คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 【 ตอนที่ 1 】เปิดฉากทัวร์นรก
"เอาละ ! นี่มันก็สองโมงเช้าแล้ว รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่กันต์จะรอนาน" ไม่ทันอึดใจเวลาชั่งผ่านไปรวดเร็วจริงๆ ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงกำหนดการไปทัวร์ของพี่กันต์แล้วละ เอ..ว่าแต่จะไปที่ไหนกันนะ?
ทุกคนไม่รอช้ารีบขนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวขึ้นรถตู้ของบริษัทอย่างรวดเร็ว ระยะทางจากที่นี่ถึงสนามบินสุวรรณภูมิไม่ไกลนัก เลยทำให้มีเวลาเหลือเยอะแยะกว่าจะขึ้นเครื่องบิน
"ถึงสนามบินไวจังแหะ แวะซื้อกาแฟก่อนได้ไหมครับพี่จิ๊บ?" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงที่มีชื่อว่า 'ไม้' หยิบผ้าคาดหัวสีส้มมาคาดผมให้เรียบร้อยตามนิสัยก่อนจะพูดขึ้น ทำให้ผู้ฟังหันไปยิ้มให้เป็นคำตอบว่าตกลง
ทั้งหกคนเดินตรงไปที่ร้าน Coffee Star อย่างใจเย็น จะรีบไปทำไม? เหลือเวลาอีกตั้งเยอะที่จะเอ้อระเหยลอยชายทำตัวสบายๆในร้านกาแฟ.. จริงไหม?
เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงครึ่งก็ถึงเวลานัดขึ้นเครื่องบิน กันต์เจ้าของทัวร์ได้จองตั๋วเครื่องบินให้ทั้งหกคนไว้แล้ว เขาบอกว่าจะยืนรออยู่หน้าทางเข้า แต่เอ..? ทำไมยังไม่มาเลยละ? หรือว่าจะเปลี่ยนสถานที่นัด?
"ชิ.. ทำไมมาช้าอย่างนี้นะ เครื่องสำอางลบหมดแล้วเนี๊ย !" เสียงแปร๋นๆจากยัยแซนดี้ดังขึ้นทันทีเมื่อออกมาจากร้านกาแฟ
แต่งให้ตายยังไงก็ไม่สวย !!
"เขาก็มีติดธุระบ้างน่า อย่าบ่นให้มาก - -" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่มีชื่อว่า 'ภูมิ' ยกกระเป๋าเป้สีดำของตัวเองขึ้นมาสะพายให้เรียบร้อยก่อนจะบ่นแซนดี้อย่างรำคาญๆ โอ๊ยบ่นไรนักหนาว่ะยัยนี่ !!!
"ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริง !" แซนดี้คิดในใจคนเดียวอย่างอารมณ์เสีย ขืนพูดออกไปตอนนี้มีหวังได้ตบกันกระจาย !!
"พี่จิ๊บครับ ผมมีเรื่องจะถาม" แนคที่พึ่งเดินมารีบพูดขึ้นทันทีเมื่อมีโอกาส ทำไงได้ก็มันสงสัยจริงๆนี่นา !!
"หืม? อะไรหรอ?" ผู้ถูกถามหันกลับไปมองด้วยท่าทีที่สงสัยมากๆ จะถามอะไรกันแน่.. ถ้าถามเรื่องสถานที่ที่ไปฉันไม่รู้นะย่ะ !!
"แน่ใจหรอครับว่ามีแค่ 6 คนในบริษัทที่ได้ไป" ชายหนุ่มพูดด้วยสายตาที่เอือมระอาพลางชี้ไปทางร้านขายอาหารที่อยู่ทางด้านขวามือ พบว่ามีบุคคลอีกประมาณสิบกว่าคนกำลังนั่งทานอาหารกันอย่างสบายใจเฉิบ มองดูๆแล้ว นี่มันคนในบริษัทนี่หว่า !!! มาได้ยังไง !!?
"เวร ! มาได้ยังไงว่ะ" ถึงแม้ร่างกายหรืออะไรใดๆของหัวหน้าบริษัทนั้นแลดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน แต่ต้องมีบ้างละที่จะหลุดคำหยาบคายอย่างไม่รู้ตัว
ไม่ต้องรอคำตอบ.. ไปถามให้รู้เรื่องเลยก็ละกัน !!!
หัวหน้าบริษัทมินนาโปรเจคท์เดินดุ่มๆไปหากลุ่มคนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารโดยไม่ฟังคำพูดใดๆของคนที่กำลังยืนอยู่เลยซักนิด พวกที่เหลือทำได้แค่ยืนมองด้วยความกังวลใจ เพราะกลัวว่าหัวหน้าบริษัทอย่างจิ๊บจะทำเรื่องเหนือความคาดหมาย !! และแล้วคำตอบก็ปรากฏขึ้นเมื่อหญิงสาวผมสีดำเดินไปถึงร้านอาหารนั้น พบบุคคลที่ชื่อว่า 'กันต์' นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย เจ้าของบริษัทไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงดีเพราะเมื่อกี้กำลังโกรธเป็นฝืนเป็นไฟแต่ตอนนี้ต้องมาปั้นหน้ายิ้มเนี่ยนะ?
"อ้าวคุณจิ๊บ สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนสิ" เจ้าของทัวร์ใหญ่ของประเทศไทยกล่าวชวนเป็นมารยาทก่อนจะชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆเชิงอนุญาติให้นั่งได้ ผู้ถูกเชิญก็ไม่ได้มีทีท่าปฏิเสธอะไรเพราะคิดว่า.. ขืนปฏิเสธไปนะ .. ทัวร์ที่ฝันไว้คงพังทลายหายไปต่อหน้าต่อตาแน่ๆ !
"ทำไมคุณกันต์ถึงพาคนในบริษัทดิฉันมาเพิ่มคะ?" ไม่มีการเกริ่นนำจากปากของเจ้าของบริษัทมินนาโปรเจคท์ เพราะเห็นทีท่าว่าคงจะรอคำตอบไม่ไหวแล้วแน่ๆ สายตายังคงจ้องไปที่ลูกจ้างทั้งสิบคนที่นั่งทานอาหารอย่างสงบ ผิดกับเมื่อกี้ที่กำลังสนุกสนาน ! หน้าไหว้หลังลอกจริงๆ !!
"อ๋อ..พอดีทัวร์ครั้งนี้ที่ผมจัดหน่ะครับ มีปัญหานิดหน่อย คืออีกบริษัทเขามาไม่ได้หรือที่เรียกว่าไม่มาตามนัดแหละครับ ผมเลยสั่งให้คนของผมไปขนคนมาอีกซัก 10 คนจากบริษัทของคุณ คนที่มาก็เท่าที่เห็นล่ะครับ ต้องขอโทษทีที่ไม่ได้โทรบอกนะครับคุณจิ๊บ พอดีโทรศัพท์ผมหายขณะเดินหาอะไรทานในสนามบินหน่ะครับ ขอโทษด้วยนะครับ" เจ้าของทัวร์รีบอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้จิ๊บเข้าใจอย่างรวดเร็ว เจ้าของบริษัทมินนาโปรเจคท์ได้แต่พยักหน้าเข้าใจ.. ทำไงได้ล่ะ ไหนๆก็มาแล้วยังไงก็ต้องไป!!
"ไม่เป็นไรค่ะ สรุปที่มีทัวร์ครั้งนี้มีแค่คนในบริษัทมินนาโปรเจคท์ใช่ไหมคะ?" จิ๊บถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจคนถูกถามพยักหน้ารับ
"ใช่ครับ มีแต่บริษัทของคุณจิ๊บและก็พนักงานของผมสองสามคน มีอะไรรึเปล่าครับ?"กันต์เอ่ยถามด้วยความแปลกใจที่อยู่ๆ เจ้าของบริษัทมินนาโปรเจคท์ที่อยู่ตรงหน้าก็ถามขึ้นมาดื้อๆซะงั้น
"อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่สงสัยเฉยๆ ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้วนะคะคุณกันต์ เดี๋ยวจะขึ้นเครื่องไม่ทัน งั้นดิฉันขอตัวไปทำธุระส่วนตัวก่อนนะคะ" จิ๊บยกมือไหว้พอเป็นมารยาทก่อนจะเดินออกไปหาอีกหกคนที่ยืนรอเจ้าของบริษัทอย่างใจจดใจจ่อ สรุปนี้แทบจะมาเที่ยวกันทั้งบริษัทเลยใช่ไหม? .. เหมือนจะลืมเรื่องสำคัญอะไรบางอย่าง.. ไอ่คนที่มานี่มีใครบ้างนะ?เมื่อกี้ก็ไม่ได้ดูหน้าซะด้วยสิ เอาเหอะชั่งมัน ยังไงก็ได้เจอกันบนเครื่องบินอยู่ดี..
"ว่าไงครับ? พวกนั้นไปกับเราด้วยรึเปล่า?" แนคที่ยืนรอคำตอบอยู่นั้น เมื่อได้โอกาสก็ถามขึ้นทันที ผู้ถูกถามก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเป็นการแสดงคำตอบว่าใช่...
"แล้วเจอคุณกันต์หรือเปล่าคะพี่จิ๊บ?" แนนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ถือวิสาสะถามขึ้นทันทีเมื่อมีโอกาส
"อืม..คุณกันต์อยู่กับพวกนั้นล่ะ"
ไม่มีคำพูดใดมากกว่านั้นเหมือนทุกคนจะรู้หน้าที่ดีว่าให้ไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นเครื่องบิน จะไปซื้อหมากฝรั่งไว้ก่อนก็คงจะดีถ้าเกิดแรงดันอากาศก็คงจะช่วยแก้หูอื้อได้บ้าง
เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีผู้โดยสารหลายๆคนก็พากันขึ้นเครื่องบินในสายการบินของตัวเอง บริษัทมินนาโปรเจคท์และเจ้าของทัวร์เดินขึ้นสายการบิน Air Sky ที่เปิดตัวได้ซักพักแล้ว เจ้าของบริษัททัวร์ได้เลือกที่นั่ง First class ไว้ให้ผู้ร่วมทัวร์ทุกคน ถึงแม้จะมีราคาสูงแต่ก็นั่งสบาย ไม่มีคนนอกมายุ่งวุ่นวายกับพวกเขา...
ในขณะที่ผู้ร่วมทัวร์ทั้งสิบหกคนกำลังเดินขึ้นเครื่องบินนั้น สายลมเย็นยะเยือกก็พัดมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ทั้งสิบหกคนแทบจะสะดุ้งพร้อมๆกัน มันเป็นสายลมที่เย็นผิดปกติ..เหมือนคำเตือน ! คำเตือนที่ผู้เดินทางในครั้งนี้อาจไม่ได้กลับมามีชีวิตเหมือนเดิมอีกต่อไป !!!
หลังจากที่ผู้โดยสารสายการบิน Air Sky ขึ้นมาพร้อมแล้ว เครื่องบินก็แล่นออกจากสนามบินสุวรรณภูมิมุ่งหน้าตรงสู่ท่าอากาศยานภูเก็ต..
"ดีใจจังเลยที่ได้มาด้วย นึกว่าจะถูกทิ้งให้อยู่ที่บริษัทซะแล้ว" หลังจากที่เครื่องขึ้นมาได้สักพัก หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มที่มีชื่อว่า 'หน่า' พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุข.. ใครไม่มีความสุขละ ที่จะได้ไปเที่ยวฟรี กินฟรี !! อยู่ฟรี !!
และใครจะไปรู้ว่าอาจตายฟรี !!
"เออแนน คุณกันต์บอกรึยังว่าจะไปที่ไหน?" หญิงสาวผมสีฟ้าที่มีชื่อว่า 'ตูน' มองหน้าเพื่อนสาวแล้วพูดขึ้น
"ยังเลย..." ผู้ตอบเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างด้วยความกังวล.. กังวลบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง
"ทำไมวันนี้แนนดูเหม่อๆอะ" หญิงสาวผมสีดำที่มีชื่อว่า 'เหมย' ถึงกับพูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเพื่อนที่ร่าเริงเงียบผิดปกติ.. มันผิดปกติจริงๆนะ !!
ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย..มีแต่สายตาที่เหม่อลอยแสดงคำตอบมาเท่านั้น.. เหมือนมีอะไรดลใจให้ลงจากเครื่องบิน.. ให้ลงไปเดี๋ยวนี้.. แต่ขึ้นมาแล้วจะลงไปง่ายๆได้ยังไง?
"ไรว๊ะ !" บุคคลที่นั่งอยู่ในกลุ่มผู้ชายแหกปากขึ้นอย่างห้ามใจไม่อยู่เมื่อพบว่าตัวเองแพ้เกมซะแล้ว !
"กากหว่ะพูม" ชายหนุ่มผมสีเขียวที่มีชื่อว่า 'ดล' หัวเราะเยาะทันทีเมื่อเพื่อนชายของตนแพ้เกมที่กำลังเล่นกันอยู่
"สัด ! เอ๊ะอะก็ด่าว่ากากไรว่ะ" ชายหนุ่มผมสีม่วงที่มีชื่อว่า 'พูม' อยากหยิบกระเป๋าฟาดหน้าไอ้เพื่อนตัวดีจริงๆ !!
"เอาน่าๆอย่าพึ่งทะเลาะกันเลยจะดีกว่า" ชายหนุ่มผมสีดำที่มีชื่อว่า 'ปัน' รีบเอ่ยเตือนเพื่อนทั้งสองที่กำลังส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น ในใจของปันนั้นก็คงด่าเพื่อนเขาในใจเหมือนกันว่าจะแหกปากอะไรกันนักหนา..
พูมและดลหันมองหน้ากันเป็นเชิงเข้าใจ ว่าตอนนี้กำลังรบกวนผู้โดยสารบางคนที่กำลังจะนอน ทั้งคู่เลยค่อยๆลดเสียงลงให้เบาที่สุด ปันเห็นอย่างนั้นก็ถอนหายใจโล่งอกว่าคงไม่มีปัญหาอะไรแล้วละ
"แนค~จ๋าาาา" เสียงหวานๆชวนขนลุกดังมาจากแซนดี้ที่แต่งหน้าซะขาวเวอร์ เธอเดินมาจับมือชายหนุ่มไว้อย่างหวงแหน แม้ชายหนุ่มที่ชื่อแนคจะสะบัดซักเท่าไหร่ มือของหญิงสาวก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหลุด
นี่มือติดกาวมาใช่ไหม !!
ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างคนเหนื่อยล้า.. จะเกาะก็เกาะไป ตามสบาย !
"พี่หน่าฮะ พี่พอจะมีหมากฝรั่งบ้างป่ะพอดีผมรู้สึกหูอื้อๆ" ถึงแม้คำพูดจะดูเป็นผู้ชายแต่เจ้าตัวนั้นเป็นผู้หญิง เธอเดินมาเกาะที่เบาะของหน่า
"มีสิจูน อ่ะ เอาไปนะไปแบ่งขนุนด้วย" หน่าส่งหมากฝรั่งสองแผ่นให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลที่เป็นรุ่นน้อง ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณผู้ให้
"ขอบคุณฮะพี่หน่า" หญิงสาวผมสีน้ำตาลที่มีชื่อว่า 'จูน' พนมมือไหว้ด้วยความเต็มใจก่อนจะวิ่งไปหาหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน "อ่ะนี่ พี่หน่าให้ เคี้ยวตอนหูอื้อนะขนุน"
"อ่า..ขอบใจนะจูน" หญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงที่มีชื่อว่า 'ขนุน' รับหมากฝรั่งมาไว้ในมือก่อนที่จะเอ่ยปากขอบคุณเพื่อนรัก
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง.. การเดินทางโดยเครื่องบินยังไม่สิ้นสุดลง เพราะระยะทางจากจังหวัดสมุทรปราการถึงจังหวัดภูเก็ตนั้นไม่ใช่น้อยๆ คงต้องหลับตาพักผ่อนบ้าง...
"เห้ยกัส ไม่คิดจะมาร่วมวงเลยหรอ?" พูมที่กำลังเล่นเกมอย่างเมามันหันไปถามสมาชิกใหม่ของบริษัทมินนาโปรเจคท์ เจ้าตัวได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มๆให้
"ไม่เอาหรอกครับพี่พูม" ชายหนุ่มผมสีเขียวน้ำทะเลที่มีชื่อว่า 'กัส' ส่ายหน้า ถึงแม้ตัวเองจะอายุเท่ากับบุคคลที่ถามแต่เป็นเพราะตัวเองเข้าบริษัทมาที่หลังควรให้ความเคารพผู้ที่อยู่มาก่อน
"อ่าๆ เล่นต่อๆ"
"น้องเอมคะ ไม่ไปคุยกับเพื่อนบ้างหรอ? เดี๋ยวจะเหงานะ" จิ๊บที่เดินผ่านมาเห็นหญิงสาวผมสีเทานั่งเงียบอยู่คนเดียวถึงกับเอ่ยปากชักชวนให้ไปทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นบ้าง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะคิดอะไรเพลินๆจนสติสตังไม่น่าจะอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
"อ๊ะ ! ขอโทษค่ะพี่จิ๊บเมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรหรอค่ะ?" เหมือนหญิงสาวผมสีเทาที่ชื่อว่า 'เอม' พึ่งจะมีสติเลยหันไปมองหน้าเจ้าของบริษัทด้วยท่าทีงงๆ
"พี่ว่าน้องเอมน่าจะลองไปคุยกับเพื่อนๆบ้างนะคะ เวลาทำงานจะได้มีเพื่อนอยู่กะดึก" จิ๊บพูดอีกครั้งทำให้หญิงสาวที่ถูกถามพยักหน้ารับ
"เข้าใจแล้วค่ะ" หญิงสาวยิ้มให้อย่างเยือกเย็น ทำให้จิ๊บสบายใจบ้างแล้ว ก่อนจะเดินไปคุยงานกับเจ้าของทัวร์ต่อ
การเดินทางดำเนินต่อไปเรื่อยๆ.. ท้องฟ้าเริ่มมีเมฆสีเทาปกคลุมท้องฟ้าเต็มไปหมด.. เป็นสัญญาณว่าจะเกิดฝนตกหนักมากๆ.. เสียงของกัปตันเครื่องบินที่นั่งมาก็ดังขึ้นท่ามกลางฝนที่กำลังตกอย่างหนัก
"เรียนสุภาพบุรุษและสุภาพบสตรีทุกท่าน กระผมกัปตันของสายการบิน Air Sky ขอรายงานว่าขณะนี้เรากำลังเจอสภาพบรรยาการย่ำแย่จากภายนอกเครื่องบิน อาจเกิดการสั่นสะเทือนต่างๆที่เป็นอันตราย ขอให้ผู้โดยสารกรุณานั่งที่ให้เรียบร้อย ,กรุณารัดเข็มขัดนิรภัยของท่านกับเบาะนั่ง และของดใช้ห้องน้ำสักครู่ ขอบคุณครับ"
สิ้นเสียงประกาศของกัปตันเครื่องบิน บุคคลที่นั่งชั้น First class ก็พากันรัดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยก่อนจะหันหน้ากลับมาทำกิจกรรมของตัวเองต่อ
โดยที่ไม่รู้เลยว่า..ฝนที่กำลังตกอยู่ตอนนี้...เป็นสัญญาณเตือนว่าอาจจะไม่มีโอกาสอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว...
ความคิดเห็น