คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6
Chapthe 6
ยิกๆ ทำไมตาขวาผมกระตุกขนาดนี้เนี่ย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่โรงอาหารรวม รอไอ้จินอยู่พอดีวันนี้มีเรียนรวม
ยิกๆ ยิกๆ ทำไมมันกระตุกขนาดนี้เนี่ยขวานี่ร้ายป่ะ ซวยแล้วไงจะเจออะไรวะนี้
สายตาเรียวรีกวาดไปมาเพื่อหาที่นั่งว่างที่พอจะให้เขาสามารถนั่งรอเพื่อนรักได้ในเวลานี้ ซึ่งเรียกว่าค่อนข้างยาก ก่อนจะเห็นโต๊ะริมสุดของโรงอาหารที่ยังคงว่างอยู่ ขาเรียวก้าวไปยังโต๊ะตัวยาวก่อนจะหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ยาวที่อยู่คู่กัน บรรยากาศโรงอาหารตอนสายถึงคนจะเยอะแต่เสียงไม่โวกเวกเหมือนช่วงเช้าและเที่ยง มันเป็นบรรยากาศกึ่งๆที่คนอย่างเขาปลาบปลื้ม เพราะเป็นช่วงเวลาที่เขาจะได้นั่งอ่านหนังสือก่อนที่จะเข้าเรียน
“เฮ้...พี่คร้าบบบบบบบ”
“พี่!!”
เสียงใครวะ เสียบรรยากาศหมด เสียงโวยวายที่ไม่ได้มีแค่เสียงเดียวดังขึ้น ทำให้ชูก้าละสายตาออกจากหนังสือในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อหาต้นตอของแหล่งกำเนิดเสียงเหล่านั้น
“พี่ครับ พี่อะแหละที่ขาวๆอ่าแหละครับ”
มันเรียกใครวะ...
ชูก้ามองกลุ่มเด็กปีหนึ่งสามสี่คนที่นั่งอยู่ ตรงข้ามเขา ที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะตอนเขามานั่งตอนแรกจำได้ว่ามันไม่มีใคร
“พี่นั้นแหละครับ”
ชูก้าหันซ้ายหันขวา ก่อนจะพบว่าตรงนั้นมันไม่มีใครเพราะมันคือโต๊ะริมสุด ซึ่งคือไม่มีใครนั่งต่อเขาแล้ว แสดงว่าตรงนั้น
มีเขาคนเดียว...
“เพื่อนผมมันชอบพี่ครับ!” ไอ้หัวหลิมตรงโต๊ะนั้นพูดก่อนจะผลักเพื่อนของมันคนนึง หน้าตาจัดว่าดีเลยละ ก่อนจะมีเสียงโห่เสียงแซวดังขึ้นตามมา ที่บ้านเป็นคนนำกลองยาวหรือไงวะ
"เพื่อนผมชอบจริงๆนะครับ"
เพื่อนหัวสีทองคนนึงในกลุ่มย้ำคำพูดเพื่อนคนอื่นอีกครั้ง ก่อนที่หันไปหัวเราะกับเพื่อนในโต๊ะอีกรอบ นี่คิดจะปีนเกลียวกันหรือไงวะ
ผมทำเป็นไม่สนใจก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นก่อนที่จะรู้สึกเหมือนมีเงาอะไรบางอย่างวาบผ่านหน้าไป
"ผมชอบพี่จริงๆนะครับ"
"เฮ้ยย!!"
ชูก้าที่สะดุ้งตัวโยนเกือบหงายหลัง เพราะไอ้เงาวาบที่รู้สึกนั้นมันมาจากไอ้เด็กปีหนึ่งจากโต๊ะตัวตะกี้ มันดันมานั่งอยู่ตรงข้าม อีกฝั่งของโต๊ะผมแล้วไงครับ
“ผมชอบพี่จริงๆนะ พี่หน้าขาวของผม”
อ่ะ อ่ะ ไอ้บ้านี่มันเป็นใครอยู่ดีๆมันมาเรียกผมว่าพี่หน้าขาว
ละดูทำเข้า ยิ้มกว้างตาหยีใส่ผมคิดว่าตัวเองน่ารักมากเลยดิ แล้วมาบอกว่าชอบผม ผู้ชายดีๆที่ไหนเค้าทำกันวะ ชูก้าเลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย ก่อนเตรียมที่จะลุกขึ้นหนี แต่ก็โดนดักหน้าด้วยเด็กแปลกหน้าคนนี้อีกรอบ ก่อนที่ไอ้เด็กหน้าแปลกจะร่ายประวัติตัวเองใส่เขา
“ผมชื่อแทฮยอง เพื่อนๆเรียกผมว่าวี ผมเรียนดุริยางค์ปีหนึ่งนะครับ เอกขับร้องนะครับ”
“ใครถามนาย” ชูก้าขมวดคิ้วไม่เข้าใจในการกระทำของคนตรงหน้าก่อนจะรีบเดินออกไป
แทฮยองหันหน้ากลับไปหาเพื่อนๆ เพื่อบอกเป็นนัยๆว่า “กูไปละนะ” ก่อนรีบวิ่งไปเพื่อตามให้ทันใครบางคนใครบางคนที่
แทฮยองคนนี้เฝ้ามองทุกวัน
“เดี๋ยวครับพี่”
ชูก้าที่เดินออกมาจากโรงอาหารเเล้ว หยุดเดินตามเสียงเรียกก่อนหันหลังมาพบกับไอ้เด็กประหลาดคนตะกี้
อะไรอีกละ มันตามมาทำไมห๊ะ คิดจะกวนประสาทเขาหรือไง
“นี่นายจะตามมาทำไม นี่ถ้าคิดจะปีนเกลียวกันหรือจะยั่วโมโหละก็ หยุดเลยนะ"
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยอ่าครับ”
ไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วคิดแบบไหนห๊า
“เฮ้อ.....แล้วนายตามมาทำไม” ดวงตาเรียวรีกรอกขึ้นอย่างเบื่อหน่ายก่อนถอนหายใจแล้วถามคำถามที่ตัวเองข้องใจ
“ผมแค่จะบอกพี่ก้าว่า....”
เห้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!! มันรู้ชื่อผมได้ไงอ่ะ มันไปรู้ว่าจากไหน ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยน่ากลัวโรคจิตป่ะวะ
“ผมรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม”
อะไรอะไรไม่ยุติธรรม อยากได้มากก็ไปศาสดิว่ะมายุ่งอะไรกับกูววววววววว
“คือ”
“มีอะไรก็รีบๆพูด ฉันไม่มีเวลามาเสียกับนายแบบนี้นะ”
“คือ..”
“ผมชอบพี่ไปแล้วถ้าพี่ไม่ชอบผมตอบผมก็ขาดทุนสิครับ”
“ห้ะ” ชูก้าอุทานออกมากทันทีหลังประโยคตะกี้ของแทฮยองจบ ....อะ อะ ไอ้เด็กนี่หมายความว่าไง.....
“ฉะนั้น....พี่รีบชอบผมเร็วๆนะครับ”
และมันก็หายไปเลยคือไร ทิ้งผมให้ยืนเอ๋อกับประโยคมะกี้ที่ทิ้งไว้ “ชอบผมเร็วๆหรอ” ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!
ชูก้าขึ้นไปเรียนด้วยสภาพสติไม่สมประกอบเท่าไหร่ อาจารย์เรียกวิเคราะห์ข่าวก็ตอบไม่ได้ เป็นเพราะไอ้เด็กบ้านั้นเลยฮึ่ยยยยยยยยย อย่าให้เขาเจออีกนะ
แต่ก็แค่ได้คิดเพราะหลังจากนั้นเขาก็เจอมันอีกหลายครั้งต่อหลายครั้งตามมา ไอ้เด็กแทฮยองมัน มาดักรอผมหน้าตึกเรียนตอนเย็นๆ วันไหนผมมากับไอ้จิน มันก็จะแค่ยืนมองผมส่งยิ้มๆแปลกมาให้ แต่หากวันไหนผมอยู่คนเดียวนะ แม่ งงงงงงงงงงงงง
“พี่ก้า วันนี้เรียนเหนื่อยมั๊ยครับ ม่ะวีช่วยถือ” ไม่พูดเปล่าแต่มือมันมาด้วย ดึงของในมือผมไปหมด เห้ยนั้นกล้องสุดที่รักของผมนะนั้น ถ้าพังนะมันไม่ตายดีแน่ๆ
ไอ้เด็กนี่มันจะมาวุ่นวายอะไรกันหนักหนาวะ
ตอนนี้ผมกำลังกลับบ้านโดยมีไอ้เด็กแทฮยองนั้นเดินตามช่วยถือของ อย่าถามทำไมผมยอม ผมเหนื่อยละ เหนื่อยที่จะไล่ในเมื่อ ทำยังไงมันก็ไม่ไป แต่กลับทำตัวติดผมมากขึ้นอีก เวลาเกือบอาทิตย์ที่แทฮยองยังทำตัวแบบนี้ เขาก็ไม่เข้าใจว่าสรุปมันจะอะไรกับผมกันแน่ จะกวนกันหรือจะแกล้งเล่นๆหรือคิดอะไร ผมถามว่าไปรู้ชื่อเขามาได้ยังไง มันก็ตอบสั้นๆแค่ว่า “อะไรที่ผมชอบผมก็ต้องรู้สิครับ” เฮ้ออออออ อยู่ๆอากาศก็ร้อนจนผมไม่อยากที่จะถามอะไรมันต่อเลย ถึงหน้าบ้านผมแล้ว แทฮยองยื่นกระเป๋าและของต่างๆคืนผม ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีใส่ผม เออ..บอกตรงๆยอมรับนะว่ามันหล่อ ฮึ่ยยยยยยย
“กลับไปได้แล้ว” ชูก้าเอ่ยกลับคนตรงหน้า
“ครับ”
ครับแล้ว ตกลงแล้ว แล้วทำไมไม่ไป แทฮยองยังคงยืนนิ่งยิ้มให้ผมเหมือนเคย ผมกำลังจะอ้าปากถามแต่เด็กเพี้ยนตรงหน้ากลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“พี่ยุนกิ” เรียกชื่อจริงชูก้าขมวดคิ้วแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ตั้งแต่มันเริ่มกวนเขาเขาก็เพิ่งได้ยินวันนี้ละ ชื่อจริงของเขาจากปากคิมแทฮยอง
“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้คิมแทฮยองคนนี้ขออนุญาตจีบมินยุนกิอย่างจริงจังนะครับ”
“ผมไปละบ๊ายบายย” แทฮยอง เดินถอยหลังออกห่างไปเรื่อยๆ หากเเต่สายตาคมยังคงจับจ้องมาที่ชูก้า
“เป็นกำลังใจให้ผมจีบติดไวๆด้วยนะครับ” แทฮยองป้องปากและพูดเสียงดังเพราระยะห่างตอนนี้ที่ค่อนข้างไกลพอสมควรกับรุ่นพี่หน้าหวานที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน
“คืนนี้ขอผมฝันถึงด้วยนะครับ พี่ยุนกิ” เสียงตะโกนประโยคสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะกลับหลังหันเดินหายไป
ทิ้งไว้แต่มินยุนก้าที่ยืนทบทวนสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนพึมพำในลำคอเบาๆ
“...เด็กบ้าเอ้ย...”
“ถ้ามึงชอบพี่จินจริงก็บอกเขาไปดิ”
“กูไม่กล้า” จองกุกที่นั่งเอาหน้าซุกกระเปานักเรียนตัวเองเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามเพื่อนก่อนซุกลงไปอีกรอบเหลือไว้แต่ดวงตาคู่สวยที่โผล่ออกมาเท่านั้น
“แต่กูรู้ว่ามันไม่เกินความด้านของมึงหรอก” จีมินพูดอย่างรู้ดี เด็กกิจกรรมอย่างเพื่อนเขาน่ะหรอ ปากก็พูดไปเถอะว่าไม่กล้า แต่งานไหนงานไหนมันคว้าตลอ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ากับเรื่องนี้มันจะเหมือนกันหรือเปล่านะ
“มึงอ่ะ” เสียงอู้อี้ของจองกุกท้วงขึ้นที่เพื่อนตัวเองว่าแต่ก็ยังคงสภาพตัวเองอยู่ในอิริยาบถนั้น
“ถ้ามึงชอบก็ควรรีบบอกนะเว้ย”
มึงพูดเหมือนผ่านมาแล้วงั้นละ
กูผ่านมาหมดแล้ว
จีมินที่เหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง สะดุ้งขึ้นกับเสียงของเพื่อนตัวดีข้างๆ ที่อยู่ก็เด้งตัวจากกระเป๋าที่ตัวเองทำท่าจะสิงอยู่เมื่อครู่
“กูตัดสินใจละ”
“กูจะรุกพี่จิน”
_________________________________________
ซอรี่ที่ตอนนี้มาช้าหน่อย เนื้อจากมหกรรมชดเชยคลาสที่อาจารย์หลายท่านขยันนัดกันเข้ามา
เหมือนเดิมขอบคุณคนที่ติดตามทุกท่านจากใจจริง รักนะจุ้บๆขอบคุณทุก
คอมเม้นทคือแบบ มันคือกำลังใจชั้นเยี่ยมของเราเลย ชอบอ่านจริงๆนะ
ช่วงนี้เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวก็ดูเเลตัวเองกันดีๆนะคะ รักทุกคนไอเลิ้บยูว
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น