คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 17
Capther 17
“มีความสุขมากมั๊ยมึง” ชูก้าอดแขวะไม่ได้เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองนั่งอมยิ้มกับโทรศัพท์อยู่
“คุยกับไอ้กุกไง”
“เออจองกุกของกู”
“ของมึง..เต็มปากเต็มคำเชียวนะ” ชูเก้เบ้ปากหลังจากพูดจบ
“มึงก็รีบๆ รับรักไอ้แทมันซักทีดิวะ กูเห็นกูยังเหนื่อยแทนเลยวะ” จินพูดทั้งๆที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์
“กว่ามึงจะเลิกมึนคบน้องเขาตั้งเท่าไหร่ อย่าให้กูรื้อฟื้น” ใช่ว่าเขาไม่สนใจแทฮยองมันนะ เป็นใครก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างละ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อย แล้วนับประสาอะไรกับใจคนโน๊ะ
“มาแล้ววว!!” เสียงไอ้จินโพลงขึ้นมา ใครมาวะ
“อ้าวจองกุก”
“พี่ก้าหวัดดี” จองกุกที่หันมาทักผมเสร็จ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ไอ้จิน แอบเห็นมือไอ้จินโอบเอวน้องเข้าไปใกล้ๆด้วยนะ เห็นแล้วอดหมั้นไส้ไม่ได้จริง ผมเบ้ปากอย่างอดไม่ได้จริงๆ
“ไม่ต้องมาทำหน้างั้นเลย นู้นมานู้นละ” ชูก้าหันหลังไปตามที่จินบอก ก่อนจะเห็นพี่นัมจุนและไอ้วีที่เดินคุยกันมาหัวเราะคิกคักดูท่าจะมีความสุขมากไม่รู้ไปซี้กันตั้งเเต่เมื่อไหร่
“สรุปตามนี้นะแล้วจะหาใครร้องเพลงอีกคนวะ มึงร้องคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ” พี่นัมจุนพูดก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ยังว่างเเละไอ้วีที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม
“ก็เดี๋ยวมีเพื่อนที่คณะอีกคนอ่ะพี่ ผมไปบังคับมาละ”
“เออๆดีๆ แต่มึงกับเพื่อนมึงเล่นช่วงค่ำๆ แล้วก็วงของนิเทศยาว เหลือแค่ตอนเย็น”
“นี่งานเฟรชชี่ไนท์หรอพี่” จินถามขึ้นหลังจากพอจับใจความได้ว่ากำลังพูดถึงบางอย่างที่เขาเกือบลืมไปแล้ว
“เออ มึงอ่ะช่วยกูคิดหน่อยเหอะ แม่ งเอาติดเด็ก” พี่นัมจุนพูดก่อนหันไปยิ้มให้จองกุกที่นั่งอยู่ข้างๆ
“นี่คือยังไม่มีใครขึ้นเวทีตอนเย็นหรอ” ผมถามขึ้นบ้าง
พี่นัมจุนพยักหน้าตอบรับว่านั้นคือสิ่งที่ถูกต้อง แต่ก่อนจะได้พูดอะไร เสียงเล็กข้างๆไอ้จินก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“คนนอกร้องได้ป่ะครับ” เสียงใสๆของจองกุกถามขึ้น
“ได้ดิ งานนี้คือเอาใครก็ได้มาขึ้น ขอแค่ให้งานมันสนุกอ่ะ” นัมจุนหันไปตอบคำถามเด็กน้อยที่ถามขึ้น
“งั้น....ผมขอลองได้มั๊ย”
“ห๊ะ!” สามเสียงประสานเสียงกันทันที มีเพียงชูก้าเท่านั้นที่ตบมือขึ้นเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
“เอออ!!!!!!!ใช่ จองกุก”
“ร้องเพลงได้หรอ ?” จินหันไปตามจองกุกข้างๆก่อนจะได้การพยักหน้าตอบกลับมา
“ไม่เห็นเคยบอกเลย” จินถามกลับไปอีกครั้ง
“ก็พี่จินไม่เคยถาม”
นี่มันรักกูจริงป่ะวะ
“เห้ยย อย่าดูถูกนะเว้ย นี่นักร้องร้องเรียนเก่าเลยนะ” ชูก้าพูดขึ้นบ้าง เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับจองกุกมาตอนมัธยมต้นทำไมจะไม่รู้ว่า ไอ้น้องคนนี้มันมีความสามารถแค่ไหน
“งั้นดีเลย จองกุกร้องตอนเย็นๆ พอค่ำๆก็ค่อยส่งให้ไอ้พวกดุริยางค์จัดการไป ตามนี้ เฮ้! งานกูหมดแล้วเว้ยยยยยยยย” พี่นัมจุนที่สรุปทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนจะจดลงสมุดส่วนตัวเพื่อเอาไปประสานงานต่อ
“งั้นกูไปละ” นัมจุนเรื่องนี้ มีงานถึงมาไม่มีงานกูลาจ้า
“สู้นะพี่” ผมหันไปบอกกับพี่นัมจุน
“มึงก็ทำงานบ้างนะ” พี่นัมจุนพูดทิ้งท้าย ความจริงงานของผมก็มีใน เอกวารสารอย่างผม มีหน้าที่ ทำของที่ระลึกน้อยๆ เพื่อให้น้องจำวันนี้ได้ซึ่งมันก็คือรูปน้องๆตอนเข้ามาแรกที่ได้ทำการ แอบถ่ายกันจนครบทุกคน เหลือก็แค่ล้างและจัดซุ้มกันนิดหน่อยพอเป็นพิธี ส่วนไอ้จิน ปล่อยมันไปเถอะ เอกมันคนเยอะงานไม่ตกถึงคนไม่ต้องการเสนอหน้าอย่างมันหรอก
ผมละสายตาจากพี่นัมจุนที่วิ่งหายไปทางตึกเรียนก่อนจะหันกลับมา ไอ้จินจองกุกคือหายไปแล้ว เหลือก็แต่สายตาไอ้คนที่มันนั่งจ้องผมอยู่เนี่ย อยากรู้จังเลยว่ามันเหนื่อยบ้างมั๊ยที่ทำอะไรแบบนี้ เพราะผมเองยังเหนื่อยเลย
“เหนื่อยบ้างป่ะ”
“หืม” วีเลิกคิ้วนิดๆไม่เข้าใจในคำถามที่ผมส่งออกไป
“มาตามตื้อแบบเนี่ย เหนื่อยบ้างมั๊ย” ผมถามกลับไปอีกรอบด้วยคำถามที่เหมือนเดิมแต่ขยายความมากขึ้น
“เหนื่อย” ประโยคสั้นๆจากปากคนตรงหน้าทำใจผมหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม รู้สึกใจหายแปลกๆ
“แต่ถึงเหนื่อยผมก็จะทำ ในเมื่อใจผมสั่งให้ทำ”
รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง
“เหนื่อยงั้นก็ไป” ผมพูดขึ้นสั้นๆ
“ไม่!” เสียงดังตะโกนแทรกขึ้นมาทันที
“แน่ใจนะว่าไม่” ผมถามย้ำอีกครั้ง
“พี่จะไล่ผมไปถึงไหน” น้ำเสียงอ่อนๆเอ่ยขึ้นต่อ
“ยังไม่ทันไล่อะไรเลยนะ หมายถึงถ้าเหนื่อยนักก็ไป ไปหาอะไรเติมพลังกันเถอะ” ผมพูดพร้อมกับยืนขึ้นก่อนจะยกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นหน้าเหวอๆของไอ้เด็กปีหนึ่งนี่
____________________________________________
“พี่จิน” จองกุกเรียกขึ้นเบาๆ ตั้งแต่เดินออกมาจองกุกสังเกตได้ว่าพี่จินเงียบๆ แปลกๆ เหมือนคิดอะไรอยู่
“หืม”
“เป็นอะไร” จอนจองกุกรีบเดินให้แซงหน้าพี่ข้างๆ ก่อนจะหยุดดักหน้าเอาไว้ เป็นเอาว่าตอนนี้ ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันอยู่
“เฮ้ออ... ไม่ขึ้นร้องเพลงได้ป่ะ” จินถอนหายใจก่อนจะพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดตั้งแต่เดินออกมาจากโต๊ะ
“ทำไมอ่ะ” จอนกุกพูดพร้อมสีหน้าไม่เข้าใจ ทำไมต้องมาห้ามเขาร้องเพลง ทั้งๆที่เป็นผลดีต่อคณะพี่จินแท้ๆ
“หวง” ประโยคสั้นๆแต่ก็ทำให้หน้าจองกุกตอนนี้ขึ้นสีได้ไม่ยาก หวงจริงๆ เด็กน้อยตรงหน้าตอนนี้คือน่ารักเกินกว่าจะให้ขึ้นไปอยู่บนเวทีโดยมีสายตามากมายมาชื่นชม อาจจะมองว่าไร้สาระก็ได้แต่ตอนนี้ซอกจินคิดแบบนั้นจริงๆ
“พี่จิน..” จอนจองกุกเรียกชื่อ คนรักของเขาตอนนี้อีกรอบ
“แต่ผมชอบร้องเพลงมากเลยนะ” จองกุกตอบ เขาชอบร้องเพลงจริงๆ
“นะครับพี่จิน” จองกุกจับมือพี่จินขึ้นก่อนจะจ้องเข้าไปในนัยน์ตาของคนตรงหน้า พยายามกระพริบตาปริบให้ดูน่าสงสารที่สุด ถึงแม้ เหตุผลที่พี่จินไม่อยากให้เขาร้องเพลงจะทำให้จองกุกฟินไปสิบชาติก็เถอะ แต่ การร้องเพลงก็เป็นอีกความใฝ่ฝันนึงของเขาเหมือนกัน
กระพริบตาเข้าไป
ยังอีก
ยังอีก
ยังอีก
ยังไม่หยุดอีก!!
คิมซอกจินแพ้อีกแล้ว
“ก็ได้” คำอนุญาตสั้นจากปากคนเป็นพี่ทำให้จองกุกพอใจเป็นอย่างมาก
“เย้ๆๆ ขอบคุณครับพี่จิน ใจดีที่สุดเลย”
จุ๊บ !
สัมผัสนุ่มอุ่นๆ บริเวณข้างแก้มของซอกจินที่เกิดขึ้นเเละถูกถอนออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนเจ้าตัวที่เป็นคนทำจะเดินหนีทันที จอนจองกุกหอมแก้มเขา ซอกจินยืนประมวลผลเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนจะริมฝีปากอิ่มจะยกยิ้มขึ้น เเละวิ่งตามเด็กตรงหน้าไป
“ย่า! จอนจองกุก อีกรอบได้มั๊ยตะกี้ไม่ทันตั้งตัวอ่ะ”
___________________________________
“พี่ก้าอยากกินอะไร “
“อะไรก็ได้ ตามใจนาย”
“ถ้าตามใจผมผมก็อยากกินพี่อ่ะ”
ป้าป! เสียงฝ่ามือชูก้าฟาดเข้าที่ต้นแขนคิมแทฮยองอย่างแรง
“เดี๋ยวเหอะ งั้นก็ร้านนี้เลยแล้วกัน” หลังตีเสร็จชูก้าก็เลือกเดินเข้าร้านตรงหน้าทันที ซึ่งแทฮยองที่ยืนหัวเราะพร้อมกับลูบแขนตัวเองปรอยๆ ก็ต้องเดินตามเข้าไปโดนปริยาย
“เอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ ด้วยครับ” เสียงห้าวๆขัดกับหน้าตาสั่งอาหารกับพี่พนักงานที่ยืนรับออเดอร์อยู่
"ผมเอาอันนี้ครับ"
"ตัวแค่นี้ทำไมกินเยอะจัง" ผมถามขึ้นหลังจากพี่พนักงานเดินออกไป ซึ่งก็ไม่มีคำตอบกลับมา มีเพียงสายตาเท่านั้น ทำเอาผมไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมาเลย
“อ้าววี” เสียใสทักขึ้นข้างๆโต๊ะ เมื่อเงยขึ้นไปก็พบกับผู้หญิงผิวขาวน่าตาน่ารักคนนึงที่คุ้นเคย
“อ้าวอึนบี เป็นไงมั้งไม่ได้เจอกันนานเลย”
“ก็ดีนะ..ฮ่าๆๆ ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะเนี่ยแล้วนี่มากับใครอ่ะ” อึนบีตอบกลับอย่างร่างเริงก่อนประโยคสุดท้ายจะลดเสียงต่ำลงหันมาถามผมก่อนหันไปยิ้มกับพี่ก้า
“เอ่อ...พี่ก้า รุ่นพี่ที่มหาลัยน่ะ”
รุ่นพี่หรอ ก็ถูกแล้วหนิ เเล้วทำไมต้องหงุดหงิด
“อ่อ เราไปก่อนนะ บ๊ายบายย” อึนบีพูดขึ้นหลังจากเห็นว่าใครที่มากับเธอนั้นยืนรออยู่
“เพื่อนสมัยมัธยมอ่ะครับ”
“ใครถาม” เชี่ยย มินยุนกิอยากตบปากตัวเองจริงๆ หน้าไอ้เด็กตรงหน้าหมองลงทันทีเเต่ก่อนจะได้พูดอะไรเสียงพี่พนักงานก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
"อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ" เสียงหวานจากพี่พนักงานเอ่ยขึ้นก่อนเอาอาหารที่สั่งมาวางตรงหน้า จนเต็มโต๊ะไปหมด วีไม่พูดอะไรก่อนเลื่อนอาหารที่ตัวเองสั่งมาไว้ตรงหน้าเเละเตรียมจะจัดการกลับมันทันที
ความจริงวีมันไม่ผิดอะไรเลยไง เอาไงดีวะ
“อ่ะ” ตะเกียบของชูก้าคีบบางสิ่งไปจ่อที่ปากของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเขาอยู่ตอนนี้
“ลองกินดูอร่อยนะ” น้ำเสียงห้าวพูดขึ้นก่อนจะยิ้มสู้สายตานิ่งๆของอีกฝ่าย
.
.
น่ารักชะมัด เขาแค่ลองแกล้งเงียบดูได้ผลด้วยไง พี่ก้าหน้าซีดลงไปเยอะจากที่ปกติก็ขาวอยู่แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าพี่เขาหงุดหงิดอะไรหรือจะโมโหหิว แต่ง้อแบบนี้คิมแทฮยองก็ไม่ (แกล้ง) โกรธแล้วละ
ริมฝีปากยกยิ้มก่อนจะอ้าปากรับอาหารตรงหน้า...พี่ยุนกิป้อนเขาละ
“เป็นไงอร่อยมั๊ย” เสียงชูก้าถามขึ้น
“อร่อย ยิ่งพี่ป้อน ยิ่งอร่อย” ^_______^ แทฮยองคนเดิมมันกลับมาแล้ว
“กินไปเลย!” ชูก้าแวดขึ้นก่อนจะหันมากินของตัวเองต่อ...ได้ทีละเอาใหญ่
ทำไมอาหารมื้อนี้อร่อยจัง
.
.
Rrrrrrrrrrrrr
เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นเรียกความสนใจจากซอกจินได้เป็นอย่างมาก ร่างสูงวิ่งหรือจะเรียกว่าแทบจะกระโจนหาโทรศัพท์เลยก็ว่าได้ คนมีความรักก็นะ แต่ก็ต้องจ๋อยลงไปนิดเพราะชื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอไม่ใช่คนที่ซอกจินคิดไว้
“ฮัลโหลว่าไง แจยอน” จินกรอกเสียงไปตามสายหลังจากกดรับสาย
[ ทำอะไรอยู่หรอคะ แจยอนโทรมารบกวนหรือป่าว ]
“เอ่อ...ก็ไม่ได้ทำอะไรอ่ะ”
[ แจยอนอยากเจอจินจัง ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะคะ ]
“เอางั้นหรอ..”
[งั้นวันเสาร์ “ร้านเดิม” นะคะ ]
“อ่าโอเค”
[งั้นแค่นี้นะคะ ฝันดีค่ะจิน]
“เช่นกันครับ”
หลังประโยคสุดท้ายจบนิ้วเรียวก็กดตัดสายลง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ ชิบหายแล้ว! วันเสาร์เฟรชชี่ไนท์
ไว้ไปหลังจองกุกขึ้นร้องก็ได้...มั้ง
เขาก็ไม่เข้าใจแจยอนเหมือนกัน ว่าพักหลังๆนี่ทำไมถึงกลับมาติดต่อเขาทั้งๆที่หายไปนาน หรืออยากจะรีเทริน์ ถ้าเป็นก่อนหน้านั้นอาจจะมีเปอร์เซ็นสูง แต่ตอนนี้ไม่มีทางในเมื่อเขามีเด็กน่ารักๆอยู่ข้างตัวแล้วนี่ แต่ที่เขาเลือกที่จะไม่ปฏิเสธนัดครั้งนี้ก็เพราะอยากจะไปคุยให้รู้เรื่องเลยนั้นแหละ ... เเต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องมั๊ย
_____________________________________
ตอนนี้อาจจะมึนๆไปนิด+ตอนนี้แอบง่วง
รำยัยเเจยอนโน๊ะโผล่มาทำไมอีกก็ไม่รู้เเต่ไม่ต้องห่วงฟิคเรื่องนี้
ไม่มีอะไรต้องคิดมาก ดำเนินเรื่องไปแบบเรื่อยเปื่อยขนาดเราเองยังเเอบเบื่อเลย5555
ขอบคุณที่ไม่เบื่อกันทั้งที่ยังอ่านเเละคนที่ยังเม้น
รักจริงๆอ่ะบอกเลย ♥
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น