คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 : เกิดอะไรขึ้น ?
“ ตอนที่ 3 : เกิดอะไรขึ้น ? “
“พอแล้วละ..”แนนพูดพลางค่อยๆหลับตาลง
“แฮ่..!!~”ซากศพเดินได้พุ่งเข้ามาหาแนน
“ฉันไม่อยากทำร้ายใครอีก..”แนนพูดเบาๆพลางเตรียมใจไว้แล้ว
“แนน !!”ผมวิ่งไปหาเธอแบบไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้วคิดแค่ว่าต้องช่วยเธอ
ผมเห็นพวกซากศพเดินได้ล้อมแนนอยู่ จนผมมองไม่เห็นแม้แต่เธอ
“แนน ! แนน !!”ผมตะโกนเรียกชื่อเธอพลางร้องไห้อย่างเสียสติ
“แฮ่..~”พวกซากศพเดินได้ค่อยๆเข้าไปหาแนนอย่างรวดเร็ว
“แนน !!!!!”ผมตะโกนเรียกชื่อเธอทั้งน้ำตาอย่างสุดเสียง แต่น่าแปลกใจที่พวกซากศพเดินได้ไม่สนใจผมเลย
ด้านในรถ
“ทั้ง 2 คนจะเป็นยังไงบ้างนะ”เหมยทำสีหน้ากังวลมากๆ
“ฉันรู้สึกไม่ดีเลย..”หน่าหน้าซีดอาการเหมือนเริ่มจะร้องไห้แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”ภูมิโอบไหล่หน่าไว้อย่างอ่อนโยน
“ฮือๆ..ฉันกลัวแนนกับแนคตาย..”หน่าได้ร้องไห้ออกมาแล้ว
“ไม่เป็นไรนะ..แนนกับแนคต้องไม่เป็นอะไร..ไม่เป็นอะไรแน่ๆ..”ภูมิกอดหน่าพลางพูดปลอบใจให้ดีที่สุด
“..”ทุกคนนิ่งเงียบไป ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ
“เลี้ยวซ้าย”แบงค์เอ่ยขึ้นเมื่อถึงทางแยก 2 ทาง
“อืม”ไม้พูดพลางเลี้ยวรถไปทางที่แบงค์บอก
อีกด้านหนึ่ง..
“แนน..”ผมตัวสั่นไปทั้งร่างกายเอาแต่ก้มหน้าพูดเบาๆไม่กล้ามองไปทางแนน
ตูม !! (เสียงระเบิด)
“O_O”ผมตกใจมากรีบแหงนหน้าไปทางต้นเสียงของระเบิด
ปรากฏว่าเสียงระเบิดนั้นอยู่ที่บริเวณของแนน พวกซากศพเดินได้แถวๆแนนแหลกหายไปหมด
“แนน..”ผมไม่กล้าลุกไปหาเธอเพราะคิดว่าเธอตายแล้วแน่ๆ ผมนั่งกอดเข่าพลางตัวสั่นไม่หยุด ร้องไห้อย่างเสียสติ
ตูม ! (เสียงระเบิดดังอีกครั้งแถวๆสวนสาธารณะที่ไม่ไกลจากที่นี่นัก)
“แฮ่..?”พวกซากศพเดินได้หันไปทางเสียงด้วยความงงพลางค่อยๆเดินออกไปยังจุดต้นเสียงระเบิด
“ไม่..มันไม่ใช่แนน..มันคือความฝัน..ผมกำลังฝันแน่ๆ”ผมพยายามพูดให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นและคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันจริงๆ
“นายหน่ะ..ตั้งสติหน่อยสิ”ชายหนุ่มผมสีดำใส่แจ๊คเก็ตสีน้ำเงินเขย่าตัวผม
“เจมส์..”ผมค่อยๆเอ่ยชื่อชายหนุ่มคนนั้นอย่างช้าๆเมื่อเห็นเขา
“เอาเถอะ..เราต้องรีบไปกันแล้ว”เจมส์พูดพลางจะดึงผมขึ้นยืน
“ผมไม่ไป..ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ..”ผมค่อยๆก้มหน้าลงพลางร้องไห้
“หึย..”เจมส์ส่งเสียงออกมาด้วยความโมโหพลางกำหมัดไว้แน่น
“ผมมันปอดแหก..ปกป้องเธอยังทำไม่ได้เลย..”ผมเอ่ยขึ้นพลางยิ้มจางๆด้วยน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดพร้อมกับหันมองแนนอย่างช้าๆ
“ไม่ไหวแล้วเว้ย !!”เจมส์ใช้มือที่กำหมัดแน่นชกเข้าที่หน้าผมเต็มๆ
“อึก..”ผมไม่รู้สึกโกรธเจมส์เลยด้วยซ้ำเพราะผมคิดว่าผมหน่ะตายๆไปได้ก็ดี
“นายนี่มันโง่ ! มันบ้า ! มันงี่เง่าที่สุด ! ไม่เป็นลูกผู้ชายเลยสักนิด !!!”เจมส์ตวาดผมเอายกใหญ่พลางเอากระบอกปืนจ่อที่หัวผม
“ยิงเลย..ยิงเลยสิ..ไม่อยากอยู่แล้ว..”ผมพูดยุเจมส์ด้วยท่าทางคนไม่มีสติ
“ฮึก..”เจมส์ทำท่าเหมือนจะกดปืน
“...”ผมหลับตาลงช้าๆพลางรอความตายที่จะเกิดขึ้น
“เฮ้อ..แย่จริงๆ..”เจมส์ถอนหายใจพลางพูดเบาๆแล้วค่อยๆเก็บปืน
“..”ผมตกใจมากที่เขาไม่ยอมยิงผม
“นายยังตายไม่ได้หรอกแนค..อ้ออีกอย่างไปอุ้มเธอขึ้นรถด้วย”เจมส์พูดพลางชี้ไปที่แนน
“แนน !”ผมรีบลุกขึ้นไปหาแนนโดยไม่สนใจเลยว่าตัวเองมีแผลเยอะแยะแค่ไหน
ผมได้พบเธอในสภาพที่ไม่บาดเจ็บนักแต่เสื้อผ้าของเธอขาดเป็นจุดๆเนื่องจากฝีมือการปาระเบิดของใครบางคน..
“เฮ้อ..โชคดีที่ปลอดภัย”ผมถอนหายใจพลางอุ้มเธอไปขึ้นรถเจมส์
หลังจากขึ้นรถแล้วสักพักเจมส์ก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง
“ถ้าผมไม่ทำแบบนั้นแนนก็คงโดนพวกมันกัดแน่นอน.. ผมเลยตัดสินใจโยนระเบิดลูกแรกไปที่แนน และโยนลูกที่ 2 ไปทางสวนสาธารณะอย่างสุดแรง”เจมส์อธิบายพลางขับรถอยู่
“ผมรู้ว่ามันเสี่ยงมากแต่ถ้าไม่ทำมันก็แย่อีกเหมือนกัน ผมเลยตัดสินใจปาระเบิดไป”เจมส์อธิบายต่อพลางขับรถไปเรื่อยๆ
“อืม..ขอบใจนะ..ผมติดหนี้นายไว้แล้วละ..”ผมยิ้มให้เจมส์
“ตอบแทนเป็นการกลับไปอย่างปลอดภัยแค่นั้นละ..หายกันแล้วนะ”เจมส์ยิ้มให้ผม
และแล้วก็มาถึงตึกร้างแห่งหนึ่งที่อยู่ติดริมแม่น้ำ
“ถึงแล้วละ”เจมส์พูดพลางแบกเป้ใบหนึ่งที่ไม่รู้มีของอะไรอยู่ข้างใน พลางค่อยๆเดินเข้าไป
“อืม..ฮึบ !”ผมอุ้มแนนไว้พลางรีบเดินตามเจมส์ไป
“แนค ! แนน !”ทุกคนรีบวิ่งกรูกันเข้ามาหาผมและแนน
“ดีใจจังที่ปลอดภัย”พี่จิ๊บ จูน ตูน และหน่าพูด
ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนแรงมันหมดไปตั้งแต่ตอนนั้น
“ฝากแนนด้วยนะ..”หลังจากที่ผมส่งแนนให้กับชายคนหนึ่งผมก็หมดสติไปอย่างดื้อๆ
เวลาต่อมา ..
“โอ๊ย..มึนหัวจังแหะ..”ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับผ้าพันแผลเต็มตัว
“เอ้า !ตื่นแล้วหรอแนค”หญิงสาวผมสีน้ำตาลรวบผมนิดหน่อย อายุประมาณ 18 ปียิ้มให้ผม
“ครับพี่พิมพ์..แนนละครับ..โอ๊ย !”ขณะที่ผมจะรีบลุกก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว
“อย่าพึ่งลุกสิ !..ไม่ต้องห่วงแนนปลอดภัยแล้วละ”หญิงสาวผมสีดำเอ่ยขึ้น
“ขอบใจนะ..พี่พิมพ์..สฟิ้งซ์..”ผมค่อยๆเอนตัวลง
“เอ้าทุกคนพักผ่อนเถอะครับ”ชายหนุ่มผมสีดำใส่แว่นอายุประมาณ 20 ปีพูดขึ้น
“เดี๋ยวพวกเราจะผลัดกันเฝ้าเวรนะครับ 4 ชั่วโมงแรกผมกับกอฟ์ลจะเฝ้าเองนะครับ”ชายหนุ่มผมสีดำขยับแว่นเล็กน้อย
“ครับพี่ไอซ์งั้นผมเฝ้าทางนี้นะครับ”ชายหนุ่มผมสีขาวที่ชื่อว่ากอฟ์ลเอ่ยขึ้น
“ครับ”พี่ไอซ์พูดพลางเดินไปอีกที่
“ครับ/ค่ะ”ทุกๆคนตอบพลางค่อยๆแยกย้ายกันนอน แต่ผมยังไม่หลับหรอกครับเพราะว่าเป็นห่วงแนนมากๆเห็นเธอไม่ได้สติเลย
4 ชั่วโมงต่อมากอฟ์ลและพี่ไอซ์ได้เปลี่ยนเวรกับภูมิและภูมิทายาท
“ฮ้าว..ไม่เห็นมีไรสักหน่อยไม่ต้องเฝ้าก็ได้มั้ง -3-”ภูมิทายาทบ่นเบาๆด้วยอาการง่วงนอนจัด
“ก็พวกโดนเรียกแล้วก็เฝ้าเถอะ..เอาน่าทำๆไปเหอะ อย่าบ่นมากเลย”ภูมิพูดบ้างพลางเดินดูรอบๆ
“เออออออ ~~”ภูมิทายาทลากเสียงพลางเดินดูรอบๆเช่นกัน
และเมื่อทั้ง 2 เดินดูรอบๆผมก็หลับไปดื้อๆซะอย่างนั้น คงเป็นเพราะยาที่กินไปมันคงเริ่มอกฤทธิ์แล้วละ..
วันรุ่งขึ้น..
“แนค..ตื่นได้แล้วไปกินข้าวกันเถอะ”เสียงอันคุ้นหูของหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่ผมยังหลับตาอยู่
“โอ๊ย..”ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆด้วยบาดแผลที่ยังไม่หายดีเลย
“แนน !! เป็นไงบ้าง..โอ๊ย !!”ผมรีบลุกพรวดขึ้นมากอดแนนโดยไม่ได้ดูอาการตัวเองเลย -3-
“ดีขึ้นแล้วละ..ฉันเป็นคนแผลหายง่ายหน่ะ”แนนยิ้มให้ผมแต่เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่เสมอ
ผมค่อยๆมองเธออย่างไม่ได้คิดอะไรสภาพเธอมีผ้าพันแผลเล็กน้อย แต่เสื้อผ้าของเธอก็ยังขาดเป็นจุดๆเหมือนเดิม
“เอานี่ไปสิ”ผมถอดเสื้อคลุมสีเขียวของผมให้เธอ
“ทำไมหรอ?”แนนถามผมอย่างไร้เดียงสา
“เสื้อผ้าหน่ะ..ขาดแล้วนะ..”ผมหันหน้าหนีเธอพลางส่งเสื้อให้อย่างเขินๆ
“ขอบใจนะ ^//^”แนนเข้ามาหอมแก้มผมเบาๆ
“เห !?!”ผมทำเสียงตกใจสุดขีดเพราะธรรมดาเธอไม่เคยหอมผมเลย -3-
“อะนี่ข้าว พี่พิมพ์เก็บไว้ให้หน่ะ”แนนชี้ไปทางพี่พิมพ์ที่กำลังคุยกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลแดง
“ไม่เอาน่าขนุนจะให้ทำแบบนั้นได้ยังไง !”พี่พิมพ์เริ่มตวาดหญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงคนนั้น
“แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ตายกันหมดแน่ๆ”ขนุนพูดขึ้นพลางมองมาที่ผม
“?”ผมทำสีหน้างงพลางค่อยๆกินข้าว
“ไม่เอาละ ! พี่ไม่เอาด้วยละพี่ทำไม่ได้”พี่พิมพ์เริ่มมีปากเสียงกับขนุน
“งั้นหนูก็จะทำเอง !”ขนุนตวาดใส่พี่พิมพ์พลางรีบเดินมาที่ผม
“นายหน่ะลุกเลยแนค !”ขนุนพยายามดึงผมขึ้นมา
“คิดจะทำอะไรกันหน่ะ?”หญิงสาวผมสีน้ำตาลเอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นขนุนจะทำอะไรแปลกๆ
“ไม่ต้องมายุ่งหน่ะฮาชิ !”ขนุนตวาดหญิงสาวผมสีน้ำตาลแล้วหันกลับมาที่ผม
“นายมันตัวซวย !”ขนุนตะโกนด้วยความอารมณ์เสีย
“หมายความว่าไง”ดลและคิวส่งเสียงออกมาด้วยความงง
“หุบปากไปถ้าไม่อยากตาย”ขนุนตะโกนพลางชี้หน้าดลและคิว
“ขนุนพอได้แล้วน่า !”พี่จิ๊บและพี่พิมพ์ตะโกน
“เป็นบ้าไปแล้วรึไง?”วินพูดพลางทำสีหน้าซีเซียส
“หยุด ไม่งั้นพี่ไม่ปล่อยเธอไว้แน่ขนุน”พี่ไอซ์พูดพลางหยิบปืนขึ้นมา
“หนูไม่หยุด ! หนูจะฆ่าไอ้หมอนี่ !”ขนุนตะโกน
ติดตามตอนต่อไป..
ความคิดเห็น