คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : การวางแผน
-------------------------------------------------------------------------
“ ตอนที่ 6 : การวางแผน “
“50 วินาที”เสียงเครื่องบางอย่างยังคงดังยู่
“อร๊ายไม่ทันแล้วววว !”จูนแหกปากขึ้นเมื่อเหลือเวลาไม่มากแล้ว
“เราหาทางออกกันเถอะ !”พี่จิ๊บพูดพลางให้สัญญาณแยกย้ายกันไปหา
“อืม !”ทุกคนพูดพลางค่อยๆหาทางออกโดยที่ไม่มีใครสนใจเจ้าบ้าสไนเปอร์ชุดทำที่กำลังเพ้อเจ้ออยู่เลย
“เจมส์อดทนไว้นะ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ !”พี่พิมพ์หยิบผ้าพันแผลออกมาจากกระเป๋า ถึงแม้มันจะเปียกแต่ก็น่าจะพอทำให้เลือดของเจมส์หยุดไหลบ้างได้ละ แต่พี่พิมพ์คิดผิด ผ้าพันแผลไม่ได้ช่วยให้เลือดของเจมส์ไหลหยุดเลย
“ไม่ไหวหรอกพี่พิมพ์..เจมส์เป็นคนที่เลือดหยุดไหลยาก”เจมส์ยิ้มจางๆพลางถอนหายใจถี่ๆ
“งั้นต้องพาเจมส์ออกไป”ฮาชิพูดพลางจะเรียกคนมาช่วยแต่เจมส์ได้เรียกไว้ก่อน
“ฮาชิ..ไม่มีประโยชน์หรอก..ทิ้งเจมส์ไว้เหอะ..”เจมส์ยิ้มจางๆ
“ไม่เอาน่าเจมส์ เจมส์ยังบอกฟิ้งเลยว่าโดนยิงแค่เนี่ยะ!! เราต้องออกไปด้วยกันสิ!!”สฟิ้งซ์ร้องไห้พลางกอดเจมส์ไว้อย่างแน่น
“38”วินาที
“.. ฟิ้งซ์ไปเถอะนะ.. และผมต้องขอโทษจริงๆที่รักษาสัญญาไม่ได้..”เจมส์กอดสฟิ้งซ์บ้างพลางกระซิบเบาๆ
“ไม่มีเจมส์ฟิ้งไม่ไป!!”สฟิ้งซ์ยังคงตอบคำเดิม
“เจอแล้ว !!”กอฟ์ลตะโกนขึ้นเมื่อเจอทางออกเล็กๆ
“แต่ว่ามันออกได้โดยการคลานอะ แล้วสฟิ้งซ์กับเจมส์จะไปยังไง”แบงค์พูดพลางชี้ไปที่ช่องอากาศขนาดไม่เล็กมาก
“34 วินาที”
“3 ปีสินะ..ที่เจมส์สัญญาว่า..ถ้าเจมส์มีเงินมากกว่านี้..เจมส์จะไปขอแต่งงานฟิ้งซ์ในอีก 3 ปี ผมขอโท..”ไม่ทันที่เจมส์จะพูดจบเจมส์ก็ต้องตกใจเพราะสฟิ้งซ์ได้ประกบริมฝีปากกับเจมส์
“ไม่ต้องพูดแล้ว..ฟิ้งซ์จะอยู่กับเจมส์เอง”สฟิ้งซ์พูดอย่างไม่กังวล
“30 วินาที”
“คิดดีแล้วหรอ”เจมส์เอามือสัมผัสที่ใบหน้าของสฟิ้งซ์อย่างอ่อนโยน
“อืม..”สฟิ้งซ์ตอบอย่างไม่ลังเลพลางมานั่งข้างๆเจมส์แล้วเอาหัวซบไหล่เจมส์ รอเวลาระเบิด
“ยังดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะ..”เจมส์หันไปยิ้มให้สฟิ้งซ์
“คิดดีแล้วหรอ?”พี่จิ๊บเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินว่าทั้ง 2 คนจะไม่ไป
“ครับ/ค่ะ”เจมส์และสฟิ้งซ์ตอบอย่างมั่นใจ
“อืม..โชคดีนะ..”พี่จิ๊บพยายามกลั้นน้ำตาแล้วรีบปีนออกไป
“ไปกันได้แล้ว..”ดลตัดสินใจเอ่ยขึ้นเมื่อเวลาลดลงเข้ามาทุกที
“โชคดีนะ”ทุกคนทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วค่อยๆปีนออกไป
“อืม..เช่นกันนะ”เจมส์และสฟิ้งซ์ตอบพลางยิ้มให้ทุกคน
หลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้วเหลือผมเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่ออกไป
“15 วินาที”
“ขอบคุณนะเจมส์ ที่ช่วยผมในหลายๆอย่าง ผมติดหนี้บุญคุณเจมส์แล้วนะ :D ขอโทษทีที่ผมใช้คืนไม่ได้”ผมพูดพลางยิ้มให้เจมส์
“ชดใช้ด้วยการรอดตายก็แล้วกัน ทำให้ดีที่สุดละ”เจมส์ยิ้มให้ผม
“โชคดีนะ”ผมทำใจไม่หันมองหน้าทั้งคู่ก่อนไป แล้วรีบปีนออกไป
“อืม..”เจมส์และสฟิ้งซ์พูดพลางนั่งจับมือกันไว้
“7 วินาที”
“เรารักฟิ้งซ์นะ”เจมส์เอ่ยขึ้นพลางหายใจถี่ๆ
“เราก็รักเจมส์นะ”สฟิ้งซ์ตอบเจมส์พลางยิ้มให้
“ไว้เราเจอกันใหม่นะ..สักวันหนึ่ง..”เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินทั้งคู่พูด ก่อนที่ผมจะออกมาอย่างปลอดภัย
“3 วินาที”
“2 วินาที”
“1 วินาที”
“ทำการระเบิดฐาน”หลังจากที่เสียงสิ้นสุดลง บ้านหลังใหญ่ก็เกิดการระเบิด
ตูมมมมมมม ~~ (เสียงระเบิดที่ดังมากๆจากการถล่มฐานของบ้าน Dr.ไวริเออร์)
ทุกสิ่งทุกอย่างถล่มลงมาจนไม่เหลือล่องลอยว่าตรงนี้เคยมีบ้านอยู่ พวกซอมบี้ที่อยู่ในนั้นก็ตายกันหมด
“เจมส์..สฟิ้งซ์..”ทุกคนพูดเบาๆก่อนจะพากันร้องไห้อย่างไม่หยุด
“..”มีเพียงเหมยคนเดียวที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลย ผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งมาก เหมยต้องแอบเสียใจลึกๆโดยที่ไม่อยากให้ใครเห็นแน่ๆ
“..”ตอนแรกผมกะว่าจะเดินไปปลอบเหมยสักหน่อยแต่เห็นวินเดินเข้าไปแล้วผมเลยนั่งมองดูเหตุการณ์เท่านั้น
“ผมรู้ว่าการร้องไห้มันดูอ่อนแอ.. แต่ไม่ไหวก็ปล่อยออกมาก็ได้นะ..ไม่มีใครล้อเธอหรอก”วินลูบหัวเหมยเบาๆพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน
“..”เหมยเงียบไปสักพักก่อนจะร้องไห้โฮออกมายกใหญ่
“ฮือๆ”เหมยร้องไห้แบบไม่หยุด ผมคิดว่าเธอคงมีเรื่องเสียใจเยอะมากเลยทีเดียว
“ไม่เป็นไรนะ..ผมยังอยู่”วินพูดปลอบใจเหมยพลางกอดเหมยเบาๆ
“..”ไม่มีใครพูดอะไรสักคำเพราะต่างคนต่างเสียใจที่ต้องเสียเพื่อนไปอีกแล้ว
เวลาผ่านไปสัก 20 นาทีทุกสิ่งที่อย่างเงียบไปสักพัก
“เอาไงต่อดี”ภูมิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเงียบเกินไปแล้ว
“เจ้าบ้าสไนเปอร์บอกว่ามีพวก น็อตซือ เฮอเรอร์ อยู่อีกสินะ”ไม้พูดพลางทำสีหน้าเคลียด
“ใช่”ทุกคนตอบออกมาพร้อมกัน
“มันเป็นพวกจัดการยากที่สุด”พี่ไอซ์เอ่ยขึ้นขณะเช็ดแว่น
“แล้วจะทำยังไงดี..”หน่าพูดพลางหันมองเพื่อนๆทุกคน
“การจะจัดการพวกน็อตซือ เฮอเรอร์ ต้องใช้ปืนไฟ”เหมยเอ่ยขึ้นเมื่อเธอพอจะรวบรวมสติได้แล้ว
“แล้วจะไปเอาจากที่ไหน?”ภูมิทายาทเอ่ยขึ้นเมื่อพวกเราไม่มีเลยสักอัน
“อย่าลืมนะ..พ่อฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์”เหมยพูดพลางลุกขึ้น
“พ่อเธอมีสินะ”แบงค์เอ่ยขึ้น
“ใช่..มีเยอะด้วยละ.. แล้วข้างๆบ้านพ่อฉันก็มีรถถังของเพื่อนพ่อที่เป็นทหารด้วย”เหมยเอ่ยขึ้นพลางยิ้ม
“แจ๋ว !”ทุกคนเอ่ยขึ้น
“แต่การจะไปถึงที่นั่นมันยากมากเลยนะ”แนนเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นยืนเช่นกัน
“นั่นแหละปัญหา ซึ่งเราต้องช่วยกันฝ่าพวกซากศพไปเข้าด้านหลังบ้านของบ้านฉัน”เหมยเอ่ยขึ้น
“พวกเราจะช่วยเอง”ทุกคนรวมทั้งผมเอ่ยขึ้นพลางตอบอย่างมั่นใจ
“Ok ! ”เหมยยิ้มพลางเรียกทุกคนมาฟังแผนที่ต้องทำ
“แผนมีดังนี้นะ ซุบซิบๆ”เหมยอธิบายเบาๆพลางชี้ไปที่แต่ละคนเพื่อบอกหน้าที่
“ตกลง”ทุกคนพูดพลางหยิบอาวุธ
“เอาละใครมีแผลมาทางนี้”พี่พิมพ์และฮาชิเอ่ยขึ้นพลางเปิดกระเป๋าปฐมพยาบาลขึ้นมา
“ผม/เรา”ต่างคนต่างพูดกันแล้วทยอยกันเดินไปที่พี่พิมพ์และฮาชิ รวมทั้งผมด้วย
“ขนมปังที่เหลืออยู่ก็กินได้นะ แต่กินแบ่งๆกันด้วย”ตูนเอ่ยขึ้น
“ใครหิวน้ำก็มานะ ดื่มกันประหยัดๆด้วย”ดลพูดพลางนั่งเฝ้าขวดน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่กี่นาทีต่อมา
“พวกเราจะพักกันให้แผลหายก่อนแล้วค่อยออกเดินทางไปบ้านเหมยที่ไม่ไกลจากตรงนี้”พี่ไอซ์พูดพลางนั่งลง
“ตอนนี้ใครที่ไม่เป็นอะไรเลยก็คอยเฝ้ายามหน่อยนะ”พี่จิ๊บพูดพลางยิ้มให้ทุกคน
“ครับ”กอฟ์ลและแบงค์ผู้ที่ไม่เป็นอะไรเลยอาสามาเฝ้ายามก่อน
“เหนื่อยจังเลย ~~”คิวบ่นพลางลากเสียงอย่างยาว
“อย่าบ่นน่าแกไม่ได้ทำอะไรเลย”จูนหันไปหาคิว
“ทำสิดึงแกขึ้นมาจากน้ำไง”คิวพูดพลางทำสีหน้าล้อเลียนจูน
“ถุย - -* ผ่านมาตั้งนานละอย่ามาตอ(แหล)นะ”จูนหันไปล้อเลียนมั่ง
“หึย-*-”คิวหันไปเปิดศึกดราม่ากับจูน
“#!$#@%@^#$”จูนและคิวส่งเสียงออกมาอย่างดัง
“หุบปาก !!!”ภูมิทายาทเอ่ยขึ้นเพราะเขาจะนอน - -*
“ไม่ !”จูนและคิวหันไปแลบลิ้นใส่ภูมิทายาท
“ไอ้เด็กนรก !! -*-”ภูมิทายาทหยิบค้อนขึ้นมา
“หยุดทะเลาะกันซะที !แล้วกะพักกันได้แล้ว !”ตูนตวาดคิวจูนและภูมิทายาท
“..”จูน คิว และภูมิทายาทไม่กล้าขัดขืนเลยเพราะไม่เคยเห็นตูนตวาดใครมาก่อน
“แผนการนี้จะสำเร็จไหมนะ..”ผมพูดเบาๆพลางถอนหายใจเบาๆ
ติดตามตอนต่อไป..
ความคิดเห็น