คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : เสียงประหลาด
-----------------------------------------------------------------------
“ ตอนที่ 8 : เสียงประหลาด “
“ไม่ ! ไม่จริง !! ฮือ...ๆ”แบงค์ร้องไห้อย่างเสียสติ เพราะเสียเพื่อนรักอย่างกอฟ์ลไปแล้ว
“ทำใจนะแบงค์..กอฟ์ลจากพวกเราไปแล้วละ..”ฮาชิเพื่อนสนิทของแบงค์อีกคนเอ่ยขึ้น ดูเหมือนว่าตอนนี้ฮาชิจะปลอบใจแบงค์ได้ดีที่สุด
“อีกแล้ว..ฉันฆ่าคนอีกแล้ว..”แนนหลบหน้าทุกคนดูเหมือนว่าเธอกำลังร้องไห้ แต่ไม่อยากให้ใครเห็น แนนจึงเดินออกห่างจากทุกคน
“แนน..”ผมจะเดินไปปลอบใจแนนแต่ตูนได้จับไหล่ผมไว้
“ไม่ต้องไป..”ตูนพูดอย่างเยือกเย็น
“อืม..”ผมได้แต่มองเธอห่างๆ
“เอายังไงต่อดี ?”ภูมิเอ่ยขึ้น
“เดินทางต่อดีม่ะ?”วินเอ่ยขึ้นบ้าง
“ถ้าเราไม่ซุ่มซ่าม..กอฟ์ลก็คงไม่เป็นแบบนี้..”หน่ารู้สึกผิดมากๆที่ทำตัวซุ่มซ่ามจนสุดท้ายกอฟ์ลต้องตาย
“ไม่ใช่สักหน่อย ! หน่าไม่ได้ทำให้กอฟ์ลตาย !! แนนตังหากที่ทำให้กอฟ์ลตาย !!”จูนตะโกนขึ้นพลางชี้ไปที่แนน
“…”ถึงแนนจะเดินออกมาห่างจากทุกคน แต่แนนก็ได้ยินสิ่งที่ทุกคนพูดอย่างชัดเจน
“อย่าตอกย้ำแนนได้ม่ะ !?”ผมรีบออกรับแทนแนน
“ทำไมละ? อ๋อ ! ใช่สินายมันปกป้องฆาตกร !!”จูนลุกขึ้นแล้วชี้หน้าผม
“พอได้แล้ว ! ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นละ”เหมยลุกขึ้นตวาดผมและจูน
“หึย..-*-”ผมกับจูนทำเสียงเดียวกันแล้วหันหน้าไปกันคนละฝั่ง
“ไปกันเถอะ”ไม้เอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นยืน
“อืม..”แบงค์รวบรวมสติแล้วหยิบหัวกอฟ์ลที่หล่นกับพื้นไปวางไว้ใกล้ๆกับร่างไร้วิญญาณของกอฟ์ล ต่อจากนั้นแบงค์ก็หยิบเสื้อคุมที่กอฟ์ลรักที่สุดมาคุมร่างของกอฟ์ล เพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างช้าๆ
“ไปกันเถอะแบงค์..”ดลสะกิดแบงค์ที่กำลังยืนเฝ้ามองร่างไร้วิญญาณของเพื่อนสนิทอย่างโศกเศร้า
“…”แบงค์เดินตามทุกๆคนไป พลางหันกลับไปมองเพื่อนสนิทของเขาที่ไม่สามารถกลับมาอยู่กับเขาได้อีกแล้ว
“แนนไปกันเถอะ”ตูนเดินเข้าไปสะกิดแนน
“อืม..”แนนก้มหน้าแล้วเดินตามทุกคนไป
“เอาละทางเข้าบ้านฉันมีทางท่อระบายน้ำใหญ่ทางเดียวเท่านั้น มันจะเชื่อมต่อกับชั้นใต้ดินในบ้านของฉัน มันจะทำให้เราได้ปืนไฟง่ายที่สุด แต่ปัญหาคือพวกซากศพในตัวเมืองมันเยอะ ดังนั้นเราจะไปทางซอกตึกเล็กๆตรงร้านอุปกรณ์”เหมยอธิบายพลางเดินไปเรื่อยๆ
“อืม”ทุกคนตอบพร้อมๆกัน
“เข้าทางสุสานแล้ว ระวังตัวกันด้วย”ตูนหันหน้าไปบอกทุกคน
“อืม”ทุกคนตอบพร้อมๆกันพลางหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมา
“หมันไส้.. ฉันชักจะหมันไส้แนนขึ้นทุกทีแล้วนะ”จูนบ่นเบาๆพลางจ้องไปที่แนนที่กำลังก้มหน้าทำเหมือนคนไร้วิญญาณยังไงยังงั้น
“…”ถึงแนนจะรู้สึกว่าโดนจ้องอยู่ แต่แนนก็ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร
“แฮ่ !!! ~~”พวกซากเดินค่อยโผล่ขึ้นมาจากหลุมศพที่ละตัวสองตัว
“มันมาแล้ว !!”ภูมิทายาทตะโกนขึ้นพลางยิ้มออกมา
“มานับแต้มกันอีกม่ะ +_+”คิวยิ้มให้ภูมิทายาท
“เอาดิ”ภูมิทายาทยิ้มตอบ
“- -”ผมชักจะชินกับ 2 คนนี้แล้วสิ
ทุกคนก็ช่วยกันฆ่าพวกซากศพกันเรื่อยๆ
“ไม้ !”พี่จิ๊บเรียกพลางชี้ไปที่ทางออกจากสุสานที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไร
“ทุกคนรีบไปตรงนั้น !!”ไม้ตะโกนพลางชี้ไปที่ประตูรั้วเหล็กตรงทางออกของสุสาน
“อืม”ทุกคนรีบวิ่งไปที่ทางออกอย่างรวดเร็ว
“แฮ่ !? ~~~”ดูเหมือนว่าพวกซากศพจะค่อยๆเดินตามพวกเรามาด้วย
ขณะที่ทุกคนต้องวิ่งผ่านหลุมศพนับร้อยนั่นเองพวกซากศพก็ค่อยๆผุดขึ้นมาทีละตัวสองตัว
“แฮ..”ซากศพที่กำลังจะขึ้นมาจากหลุมฝังศพคว้าขาของฮาชิไว้ได้ทันขณะที่ฮาชิกำลังวิ่ง
ตุบ !(เสียงฮาชิล้มลงพื้น)
“กรี๊ด !”ฮาชิที่กำลังโดนดึงขาอยู่ส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ
“ฮาชิ !”ทุกคนต่างหันไปมองด้วยความตกใจ
“แฮ่”ซากศพที่กำลังเดินช้าๆค่อยๆตามมา
“ปล่อยนะ !!”ฮาชิพยายามเอื้อมมือไปข้างหน้าที่มีดาบเหล็กของตนอยู่
“แบบนี้ไปไม่ทันแน่”ภูมิแล้วแบงค์เอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน
“แฮ่ !”ซากศพกำลังจะกัดขาฮาชิแล้ว
ฉึบ ~
เสียงคอของซากศพหลุดลงพื้น มือของมันก็ค่อยๆหลุดออกไปจากขาของฮาชิ ในขณะนั้นเองตูนกับแนนก็คุยอะไรกันบางอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจรีบยิงปืนใส่พวกซากศพในระยะไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
“เร็วเข้า !ผมจะโยนระเบิดแล้ว”พี่ไอซ์เอ่ยขึ้นพลางทำท่าจะโยนระเบิด
“ครับ/ค่ะ”ทุกคนรีบวิ่งกรูกันออกจาสุสานอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่นาทีต่อมา..
“แฮ่กๆ..เฮ้อ..ๆ”ทุกคนต่างส่งเสียงออกมาด้วยความเหนื่อยล้า
“พวกมันจากหลุมศพหน่ะ.. ฮะ..มันจะจู่โจมสิ่งที่เดินผ่านสินะ”พี่พิมพ์เอ่ยขึ้นพลางนั่งลง
“ผมก็ไม่มั่นใจนักหรอก แต่น่าจะยังงั้น”วินพูดพลางเช็ดเหงื่อ
“โอเค..ครบแล้วสินะ..”ดลพูดพลางหันไปมองรอบๆแต่เขาต้องตกใจเพราะเหมือนหายไป 1 คน
“เห้ย ! ใครหายไป”ภูมิพูดพลางมองหน้าแต่ละคน
“แนน..!? แนนหายไป”พี่จิ๊บเอ่ยขึ้น
“เห้ย !”คิวส่งเสียงขึ้นมาพลางหันมองรอบๆแต่พบว่าแนนหายไปจริงๆ
“สงสับจะตสยไปแล้วละมั้ง ^^”จูนหัวเราะ
“แกมันปากเสีย !”ผมเริ่มมีอารมณ์โมโหสุดๆ
“…”ไม่มีเสียงตอบใดๆของใครทั้งสิ้น
“เออใช่..เมื่อกี้พี่เห็นตูนยืนคุยกับแนนหนิ?”พี่พิมพ์เอ่ยขึ้น
“…”ทุกคนต่างหันไปมองตูนพร้อมๆกัน
“ตูนแนนอยู่ไหน..”หน่าเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มแย่
“ตายไปแล้ว..”ตูนตอบด้วยสีหน้าอันเยือกเย็นสุดๆ
“บ้าน่า ! ไม่จริง..”ผมส่ายหน้าแล้วเริ่มคุมสติไม่อยู่
“ล้อเล่นรึเปล่า !”ฮาชิเขย่าตัวตูน
“แนนตัดสินใจแล้ว..”ตูนยังคงตอบอย่างเยือกเย็นเช่นเดิม
“ตัดสินใจ ?”เหมยเอ่ยขึ้น
“ทิ้งตัวเองท่ามกลางที่อันตราย..”ผมเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ใช่”ตูนพูดแล้วทำหน้าเย็นชา
“อร๊ายยยยย ตายแล้วจริงๆด้วย”จูนหัวเราะอย่างมีความสุข
“…”ผมก้มหน้าเงียบไม่มีอารมณ์ไปทะเลาะกับจูนเท่าไหร่
“ไอ้แนคมันคงช็อตแน่ๆ”วินพูดเบาๆพลางหันมองมาที่ผม
“เห็นใจมันหว่ะ”ภูมิทายาทเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวผมไปปลอบเอง”ภูมิเอ่ยขึ้นพลางค่อยๆเดินมาหาผม
“อืม”ดล วิน ภูมิทายาทตอบพร้อมๆกัน
“แนคทำใจเหอะหว่ะ อย่าเศร้าไปเลย”ภูมิตบไหล่ผมเบาๆ
“..”ผมเงียบไม่พูดอะไรออกไป
“ไม่สำคัญหรอกว่าใครจะตาย..แต่สิ่งที่สำคัญคือต้องเดินต่อไป”ผมก้มหน้าพูดเบาๆ
“เห?”ภูมิ ดล วิน ภูมิทายาท ส่งเสียงออกมาด้วยความงง
“เป็นสิ่งที่แนนชอบบ่นให้ผมฟัง..”ผมค่อยๆยิ้ม
“ดีขึ้นแล้วสินะ”วินเดินเขามาตบไหล่ผมพลางยิ้มให้
“เอาละ..เดินทางกันต่อ..เถอะนะ”พี่จิ๊บเอ่ยขึ้น
“อืม..”ทุกคนพูดขึ้นพลางลุกขึ้นยืน
“เหมยอีกไกลไหมกว่าจะถึงท่อระบายน้ำใหญ่”ไม้ถามเมื่อเห็นหมอกเริ่มลงหนาแล้ว
“ไม่ไกลมากหรอก”เหมยพูดพลางเดินต่อไปเรื่อยๆ
“จิ๊บเธอคิดว่าตูนโกหกเรื่องแนนป่ะ”พี่พิมพ์กระซิบเบาๆ
“ฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจหรอก..แต่ฉันว่าแนนคงตัดสินใจแล้วจริงๆละ”พี่จิ๊บตอบเบาๆ
“นั่นสินะ..”พี่พิมพ์พูดเบาๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา ..
“ทะ..ทุกคนดูนั่นสิ ! *0*”คิวพูดพลางชี้ไปที่ข้างหน้า
“เรามาถึงที่เมืองแล้ว !”พี่ไอซ์เอ่ยขึ้นพลางทำสีหน้าดีใจสุดๆ
“มาถึงแล้วจริงๆด้วย”หน่ายิ้ม
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ”ไม้พูดพลางวิ่งไปคนแรก
“อืม”ทุกๆคนวิ่งตามไป
ณ.ในเมือง
“มุมตึกตรงนี้ละ ! ไปด้านหลังก็ถึงท่อระบายน้ำเลย”เหมยชี้ไปที่ซอกตึกไม่ใหญ่มาก
“ซ่า ~ ซ่า ~”
“เมื่อกี้ได้ยินเสียงอะไรไหม”คิวเอ่ยขึ้น
“นั่นสิ”ทุกคนต่างหันมองหน้ากัน
“เรารีบไปกันเถอะ”พี่ไอซ์ไม่สนใจเสียงนั้นเลย
“อืม”คิวที่ตัวเล็กที่สุดเข้าไปในซอกตึกคนแรก
“คนต่อไปดล”ไม้พูด
“เร็วๆดล”คิวพูดพลางกวักมือเรียกดล
“จะไปได้ไหมฟร่ะ- -*”ดลพูดพลางเก้าขาเดินไป
“เร็วๆ”คิวยืนเท้าเอวรอ
“แฮ่ ~”
“เห้ย ! เสียงซากศพหนิ !!”แบงค์เอ่ยขึ้น
“ทางไหน? จากทางไหน”พี่จิ๊บหันมองรอบๆ
“แฮ่ ~”เสียงซากศพดังขึ้นอีกครั้ง
“O_O”ทุกคนต่างหันไปมองทางคิว
“อย่าบอกนะ”คิวยืนตัวแข็ง
“ว่ามาจาก..”คิวค่อยๆหันไปมอง
“ตรงนี้ !”คิวหันไปมองแต่ก็ไม่ทัน
“แฮ่ !”ซากศพพากันลุมกัดร่างของคิว
“อ๊ากกก !! ช่วยด้วย !!”คิวกรีดร้องด้วยความทรมาน
“ไม่ !!”ทุกคนต่างส่งเสียงออกมา
“คิว ! คิววว !!”จูนและภูมิทายาทตะโกนพร้อมๆกัน
“ช่วย !!ด้ว..”คิวโดนพวกซากศพลากไป..บริเวณพื้นมีแต่เลือดของคิวเป็นทางยาว
“คิว !!”พี่พิมพ์จะวิ่งไปช่วยน้องชายของตัวเองแต่ก็ถูกล็อคไว้
“พิมพ์อย่า ! ไม่ทันแล้วละ”พี่ไอซ์ล็อคพี่พิมพ์ไว้
“คะ..คิว O_O”หน่ายืนตัวสั่น
ไม่กี่นาทีต่อมา
“แล้วทีนี้จะไปทางไหนละ”วินที่หายตกใจคนแรกเอ่ยขึ้น
“ซ่า ~ ซ่า ~”เสียงเหมือนเครื่องสื่อสารบางอย่าง
“เสียงนี้อีกแล้ว”ดลเอ่ยขึ้น
“แฮ่ !!”ซากศพเดินได้กำลังออกมาจากซอกตึกอย่างทุลักทุเล
“รีบหนีก่อน !!”พี่ไอซ์พูดพลางยิงปืนใส่พวกซากศพเดินได้ที่กำลังออกมา
“อืม !”ทุกคนรีบวิ่งไปทางเดียวกัน
“จะรอดไหมเนี่ย”พี่ไอซ์พูดเบาๆพลางยิงปืนต่อ
ติดตามตอนต่อไป..
ความคิดเห็น