คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15
Chapter 15
“นี่มึงทำอะไรออกไปเนี่ยไอ้จินนนนนนนนนนนนน!!!” ชูก้าที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดหลังจากที่จินมันกลับเข้าบ้านมาด้วยท่าทางแปลกๆแบบโคตรแปลก นั่งเหม่อๆ สะบัดหัว ถอนหายใจ จนเขาเองต้องคาดคั้นจนได้คำตอบที่แทบอยากจะเอาก้านมะยมฟาดซะจริงๆ
“กูก็ไม่รู้วะมึง” จินพูดน้ำเสียงเบื่อๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับหมอน นอนไวๆ เผื่อจะไล่ความคิดเรื่องที่ปวดหัวนี้ไปได้ แต่ทำไมพอหลับตาแล้วกลับมีหน้าของคนที่เขาเพิ่งบอกให้เข้าบ้านไป ใบหน้าตอนนั้นของจองกุกมันดูเศร้ามาก น่าสงสาร จนเขาอยากจะเข้าไปกอดปลอดซะเดี๋ยวนั้น จินลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนตะแคงข้างหันไปทางประตูระเบียง กระจกบานใหญ่ที่แง่มม่านไว้น้อยๆ ทำให้สายตาเขาปะทะเข้ากับ บ้านหลังตรงข้ามอย่างช่วยไม่ได้
จะนอนหรือยังนะ
“เฮ้อออออออ”
“ถอนหายใจเข้าไป...มึงทำตัวเองนะเว้ย แม่ ง! แล้วนี่น้องกูจะเป็นไงบ้างวะ มึงรู้ม่ะไอ้กุกแม่ งโคตรชอบมึงอ่ะ กูเห็นเวลามันเขินมึงนะ น่ารักจะตาย” ชูก้าพูดขึ้น
เขาอยู่กับน้องมาตั้งแต่เด็กๆ ยังไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้กับใครเลย จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้อดห่วงไม่ได้จริงๆ
ชูก้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนเปิดโปรแกรมแชทสุดฮิตขึ้นพร้อมไล่หาชื่อน้องที่กำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้
MINYOONGA : เป็นไงบ้างวะ
นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความสั้นๆก่อนกดส่งแล้วว่างลงกับโต๊ะเพื่อรอการตอบกลับ แต่เพียงไม่นานเสียงเตือนก็ดังขึ้นทำให้ชูก้าหันไปสนใจกับข้อความที่เพิ่งจะส่งเข้ามา
TAEHYUNG : นอนยังคร้าบบบ ><
เฮ้อออมันใช่เวลามั๊ยเนี่ย ชู้ก้าบ่นในใจ แต่แปลกที่กลับมีรอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาที่มุมปาก
“หมั่นไส้” ประโยคลอยๆจากเพื่อนที่มาขอร่วมห้องดังขึ้น
“มึงอ่ะหุบปากไปเลย ไปคิดเลยนะว่าจะเอายังไง รู้ใจตัวเองได้แล้ว ถ้าไม่ก็เลิกไป อย่าไปทำอะไรให้กุกมันหวั่นไหว ”
ชูก้าบ่นแต่หากมือยังคงพิมพ์ตอบแทฮยองอยู่ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ใช่จากคู่สนทนาคนเดิม
JUNGKOOK : ไม่โอเคเท่าไหร่...
หลังอ่านจบประโยคชูก้าส่ายหัวน้อยๆ ก่อนเหล่ตาไปมองเพื่อนตัวเองที่นอนอยู่เล่นโทรศัพท์อยู่เช่นกัน
JUNGKOOK : แต่ก็ไม่ได้ถึงกับแย่ โห พี่ไม่ต้องห่วงแล้วนี่รู้เรื่องได้ไงผมอายนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
JUNGKOOK : ง่วงแล้วอ่ะ
JUNGKOOK : งั้นนอนก่อนนะ
JUNGKOOK : ฝันดีพี่วีรอบเตียง
ชูก้าอ่านข้อความที่จองกุกรัวเข้ามา เด็กนี่ร่าเริงได้ตลอดเวลาจริงๆ รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆนะเว้ยไอ้จิน
จินที่นอนอยู่เห็นชูก้ากดโทรศัพท์ก็อดแขวะไม่ได้จึงหยิบขึ้นมาเช็คบ้าง ก่อนโทรศัพท์จะสั่นน้อยๆพร้อมกลับข้อความจากแฟนเก่าอย่างแจยอน
“ฝันดีนะคะ จิน”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจมั้ง แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงเฉยๆ
.
.
.
เช้านี้ผมก็ไปเรียนตามปกติ เเต่มันจะไม่ปกติก็ตรงที่ปกติจะมีเด็กบางคนไลน์มาทักบ้าง คุยกันบ้างคำสองคำไม่มากแต่ก็มีมาทุกวัน แปลกที่วันนี้เงียบ ไม่มีอะไรใดๆเข้ามาเลย คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“อ้าวพี่จินหวัดดีครับ” แทฮยองเดินเข้ามาทักก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินตรงข้ามผม
“อือหวัดดี”
“พี่กับไอ้ก้าเรียนคนละวิชาอ่ะ มันยังไม่เลิก” ผมตอบไปทั้งๆที่มันยังไม่ถาม ก็นะ รู้กันอยู่ มันคงไม่มาหาผมหรอก
“ขอบคุณครับ” มันพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมส์ของมันไป
ไอ้นี่นี่ก็อดทนดีเนอะ ไอ้ก้าก็เล่นตัวซะจริงง ตามจีบชัดเจนขนาดนี้ยังเฉยอยู่ได้
“เอ่อ วีพี่ถามไรหน่อยดิ”
วีละออกจากเกมส์โทรศัพท์ตรงหน้าก่อนหันมองคนที่เพิ่งเรียกเขา
“ว่ามาเลยฮะ”
“ทำไมมึงชอบไอ้ก้าวะ”
วียิ้มขึ้นนิดๆก่อนตอบคำถามของคนเป็นพี่ที่ถามเขา
“ไม่มีเหตุผลหรอกครับ”
“ความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจ...สมองมีไว้คิดบ้างก็ดีแต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่าง ผมแค่รู้สึกอยากอยู่ใกล้พี่เขา
ชอบเห็นเวลาพี่ก้ายิ้ม เป็นห่วงบ้างบางที มันเป็นความรู้สึกที่อยากมีเขาเป็นของตัวเองไม่ถึงต้องครอบครอง แต่ก็เเค่ไม่อยากให้ใคร ไม่ชอบเวลาคนอื่นอยู่ใกล้และก็ชอบตัวเองเวลาอยู่กับเขา”
วีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงๆจัง กับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเเละสายตาที่เป็นประกายเวลาพูดถึงเพื่อนเขา
“คล้ายๆเวลาพี่ชอบอะไรสักอย่างอ่ะ พี่มีอะไรที่ชอบม่ะ”
“อะไรที่ชอบหรอ”
“ใช่ อะไรก็ได้ที่พี่ชอบ”
“สีชมพูนี่ถือเป็นของชอบได้ม่ะ”
วีขมวดคิ้วนิดๆกับของชอบของพี่ตรงหน้า
“พี่ชอบสีชมพูหรอ”
“เออ!” มันจะถามย้ำทำไม
“งั้นก็ประมาณนั้นแหละ ผมไปละ!” วีที่เห็นว่าพี่ตัวขาวของเขากำลังเดินมาก็เลยเลือกที่จะเก็บข้าวเก็บของเเละลุกออกไปทันที
____________________________________
“มึงโอเคป่ะวะ” จีมินสะกิดถามหลังจากจองกุกเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“กูคิดว่าไหว” จองกุกพูดได้แค่นั้นก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะเรียน เขายังไม่ได้ร้องไห้เลยสักหยดตั้งเเต่เมื่อคืนที่พี่จินพูดเเบบนั้น
“แน่หรอวะ” จีมินพูดก่อนสะกิดผมเบาๆ
มึงอย่าถามกูบ่อยสิ
"จองกุก.."
“เอาจริงๆก็ไม่วะ ฮืออออออออออออ จีมินพี่จินพูดแบบนั้นคือหมายความว่าไง นี่กูต้องตัดใจจริงๆแล้วใช่ป่ะ แล้วไงกูต้องทำไงอ่ะ " ถามมากผมก็ไม่ทนละ ผมเงยหน้าขึ้นมาโวยวายใส่จีมิน
“เอ่อใจเย็นไอ้กุกคือที่ถามคือเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้ให้แกมาโวยวายขนาดนี้”
“ตอนเย็นไปกินข้าวกับกูหน่อยนะมึงนะ” ผมหันไปทำตาปริบๆใส่มัน
“มึงลืมหรอวะว่าวันนี้มีแข่งบอลรอบคัดเลือกอ่ะ”
“กูต้องคุมน้อง กูเป็นประธานกีฬาไปได้โดนตัดสิทธ์กันพอดี”
“แล้วมึงจะให้กูไปกลับใครกูอกหักนะเว้ยย”
"งั้นเดี๋ยวกูจัดการให้" จีมินพูดก่อนล้วงโทรศัพท์กดข้อความหาคนบางคน
.
.
“มาแล้ววววววววววววว”
“อยากบอกนะว่าจะให้กูไปกับโฮซอก” จองกุกหันไปถามจีมินที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นโฮซอกเดินเข้ามาใกล้
“เออ 5555555555555” จีมินคิดว่าในเวลาที่เพื่อนเขาเป็นแบบนี้แล้วเขาอยู่ด้วยไม่ได้ โฮซอกเนี่ยละน่าจะช่วงได้ เพราะจากนิสัยร่าเริงเกินปกติคนของมัน จีมินรู้ดี
“กูไปก่อนนะเดี๋ยวโดนตัดสิทธิ์” จีมินพูดจบก่อนจะรีบวิ่งไปสนามกีฬาทิ้งไว้เเค่จองกุกเเละโฮซอกที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
“ไปเถอะๆเร็วมึงกูหิวว เห็นจีมินบอกให้พามึงไปกิน ป่ะ!”
“ไปเกอให้ลืมธินกัน” โฮซอกที่มาถึงก็รัวคำพูดใส่จองกุกพร้อมลากเเขนออกมาจากโรงเรียนทันที
“อะไรของมึง”
“เกอให้ลืมธิน ก็กินให้ลืมเธอไง โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ" โฮซอกหัวเราะโชว์เงิงทันทีหลังจบประโยค
เออมันก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาได้จริงๆนะ แต่..ก็แค่นิดเดียว
ตอนนี้พวกผมอยู่ที่ร้านบุฟเฟต์ร้านนึง เรียกว่าพร้อมมากมันบอกว่ากินให้อิ่มจะได้หายเศร้า
ผมกับโฮซอกวางกระเป๋าลงที่โต๊ะก่อนจะแยกย้ายกันไปตักทุกสิ่งที่ขวางหน้า จนให้เเน่ใจว่าโต๊ะเต็มจนไม่มีที่จะวางอะไรเพิ่มได้อีก ผมกับโฮซอกจึงค่อยเริ่มจัดการของตรงหน้าอย่างรวดเร็ว กินไปก็แค้นไป พี่จินนะพี่จิน ฮึ่มมมมมม มมมมม
“แค่กๆ...” โฮซอกส่งแก้วน้ำให้กับผม
“เบาๆมึง สำ “รัก” “ หรือไงวะ
ไอ้เชี่ยยย...อยากจะเอาตะเกียบทิ่มตามันเหลือเกิน ผมได้เเต่เอาตะเกียบชี้หน้ามันก่อนก้มหน้าก้มตากินกันต่อ
"โอ่ยยยยยยยยยยยยยย อิ่มมมม" โฮซอกโหยหวนขึ้นหลังจากจัดการอาหารตรงหน้าจนเกลี้ยง
"ท้องกูจะแตกแล้วมึง" โฮซอกพิงตัวลงกับพนักพิกพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเองซึ่งสภาพผมก็ไม่ต่างจากมันเท่าไหร่
เป็นภาพที่โคตรตลก
จองกุกตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าเมนูถ่ายรูป กดกล้องหน้าเเล้วยกสูงขึ้น
"โฮซอก ถ่ายรูปกัน" ผมหันไปหาโฮซอกที่นอนอืดอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนหันกลับมายิ้มให้กล้อง
หนึ่ง!
สอง!
สาม!
แชะ!
.
.
เกอให้ลืมธิน
อะไรๆ แคปชั่นนี่มันอะไร "เกอให้ลืมธิน" กินให้ลืมเธอ จองกุกคงไม่ได้หมายถึงเขาหรอกใช่ป่ะ
แล้วอะไรคือการไปกินกับโฮซอกสองคน มันจะสนิทกันมากไปละนะ วันนั้นก็อยู่ที่ร้านสองคนวันนี้ก็ไปกินกันสองคนอีกหรอไง
“หมา!ตัวไหนมันเพิ่งบอกชอบกูวะ” จินโวยวายขึ้นหลังจากเช็คนิวฟีดในเฟสบุ๊คแล้วเห็นบางสิ่งเข้าจองกุกอัพภาพคู่โฮซอก
“แม่ งเอ้ยยยยยยย!!” จินใช้นิ้วจิ้มๆๆๆๆๆลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
"ยังจะมายิ้มอีกนะ มีความสุขมากหรือไง!!" จินเเยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ก่อนกดปิดหน้าจอลงแล้วทิ้งตัวลงกับเตียง
“มันเป็นความรู้สึกที่อยากมีเขาเป็นของตัวเอง ไม่ถึงต้องครอบครองก็ได้ แต่ก็เเค่ไม่อยากให้ใคร”
“ไม่ชอบเวลาคนอื่นอยู่ใกล้และก็ชอบตัวเองเวลาอยู่กับเขา”
“คล้ายกับของที่ชอบ”
จองกุก กับ สีชมพู
หรือเขาจะชอบเด็กคนนี้จริงๆ..
______________________________________
พี่จินนี่ซื้อบื้อเนอะ *เเต่งเองยังเกลียดเองค่ะ555
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตาม+คอมเม้นนะหงิ +คิดถึงฟิคเรื่องนี้
มันทำให้รู้ว่าเราไม่ได้พูดคนเดียวอะไรทำนองนี้55555
สุดท้าย #PrayForSouthKorea -/\-
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น