คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : การหลบหนีสำเร็จ ?
“ ตอนที่ 2 : การหลบหนีสำเร็จ ? “
“พี่จิ๊บ ตกลงมันรหัสอะไรกันแน่ครับ !?!”วินพูดด้วยความโมโห
“รหัสผ่านอะไรนะ..”พี่จิ๊บเดินวนไปวนมาหน้าประตูสักพัก
“แฮ่..~”ซากศพเดินได้ค่อยๆเดินเข้ามา
“ฉันจะไม่ยอมตายโดยที่ยังไม่ได้ออกไปจากที่นี่ !!!”เหมยตะโกนพลางหยิบปืนสั้น 2 กระบอกเริ่มยิงหัวพวกซากศพเดินได้ทีละตัวทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่รอดอยู่ดี
“ฮะ..”เสียงหายใจเข้าออกของตูนเริ่มดังขึ้น
“เฮ้อ..เหนื่อย..หรอ”ดลค่อยๆหายใจอย่างตะกุกตะกัก พลางยิ้มจางๆให้ตูน
“อืม..แต่ฉัน..จะสู้ต่อไป..”ตูนหันไปยิ้มให้ดลบ้างถึงจะรู้แก่ใจดีว่าต้องตายแน่ๆ
“ถ้าผมต้องตาย..ผมดีใจนะ..ที่ได้อยู่กับเธอก่อนตาย..”ดลถอนหายใจพลางยิ้มจางๆแฝงไปด้วยความเศร้าในรอยยิ้ม
“แฮ่ ..~ ”ซากศพเดินได้ตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาทางดลและตูน
“อึก.. ”ดลกอดตูนไว้แน่นพลางหลับตาสนิทเพราะคิดว่าสู้ไปก็ไร้ค่ายอมตายซะดีกว่า
“แฮ่.. แว่.. ~ !!”ซากศพเดินได้กระโจมเข้ามาหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว
ปึงงๆๆๆๆๆๆ !! [เสียงปืนกลรัว]
เลือดของซากศพเดินได้กระเดนใส่หน้าดลและตูน
“มัวทำอะไรกันอยู่หน่ะ !! อย่าพึ่งถอดใจกันสิ !!!”ชายหนุ่มผมสีแดงเลือดหมูกระโดดเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กพร้อมกับยิงปืนใส่พวกซากศพเดินได้ที่จะกัดดลและตูน
“แบงค์ ! นายกลับมาทำไมหน่ะ !!!”ทุกคนที่ยืนอยู่ต่างหันมาถามแบงค์
“ก็เป็นห่วงเลยกลับมา เอาเป็นว่ารหัส 29091903”แบงค์พูดพลางยิงพวกซากศพเดินได้ด้วยปืนกล
“นายนี่มันบ้าชัดๆเลยนะแบงค์”วินยิ้มเยาะพลางกดรหัสตามที่แบงค์บอก
“ตี๊ดดดดด ~ รหัสผ่านถูกต้องค่ะ”เมื่อเสียงสิ้นสุดลงทุกคนก็รีบเข้าไปในห้องใต้ดินจนเหลือแบงค์คนสุดท้าย
“แบงค์มาเร็ว !”ไม้พูดพลางเตรียมกดสวิทช์ปิดประตู
“อืม..”แบงค์ยิ้มพลางโยนระเบิดไปทางพวกซากศพที่กำลังเดินมา
“โชคดี”แบงค์ยิ้มพลางเข้าไปในห้องใต้ดิน เมื่อประตูปิดลงเสียงระเบิดก็ดังขึ้น
บึ่ม ~!!!!
“ในที่สุดก็มาถึงจนได้”เหมยถอนหายใจพลางนั่งลงกับพื้น
“นึกว่าจะตายซะแล้วสิ..ขอบคุณนะแบงค์”ดลเอ่ยขึ้นเมื่อหายเหนื่อยแล้ว
“ไม่เป็นไร..ว่าแต่พวกที่เหลือละ?”แบงค์พูดขึ้นเมื่อมองไปรอบๆเห็นคนไม่ครบ
“ทางบันไดฉุกเฉิน พวกเขายังไม่ลงมา”พี่จิ๊บเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าซีเรียส
“ขอให้รอดมาได้ทุกคนนะ..”แบงค์คิดในใจพลางนั่งลงกับพื้น
(มุมมองทางด้านบันไดฉุกเฉิน)
“มันมาเยอะเหมือนกันนะเนี่ยะ !!”ผมตะโกนพลางยิงปืนใส่พวกซากศพเดินได้ทีละตัว
“เอาไงดีแนค แบบนี้มีหวังตายแน่ๆ !!”แนนตะโกนบอกผมพลางใช้ดาบฟันคอพวกซากศพเดินได้
“โอ๊ยเหนื่อยยย ~”คิวส่งเสียงออกมาด้วยความเหนื่อยล้าขั้นสุดยอด
“แฮ่..~”ซากศพเดินได้โผล่มาข้างหน้าจูนอย่างรวดเร็ว
“กรี๊ด !!”จูนส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ
ฉึบบบ ~ !! [เสียงของขวานกระทบกับอะไรบางอย่าง]
“แ..”ซากศพเดินได้ไม่ทันที่จะเข้ามาหาจูนก็ต้องคอขาดด้วยขวานของใครบางคน
“อย่ามาทำเพื่อนผม..”คิวพูดพลางแสยะยิ้มอย่างไร้เดียงสา
“ขอบใจนะคิว”จูนพูดขึ้นพลางลุกขึ้นด้วยสภาพที่เลือดสาดเต็มตัว
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไปต่อเถอะและก็ระวังๆด้วยละเพื่อน”คิวยิ้มให้จูนพลางหยิบขวานขึ้นมา
“ทางนี้เร็วทุกคน !”หน่าตะโกนขึ้นพลางชี้ไปที่ทางๆหนึ่ง
“มันเข้าได้ทีละคนดังนั้นรีบๆเข้าซะนะ”ภูมิพูดพลางเดินเข้าไป
“เร็วเข้าคิวจูน !”ภูมิทายาทพูดพลางรีบวิ่งตามภูมิไป
“ไปกันก่อนก็ได้นะเดี๋ยวฉันดูหลังให้”แนนเอ่ยขึ้นพลางยืนหน้าประตู
“ครับ/ค่ะ”คิวและจูนเอ่ยขึ้นก็รีบวิ่งเข้าไป
“เข้าไปกันเถอะแนน”ผมเอ่ยชวนเธอเมื่อเห็นเธอยืนหน้าประตู
“อืม..”แนนทำสีหน้ากังวลมากๆแต่ผมไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
หลังจากนั้นเมื่อทุกคนมาถึงห้องใต้ดินก็คุยกัน
“แบงค์นายมาที่นี่ได้ไง ?”ภูมิทายาทเอ่ยถามแบงค์เมื่อเห็นเขายืนคุยอยู่กับวิน
“มาช่วย”แบงค์ตอบพลางใส่ลูกกระสุนปืน
“แล้วทุกคนที่เหลือละ?”หน่าเอ่ยปากถามถึงทุกคนที่ไปต่างเที่ยวกับแบงค์
“อยู่ตึกแถวๆแม่น้ำพวกซากศพมันไม่เข้าไปเพราะอยู่ในความเงียบ”แบงค์พูดต่อ
“แล้วเราจะออกจากที่นี่ได้ยังไง”ภูมิถามแบงค์ด้วยท่าทางตกใจที่เห็นแบงค์มาอยู่ที่นี่
“รถคันนั้นจะพาเราออกไป”แบงค์เอ่ยขึ้นพลางชี้ไปที่รถตู้ 1 คัน ที่บรรจุคนได้ประมาณ 14 คน
“รีบขึ้นรถเถอะ”ไม้พูดพลางขึ้นรถไป
“อืม..”ทุกคนพูดพลางค่อยๆขึ้นรถ
“แล้วใครจะเปิดประตู?”คิวถามเพราะสงสัยว่าจะมีใครเปิดประตูให้รถวิ่งออกไป
“นั่นสิ ใครละ?”เหมยถามบ้าง
“ฉันเอง..”แนนตอบออกมาแบบไม่ลังเลพลางก้มหน้าเงียบ
“เห??”ทุกคนหันหน้ามองแนนด้วยความงง
“ไม่ต้องห่วงฉันวิ่งตามทันรถอยู่แล้วเดียวฉันกระโดดขึ้นรถได้น่า”แนนพูดพลางไปยืนรอที่ประตู
“แนนคิดจะทำอะไรกันแน่นะ”ผมคิดในใจพลางเดินไปอยู่ตรงประตูเช่นกัน
“ลงมาทำไม? ทำไมไม่ขึ้นไปละ”แนนไม่ยอมสบตาผมแถมหันหน้าหนีอีก
“เธออยู่ผมก็จะอยู่”ผมยิ้มให้เธอ
“..”เธอถอนหายใจพลางหันหน้าหนีผม
“เอาละ ทั้ง 2 คนพร้อมแล้วนะ รถตู้คันนี้มันเปิดหลังคาได้นิดนึงดังนั้นขอให้ทั้ง 2 คนกระโดดขึ้นมาแล้วเข้าทางนี้นะ”พี่จิ๊บตบมือพลางอธิบาย
“อืม..”ผมและแนนตอบกลับ
“เปิดประตู !”ภูมิทายาทให้สัญญาณกับผมและแนน
กึก ~~ [เสียงประตูค่อยๆเปิด]
“ไปกันเถอะแนน”ผมพูดพลางวิ่งไปแบบไม่ได้หันมองเธอ
ทันทีที่ผมมาถึงรถแล้วผมเลยหันมองเธอเพื่อจะดึงเธอขึ้นรถแต่แล้วผมก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเธอไม่ได้วิ่งมากับผม เธอเงียบสักพักพลางยิ้มให้ผมอย่างไร้เดียงสา เธอพูดกับผมคำนึงว่า..
“ลาก่อนนะ”แนนยิ้มให้ผมอย่างไร้เดียงสาแบบไม่กลัวอะไร
ผมตกใจมากที่เธอพูดแบบนี้ ผมเลยกระโดดลงไป รีบวิ่งไปที่เธอ
“แนค !!”ทุกคนตะโกนด้วยความตกใจที่เห็นผมกระโดดลงไปท่ามกลางฝูงซากศพเดินได้
ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นผมต้องช่วยเธอให้ได้
“แฮ่..~”ซากศพเดินได้ส่งเสียงร้องขณะที่จะพุ่งไปที่แนน
ติดตามชมตอนต่อไป
ความคิดเห็น