คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14
Chapter 14
“แม่ฮะผมกลับมาแล้วฮะ” เสียงใสๆของจองกุกตะโกนเข้าไปในบ้านเสียงดังลั่น
“มาๆ แม่ทำกับข้าวเสร็จพอดี...แล้วนี่ใครเนี่ยหล่อเชียวว” แม่พูดขึ้นก่อนหันหน้าไปทางพี่จินตอนนี้ที่ยืนเก้ๆกังอยู่หน้าประตูบ้าน
“พี่จินน่ะฮะ เพื่อนพี่ก้าที่คณะ”
“อ่องั้นก็เข้า...”
แต่ก่อนที่จะมีการทักทายที่มากกว่านี้เสียงโทรศัพท์ของพี่จินก็ดังขึ้นก่อน
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“เอ่อ..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จองกุกพี่ไปละ” ประโยคแรกที่หันมาพูดกับแม่ก่อนประโยคที่สองจะพูดกับผมแล้วก็เดินเลี่ยงออกไป
“เพื่อนพี่ก้า แล้ววววววว......มากับลูกชายแม่ได้ไงหว่า” ผมรู้นะว่าแม่ดูออกแต่เล่นมาแบบนี้ไปไม่เป็นเหมือนกันนะแม่!!
“ชอบก็บอกพี่เขาดิ แม่ชอบหล่อดี”
.
.
.
ซอกจินที่ขอตัวออกมาก่อนเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น เขาเดินออกมาก่อนจะก้มดูชื่อคนที่โทรเข้ามา
[ แจยอน ]
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที ใครบางคนที่เขาเองก็ไม่ได้ติดต่อมานานเเล้วเหมือนกัน
“ฮัลโหล”
[ หวัดดีค่ะจิน ]
“โทรมามีอะไร
[แหม..จินทำไมพูดแบบนั้นกับแจยอนละคะ]
“เอ่อ...ก็ป่าว เห็นไม่ได้โทรมานาน”
[ก็แค่...คิดถึง]
.
.
กริ๊งงงงง
“ใครมาวะ”
ชูก้าที่นอนดูทีวีอยู่แต่ถูกรบกวนด้วยเสียงกริ๊งหน้าประตูโวยขึ้น ก่อนชะโงกหัวไปดูทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ไม่เห็นแต่ก็ทำ และสุดท้ายก็ต้องจำใจลุกขึ้นไปเปิดประตูเพราะเสียงกริ๊งที่ดังไม่หยุด
แกร๊ก...
“มาไมวะไอ้จิน” ประโยคหวานหูดังขึ้นทันทีที่เห็นหน้าบุคคลมาใหม่
“กูนอนด้วยคืนนี้” จินว่าก่อนเดินเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่รอให้เจ้าของบ้านเอ่ยหรืออนุญาตอะไรใดๆทั้งสิ้น
อ้าวไอ้เหี้ยนี่ มารยาทอ่ะสะกดเป็นไหมมมม
“แล้วทำไมมึงมานอนนี่อ่ะ ไมไม่กลับบ้านมึง” ชูก้าโวยขึ้นก่อนปิดประตูและเดินตามไอ้คนที่เดินเข้าบ้านคนอื่นผ่านหน้าเขาไปเมื่อครู่
“กูมาส่งจองกุก” จินไม่ตอบอะไรก่อนจะทิ้งตัวลงโซฟากลางบ้านก่อนหลับตาลงเหมือนคิดอะไรบางอย่างซึ่งมันก็ดูจะผิดปกติเกินไป
“มีอะไรหรือไงวะ”ชูก้าถามขึ้นเมื่อสังเกตได้ว่าเพื่อนสนิทตัวเองผิดปกติไป
“แจยอน โทรมาหากู”
“เรื่องไรวะ”
“ไถ่ถามสาระทุกข์สุขดิบมั้งมึง” จินลืมตาขึ้นก่อนหันไปตอบชูก้าพร้อมหยิบขนมบนโต๊ะที่ชูก้ากินทิ้งไว้เมื่อครู่มากินต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“หรออ..อื้มม มึงก็ไม่ได้ดูแย่อะไรมาก งั้นตอบกูมาเลยทำไมกลับกับจองกุก”
“กูเห็นน้องกลับคนเดียว”
“แล้วไง” ผมถามต่อ น่ะมันหลบตาผมด้วยนะ แม่ งน่าสนใจ
มันยังคงเงียบไม่พูดอะไรผมเลยถามคำถามนึงกับมันซึ่งผมคิดว่าผมก็เคยถามไปแล้ว
“มึงชอบจองกุกป่ะวะ”
จินเม้มริมฝีปากหนาๆของมันเข้าหากัน ใช้ความคิด ก่อนจะค่อยๆถอนหายใจออกมา เขาคิดไม่ออก...เขาตอบไม่ได้ว่าชอบรึเปล่าเขาไม่รู้แต่เขารู้สึกดีเวลาอยู่กับคนคนนี้
“ตอนนั่นกูว่ามึงว่าไม่ชอบใช่มั๊ยวะ”
“เออ”
“แต่ตอนนี้”
“กูไม่รู้แล้ววะ”
.
.
.
วันรุ่งขึ้นพวกผมก็ไปเรียนกันตามปกติต่างแค่ไอ้จินสิไม่ปกติ โทรศัพท์เข้า เช้ากลางวัน เย็นเลย แล้วใครที่โทรมาก็ แจยอนแฟนเก่ามันนั้นแหละไอ้จิน รักของมันมาก เมื่อก่อนนะ แต่ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีความสุขกับแม่คนนี้ซะเท่าไหร่ ตอนโดนเขาเขี่ยทิ้งมาก็เฮิร์ตอยู่นะแต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เฮ้อออออ ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างละ
ชูก้าตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะส่งข้อความสั้นๆไปหาจองกุก
“ระวังถ่านไฟเก่า”
“แอบส่งข้อความหาใครหน่ะ” ร่างสูงของคิมแทฮยองโผล่ขึ้นข้างหลังทำเอาผมที่นั่งอยู่ตกใจเล็กน้อย
“แอบนอกใจผมหรอครับ” วีพูดขึ้นต่อก่อนจะเดินอ้อมลงมานั่งข้างๆผม
“นอกใจบ้าอะไรล่ะ แล้วถ้าฉันจะคุยกับใครมันก็ไม่ได้เรียกว่านอกใจนายหรอกมั้ง” ผมพูดขึ้นขำๆก่อนกดล็อคหน้าจอมือถือแล้วจับมันยัดใส่กระเป๋าเหมือนเคย
“ยังไงเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย” ชูก้าพูดไปงั้นๆโดยที่ไม่ได้สักเกตุเลยว่า ไอ้คนข้างๆเขาตอนนี้ทำหน้าตายังไง
“แต่ผมอยากเป็นอะไรกับพี่พี่ก็รู้” น้ำเสียงจริงจังที่พูดขึ้นข้างๆทำเอาผมเเทบไม่กล้าหันไปมอง ใช่ผมจะไม่รู้สึกอะไรกับวีเลย คนเราโดนตามตื้อขนาดนี้ ตื้อแบบอ่อนโยน ดูแลเอาใจทุกอย่าง หยอดได้หยอดดีขนาดนี้เป็นใครไม่หวั่นไหวบ้างก็แปลกละ แต่ถ้าถามผมตอนนี้ผมยังไม่พร้อม มันก็เด็กกว่าผมแถมหน้าตาก็ดี มันจะมาจริงจังอะไรกับผมขนาดนั้นเลยหรือไง
“ผมรักพี่จริงๆ ไม่งั้นไม่มาทนทำอะไรแบบนี้หรอก”
“พี่ยังไม่ต้องตอบผมก็ได้นะ”
“ไปกินข้าวกันเถอะ” ผมเอื้อมมือไปจับมือมันก่อนลุกขึ้น วีทำหน้าตกใจแต่ก็ยอมลุกขึ้นตามมาและเดินตามผม ไอ้วียิ้มหน้าบานเลยในขณะที่ผมแอบอมยิ้มไม่ต่างกัน
________________________________________________
“ระวังถ่านไฟเก่า”
ระวังถ่านไฟเก่านี่ พี่ก้าหมายถึงอัลไลลลลลลลลลลลลลลล
หรือว่าพี่จิน ไม่นะ โอ้ยยยนี่ถ้าจริง ผมควรทำยังไงดีเนี่ยย
จีมินนน!!!”
“อะไร“
จีมินที่กำลังง่วนกับการจัดตารางน้องๆที่สมัครมาแข่งกีฬาเงยหน้ามาถามเหตุของการตะโกนเรียกชื่อในครั้งนี้
“เหมือนพี่จินกำลังจะกลับไปคุยกับแฟนเก่าอ่า ฮืออออออออ ”
“มึงรู้ได้ไง” จีมินตื่นเต้นขึ้นนิดนึง ย้ำ! นิดเดียว
“พี่ก้าส่งข้อความมาบอก” จองกุกพูดก่อนชูหน้าจอมือถือที่เป็นข้อความสั้นๆนั้นใส่หน้าจีมิน
“โหยนี้พี่ก้าก็รู้แล้วหรอ
“เออ”
“งั้นกูว่ามึงควรบอกพี่จินได้แล้วแหละ ไม่งั้นมึงนั้นแหละจะเสียใจจองกุก ถ้ามึงชอบพี่เขาจริงๆ”
“โอ้ยกูเครียดดดดดดดดดดดดดดดด”
“งั้นเชิญมึงก็เครียดต่อไป กูกลับละ วันนี้กูมีธุระ” จีมินเก็บของลงกระเป๋าก่อนจะส่ายหัวขำที่เห็นผมหัวเสียก่อนจะโบกมือและเดินออกไป
“เอ้า จีมินนนนนนนนน....มึงอย่าทิ้งกูดิวะ” ผมได้แต่คร่ำครวญ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก ทำงานในมือต่อไป ตอนนี้ผมกำลังเก็บรายละเอียดของอุปกรณ์ต่างๆที่จะใช้ในการแสดงของสีผม งานก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วย งานก็วุ่น ใจก็วุ่น เฮ้อออ
“เอ้าจองกุกไหงมึงมาทำคนเดียวอ่ะ” โฮซอกที่เดินผ่านมาเห็นเดินเข้ามาถามผม
“จีมินมันกลับก่อนอ่ะวันนี้ และนี่พวกที่ทำก็มาส่งงานละ กูเช็คงานอยู่วะ” ผมตอบมันไป
“ม่ะๆเดี๋ยวกูช่วย ยังไงกูก็รองประธานว่ะ” โฮซอกพูดก่อนนั่งลงข้างๆ เสียงดังโวกเวกตามประสาคนพูดมากอย่างมัน ทำให้เวลางานดูผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ
“ไปกินไอติมกันมึง ฉลอง”
“ฉลองเหี้ยไร5555555”
“เออไปเหอะ กูอยากกิน” หลังจากทำงานกันเสร็จ ผมกับโฮซอกก็ เดินกันไปร้านไอติมแถวโรงเรียน อาจเป็นผมมันค่อนข้างเย็นแล้วก็ได้เลยทำให้ จำนวนผู้คนในร้านเบาบางตาลงมาก ผมกับโฮซอกเลือกโต๊ะริมหน้ากระจก ก่อนจะเปิดเมนูสั่งไอติมกัน
“มึงเป็นไรป่ะวะ ดูเหมือนคิดมาก เหนื่อยกีฬาสีหรอวะ กูว่าสีเราก็ทำงานดีออก มีรองประธานแบบกูซะอย่าง” จองกุกเบ้ปากไม่สนใจก่อนตักไอติมเข้าปากตัวเองเหมือนเคย
“ถึงกูไม่ได้สนิทกับมึงแต่มีอะไรก็บอกได้นะเว้ย ถ้าแบกไว้หนักไปก็วางมันลงก็ได้มึง เพื่อนจีมินก็เหมือนเพื่อนกู อิอิ” โฮซอกพูดติดตลกก่อนโชว์เงิงอันสวยงามใส่หน้าจองกุก
“ไม่มีอะไรหรอกมึง
"แต่......ว่าจะมีก็มี" บางทีการปรึกษาคนอื่นก็น่าจะทำให้ตัดสินใจได้เร็วขึ้นมั้ง
“ก็อย่างที่บอก กูชอบพี่จินแต่ก็ก็ยังไม่ได้บอกพี่เข้าสักที แล้วนี่เหมือนแฟนเก่าพี่แกจะกลับมาคุยกับพี่จินว่ะ กูเลยไม่รู้ว่าจะทำไงดี”
“มึงก็แค่บอกไง อะไรจะเกิดก็ค่อยว่ากัน”
“ไม่มึงพูดง่ายจังวะ กินไปเลยมึงอ่ะ” จองกุกพูดพร้อมตักไอ้ติมยื่นไปกะจะละเลงให้เลอะปากคนตรงหน้า
กริ๊งงง~ เสียงประตูหน้าร้านดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่นั่งอยู่ในร้าน
“อ้ะ...พี่จิน” จองกุกที่นั่งหันหน้าออกนอกร้านทำให้เห็นคนที่เขามาใหม่อย่างชัดเจน
“อือ” พี่จินหันมาตอบรับก่อนเดินไปสั่งของที่เคาน์เตอร์ผ่านหน้าเขาไป
แปลกๆ
สีหน้าท่าทางคือดูไม่โอเคกับน้องมาก ทำไมมมมมมม T^T ผมหันไปมองหน้าโฮซอก มันส่ายหัวเป็นเชิงว่า “กู-ก็- ไม่-รู้- เหมือน-กัน” กลับมาก่อนมันเองจะหรี่ตามองพี่จินที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์
“กูไปละนะ..ส่วนเรื่องพี่จินกูว่ามึงรีบบอกเหอะ”
อยู่ๆแม่ งก็ลุกขึ้นเเละยังยิ้มแปลกๆอีก ไอ้บ้าเอ้ยยยยย
ผมรวบเอาเงินที่มันวางทิ้งไว้ที่โต๊ะ ก่อนคว้ากระเป๋าแล้วหยิบเงินในส่วนของตัวเองออกมา พลางเดินไปที่เคาน์เตอร์ที่พี่จินยืนอยู่ เพื่อจ่ายเงิน ผมยื่นใบเสร็จและเงินให้กับพี่พนักงานตรงหน้าก่อนหันไปมองพี่จินที่อยู่ข้างๆ ทำไมหน้าบึ้งขนาดนั้นอ่ะ ดูอารมณ์ไม่ดีด้วย ผมควรพูดอะไรดีอ่ะ จองกุกที่ช่างใจอยู่ไม่กี่วิ หันไปก่อนเปิดปากทักทายคนข้างๆ
“พี่จินมาคนเดียวหรอ” ก็เห็นอยู่ว่ามาคนเดียวจะถามแลกไข่ไก่อะไรเนี่ย โอ้ยยย จอนจองกุกอยากฝาดปากตัวเอง
“อือ ไม่มีเพื่อนอย่างคนบางคน”
เอ๊ะ อย่างงี้เรียกแซะป่าวหว่า ถ้าไม่ติดว่าผมเข้าข้างตัวเองนี่จะคิดว่าพี่จินหึงเขาแล้วนะ
“สตอเบอรี่โยเกิร์ตได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานแทรกขึ้นมาก่อนตามมาด้วยแก้วใบใสที่ใส่ของเหลวสีชมพูนมๆมาให้
“กลับบ้านกันม่ะ”
“หืม”
“พี่นอนบ้านไอ้ก้าอีกคืนเพราะไม่ได้เอาของมาด้วย”
“ไปๆๆ”
.
.
.
.
“กินป่ะ” ซอกจินที่เห็นน้องข้างๆเงียบๆ ผิดปกติและเหมือนคิดอะไรอยู่ก็สงสัย หรือว่า น้องจะหิว แต่ก็เพิ่งกินไอติมมาหนิ เหอะ!ความจริงผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปสั่งอะไรหรอก แต่แค่เดินผ่านตอนจะกลับบ้านและเห็นเขา มีปงมีป้อน เห็นแล้วมันหงุดหงิด แต่ผมจะหงุดหงิดทำไม รู้ตัวอีกทีก็เข้าไปอยู่ในร้านแล้ว
จองกุกมองแก้วที่ยื่นมาข้างหน้าก่อนรับมาถือไว้ ก่อนจะก้มลงดูด รสชาติหวานอมเปรี้ยวเย็นๆซ่านไปทั้วทั้งปาก ก่อนแก้มใสจะขึ้นสีแดงระเรื่อน้อยๆ
หลอดเดี่ยวกันด้วยอ่ะ
"อร่อยมั๊ย" พี่จินถามขึ้น
“อื้มมม” ผมตอบก่อนพยักหน้าขึ้นลง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
มือหนาล้วงเข้าไปในกางเกงก่อนหยิบออกมาเพื่อดูชื่อของคนที่โทรเข้ามา
“แจยอน” จินพึมพำชื่อแฟนเก่าที่เป็นคนที่โทรเข้ามาตอนนี้ เบาๆแต่ ก็ไม่เบาขนาดที่คนข้างๆนั้นจะไม่ได้ยิน
หืมม แจยอน แฟนเก่าพี่จินหรือป่าว
“อ่า ว่าไงแจยอน”
ทำไมดูสนิทสนมกันจัง
“เดินกลับบ้านอยู่”
ต้องบอกด้วยหรอว่าทำอะไรอยู่
“ช่ายยยย นอนบ้านไอ้ก้าเหมือนเดิมนั้นแหละ” ซอกจินตอบกลับปลายสายก่อนหัวเราะออกมาน้อยๆ
เหมือนเดิม เหมือนเดิม
“อ่อออ จำได้สิ”
จำได้แปลว่ายังไม่ลืมเหรอ
“โอเคงั้นแค่นี้ก่อนนะครับ”
พี่จินกดตัดสายก่อนเก็บลงในกระเป๋ากางเกงและก็เป็นเวลาเดี่ยวกับที่ทั้งคู่ถึงหน้าบ้านพอดี แก้วเย็นๆในมือจองกุก ถูกมือเล็กบีบแน่นก่อนจะตัดสินใจเรียกชื่อพี่ที่อยู่ตรงหน้าไว้ก่อนที่จะลากันเหมือนในทุกทุกวัน
“พี่จิน!!”
“หืม”
จอนจองกุกสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปิดปากพูดต่อ
“ผมมีอะไรจะบอก”
เขากลัวกลัวว่าถ้าเก็บต่อไปจะไม่มีทางได้บอกก่อน แต่อีกใจก็กลัว กลัวว่าถ้าบอกไปจะไม่เป็นผลดีต่อเขา แต่จากที่ดูแล้วถ้าไม่ติดว่าจอนจองกุกเข้าข้างตัวเอง เขาคิดว่าพี่จินเองก็คิดไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่เหมือนกัน
“อื้ม ว่า” พี่จินยิ้มขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
“คือ...”
เอาไงดีวะ เอาไงดี
“ผมชอบพี่จิน”
บอกไปเเล้ว
“...”
“ชอบจริงๆชอบจนตอนนี้จะรักแล้วด้วย” น้ำเสียงกล้ากลัวของจองกุกพูดขึ้นต่อ
“...”
“มืดแล้ว เข้าบ้านเถอะ” ซอกจินพูดเรียบขึ้นเรียบๆ แววตาสั่นๆที่บ่งบอกกำลังสับสนกับเรื่องตรงหน้ามากแค่ไหน
จองกุกยังไม่เข้าบ้านเเต่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ประมวลสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ก่อนจะก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือและยื่นมันออกไป
“งั้นคืนครับพี่จิน ผมว่าตอนนี้มันไม่อร่อยแล้วอ่ะ”
_______________________________________________
สวัสดีวันสงกรานต์วันสุดท้าย ส่งท้ายเทศกาล 55555
จอนบอกไปเเล้วอ่ะบอกไปเเล้วววววว ฮริ้งงงง~
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามที่ยังคอมเม้น ให้เราไม่เหงาจนเกินไป 55555555
เลิ้บ ♥
น้ำตาลอ้อยใจ
ความคิดเห็น