คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
คุณมีหนึ่งคำขอเป็นเพื่อน
จะเป็นพี่จินหรือเปล่า คือไลน์ก็ขอไปแต่ก็ไม่ทักมา จะทักก่อนก็ใช่เรื่องป่ะ
นี่ก็ไม่เข้าใจว่าเป็นอะไร ปกติเจอคนหน้าตาดีๆหน่อยก็แค่ปลื้มก็แค่มอง รู้ว่าทุกคนก็เป็น
อย่ามาเถียงผมนะครับ
แต่ทำไมกับพี่ชายสุดหล่อคนนี้ถึงดูพิเศษกว่าคนอื่น
นี่ผมเป็นเด็กติดพี่ชายแล้วหรอเนี่ย....
ตาคู่สวยจ้องมองไปที่การแจ้งเตือนของเว็บไซต์โซเชียลสุดฮิตอย่างเฟซบุ๊ค แสงจากหน้าจอสะท้อนลงใบหน้าขาวก่อนที่เจ้าของโน้ตบุ๊คเครื่องนี้จะค่อยๆเลื่อนนิ้วไปยังจุดหมายที่ต้องการ
เเตะไปหนึ่งครั้ง
เห็นกูเป็นใครทำไมมึงทำกับกูเเบบนี้
คืออัลไลลลลลลลลลล นี่มันใครคือนั้นชื่อหรอ เเถมรูปเป็นรูปน้องหมา โอ้ยยยยยยยย ก่อนนิ้วเรียวจะเลื่อนไปกดปฏิเสธคำขอเพิ่มเพื่อนทันที่
ทำไมยังไม่แอดมาอีกนะ
ตึงดึ้ง
กล่องแชทดังขึ้นพร้อมกับข้อความสั้นๆจากเพื่อนของเขาเพียงหนึ่งประโยคก่อนจะออฟไลน์ดับไปทันที
Jiminie : กูส่งงานให้มึงในเมล์ละนะเอาไปทำต่อด้วย
เอ่อคือทำงานหน่ะก็ไม่มีปัญหาแต่มึงไม่คิดจะล่ำลา หรือพูดคุยอะไรเลยใช่ม่ะ
จองกุกงงกับการกระทำของเพื่อนก่อนเริ่มเปิดอีเมล์ของตัวเองเพื่อจะโหลดงานที่จีมินส่งมาให้เพื่อเอาไปทำต่อ ให้เสร็จตามที่ได้แบ่งกันไว้ ความจริงรายงานนั้นไม่มีอะไรเลยเพียงเเค่ให้ไปศึกษาคณะที่สนใจ ความจริงคณะที่เขาสนใจคือ มนุษศาสตร์นะแต่เพราะคิดว่ามีพี่ก้าอยู่น่าจะทำงานง่ายขึ้น เเต่เอาเขาจริงตอนนี่เขาก็เริ่มสนใจนิเทศเเล้วนะ
สนใจคนที่เรียนหน่ะ...
เข็มทั้งสองของนาฬิกาเดินมาบรรจบกันที่เลขที่ตัวเลขมากที่สุดบ่งบอกว่านี่มันเริ่มวันใหม่เเล้ว แต่จอนจองกุกคนนี้ยังคงเคาะนิ้วลงไปกับคีย์บอร์ดที่ละตัวที่ละตัวก่อนจะกดตัวสุดท้ายเสียงดังปั๊ก !
เสร็จเเล้วโว้ยยยยยยยย
จองกุกปล่อยร่างให้เอนกายลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนคว้าหมอนสีเเดงใบโปรดมาซุกหน้าหวานลงไป
เปลือกตาค่อยที่ๆปิดเข้าหากัน
"เห้ย!!"
ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นทันที่ที่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาก่อน จะรีบเปิดหน้าเว็บเฟสบุ๊คก่อนที่จะแทบหยุดหายใจเมื่อเห็น
หนึ่งคำขอเป็นเพื่อน
จะใช่ไหม
Jin ส่งคำขอเป็นเพื่อน
ใช่แล้วหละ งื้ออออออออออออออออออออออ
เจ ไอ เอ็น ไม่ผิดแน่ๆ รูปโปรไฟล์เป็นรูปสไตล์งานเผลอนะ เห็นเเค่ด้านข้าง ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ไหล่กว้างๆรับกับเสื้อนักศึกษาสีขาว ชายเสื้อนอกกางเกง บอกได้คำเดียวว่าหล่อ หล่อแบบไม่เกรงใจใคร
แต่เดี๋ยว...
อะไรคือคือดูดีมาดแมนแอนด์แฮนซั่มขนาดนี้แต่ "ผ้าใบสีชมพู"
มันไม่แบ๊วไปหรอฮะ หรือมันจะเป็นสไตล์...
ตึงดึ้ง
Jin : กุก
กล่องเเชทเฟสเด้งขึ้นมาพร้อมคำถามสั้นๆจากบุคคลที่เพิ่งจะกดรับแอดเฟรนไปเมื่อสักครู่
Jin : นอนยัง ข้อความต่อไปตามมาติดๆ
หัวใจเต้นเร็วขึ้นรึเปล่านะ
Jungkook : ยังฮะ
Jin : พรุ่งนี้เลิกกี่โมงอ่ะ
ทำไมหน้ามันร้อนอย่างงี้เนี่ย อากาศก็หนาวจะตาย มือเล็กยกขึ้นมาลูบหน้าลูบตาตัวเองก่อนตบเบาๆเข้าที่ข้างแก้มพรางเป่าลมออกมาจากปากหวังว่าจะระบายความร้อนบนใบหน้าในตอนนี้ได้
Jungkook : บ่ายสามฮะ
Jin : คือไฟล์รูปมันใหญ่มากเเล้วรูปมันก็เยอะมากด้วยอ่ะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้แวะเอาไปให้ ว่างป่าว
พี่จินจะมาเจอ นี่พี่จินนัดอ่ะ โอ้ยยยยยย ทำไงดี พรุ่งนี้เหรอเลิกเรียนก็ไม่มีไรเเล้วเนอะ
jungkook : ว่างฮะว่าง
jin : โอเคงั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ รีบนอนเเล้วกันนะดึกแล้ว
ควรตอบอะไรต่ออ่ะ คือตอนนี้จองกุกรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก ควรทำอะไรต่อดี ริมฝีปากถูกกัดเบาโดยเจ้าตัวที่เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะค่อยๆจรดปลายนิ้วลงไปบนคีย์บอร์ด
Jungkook : ฝันดีนะฮะ
√ Seen 12.30
________________________________
ตั้งแต่กลับถึงบ้าน ก็ถอดเมมกล้องออกมานั่งเช็คทันที เขา ถ่ายมาเยอะเหมือนกันนะเนี่ยไม่สิเยอะมาก แต่ทำไมรู้สึกว่าเวลามันไม่นานนะ เวลามันผ่านไปเร็วมาก
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงกว่า จินไม่ได้ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งมองจอและค่อยๆเลื่อนภาพทีละภาพให้ผ่านสายตาตัวเองไป จนแทบไม่ได้สนใจเวลา มันเพลินจริงๆสำหรับคิมซอกจิน แก้มแดงๆ ตาโตๆ ยืนยิ้มให้เขา กี่รูปต่อกี่รูป บางรูปก็น่ารักน่าเอ็นดู บางรูปก็หล่อใช่เล่น หนักเข้าบางรูปนี่เทห์สุดๆ
เด็กบ้าอะไรวะ
“เฮ้อออ น้องแค่น่ารักแล้วมึงก็แค่เอ็นดูน้องจะมีอะไรมากกว่านั้นอีกวะ” ซอกจินบ่นกับตัวเองก่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง
ทำไมยังไม่รับแอดอีก ทำอะไรอยู่เนี่ย
สามทุ่ม
สี่ทุ่ม
ห้าทุ่ม
"จะเที่ยงคืนแล้วนะ หรือจะหลับไปแล้ว ค่อยมาดูพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกันวะ"
คิดได้อย่างนั้นก็ซอกจินก็เตรียมตัวที่จะเข้านอน แต่กลับมีเสียงดังขึ้นจากโทรศัพท์ เสียงเตือนของอะไรบางอย่าง
Jungkook ตัวสีเขียวแล้ว
นัยน์ตาคมจับจ้องอยู๋ที่หน้าจอก่อนจะก้มลงเพื่อพิมพ์ข้อความลงไป
jin : นอนยัง
ถามว่านอนยัง ก็เห็นตัวเขียวขนาดนี้คงนอนแล้วหรอก มึงถามอะไรไม่เข้าเรื่องเลย เอาไงต่อดีวะ เออใช่เรื่องรูป ไฟล์มันใหญ่จริงๆนะ เยอะด้วย ให้ส่งให้หมดก็คงไม่ไหวหรือจะฝากไอก้าไปให้ดี
เอ่อ.....ไม่เอาดีกว่าเกรงใจไอก้ามันเอาไปให้เองก็ได้
ทั้งที่ปกติไม่คำนี้ไม่เคยมีอยู่ในหัวคิมซอกจิน
หลังจาดนัดเเนะเวลากับจองกุกเเล้วซอกจิน เหลือไปเห็นเวลาข้างๆจอทำให้รู้ว่านี้มันดึกเเล้ว
"ทำไมยังไม่นอนอีกนะ พรุ่งนี้เรียนเเต่เช้าไม่ใช่หรอไง" จินบ่นขึ้นก่อนพิมพ์ตอบไปเพื่อจบบทสนทนาทั้งที่ใจจริงเเล้วยังไม่อยากจะจบซักเท่าไหร่
jin : โอเคงั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ รีบนอนเเล้วกันนะดึกแล้ว
Jungkook : ฝันดีนะฮะ
ฝันดีนะฮะ…
ฝันดีนะฮะ…
ฝันดีนะฮะ...
คืนนี้เขาคงฝันดีจริงๆแหละ...
_______________________________
เสียงสวรรค์สำหรับเด็กมัธยมดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงแสบแก้วหูของอาจารย์ประจำวิชาที่ยืนพูดอยู่หน้าชั้นเรียน
“เอาหล่ะ วันนี้ก็พอแค่นี้ คู่ไหนยังไม่ส่งรายงานส่งด้วยละ”
“นักเรียน....ทำความเคารพ”
“ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ”
จองกุกที่นั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่างแถวกลาง ไม่หน้าไปไม่หลังไป ฟุบลงกับโต๊ะทันที่ที่อาจารย์ออกไป
“ไงมึง เมื่อคืนงานเสร็จกี่โมงถึงได้มาง่วงแบบนี้เนี่ย” จีมินหันมองเพื่อนตัวเองที่ดูง่วงนอนมาก
“เที่ยงคืนกว่าๆอ่ะ”
“เออ...เเล้วโปสเตอร์ได้ทำยัง
“งื้อออออ ยังอ่ะเด่ยวพี่จินเอารูปมาให้วันนี้” เสียงตอบอู้อี้งัวเงียๆดังขึ้น
“แหม่ มีการเอารูปมาให้ คือไร ฝากพี่ก้ามาให้มึงก็จบ ลงทุนไปป่ะ”
เออนั้นดิฝากพี่ก้าก็ได้
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันวะ”
“เออะ ช่างเหอะไปกินข้าวกัน” จีมินพูดก่อนจองกุกจะลุกขึ้นตามออกมา
จานข้าวแกงไม่มีอะไรพิเศษกับข้าวสองอย่าง กับข้าวสวยร้อนวางอยู่ตรงหน้า จองกุกที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับช้อนเพื่อตักข้าวกิน กับชะงักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเตือนมาจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง
ตึงตึ้ง~
เสียงไลน์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นพร้อมกับการสั่นน้อยๆของโทรศัพท์
Jin : ทำไรอยู่
อะไรคือส่งมาถามว่าทำอะไรอยู่...จอนจองกุกคิ้วขมวดเข้าหากัน นิ้วเล็กจิ้มยุกยิกๆบนหน้าจอ ก่อนคว่ำโทรศัพท์ลงข้างตัวเเล้วตักข้าวเข้าปาก
ตึงดึ้ง~
Jin: ตอนเย็นอย่าลืมนะพี่ไม่อยากไปเก้อ 555
jungkook : ครับผม
พี่จินนนอย่าทำให้คิดดิวะะะะะ
งื้อออออ นี่น้องกุกตอนบ่ายนี่ไม่มีสมาธิเรียนเลยนะบอก
ตอนเย็นเด็กนักเรียนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านตามเวลาเลิกเรียนเเต่น่าแปลกที่ยังมีเด็กคนนึงยืนพิงกำเเพงโรรียนเพื่อรอใครบางคน
เมื่อไหร่จะมาสักที่ นี่เลิกเรียนนานเเล้วนะ...
รองเท้าสีดำเตะฝุ่นซ้ายทีขวาที ก่อนถอนหายใจอีกครั้งพรางลวงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นหวังเพื่อติดต่อใครบางคนที่นัดเขาไว้
เฟซบุคก็ไม่ออน ไลน์ไปก็ไม่อ่าน
ในใครบอกว่าโซเชียลมันดีไง ยิ่งไลน์ยิ่งไกล้ไง เเต่ต่อนนี้ทำไมมันดูไกล คือไม่มาก็บอกกันสักนิดทำไมเป็นอย่างงี้อ่ะ
โอ้ยยยยยยยยยยยเเล้วนี่คิดมากอะไรเนี่ยย ก็แค่เอาไฟล์มาให้และเเค่มาช้า ก็แค่อาจมีปัญหา แล้วจะคิดอะไร จอนจองกุกคือมีสิทธิอะไรไปน้อยใจ
สิทธิอะไรไม่รู้ ไม่รู้ว่ามีไหม แต่รู้ว่าใช้ไปแล้ว...
____________________________________
กราบขอโทษที่หายคือเเบบงานเยอะชีวิตวุ่นวาย ตอนนี้เริ่มคลี่คลายละ
ช่วงนี้อากาศเย๊นนนนนนนนเย็นเนอะ ยังไงก็ดูเเลสุขภาพนะทุกคน เลิ้บๆ
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น