คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : "อาการผิดปกติ" [ Nan's Part ]
[ Nan's Part ]
ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องของฉันเบาๆเพราะกลัวคนข้างๆห้องจะตื่นแล้วโวยวายมาใส่ฉันอีก.. ขนมหน่ะหรอ..จะเอาไปกินในห้อง ฮ่าๆ
' กึ่ง ~ 'เสียงประตูห้องของฉันปิดเบาๆ..
แต่ก็นะ.. เห? หมอนั่นหลับแล้วหรอ?
"หลับง่ายจริงๆแหะ ต่างจากเราจริงๆ"ฉันพึมพำพลางมองหน้าหมอนั่นนิดหน่อยก่อนจะหยิบถึงขนมไปวางไว้บนโตะ
"ไม่มีหมอนไม่มีผ้าห่มก็ยังนอนได้เลยหรอเนี่ยะ?"ฉันเดินไปหาหมอนั่นใกล้ๆ เพราะสภาพหมอนั่นตอนนี้กำลังนอนหดตัวแขนข้างนอนทับแขนข้างซ้ายอยู่.. ตอนแรกกะว่าจะแกล้งให้ไม่ได้นอนแล้วแท้ๆ..แต่ก็นะ..เรามันเล่นเกินไปรึเปล่า..ถ้าหมอนี่หนาวตายขึ้นมาละ ฉันจะทำยังไง?
ฉันหยิบหมอนกับผ้าห่มที่พับเรียบร้อยอยู่บนเตียงออกมา(ในห้องมีผ้าห่มสองผืนหมอนสองใบ)
"นายนี่มันเป็นพวกเงียบๆรึไง หมอนซักใบก็ไม่มีขอ -0-"ฉันหยิบยกหัวหมอนั่นขึ้นแล้วเอาหมอนสอดเข้าไป พลางจับตัวหมอนั่นพลิกให้นอนหงาย พลางหยิบผ้าห่มอีกผืนมาห่มให้หมอนั่น แต่เดี๋ยวนะ อย่าพึ่งเข้าใจผิดว่าฉันคิดอะไรกับหมอนั่นละ แค่ไม่อยากให้หมอนั่นตายในห้องฉันต่างหากละ -/-
"แต่ก็นะ..หน้าหมอนี่ตอนรับเหมือนสายน้ำที่ไม่มีการเคลื่อนไหว..เหมือนอยู่กับหมอนี่แล้วมีความสุข..เอ้ยๆไม่ใช่ ไม่พูดแล้ว นอนดีกว่า"ฉันไม่รอช้ารีบไปปิดไฟแล้วรีบวิ่งขึ้นเตียงทันที อันที่จริงฉันกลัวความมืด แต่ฉันไม่ได้กลัวผีนะ= =
สักพักหนึ่งฉันได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นเคยมาจากห้องโถงข้างล่าง..ซึ่งถ้าฉันเดาไม่ผิดเสียงเปียนโนไพเราะแบบนี้เป็นฝีมือหน่าแน่นอน.. มันเป็นเพลงที่เพราะนะ ชื่อเพลงของต้นเสียงเปียนโนเบาๆคือ千本桜 (Senbon Zakura)
"ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาเรื่องวุ่นๆไม่มีก็ดีสิ"ฉันยิ้มเล็กๆก่อนจะค่อยๆปิดตาลงช้าๆ
.........
"ฮ้าว.."ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดอ่อนๆสอดส่องมาโดนตาของฉัน
"หืม..?"ฉันหันหน้าไปมองบุคคลที่นอนข้างเตียงของฉัน แต่.. เห้ย?? หมอนั่นหายไปไหน?
"หรือว่าหมอนั่นจะกลับไปโลกของหมอนั่นแล้ว O_O"ฉันตกใจเล็กน้อยแต่ฉันก็ไม่รู้จะตกใจทำไม..ทั้งๆที่หมอนั่นหายไปฉันก็น่าจะดีใจไม่ใช่รึไง..
ฉันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำ..รอลงไปทำอาหารเช้า..ซึ่งทั้งที่ฉันรู้ๆว่า..ถ้าทำไปมันก็กินไม่ได้อยู่แล้ว..
....
ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อก้ามสีชมพูอ่อนกับกระโปรงสีชมพูออกบานเย็น และเตรียมเดินลงบันได..
เมื่อฉันลงมาข้างล่าง พบกับว่าสมาชิกในมินนาโปรเจคกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน..
"เหอะๆ =_="ฉันทำหน้าตาเบื่อโลกพลางเดินหลบสายตาเข้าครัวไป.. แต่เมื่อถึงครัวเท่านั้นละฉันหน่ะเกือบช็อคตาย !
"ตื่นแล้วหรอครับ"เสียงสุดนุ่มนวลของชายหนุ่มผมสีดำอมม่วงยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันแทบจะร้องไห้ออกมา.. ฉันเสียสติไปแล้วรึไง? ฉันควรจะโกรธหรือควรจะดีใจ หรือควรจะเสียใจดีละ?
"ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วนี่จะทำอะไร?"ฉันทำหน้าซีเรียสพลางเดินไปหาหมอนั่น
"สักพักแล้วละครับ..เอ๋?"เขากำลังจะพูดต่อแต่เขาเห็นสีหน้าฉันเริ่มมีสีแดงจางๆบริเวณหน้าของฉัน.. หะ..เห้ย ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยะ !!!
"พูดต่อไปสิ"ฉันหันหน้าหนีเพราะฉันกลัวว่าหมอนั่นจะเห็นสีหน้าฉันแดงก่ำ..
"อือ..ทำอาหารหน่ะ"แนคตอบฉันเบาๆพลางเดินไปหยิบเนื้อหมูสับประมาณสองขีดออกมาจากตู้เย็น
"นายทำเป็นด้วยหรอ? แล้วนี่จะทำอะไร?"ฉันไม่หน้าถามประโยคแรกเลย ในเมื่อฉันทำไม่เป็น หมอนั่นก็ต้องทำเป็นนีนา.. แต่หมอนั่นจะทำอะไรกินนะ?
"ทำเป็นสิ.. เคยทำให้พี่สาวกินบ่อยๆหน่ะ"หมอนั่นหันมายิ้มให้ฉัน "จะทำโจ๊กหมูสับหน่ะ น่าจะถูกปากทุกคนและเธอนะ"
".."ฉันถึงกับทึ่งเลยละ ไม่ค่อยเห็นผู้ชายทำอาหารเป็นสักเท่าไหร่
"เอาละ ไปรอข้างนอกก่อนเลย เดี๋ยวผมทำเสร็จจะยกไปให้นะ"คำพูดของแนคทำให้ฉันยิ่งหวั่นไหวขึ้นทุกทีทุกที ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้ทำดีอะไรกับเขาบ้างเลย แต่เขากับมาทำเวรแทนฉันเนี่ยนะ..
"อือ.."ฉันไม่ขัดคล่องอะไรพลางเดินไปที่ห้องอาหาร
แต่เมื่อมาถึงก็มีคนกวนประสาทฉันแต่เช้าเลย-*-
"แนน อาหารวันนี้กินได้ป่ะ?"ชายหนุ่มผมม่วงเอ่ยขึ้น.. โหยไอ้พูมเอ้ยเดี๋ยวนะมึง =-=
"แล้วไหนละอาหาร? หรือว่ากินไม่ได้อีกแล้ว"ชายหนุ่มผมแดงเลือดหมูก็พูดแทรกขึ้นมาบ้าง
โอ๊ยไอ้พวกนี้นี่อย่ามาตอกย้ำกันได้ไหม -*- แต่เอาเหอะ..มันก็ถูก..ฉันทำทีไรก็ไม่เคยอร่อยเลย บ้างก็ท้องเสีย บ้างก็กินไม่ได้..ให้ตายสิ ฉันทำอะไรเป็นบ้างเนี่ยะ..
"มาแล้วครับ ^^"เสียงอันนุ่มนวลของชายหนุ่มดังขึ้นเบาๆพร้อมกับกลิ่นโจ๊กที่หอมละมุนน่าเชิญชวญให้ลองชิม
"เหยๆ แนคทำหรอ O_O"ทุกคนต่างหันไปทางหมอนั่นทั้งหมด
"ครับ ลองทานดูก่อนนะ ว่าชอบกันไหม?"หมอนั่นวางชามโจ๊กที่ถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม
"ไหนๆ ลองดูหน่อยสิ๊"ทุกคนต่างเอื้อมมือกันไปหยิบโจ๊กมาตักกินอย่างรวดเร็ว
"เห้ยยย อร่อย!!"ทุกคนต่างชมแนคกันมาทันที..ให้ตายสิ ฉันนี่มันน่าอายชะมัด ทำอาหารไม่ได้เรื่องเลย(ทำหน้าหมดหวัง)
"ลองกินไหมแนน?"แนคเดินมาถามฉัน
"มะ..ไม่กินอะ"สภาพฉันตอนนี้กำลังทำตัวไม่ถูก กลัวเสียฟอร์ม กลัวโดนเยาะเย้ย กลัวมากๆเลยละ
"ไม่ลองกินหรอ? ผมเสียใจนะที่แนนไม่ลองกินหน่ะ.."เหมือนหมอนั่นจะเน้นช่วงประโยคสุดท้าย.. มันทำให้ฉันสะดุ้งและหน้าร้อนระอุ
"งั้น..ก็ได้"ฉันก้มหน้าหลบตาหมอนั่นโชคดีที่ผมของฉันช่วยปกปิดอาการเขินของฉันได้อย่างดี แต่..
"เป็นอะไรรึเปล่า?"หมอนั่นดึงมือฉันให้หันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขาจังๆ ไม่จริงงง สีหน้าของฉันมันเปลี่ยนไม่ทันแล้วนะ !
"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร"ฉันสะบัดมือทิ้งพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของฉัน พลางตักโจ๊กใส่ปากอย่างรวดเร็ว โดยที่ฉันไม่ได้เอะใจว่ามันร้อน !!!
"โอ๊ยยย ร้อนเป็นบ้าเลย"ฉันอุทานออกมาพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นเพื่อดื่ม..อาการแสบลิ้นของฉันหายไปอย่างง่ายดาย
"กินไม่ระวังเองหนิ"ไม้หันหน้ามายิ้มให้ฉันอย่างกวนๆ บริษัทนี้มีแต่คนกวนประสาทหรือไงฟร่ะ?
แต่ก็นะ..ยอมรับเลย ว่าฝีมือการทำอาหารของหมอนั่นอร่อยจริงๆ..
"ต่อไปนี้พี่ขอสั่ง !!"พี่ยูอิยืนขึ้นพลางชี้ไปที่แนค
"ให้แนคทำเวรอาหารแทนแนน !"มีความรู้สึกว่าปวดใจกับประโยคนี้มาก แต่มันก็ดีกว่าละนะ.. ที่ให้แนคมาทำเวรอาหารแทนฉันหน่ะ
"ครับ"หมอนั่นตอบพลางหันมามองหน้าฉันนิดหน่อย จนทำให้ฉันต้องสะบัดหน้าหนี
.....
หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว ฉันกับหน่าก็เดินไปล้างจานในครัว
' ซ่าา ~ 'เสียงเปิดน้ำดังต่อเนื่องเรื่อยๆ
"ถ้าแนคหายไปแนนจะเสียใจรึเปล่า?"หน่าถามขึ้นในขณะที่กำลังล้างจานอยู่
"หายไป..งั้นหรอ"ฉันลังเลสักพักก่อนจะถอนหายใจออกมายกใหญ่"เฮ้อ.."
"ตอบไม่ได้สินะ? แสดงว่าคงจะเสียใจ"หน่ายิ้มนิดๆจนทำให้ฉันต้องรีบท้วงกับไปก่อนที่จะเสียฟอร์มไปมากกว่านี้
"มะ..ไม่เสียใจเลย !"ฉันแทบจะกัดฟันพูดออกไป แต่มันคือความจริงที่ฉันต้องการ..แต่หัวใจของฉันถ้ามันไม่ทำตามขึ้นมาละ.. ไม่หรอกมั้ง มันแค่เป็นอาการของความรู้สึกดีๆของความเป็นเพื่อนนี่ละ
"ถ้าเกิดหายไปจริงๆ..อย่าอ้อนวอนอะไรนะ"หน่าหัวเราะเบาๆพลางปิดก๊อกน้ำแล้วเดินออกไปจากห้องครัว
"อย่า..อ้อนวอน..งั้นหรอ"
ความคิดเห็น