คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตัวร้าย : Chapter2
ตัวร้าย chapter 2
ภาพสะท้อนเรือนร่างสวยที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาว สีครีม กับกางเกงสเล็คสีดำ เส้นผมทีไร้การจัดแต่งดูขัดกับลุคทำงานตอนนี้เสียจริง แต่ก็ดูน่ารักสะดุดตาใช่น้อย มือบางจับคอปกเสื้อตัวเองอีกสองสามทีจนพอใจก่อนหันกลับมาเก็บเอกสารต่างๆเขาแฟ้มเอกสารขนาดกลางในมือ
เขาพร้อมแล้ว พร้อมที่จะมาทวงคืนในสิ่งที่เคยเป็นของเขามาก่อน
บริษัทโฆษณาขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ที่ใครๆก็ต้องรู้จัก ตึกสูงใหญ่ดีไซน์แปลก เป็นที่สะดุดตามาในย่านนั้น จอนจองกุกยกยิ้มน้อยๆก่อนก้าวเขาไปในตัวบริษัท
“มาหา “คิมซอกจิน” ครับ
จอนจองกุกนั่งรออยู่ที่ล้อบบี้ภายในบริษัทด้วยหัวใจที่เต้นรัว ถึงจะพยายามทำตัวเข้มแข็งเท่าไหร่ แต่จิตใจของเขาก็อดจะหวั่นๆไม่ได้ ที่จะต้องมาเจอคนคนนี้คนที่เป็นเหมือนหัวใจของเขา
“จองกุก..” น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง
“จิน”
“เอ่อ..พี่จิน” จองกุกเปลี่ยนคำพูดทันที เขาลืมไปว่าไม่มีสิทธิ์จะเรียกแบบนั้นแล้ว
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไม่ไม่บอกพี่” จินถามขึ้นก่อนจะจับร่างเด็กน้อยตรงหน้าพลิกซ้ายทีขวาที เปลี่ยนไปเยอะ โตขึ้นมาก แต่ก็ยังดูน่ารักในสายตาซอกจินไม่เปลี่ยนแปลง
“บอกก่อนจะเรียกเซอรไพส์หรอครับ” ผมพูดขึ้นก่อนโผเข้ากอดคนเป็นพี่ซึ่งพี่จินเองก็ไม่ปฏิเสธอะไร ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆเหมือนที่เคยทำ
“คิดถึงจัง”
“ผมก็คิดถึง” น้ำเสียงหวานพูดพร้อมๆกับเน้นที่คำว่าคิดถึง
“แล้วนี่แวะมาหาพี่หรอ”
“เปล่า” จองกุกหันหลังไปหยิบซองเอกสารที่วางไว้ที่เก้าอี้ก่อนจะหันมา เผื่อคล้ายความสงสัยของพี่ชายที่ยืนทำให้ไม่เข้าใจอยู่ตรงหน้า
“ผมมาสมัครงาน”
-----------------------------------
“อ่ะนี่ตารางการเข้างานทั้งหมด และเดี๋ยวตามพี่มาจะพาไปห้องทำงานนะ” จองกุกยิ้มก่อนเดินตามพี่ชายตรงหน้าไป ยังใจดี เหมือนเดิม
“จินนน” เสียงใสๆของใครที่จองกุกไม่คุ้นดังขึ้นก่อนตามด้วยร่างของคนคนนึง
“อ้าวแทแท มาพอดีจะแนะนำให้รู้จัก นี่จองกุกรุ่นน้องพี่นะ”
รุ่นน้อง...เหรอ?
“สวัสดีครับผม จอนจองกุก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“น่ารักจังเลย หวังว่าเราจะได้ทำงานร่วมกันนะ”
“จิน วีจะบอกว่ากลางวันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะนะ”
“ได้สิ จองกุกไปด้วยกันมั๊ย ถือว่าไปเลี้ยงฉลอง พี่ไม่ได้เจอเราตั้งหลายปี” พี่จินหันมาชวนผม แต่ผมสังเกตเห็นนะว่าหน้าคนชื่อวีอะไรนั้นไม่ค่อยพอใจ เหอะ...อย่างนี้ค่อยเหมาะสมกันหน่อย
“ก็ได้ครับ”
“งั้นจินพาจองกุกไปดูห้องก่อนเจอกันตอนกลางวันนะครับ” จินพูดก่อนเอื้อมมือไปขยี้หัววีเบาๆ สัมผัสแบบนั้นมันของผม มันเคยเป็นของผมมาก่อน จู่ๆขอบตาก็ร้อนขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่ได้จอนจองกุกต้องเข้มแข้ม
ผมสูดหายใจก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
“เหมาะสมกันดีนะฮะ” จองกุกพูดขึ้นทำให้จินยิ้มตอบกลับมา
ผมเดินมาจนถึงโต๊ะที่ทำงานของผม โต๊ะขนาดกลางถูกจัดสรรให้อยู่มุมสุดของห้อง มีผนักกั้นเล็กๆเพื่อความเป็นส่วนตัว ตื่นเต้นเหมือนกันนะ นอกจากจะมาทวงคืนแล้ว การทำงานที่นี่ก็เหมือนเป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกัน
จอนจองกุกนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะลูบโต๊ะทำงานเป็นเด็กๆเรียกเสียงหัวเราะจากคนเป็นพี่ที่ยืนอยู่ตอนนี้
“ทำอะไรเด็กๆเหมือนเดิมเลยนะ”
“ผมก็ยัง เหมือนเดิมนี่ฮะ”
“คิดถึงพี่จินจัง”
“เหมือนกันนั้นแหละ”
“....”
“พี่ขอโทษนะ แต่ตอนนี้พี่รักวี หวังว่ากุกจะเข้าใจพี่นะ”
“ผมเข้าใจ” และผมก็คิดว่าพี่จินจะเข้าใจผมด้วยเหมือนกัน
---------------------------------------
พักเที่ยง
“เสร็จหรือยังจองกุก” เสียงพี่จินดังขึ้นพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหา
“รอแป๊ปนึงได้มั๊ยอ่า ขอเก็บงานแป๊ปนึง นี่งงไปหมดแล้ว” ผมว่าก่อนจะหันมาจัดการกระดาษที่อยู่บนโต๊ะ
“ครั้งแรกก็แบบนี้” จินขำขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกองกระดาษบนโต๊ะขึ้นมา เรียกความสนใจจากเจ้าของที่นั่งอยู่ได้ทันที จองกุกละมือออกจากกระดาษพวกนั้นมองคนเป็นพี่ที่ตอนนี้หยิบพวกมันขึ้นมาอย่าคล่องแคล่วก่อนจะตามมาด้วยคลิปหนีบกระดาษสีเงินเล็กๆที่เขาเองก็เห็นว่าวางอยู่ที่มุมโต๊ะแต่แค่ไม่คิดที่จะสนใจมันเท่านั้น
“ยังเป็นเหมือนเดิมไม่มีผิด” พี่จินเอ็ดน้อยๆก่อนจะลงมือจัดการกองกระดาษนั้นต่อ กองกระดาษที่จองกุกเสียเวลาในการจัดการพวกมันตั้งนาน แต่พี่ชายตรงหน้านี่กลับรวบขึ้นมาแยกออก จัดวางได้อย่างเรียบร้อยในเวลาเพียงน้อยนิด
“ถ้ามันยุ่งก็ใช้คลิปเนี่ยแยกไว้สิ”
“อันไหนรวมกันหมดก็ใช่หนังยาง”
“แค่นี้ก็เป็นระเบียบแล้ว”
“แค่เนี้ย” พี่จินพูดพร้อมกับวางปึกกระดาษกองสุดท้ายเข้าที่มุมโต๊ะ
“โหววววววว เก่งที่สุดเลยอ่ะ”
“แน่นอนนี่ใคร คิมซอกจิน” คำพูดเยินยอตัวเอกจากปากคนเป็นพี่เรียกเสียงหัวเราะครืดทั้งพี่ทั้งน้องก่อนจะต้องหยุดเมื่อเสียงโทรศัพท์ของซอกจินดังขึ้นก่อน
“คร้าบๆ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอนิดนึงนะครับ” พี่จินกดตัดสายก่อนหันมาหาผม
“ป่ะกันเถอะ วีรอนานแล้วอ่ะ”
“ครับ” จองกุกได้แต่ขานรับและเดินตามไป
แค่นี้รอนาน แล้วที่เขาต้องรอละ ?...
-----------------------------------------
ร้านอาหารตอนกลางวันที่มีคนพลุกพล่าน แต่ก็ถือเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อที่สุดของจอนจองกุก ในเมื่อเขาต้องมานั่งเห็นภาพที่ไม่อยากเห็น ภาพของคนรักเก่า และ แฟนใหม่ที่นั่งคุยกันในเรื่องที่เขาไม่รู้เรื่อง มันเหงาจนเจ็บหัวใจไปหมดแล้วนะรู้มั๊ย
“พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา” พี่จินพูดกับพี่วีก่อนจะหันมาทางผม
“จองกุก” พี่วีเรียกขึ้นหลังจากพี่จินเดินออกไปแล้ว
“ห้ะ...เอ่อครับ”
“ลองกินนี้สิ”
“อ่าครับ”
“จองกุกนี่น่ารักเนอะ”
“ขอบคุณฮะ แต่ก่อนพี่จินก็รักผม”
“.....”
“เอ่อ..ผมหมายถึง พี่จินก็ชอบพูดแบบนี้นะครับ”
“ พี่วีรู้จักกับพี่จินที่ทำงานหรอครับ”
“อ่าห้ะ” วีตอบคำถามผมก่อนจะถามต่อ
“แล้วงานเป็นไงมั้งละ”
“สนุกดีครับ ได้ทำอะไรใหม่ๆ เยอะเลยแต่ก็ยังมีบางอย่างไม่เข้าใจอยู่บ้าง”
“มีอะไรก็ถามเราได้นะ จินเขายุ่งๆอย่าไปรบกวนเลย”
“ไม่รบกวนหรอกครับ”
“รู้ได้ยังไง เพิ่งเข้ามาทำงานนะ” น้ำเสียงหงุดหงิดติดปลายเสียงน้อยๆ ทำให้จองกุกเริ่มจะสนุก
“ใช่ครับ...แต่ผมก็รู้จักพี่จินมานานกว่าคุณแล้วกัน”
แกร๊ง!
เสียงช้อนส้อมกระทบจานดังขึ้น พร้อมๆ กับสีหน้าไม่พอใจจากคนตรงหน้า
“เป็นไง คุยอะไรกันมั้งเนี่ย” เสียงพี่จินขัดขึ้นก่อนจองกุกจะหันไปยิ้มให้กับพี่จินที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
“หลายเรื่องเลยครับ จริงมั๊ย วี ?”
วีไม่ตอบเพียงหันไปยิ้มน้อยๆกับคนรักตัวเองและหันมามองหน้าจองกุกอย่างไม่เข้าใจ
สงสัยจอนจองกุกต้องใช้สิ่งที่พี่จินสอนมาแล้วล่ะ ถ้ารวมกันแล้วไม่พอใจก็ต้องใช้คลิปหนีบหรืออะไรบางอย่างแยกมันออกมาแล้วละมั้ง
--------------------TBC------------------
ไม่ได้ตั้งใจจะดองหนาาา เเบบว่าชีวิตวุ่นวายขีดสุด
เเละคิดว่าจะไม่มีคนรอด้วยสรุปมี โฮรวววว
ขอโทษไม่งอนนะ ง้อๆๆๆ *ยื่นนิ้วก้อย*
ตอนเเรกไม่อยากจะลงกะเเบบว่างเเล้วค่อยทีเดียวเเต่เนอะลงก็ได้ถือว่า
ไถ่โทษ + เราเองคิดถึงจินกุกมากด้วย อิอิ
ยังไงก็ขอบคุณคนที่ยังรอฝากตัวร้ายด้วยนะคะ
จอนจองกุกแบบนี้น่ารักดีโน๊ะ 55555555
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น