงไปด้วยความเครียดแค้น

 

"เธอคือใครกันหน่ะ!?" ยูอิตะโกนด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่น้อยและชี้หน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงระเบียงคนเดียวราวกับเห็นภาพหลอน

 

"เจ๊ยูอิ!! เป็นอะไรไปคะ!?" หน่ารีบเดินไปเขย่าตัวยูอิและถามด้วยความเป็นห่วง

 

"อย่าเข้ามายุ่งนะ!!" ยูอิตวาดใส่แล้วเอาศอกกระแทกตัวหน่าล้มลงไปนอนกับพื้น

 

"แหม นิสัยเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย.. ผิดกับเมื่อก่อนเลย" หญิงสาวร่างนั้นเยาะเย้ยใส่ยูอิ

 

"เมื่อก่อน!? พูดเรื่องอะไรกัน!?" ยูอิเริ่มสงสัยคำพูดของหญิงสาวร่างนั้น

 

"อยากรู้มากนักก็มาที่ชั้น 4 ของตึกนี้สิ แล้วจะเล่าให้ฟังเอง ฮ่าๆๆๆๆ" หญิงสาวร่างนั้นหัวเราะด้วยความอาฆาตแค้นก่อนจะหายตัวไป

 

"เจ๊! เป็นอะไรมากไหมเนี่ย?" ตูนถามด้วยความเป็นห่วง

 

"ใช่ๆ เห็นพูดกับใครไม่รู้คนเดียวด้วย" แนคเห็นด้วยและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น

 

"งั้นเหรอ" ยูอิเริ่มพูดด้วยท่าทางเย็นชาอีกครั้ง

 

"หน่า! เจ็บตรงไหนรึเปล่า?" ตูนไม่รอช้ารีบไปประคองหน้าขึ้นมา

 

"ไม่หรอก..แค่ล้มนิดหน่อยเอง" หน่า

 

"เจ๊...มีอะไรก็บอกได้นะ ไม่เห็นต้องงปิดบังขนาดนั้นเลย พวกเราเป็นห่วงนะ" แนคถามด้วยความเป็นห่วงสุดๆ

 

"อืม...เราเห็นคนๆนึงพูดกับเราหน่ะ ก็เลย..." ยูอิค่อยๆเล่าให้ทุกคนฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

"ห้ะ !!? จริงเหรอ ??" ทุกคนที่ได้ยินยูอิพูดนั้นตกใจไม่น้อย

 

"ถ้ามันไม่จริงฉันไม่มาพูดให้ฟังหรอกมั้ง ว่าแต่รีบๆไปชั้น 4 เถอะ เสียเวลาเยอะละ" ยูอิเล่าเสร็จก็เตรียมตัวไปสำรวจต่อ

 

"ไปทำไมวะ น่าเบื่อ" ไม้ยืนพิงกำแพงแล้วบ่นด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดๆ

 

โป้ก !

 

"จะหยุดบ่นหรืออยากหลับแบบไม่ตื่นครับ ?" แนคที่ตบหัวไม้พูดพรางทำสีหน้ายันใส่ไม้

 

"ย .. ยอมแล้วครับ"

 

"เออ ... หน่า" ยูอิพูดกับหน่าพลางวิ่งไปกอดก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหล

 

"อะไรกันนี่เจ๊ อยู่ๆก็มากอดอะ" หน่ากระซิบถามเพราะยูอิไม่เคยทำแบบนี้เลย

 

"เราขอโทษนะ ... ที่เราทำสิ่งที่ไม่น่าทำกับเธอลงไปหน่ะ"

 

"ไม่เป็นไรหรอกเจ๊ เราเห็นเจ๊กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็พอแล้วหล่ะ" หน่าพูดแล้วส่งรอยยิ้มจางๆให้

 

"นี่จะหวานกันไปจนถึงไหนเนี่ย ยิ่งรีบๆอยู่" ภูมิที่ยืนดูอยู่ก็พูดแซวเล่นๆ

 

เพี๊ยะ !!

 

"หวาน Your father สิ !! ไปสำรวจต่อละ" ยูอิตบหัวภูมิเสร็จก็ค่อยๆทยอยไปสำรวจต่อ

 

"โอย.. เจ็บนะเนี่ย"

 

"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละพวกแก..." อยู่ๆก็มีเสียงจากสาวน้อยผมสีน้ำตาลถือแท่งเหล็กแหลมๆเปื้อนเลือดมายืนดักหน้าทุกคน

 

"นี่เธอคือ ..... !?" ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่เห็นจนแทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง

 

"ชั้นชื่อว่า 'ขนุน' ... มาที่นี่กันทำไม ?" ขนุนถามด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม

 

"เราก็แค่จะมาล่าผี ..."

 

ฉั้ว !!

 

ยูอิที่พูดยังไม่ทันขาดคำก็โดนขนุนนำแท่งเหล็กข่วนที่แก้มของยูอิ ทำให้ยูอิล้มลงพร้อมกับมีรอยแผลเล็กๆตรงแก้ม

 

"ยูอิ !!!" ทุกคนที่เหลือต่างพากับช่วยพยุงยูอิ

 

"นี่แก ! พ่อแม่แกสอนให้ใช้ของมีคมปาดหน้าคนอื่นหรอ !!" ไม้เริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่ก็ด่าขนุนไม่ไว้หน้าเลย

 

"จะพูดอะไรก็เชิญ ... แต่ถ้าจะไปต่อก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อนล่ะนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ขนุนหัวเราะเหมือนคนขาดสติและเอาปลายแท่งเหล็กชี้ไปที่ทุกคน

 

 

                                                                                                             AbeRanger

 

________________________________________________________________________